Wq/or/କବିତା/ସନ୍ଥ କବୀର/୮୯: ପ୍ରତି ପଦରେ

ପ୍ରତି ପଦରେ

ମିଶ୍ରି ମିଳାଏ ଜଳ ମଧ୍ୟରେ, ଶୁଣ ମୋ ସାଥୀ ସଙ୍ଗାତ,
ଯେଉଁ ଶରୀର ତୁମେ ଢାଙ୍କିଛ, ଯିବ ଦିନେ ସେହି ପଥ ।

କେଉଁ ସ୍ଥାନରୁ ଆସିଛ ତୁମେ? କେଉଁ ସ୍ଥାନକୁ ଯିବ?
କାହିଁକି ବଞ୍ଚି ରହିଛି? କରୁ ମଲା ବେଳେ ପଶ୍ଚାତ୍ତାପ ।

ମୁଷ୍ଠି ତୁମର ମୁଦ୍ରିତ ଥିଲା, ତୁମେ ଜନ୍ମ ହେଲାବେଳେ,
ମୁଷ୍ଠି ତୁମର ଖୋଲା ରହିବ ତୁମର ମରଣ କାଳେ ।

କିଏ ତୁମର ପତ୍ନୀ ଅଥବା କିଏ ସେ ତୁମର ପତି,
ଅସ୍ଥିର ମନେ କେଉଁ ସ୍ଥାନରେ ଦେଲ ଏହି ସନମତି ।

ଏହି ଶରୀର ଲକ୍ଷ ହଜିଛି, ଯଥାସଧ୍ୟ୍ୟ ଚେଷ୍ଟା କର,
ଏବେ ବି ଦିନ ଅଛି ତୁମର ବିରହାଗ୍ନି ଶାନ୍ତ କର ।

ବଞ୍ଚିବ ଦୁଇ ଦିନ ଭାବିଛ, ଅଥବା ଦିନେ ସହର୍ଷ,
ବଞ୍ଚି ପାରିବ ପଚାଶ ବର୍ଷ, ଅବା ବିଶାଶହେ ବର୍ଷ ।

ସଂସାରେ ପ୍ରତି ପଦରେ ମୃତ୍ୟୁ ପଥ କମି କମି ଯାଏ,
କବୀର କହେ, ପ୍ରିୟ ମୋହର, ବୋକା ଯିଏ ଠକି ହୁଏ ।