Wp/rkt/৫টা বাংলা কবিতা
সুদর্শনা
মূলঃ জীবনানন্দ দাশ
আকদিন ম্লান হাঁসিআ মুঁই
তোৰ মতন আকজন মহিলাৰ পাশত
যুগেৰ সঞ্চিত পণ্যত লীন হোবাৰ যায়া
অগ্নিপৰিধিৰ মধ্যত সহসা খাড়াহোয়া
শুনছুং কিন্নৰকণ্ঠ দেবদাৰু গাছত,
দেখছুং অমৃতসূর্য আছে।
সব থাকিয়া আকাশ নক্ষত্ৰ ঘাস
চন্দ্ৰমল্লিকাৰ ৰাত্তি ভালা
তাও সমায় স্থিৰ নাহায়;
আৰেক গভীৰতৰ শেষ ৰূপেৰ চায়া
দেইখফে অয় তোৰ বলয়।
এই পৃথিবীৰ ভালা পৰিচয় ৰৌদেৰ মতোন
তোৰ শৰীৰ; তুই দান কৰিস নাই তো;
সমায়ে তোক সগ দান কৰিআ মৃতদাৰ কয়
সুদর্শনা, তুই আজি মৃত।
হে মহাজীবন
মূলঃ সুকান্ত ভট্টাচার্য
হে মহাজীবন, আৰ এই-কাব্য নাহায়
এইবাৰ কঠিন কঠোৰ গদ্য আনো
পদলালিত্য-ঝংকাৰ মুছিআ যাউঁক,
গদ্যৰ কড়া হাতুড়ক আজি হানো ।
প্ৰয়োজন নাই কবিতাৰ স্নিগ্ধতা----
কবিতা, তোক দিলুং আজি ছুটি,
ক্ষুধাৰ ৰাজ্যত পৃথিবী গদ্যময়:
পূর্ণিমা-চান যেমন
সেক্ দেওয়া ৰুটি ।
ৰাত্তিক
মূলঃ সঞ্জয় ভট্টাচার্য
ৰাত্তিক কুনোদিন মনে হছিল সমুদ্ৰেৰ মতো ।
আজি ঐ ৰাত্তি নাই ।
হয়তো এলাও কাৰো হৃদয়েৰ পাশত আছে ঐ-ৰাত্তিৰ মানে ।
মোৰ ঐ-মন নাই
যেই-মন সমুদ্ৰ হোবাৰ পায় ।
একবাৰ সৰিয়া গেইলে মন
ঐ সৰা ফুল কুড়াবাৰ নাই অবসৰ;
তখন প্ৰখৰ সূর্য জীবনেৰ মুখেৰ উপৰাত
তখন ৰাত্তিৰ ছায়া জীবনেৰ আয়ুৰ উপৰাত
জীবন তখন খালি পৃথিবীৰ আহ্নিক জীবন ।
উর্বশী
মূলঃ সমৰ সেন
তুই কি আসবি আমাৰ মধ্যবিত্ত ৰক্তত
দিগন্তত দুৰন্ত মেঘেৰ মতো!
কিম্বা আমাৰ ম্লান জীবনত তুই কি আসবি
হে ক্লান্ত উর্বশী,
চিত্তৰঞ্জন সেবাসদনত যেমনবিষণ্ণমুখে
উর্বৰ চেংৰীগুলা আসে
কতো অতৃপ্ত ৰাত্তিৰ ক্ষুধাৰ ক্লান্তি,
কতো দীর্ঘশ্বাস,
কতো সবুজ সকল তিক্ত ৰাত্তিৰ মতো,
আৰ কতো দিন !
আকটা কথাৰ মৃত্যুবার্ষিকীত
মূলঃ আলোকৰঞ্জন দাশগুপ্ত
তুই যে কছিলি বিকাল হৈলে
সহজ হবি তুই মোৰ মতো,
নৌকা হবো সগ পথেৰ কাঁটা,
কীর্তিনাশা পথত নমিতা নদী!
বিকাল হৈল ।
তুই যে কছিলি ৰাত্তি হৈলে
মুখা খুলিয়া দিব বিভোৰ বিভা,
অহংকাৰ ভুলিয়া অৰুন্ধতী
বশিষ্ঠৰ কোলাত মূর্ছা যাব!
ৰাত্তি হৈল ।
মূল বাংলাৰ থাকিয়া বুলিবদল:
কন্দর্পজিৎ কল্লোল