Wt/zea/bluve

Zeêuws[edit | edit source]

Etymologie[edit | edit source]

Geronde afgeleide van Middelnederlands bliven, over Oudnederlands *blīvan van Oergermaons *bi-lībaną, causatief bie *līvaną 'overbluve'. Uutendelienge van d'n Indo-Europese wortel *l(e)ip- 'plekke'; 'ierdeu eit 't woôrd te maeken mee ôgenschienklijk glad onverwante woôrden as Grieks λίπος lipos 'vet'.

Omschrievienge[edit | edit source]

bluve werkwoôrd

zelfstandig werkwoôrd nie van plekke verandere, letterlijk en figuurlijk
koppelwerkwoôrd nie van aerd verandere
- Iederêne gaet in de stad werke, maer ik bluuf liever boer.

Uutspraek[edit | edit source]

[ˈblyvə]

Vervoegienge[edit | edit source]

infinitief	bluve(n)
gerundium	te bluven(e)
tegewoordigen tied	ik bluuf	oôns bluve(n)
	jie bluuf(t) (bluve)	julder bluve(n)
	'ie bluuf(t)	'ulder bluve(n)
flejen tied	ik, jie, 'ie bleef	oôns, julder, 'ulder bleve(n)
gebieënde wieze	bluuf(t)
onvoltoôid deêlwoôrd	bluvende
voltoôid deêlwoôrd	ei en is (g)ebleve(n)
Ziet vò details en verschillen tussen de Zeêuwse dialecten 't artikel Zeêuwse grammaotica op Wikipedia.

Afleiienge

bluvertje

Uutdruksels[edit | edit source]

’n bluvende plekke, 'n vaste weunplekke
bluve van, nie anraeke; dikkels in gebieënde wieze: bluuft 'rvan!, bluuf van me!
’n weêrtje bluuft-in-'uus, slecht weêr (weêr om in d'n 'uze te bluven)