Wp/grc/Investitura

Investitura καλεῖται ἡ καθιέρωσις, τουτέστιν ἡ μεσαιωνικὴ ἀναγόρευσις συγκεγκριμένη δικαιώματος τινός ἢ δημοσίου ἀξιώματος (προνομίου).

Περιήγησις

Κατὰ τὸν ἐκκλησιστικὸν νόμον ἐτύγχανε δικαίωμα τοῦ γερμανοῦ βασιλέως ἐπιβεβαιοῦν τὴν ἐκλογήν τῶν ἐπισκόπων ἢ αὐτοἳ διορίζειν τοὺς ἐπισκόπους. Τοῦτοι δε λαμβάνουσιν δακτυλίον καὶ ράβδον ὡς σύμβολα τῆς ἀρχῆς πνευματικῆς τε καὶ κοσμικῆς.

Οἱ πάπαι ἀπό τοῦ 11οῦ αἰῶνος κατὰ τούτων παλεύονται, διοτὶ οδηγεῖ τοῦτο θαμὰ κατὰ τὴν ἀρὴν τῆς Ἐκκλησίας, ἐν ᾧ οἱ βασιλεῖς πειρῶνται τηρεῖν τὸ δικαίωμα. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦν βιαία διαμάχη, ἥ ἐγκατίσταται μόνον τῷ ἔτει 1122 τῷ Συμφώνῳ τοῦ Βὸρμς (Λατινιστί: Concordatum Wormatiense) μεταξύ τοῦ Γερμανοῦ αὐτοκράτορος Ἑρρίκου Δ΄ καὶ τοῦ πάπου Καλλίστου Β΄.

Σημασία προτεσταντική

Ἐν τῇ προτεσταντικῇ Ἐκκλησίᾳ σημαίνει ἥδε ἡ ἀπαγόρευσις τὴν τελετουργικὴν ἔναρξιν τῶν κληριῶν, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ Ἐφόρου (superintendens), εἰς τὸ ἐπάγγελμα. Τοῦτο τελεῖται τῷ λογαριασμῷ τῆς ἐξοχικῆς κυβερνήσεως ὑπὸ τοῦ ἡγουμένου, μετὰ ὁμιλίας δημοσίας, πιστοποιητικῆς ἐπιβεβαιώσεως καὶ χειραψίας.

Πηγαί

Meyers Großes Konversations-Lexikon, Band 9. Leipzig 1907, σ. 903-904, ἃ πάντα λέγεται τῇδε.

Οὐικικοινά

Ἰδὲ τὰς εἰκόνας καὶ τὰ κοινὰ τὰ ἄλλα περὶ Investitura

Ἥδε ἡ ἐγγραφὴ δεῖ παρεκτενεῖσθαι . Βοηθεῖτε μετὰ τῆς ὑμετέρας εἰσφορᾶς τῇ ἐργασίᾳ ταύτῃ.