Wp/rkt/মাষ্টাৰ বাবা আৰ্ মোৰ দুখ্যো

ৰেচলাং খাচ্ , ৰেচলাং খাচ
আকটা মিশৃত ধাতবিয় শব্দদিয়া বাবাৰ ছাইকেলখান আগবাঢ়ে,
দূৰেৰ আখান স্কুল বুলিয়া......
বাবা মাষ্টাৰ, পিন্ধনত ধুতি, কুর্তা ।
পকেটত আকযোৰা পাৱাৰি চশমা ।
কেৰিয়াৰত খুচিয়া থোআ থাকে আখান ঝোলা ।
বাবা স্কুল বুলিয়া ধাবমান হয়
ঐ ধাতবিয় বিশেষ শব্দৰ সাথত ।
মুঁই বাবায় যাওয়া প্ৰায়ে দেখুং,
মোৰ দুখ্যো অনুভূত হয়
বাবাক বুলিয়া ।
কতো কষ্টেৰে অ'য় আমাক বৰো কইর্ছে,
খোআইছে, পিন্ধাইছে ।
কতো ছাত্ৰক উন্নতিৰ শিখৰত পিন্দাইছে স্বাবলম্বিতাৰ মুকুট ।
বাবয় সকালে খেতি পাথাৰত যায়
কাদোপানী পাৰহোয়া ।
কুনোবেলা বাবাৰ দেহাত ৰোয়া যায়
কাদোপানীৰ দাগ।
অ'মনকৰিয়ায় বাবা স্কুলত যায় ।
দিনটা পাঠদানত নিমগ্ন হয়
আদৰেৰ বাবা ।
আকটা নিস্তব্দ্ধতা বিৰাজ কৰে আমাৰ বাড়ীত সাৰা দিন..
সন্ধ্যা যেলা নামে
মায়ে অস্থিৰ হোয়া প্ৰশ্ন কৰে...
মানুষটা কেনে দেৰি কৰিল ?
লঘোনে ভোকে কেনে দেৰি কইৰ্ছে মানুষটাএ....
মাৰ সাদাপৰা মুখখান দেখুং ।
আমাৰো মৈলা হয় মুখগুলান ।
ৰেচলাং খাচ, ৰেচলাং খাচ ...
শব্দটা যেন আইসছে
আমাক খেদেয়া আইসে ....
হয় .. ঐটা বাবায় ।
ঝোলাত কিবা কিবি আনে
আমাৰ স্ফূর্তি সিমাহীন হয়।
ঝোলাত আনা হৰলিক্সেৰ বটলটাৰ থাকিয়া
অকচামুচ হৰলিক্স হাতত নিয়া খায়া যাং ।
ভাবুং বাবা যেন হউঁক
সকসমায় চিৰসবুজ ....
দূৰেৰ থাকিয়া দৈনিকে সন্ধ্যা যেন ভাঁসিয়া আসুক
ঐ বিশেষ শব্দটা ....
ৰেচলাং খাচ ....ৰেচলাং খাচ ....ৰেচলাং খাচ....

(এই কবিতাটা প্ৰত্যেকজন মাষ্টাৰেৰ চৰণত সমর্পিত)

মূল: আকাশটুলটুল বৰ্মন
অনুবাদ: কন্দর্পজিৎ কল্লোল

শ্ৰেণী:ৰাওবদল কবিতা