Wp/cnr/Antidrama
Antidrama predstavlja težnju dramske književnosti ka rušenju tradicionalnih pravila koja prerasta u svojevrstan pokret.
Prvi put se javlja tridesetih godina XX vijeka u djelu A. Artoa, kasnije u Francuskoj kada se njen uticaj proširio i na druge evropske zemlje.
Predstavnici
[edit | edit source]Najznačajniji predstavnici su E. Jonesko, S. Beket, A. Adamov, Ž. Žene u Francuskoj, a u Engelskoj H. Pinter koji se javlja poslije francuskih autora.
Prve izvedene antidrame su Joneskova Ćelava pjevačica i Adamovljeva Invazija (1950), dok se najuticjanijim djelom samtra Beketovo djelo Čekajući Godoa (1953).
Neke od osnovnih teza i odlika antidrame blisko su povezane sa egzistencijalizmom: vjera u apsurdnost ljudskog postojanja, isticanje otuđenosti, potenciranje čovjekovog mehaničkog djelovanja. Pisci antidrame, dakle, ne prihvataju tradicionalne dramske mehanizme poput smislenih dijaloga i kakraktera. Insistira se na farsi, preuzimaju se elementi cirkusa, mjuzikla, pantomime itd. Vidno je odsustvo radnje i dramskog sukoba, kao i koncentrična struktura - ponavljanje istih situacija sa istim licima.
Izvori
[edit | edit source]- Tanja Popović: Rečnik književnih termina, Logos Art, Beograd, 2010, 42.