Wp/grc/Investitura

Investitura καλεῖται ἡ καθιέρωσις, τουτέστιν ἡ μεσαιωνικὴ ἀναγόρευσις συγκεκριμένη δικαιώματος τινός ἢ δημοσίου ἀξιώματος (προνομίου).

Περιήγησις

Κατὰ τὸν ἐκκλησιαστικὸν νόμον ἐτύγχανε δικαίωμα τοῦ Γερμανικοῦ βασιλέως ἐπιβεβαιοῦν τὴν ἐκλογήν τῶν ἐπισκόπων ἢ αὐτοὶ διορίζειν τοὺς ἐπισκόπους. Οὗτοι δε λαμβάνουσιν δακτύλιον καὶ ῥάβδον ὡς σύμβολα τῆς ἀρχῆς πνευματικῆς τε καὶ κοσμικῆς.

Οἱ πάπαι ἀπό τοῦ 11οῦ αἰῶνος κατὰ τούτων μάχονται, διότι ὁδηγεῖ τοῦτο θαμὰ κατὰ τὴν ἀρὴν τῆς Ἐκκλησίας, ἐν ᾧ οἱ βασιλεῖς πειρῶνται τηρεῖν τὸ δικαίωμα. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦν βιαία διαμάχη, ἥ παύεται μόνον τῷ ἔτει 1122 τῷ Συμφώνῳ τοῦ Βὸρμς (Ῥωμαϊστί· Concordatum Wormatiense) μεταξύ τοῦ Γερμανικοῦ αὐτοκράτορος Ἑρρίκου Δ΄ καὶ τοῦ πάπου Καλλίστου Β΄.

Σημασία προτεσταντική

Ἐν τῇ προτεσταντικῇ Ἐκκλησίᾳ σημαίνει ἥδε ἡ ἀναγόρευσις τὴν τελετουργικὴν ἔναρξιν τῶν κληρικῶν, μάλιστα δὲ τῶν «ἐφόρων» (Ῥωμαϊστί· superintendentes), εἰς τὸ ἐπάγγελμα. Τοῦτο ἐκ προσώπου τοῦ δυνάστου (Γερμανιστί· Landesherr) ὑπὸ ὑψηλοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τελεῖται, ὁμιλίᾳ δημοσίᾳ, πιστοποιητικῇ ἐπιβεβαιώσει καὶ χειραψίᾳ.

Πηγαί

Meyers Großes Konversations-Lexikon, Τόμος 9, Λειψία (1907), σ. 903-904, ἃ πάντα λέγεται τῇδε.

Οὐικικοινά

Ἰδὲ τὰς εἰκόνας καὶ τὰ κοινὰ τὰ ἄλλα περὶ Investitura

Ἥδε ἡ ἐγγραφὴ δεῖ παρεκτενεῖσθαι . Βοηθεῖτε μετὰ τῆς ὑμετέρας εἰσφορᾶς τῇ ἐργασίᾳ ταύτῃ.