Wq/tt/Кыргыз мәкальләре

Гадел була белмөсәң, дөреслек табалмассың.
Дошманнан ерак йөрүдән, аның серен белү яхшы.
Акыллының күзе утка төшәр, юләрнеке казанга.
Ярканатның көндез күрмәвенә кояш гаепле түгел.
Тауны су боза, кешене сүз боза.
Ашыкмасаң — арбада килеш тә куян куып тотып була.
Үзе чүлдә булса да, бака күзе күлгә карый.
Үги ана явыз булса, ятим бала үчле була.
Күзсез белән күреш, юләрдән кач.
Тел ялгыша, тояк сөртенә.
Мин көчле дип масайма — синнән көчле табылыр.
Ат кадерен белмәсәң — юлда җәяү йөрерсең.
Аш кадерен белергә ризыксыз ел өйрәтер.
Ярлы — хыялы белән, бай — малы белән.
Пошмас җанлы кешеләр су эчеп тә симерә.
Чамасыз картайган бөркет тычкан ауларга тотына.
Котырган эт иясен тешли.
Батырларны көрәш дуслаштыра.
Сугыш аты яуда кирәк, ә аргамак — көн саен.
Батманлап кергән авыру мыскаллап кына чыга.
Атыңны яхшы карасаң — сине дошманнан саклар.
Ятып торган корсакка тары өйрәсе дә жәл.
Ашы булса, кашыгы табыла.
Изге мулла өендә чучка башы табылган, ди.
Танышлар көчеңә карар, ят кеше — киемеңә.
Яшь чакта — хезмәт, картайгач — муллык.
Үз авылында эт тә койрык чөя.
Кылыч яуда үтмәсләнсә, яңадан кайрап була.
Дөя йөктән кача алмый.
Сәнгать күрке — оста сүз.
Язын су уртасында, кышын кырда тукталма.
Җилләр үлән киптерә, сагыш кешене киптерә.
Күргәнең — дөреслек, ишеткәнең — шикле сүз.
Иске арыкта су тизрәк ага.
Суны кипкән җиргә сип, сүзне көткән җирдә әйт.
Бүре сарык ботарлап, кеше уй уйлап туймас.
Уйнап әйткәнеңне дә бөтен яктан уйлап әйт.
Кул белән эшлисең, җавапны баш бирә.
Азгын зат — йөгәнсез ат ул.
Үз оясы янында һәр эт озын койрыклы.
Белдеклегә бөтен дөнья якты, белмәгәнгә көн дә караңгы.
Яхшының яхшылыгы тияр бар җирдә, яманның яманлыгы тияр тар җирдә.
Күп сайлаган кияүгә пеләш кәләш әләгә.
Ирнең ирлеген халык бәяли.
Дуслар сине син югында мактый, ә дошман — күзеңә карап.
Яхшы ат — юрга булыр, яман зат — мулла булыр.
Акылсыз эт көндез өрә.
Начар атка — камчы, тишек өйгә — тамчы.
Башыңа төшсә, баш белән кое казыйсың.
Биек таудан ыргыткан таш ераккарак барып төшә.
Күп кешнәгән колынның сыртына кара, бик мактанган егетнең йортына кара.
Куян тиресеннән тексәң, кәвешең бик тиз тузар.
Ахмактан алып тун кисәң, ахмак туйда талашыр.
Көчле көчәнсә — куәт өстәлә, көчсез көчәнсә — билен сындыра.
Үзең белмәсәң, белгәнне тыңла.
Туган авылың тыныч чакта сиңа да куркыныч юк.
Гаебе чыккан егетнең озын буе кыскарыр.
Бер сыер мөгезе сынганда, мең сыер мөгезе калтырый.
Яңалык ишетми торса, колак тиз саңгыраулана.
Мулла карыны кырык катлы.
Мең куйның симез булуы бер көтүчегә бәйле.
Яшел саргаер, яшь булган үсәр.
Җирнең кеше хезмәтен бушка ашаганы юк.
Тик белгән-күргән кеше алтынны таный ала.
Яман авыздан начар сүз чыгар.
Тауга көчләп менгерсәләр, дөя дә хәлдән тая.
Авызына су керсә, өт тиз-тиз йөзә башлый.
Болыт сирәк күренсә, җир өсте пеләшләнә.
Якыннар талашкан чакта дошман тантана итә.
Ат туйган җиренә чаба, егет — туган иленә.
Матурлар матур булмыйлар, яраткан матур була.
Аракы эчкән — туйда исерек, акылсыз — көн дә исерек.
Артык күпне өмет итсәң, аздан коры каласың.
Дустын кайгыртмаган кеше дошман кулына эләгә.
Яшәгәндә еламаган үлгән чакта яшь түгәр.
Айга сикергән арыслан аягын сындырган, ди.
Күп бирүдән тизрәк бирү яхшы.
Итәк белән айны каплап булмый.
Йомшак агач кортлы була.
Батырдан уздырып була, халыктан узып булмый.
Кухня пычагын кыныда тотмыйлар.
Ьәр «бүген»нең «иртәгә»се була.
Үлән кабасы килсә, дөя дә муен суза.
Урманына күрә җәнлеге, заманына күрә законы.
Күләгәгә үлчәп тун текмиләр.
Хурлык үлемнән яман.
Авыруның хәленә керү — аны яртылаш савыктыра.
Эшләп өшәнсәң — уңыш тазартыр.
Атыңны дагалатканчы, юлыңны кара.
Бүре каргышы сарыкка төшми.
Ышанычсыз кешедән исеп узган җил яхшы.
Канат белән очкан кош җиргә койрык белән куна.
Буш горурлык баш яра.
Кошы очып китсә китсен, әмма чинарым калсын.
Өшең кешегә булса, өйрәнгәнең үзең өчен.
Бер юртаның учагы икенчене яктыртмый,
Сукыр этнең ышанычы — аксак төлке.
«Килдем» бар, ә «киттем” юк.
Үтмәс пычак — кул дошманы.
Арба астында барган эт мин арба тартам дигән.
Эт өрер, кәрван йөрер.
Бәй эте ауга ярамый.
Төлке тота белгән этне сынап карау кирәкми.
Юләргә киңәш әйтү — далага ук очыру ул.
Саесканны саклык түгел, комсызлык үтерә.
Үзеңне батыр санасаң, бүтәннәрне арслан диеп бел.
Уйның төбе юк, сүзнең чиге юк.
Акыл — искермәс кием.
Мактанчыклар эсседә дә дер-дер калтырап торыр.
Куллар эшли алмаганны баш белән эшләп була.
Пычрак итек түрне таптый, яман сүз — илне боза.
Иртә торган кешенең бәхете күбрәк була.
Хан куенында калтыраганчы, кол куенында көлеп тор.
Үтә кызыл тиз уңа, артык кызу тиз сүнә.
Иркен кием тиз тузмый.
Юмарт кулга мал күбрәк керә.
Оядагы йомырка һавадагы кош була.