Wp/cnr/Mihailo Dedeić
Arhiepiskop cetinjski i Mitropolit crnogorski Mihailo (svjetovno Miraš Dedeić) je poglavar Crnogorske pravoslavne crkve. Rođen je 8. novembra 1938. godine u selu Ramovo ždrijelo, ogranak Šaran-Šavnik, od oca Mladena i majke Savete (rođen Delibašić).
Krštenje
[edit | edit source]Kršten u selu Krš, 20. novembra 1938., u crkvi Sv. Preobraženja Gospodina. Krštenje je obavio sveštenik Niko Pavićević. Kum na krštenju bio je Krsto Bajčeta. Krštenica je izdana 17. maja 1984., pod brojem 5, sveštenik Parohije šaranske Mitar Lopušina.
Školovanje
[edit | edit source]Završio polumaturu u Tomaševu - Šahovići. Pohađao je dva razreda Bogoslovije u Prizrenu te zbog nacionalnog izjašnjavanja kao Crnogorac, morao je napuštiti boogoslovsko školovanje u Prizrenu. Upisao je i završio Realnu klasičnu gimnaziju u Prizrenu. Studirao je pedagogiju na Prištinskom univrzitetu, a po blagoslovu Raško-prizrenskoga episkopa, Gospodina Pavla (pređašnjeg Srpskog Patrijarha) upisuje se na Teološki fakultet u Beogradu 16. septembra 1965. godine. Na istom fakultetu je diplomirao 1969. godine.
Po završetku Teološkog fakulteta u Beogradu, Sveti Sinod Srpske pravoslavne crkve postavlja ga aktom broj 4824/zap. od 11. novembra 1969. godine, za suplenta monaške škole u Manastiru Ostrog u Crnoj Gori. Dekret o tome potpisuje Srpski patrijarh German. Ukida mu se radno mjesto u monaškoj školi u Ostrogu aktom broj 3359/zap. 628, od 6. oktobra 1970. godine. Tu odluku je donio Sveti Sinod Srpske pravoslavne crkve.
Dekan Teloškog fakulteta u Beogradu, prof. dr. Čedomir Drašković šalje ga u Rim na Papski orjentalni institut. Postdiplomske studije na ovome Institutu završava 26. juna 1973. godine. Protiv njegovih studija u Rimu bio je Mitropolit Crnogorsko-primorske eparhije Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori, Gospodin Danilo Dajković. Međutim, na intervenciji prof. dr. Ivana Žižeka, poznatog katoličkoga kanoniste, Mitropolit Danilo naknadno je dozvolio njegove studije.
Na Papinskom orijentalnom institutu u Rimu podnio je zahtjev za rad na doktorskoj disertaciji kod prof. dr. Leskovca, inače Slovenca. Međutim profesor nije primio pomenuti zahtjev zbog toga što je podlegao podvadama i klevetama tadašnjih srpskih arhimandrita.
Nakon završetka postdiplomskih studija u Rimu, na poziv Mitropolita Moskovskog Filareta pohađao je postdiplomske studije i na Ruskoj duhovnoj akademiji Svetoga Sergija u Zagorsku. Na toj akademiji je prijavio doktorsku disertaciju. Rad na njoj je bio spriječen jer je Srpski Patrijarh German prekinuo njegove postdiplomske studije, zbog klevera koje su dolazile iz krugova Srpske pravoslavne crkve protiv njega. Kraće vrijeme je boravio, zbog porodičnih problema, u Crnoj Gori, nakon čega mu je Srpska pravoslavna crkva zabranila povratak u Rusiju.
Na prijedlog redovnog profesora Teološkoga fakulteta u Beogradu, dr Čedomira Draškovića, aktom broj 9 od 31. januara 1975. godine, upućen je zahtjev da mu se dozvoli rad u Državnom arhivu SSSR-a. Na prijedlog akademika i sekretara SANU, prof. dr Vase Čubrilovića dozvoljava mu se rad u arhivu SSSR-a, kod akademika i direktora Arhiva prof. dr Mazajeva. Na prijedlog Lenjigradske državne akademije, rektora i profesora, arhimandrita Kirila, dozvoljava mu se rad u Biblioteci Šćedrina u Lenjingradu (broj akta 489, od 18. juna 1975. godine). Akademik Vasa Čubrilović, aktom ff.34/16-26, od 12. oktobra 1976. godine, ovlašćuje ga kao postdiplomca Beogradskog univerziteta na katedri za istoriju, da obavi izbor dokumenata u arhivu u Trstu, a koji se odnose na vrijeme od XVI do XVIII vijeka.
Srpski akademik prof. dr Radovan Samarčić, aktom N.236/1 od 19. aprila 1982. godine traži odobrenje da mu se omogući rad u Državnom arhivu Italije. Po preporuci profesora Samarčića dozvoljava mu se rad u Ministarstvu spoljnih poslova Italije u Rimu. Bavi se naučnim radom na prikupljanju arhivske građe i u Vatikanskome arhivu i arhivu Propaganda Fide, kao i Državnom arhivu u Veneciji.
Uputio je molbu za zamonašenje Mitropolitu Crnogorsko-primorskome Danilu, koji je aktom broj 382/I od 6. juna 1984. godine donio odluku da se primi u jedan od manastira za pripremu monašenja. Mitropolit Danilo na savjet koji je došao iz Srpske pravoslavne crkve, iz Beograda, mijenja tu odluku i katom broj 384/I-D-1 od 6. juna 1984. godine, donosi odluku da se obrati svome episkopu za odobrenje stupanja u monaški čin, iz razloga što ne pripada Crnogorsko-primorskoj eparhiji Srpske pravoslavne crkve. Mitropolit Danilo aktom broj 496/I-D-1, naređuje da napušti Manastir Ostrog u roku od pet dana, pod prijetnjom prisilnog izvešenja.
Nikada Mitropolit Mihailo nije bio sveštenik Srpske pravoslavne crkve.
Nakon smrti svoga prethodnika, Vladike Antonija Abramovića rukopoložen za đakona, 29. juna 1988. godine, a śutradan (30. juna 1988. godine) rukopoložen za sveštenika. Rukopolaganje za đakona i svještenika, obavljeno je u Beču, u srkvi Sv. Trojice, od strane Mitropolita Austrije i egzarha Italije i Mađarske g. Hrizotoma, uz pratnju Episkopa Austrijskog Mihaila Hristopulica, grčkoga arhimandrita Svete Gore, arhimandrita ruskoga i bugarskoga i uz prisustvo velikoga broja vjernika. Rukopoloženje je obavljeno po odluci Carigradskoga Patrijarha Dimitrija I. Nakon smrti patrijarha Dimitrija I, naslijedio ga je Patrijarh Vratolomej I, pod čijom je jurisdikcijom bio sve do zvanične i neopozive ostavke u Grčkoj pravoslavnoj crkvi u Rimu. U Rimu je proizveden u arhimandrita.
Ustoličenje za Mitropolita Crnogorskoga
[edit | edit source]Na crnogorskome narodnome zboru na Cetinju, 6. januara 1997. godine, predložen i izabran za poglavara Crnogorske pravoslavne crkve. u crkvi Sv. Paraskeve u Sofiji, 15. marta 1998. godine, hirotonisan za episkopa od strane Patrijarha Bugarskoga Pimena i sedam mitropolita i episkopa Bugarske pravoslavne crkve. Ta je hirotonija imala podršku i blagoslov Ukrajinske pravoslavne Crkve. Na Cetinju 31. oktobra 1998. godine, intronizovan je za Mitropolita Crnogorske pravoslavne crkve, uz prisustvo episkopa Bugarske pravoslavne crkve i nekoliko hiljada vjernika i poštovalaca Crnogorske pravoslavne crkve.
Puni titularski naziv kao poglavar Crnogorske pravoslavne crkve je; Njegovovo Blaženstvo Arhiepiskop cetinjski i Mitropolit Crnogorski gospodin Mihailo
Neopozivu ostavku u Grčkoj pravoslavnoj crkvi u Rimu (Sv. Andrija Prvozvani) podnosi Venecijanskome Mitropolitu Genadiju, 27. januara 1997. godine. Neopozivu ostavku podnosi Vaseljenskome Patrijarhu Vartolomeju I. Ostavku je potpisao 8. februara 1997. godine izaslanik Vaseljenskoga Patrijarha, Mitropolit Melikton. Do zvanične i neopozive ostavke Vaseljenska Patrijaršija i Grčka Mitropolija u Rimu nijesu imale nijednoga pisanoga dokumenta koji bi bio progovor na njegovu svešteničku službu. Sa Grčkom Mitropolijom u Rimu vodi sudski spor, povodom ostvarivanja prava iz radnoga odnosa. Vaseljenski Patrijarh Vartolomej I u dogovoru sa Srpskom pravoslavnom crkvom, protiv svijeh crkvenijeh zakona, pravnih i moralnih normi donosi odluku o njegovome isključenju iz crkve, 9. aprila 1997. godine.
Prijateljstvo sa kraljem Italije Umbertom II
[edit | edit source]Mitropolit Mihailo bio je lični prijatelj sa Njegovim Veličanstvom kraljem Italije Umbertom II, sinom kralja Vitorija Emanuela II i kraljice Jelene. Radio je u arhivu njegove rezidencije Vila Italija, u malome gradiću Kaskaisu, na periferiji Lisabona u Porugaliji. U Vili Italija radio je na prikupljanju istorijske građe o kraljici Jeleni a koje dokumente i danas pośeduje. Sa kraljem Umbertom II sastao se pet puta. Kralj Umberto II mu je preporučio da u knjizi o kraljici Jeleni, ako je bude ikada napisao, unese da je on lično pola Crnogorac a pola Italijan.
Sukob sa Srpskom pravoslavnom crkvom
[edit | edit source]U Crnoj Gori od 1920. godine djeluje Srpska pravoslavna crkva koja je u otvorenom sukobu sa Crnogorskom pravoslavnom crkvom a koja je ukinuta dekretom Srpskog kralja Aleksandra Karađorđevića nakon okupacije Crne Gore 1918. godine da bi je 1993. godine obnovili pravoslavni vjernici - Crnogorci. Njenom postojanju iz političkih razloga se protivi Srpska pravoslavna crkva na identičan način na koji je službeni Beograd pokušavao od 1918. i ranije realizovati svoje velikosrpske ciljeve potpune asimilacije Crnogoraca i pretvaranje Crne Gore u derogiranu provinciju.