Wp/lki/نوشاد وفایی طرهانی
سید نوشاد ابوالوفایی شاعر چیره دست و شهیر لکستان در زمان نادر شاه افشار می زیسته است وی از سادات طایفه ی ابوالوفا در بخش طرهان می باشد.نوشاد هم به فارسی و هم به لکی شعر می سروده است دارجنگه از آثار مشهور اوست که حتی در بین بزرگان ادبیات کشو ر شهرت دارداو شعر های حماسی زیادی سروده است نوشاد دارای نبیره ای نیز بوده که در دوران ناصرالدین شاه می زیسته وی نیز شاعری نامور بوده است.طایفه ی نوشادی ها که هم اکنون در روستای اکبر آباد در غرب کوهدشت زندگی می کنند از نسل وی می باشندکه سید اکبر نوشادی بزرگ این طایفه سال 1385 با عمری بیش از یکصد سال دار فانی را وداع گفت
«نوشاد» شاد نوین ژه ی دنیه ی فانی
دور مهمانداره ن ، تو چوی مهمانی
بگذر ژه اغوای شویم شیطانی
تا بنمام وه نه ت راگه ی زنگانی
دنیا هویچ و پویچ
[edit | edit source]برداشتی از شعر« دنیا هویچ و پویچ» نوشاد
حوران زیبا با همه زینت و زیور هیچ اند و پوچ بلکه هر کجا را به تماشا می نشینم همه بی ارزش می بینم اگر به سان فرهاد به نبرد لشکر سنگ بشتابی سرانجام باید در تنگنا ی گور سکنی گزینی اگر خاندان همگی بر تو بنازند و چون بارگاه نشینان در سراپرده برتخت نشینی آنگاه که مرگ فرا می رسد درخواهی یافت که مادیات همه هیچ است و پوچ نوشاد از شادمانی این دنیا غره مشو چون در این مهمانسرا مهمانی بیش نیستی
بهمن و فرامرز
[edit | edit source]همن فرزند اسفندیار روئین تن از مرگ رستم پهلوان اساطیری ایران خبر دار می شود موقعیت انتقام پدر را از فرزندان رستم مناسب می بیند بنابراین به سیستان لشکر می کشد
مجلس نشینان !یاران ! حضرات وه دین و آئین نبی صلوات چندی ژه مابین ای کاره ویه رد بشنو ژه تقدیر چرخ چپی گرد بهمن خور بی ژه ی گیر و داره ژه ی کردار چرخ پیر پتیاره روژی نیشت وه بان تخت زرنگار وه جای بابوش بی وه شهریار په ی خوین بابوش مگریا زار زار خه م دا وه کمر وینه ی کوینه دار وات ای سرداران نامی نامور هاوای سیستان کفتمه وه سر په ی خوین بابوم شاه اسفندیار اولاده ی رستم بکیشم وه دار سرداران واتن قوچ قربانیم وه امر سلطان بنده فرمانیم هر چه ی فرمان بو نمه چیم ای وه ر هه ر چه ن میلت بو مونیم کمر موشن فرامرز پهلوان کار کس هومتاش نیه ن وه روی روزگار وه لاش چه یکی چه سیصد سوار پور رستمه نیه ن جای انکار شفق شکاوا ژه چرخ اخضر سرود مه چریان په ی مدح داور خورشید خاور روشن کرد زمین بیدار بی ژه خاو بهمنشاه وه قین قلمدان زر جواهر نشان نه ویسا رقم پره ی سیستان
بهمن به فرامرز نامه ای می نویسد و او را از آمدن خود با خبر می کند و به وی می نویسد نکند فکر کنی نامردی کرده ام و به تو خبر ندادم
نویسا ! فرامرز اولاده ی رستم بهمنشاه وه خشم سپاه که رده ن جم ناوا بواچین نامردی که رد ی من پره ی پیکار خوه ر نه که ردی سو گند وه خدای عظیم اکبر شار سیستان خراو کم یکسر
فرامرزاز نامه آگاه می شود
ناگاه دیده بان له بان حه سار پور تهمتن که ردش خوه ر دار نامه ی نامربوط بر آورد ژه بر نیاش وه روی تخت شیر پر هنر وه قین وقار خشم و هنگامه فوری نه ویسا جواو نامه
فرامرز پاسخ می گوید
نه ویسا! بهمن بن اسفندیار مه گه ر ژه بابوت نه ویت خوه ر دار؟ وه دست بابوم هلاک بی زبون وه هنگام جنگ غرق لجه ی خون ایسگه او مه رده ن تو مه نین وه عام وه ارواح رستم هم وه گور سام هه ر چه ی به تره باورم او سه ر کاری پیت بکه م ژه بابوت به ته ر نامم فرامرز کهکش موانان اولاده ی رستم عالم مزانان خوه ر دا وه شار و مردم سرتاسر سی هزار قشون آما وه دفتر خوه ر به ردشان پره ی بهمنشاه خیمه و چادران روی زمین پوشا بهمن وه یکجا خوه ر دا لشگر دور فرامرز بگرن یه کسه ر
جنگ سر نوشت فرا می رسد
ژه هر دو سرا داخل بین وه هم بی وه ضلالت باد و توز و ته م فرامرز واتش شیران یکر نگ امانه ن دخیل نه ترسن ژه جنگ ناموس مه ردی باورن او یاد حمله بکه رن هر چه ی بادا باد گو رای گور گرز فرامرز شیر هر الامان بی هه ر بگیر بگیر هر بز بزن هر فرس فرس کس دیار نوی وه میدان ژه کس هر بزن بزن هر امان امان برا ار برا نمه کرد گمان تول آسایش زده بی در دم دو صف عظیم جدا بین ژه هم فرامرز شیر نظر کرد ژه سر ژه سی هزار کس مه ن وه ده نفر غلامان یه کسه ر آمان وه گفتار واتن پهلوان نوه ی نامدار مه رده ن وه ناموس نه زنده وه ننگ عاقبت مرگه سر بدیم وه سنگ سیاهی لشگر نمای وه شمار یه کی مرد جنگی وه روی صد سوار عاقبت هه ر ده کشته بین وه تیر مه نه وه تنیا پور بی نظیر واتش ای بهمن نامرد مکار آگر چو وه گور یل اسفندیار اگر مردی کین پا بنی او پیش تاگه بنوشین مزه ی مرگ خویش سنگ سفیدی آورد او نظر روی که رد وه لشگر وینه ی شیر نر پشتش دا وه سنگ گیانش تسلیم کرد پور تهمتن وه ی هنجاره مرد لب نا وه هم دا وه دیده ی نمناک تسلیم مرگ بی سردار بی باک تویک تویک وا شمال پیکنا وه لیش بر بر مه رمیان وینه ی گرگ و میش ناگاه کلاغی نازل بی وه سر چاوش درآورد وه نوک منقر شخصی ژه ایران خیزا برهانی خور دا وه زال پیر زرهانی واتش ای سردار پیر زرهان زر مه ر ژه فرامرز نداری خوه ر؟ بهمن لاشه ی او در کیشا وه دار عوض بابوش شاه اسفندیار
و در اینجا صحنه ی دلخراشی پیش می آید که شادروان نوشاد شاعر بزرگ لکستان این حادثه ی درد ناک را از زبان زال پدر بزرگ فرامرز بسیار غم انگیز و گیرا بیان می دارد
وات ار هزار سال عمرم ویه رده ن کسی ای ظلمه وه من نه که رده ن روله فرامرز ! فدای دردت بام فدای بی کسی روی نبردت بام روله وه فدای نیکی نامت بام ذلیلی ، خواری روژ قیامت بام روله وه فدای تکیه سانت بام و بی کس مه نه له میدانت بام وه کوچکی رستم پوس بور نه وه ر مته رس ژه دشمن کله دیو نه سر ژه ی خاوه الخیز چه وخت خاوه روله ای خاوه وه نه ت نا باوه
دارجنگه
[edit | edit source]هامدلان وختی هام دلان وختی ژه روژان روزی ژه وختان وختی چوی قیس پوشاویم ژه کلپوس رختی راگه م کفت او پای عالی درختی سر نه کهکشان فلک برده وی پا محکم نه قعر زمین کرده وی ...