Wp/lki/حجت علی پور

برای سرو آزاده[edit | edit source]

سواری می رود تنها به میدان
و دامن گیر او خیل یتیمان

سواری نقش بر رمل جنون زد

سواری غوطه ور گرداب خون زد

سوار آمد دلم را با خودش برد

و در قربانگهش دل جابجا مرد

////////////////////////////

شبی که آب را بر باغ بستند

دل هفتاد و دو گل را شکستند

نگاه تشنه ی گل را ندیدند

گلوی ناز باران را بریدند