Wp/cnr/Mihailo Stevanović

Mihailo Stevanović (Brdo Stijensko, Piperi, 3. 4. 1903. – Beograd, 14. 1. 1991), crnogorski je filolog.

Biografija[edit | edit source]

Mihailo Stevanović rođen je u Brdu Stijenskome, u Piperima, 3. aprila 1903. godine.

Osnovnu školu završio je u Piperima, u Manastiru Ćelija piperska, a gimnaziju u Podgorici, Nikšiću i Peći – đe je i maturirao 1923. godine. Diplomirao je u Beogradu 1929. godine. Doktorirao takođe u Beogradu 1934. Od 1945. do penzije radio je kao profesor na beogradskome Filozofskom fakultetu. Bio je član SANU. Bio je šef Katedre za južnoslovenske jezike i opštu lingvistiku Filološkog fakulteta u Beogradu (1953–1973) te prodekan i dekan toga fakulteta. Bio je predśednik Odbora SANU za izradu Rečnika srpskohrvatskoga književnog i narodnog jezika, a od 1960. do 1973. i direktor Instituta za srpskohrvatski jezik SANU. Skoro deceniju i po (1960–1974) bio je glavni urednik poznatih lingvističkih časopisa Južnoslovenski filolog, Srpski dijalektološki zbornik i Naš jezik. Pored članstva u srpskim institucijama Stevanović je bio član Jugoslovenskoga nacionalnog komiteta slavista i Komisije Međunarodnoga komiteta slavista za proučavanje gramatičke strukture slovenskih jezika.

Autor je značajne dvotomne monografije Savremeni srpskohrvatski jezik, a bio je i jedan od autora Pravopisa srpskohrvatskog jezika. Montenegristiku je zadužio u studijama Istočnocrnogorski dijalekat, Sistem akcentuacije u piperskom govoru, Glavne dijalekatske crte vasojevićkog govora^[1], monografijama o Njegoševu jeziku, Jezička tumačenja u komentarima Njegoševa Gorskog vijenca i O jeziku Gorskog vijenca, i radom na dvotomnom Rečniku Njegoševa jezika (s M. Vujanić, M. Odavić i M. Tešić).

Umro je u Beogradu 14. januara 1991. godine.