Wp/cnr/Nikola Lopičić

Nikola Lopičić (Podgorica, 1909 – Lepoglava, 1945) crnogorski je književnik.

Biografija[edit | edit source]

Nikola Lopičić je rođen je 1909. godine u Podgorici. Osnovnu školu i gimnaziju završio je na Cetinju. Studirao je srpsko-hrvatski jezik i književnost na filozofskom fakultetu Beogradskog univerziteta. Diplomirao je 1934. godine. Poslije diplomiranja postavljen je za suplenta gimnazije u Podgorici, da bi ubrzo zatim bio premješten u banjalučku gimnaziju, a nešto kasnije i za Split. Osim Splita, kao profesor književnosti je radio i u Bjeljini.

1941. godine se priključio ustanku, ali je uhapšen i interniran u logore u Albaniji i Italiji. Iz logora bježi 1943. i dolazi u Zagreb, đe je ponovo uhapšen i sproveden u Jasenovac, a potom u Lepoglavu, u kojoj je strijeljan 1945. godine.^[1]

Književnost[edit | edit source]

Književni opus Nikole Lopičića sastoji se od pripovijetki, pjesama, prikaza, jednog romana i dvije drame.

Sarađivao je u brojnim časopisima: „Mladost“, „Venac“, „Književni sever“, „Slobodna misao“, „Vijenac“, „Gajret“, „Novi čovjek“, „Misao“, „Književni polet“, „Mlada Zeta“, „Pregled“, Srž“, „Život i rad“, „Južni pregled“, „Zapisi“, „Mlada Bosna“, „Stožer“, „Jugoslavenski dnevnik“, „Srpski književni glasnik“.^[2]