Wt/zea/'ôren

Zeêuws

Etymologie

Van Middelnederlands horen, variante van horn mee svarabaktivocaol die-a gelexificeerd is. Ziet vedder bie 'oôrn.

Omschrievienge

ʼôren m

1. 'oôrn (aolle beteikenissen)
2. -en-vurm van 'ôre: de gewônen infinitief in Zeêuws-Vlaonderen en 't oôstelijk Zuud-Bevelands, 't gerundium in de rest van 't taelgebied

Uutspraek

[ˈoˑrən]

Verbugienge

'ôrens meêrvoud, 'ôrentje verkleinwoôrd

Vervoegienge

Ziet bie 'ôre.

Aore vurmen

• 'oôrn
• hoôrn, hôren Goerees, Flakkees

Aore spelliengen

• 'oôren, 'ôôren, 'oren, ôôren, oôren, ooren, oren (gin standaerdspelliengen)

Vertaeliengen

Ziet bie 'oôrn.

Bronnen

• Dr. Ha.C.M. Ghijsen (red.), Woordenboek der Zeeuwse Dialecten. Van Velzen, Krabbendieke, 1964, ¹⁰1998: blz. 355-6