Wp/cnr/Ivo Đurović, brigadir
Biografija
[edit | edit source]Ivo Đurović, brigadir rođen je 13. februara 1862. godine u Dupilu (Crmnica), u porodici Nika Androva i majke rođene Purlija iz Crmnice . Rođeni stric mu je bio vojvoda i brigadir Mašo Androv Đurović koji se starao o njemu nakon smrti njegova oca Nika koji je umro 1865. godine . Tri razreda osnovne škole završio je u Dupilu, četvrti razred osnovne škole u Gornjim Brčelima 24. juna 1874. godine . Gimnaziju je učio na Cetinju. Kao pisar kapetanije u Dupilu službovao je od aprila 1879. godine, a od aprila 1881. godine bio je sekretar načelništva Crmnice u Virpazaru . Kao državni pitomac upućen je 1882. godine na školovanje u Italiju, u prvu grupu školovanih mladića u inostranstvu. Na školovanje je pošao s grupom crnogorskih mladića s Cetinja 16. maja 1882. godine, a u Udine su stigli 20. maja, a potom u mjesto Leće u kojem su podvrgnuti ljekarskom pregledu, nakon čega je zajedno s Milutinom Nikolićem i Nikom Pejanovićem otišao, 27. maja, u Domodosolu na italijansko-švajcarskoj granici u kojem su otpočeli školovanje . Početak školovanja započeo je u italijanskoj vojsci u 22. četi Sedmog bataljona alpinaca u Domodosolu. U Petu regimentu alpinaca premješten je 5. oktobra 1882. godine u 44. četi bataljona Valfelina u Milan Morbenju. Za desetara u italijanskoj vojsci proizveden je 1. januara, vodnika 1. avgusta 1883. godine, a u podoficira 1. januara 1884. godine . Dalje vojno obrazovanje nastavio je u Modeni u Oficirskoj školi od oktobra 1882. do 9. jula 1886. godine. Vojno obrazovanje okončao je 9. jula 1886 u Italiji. Nakon završenog školovanja stupio na službu kao potporučnik crnogorske vojske. Sa službom je počeo kao nastavnik u Oficirskoj školi u Nikšiću . Ubrzo je, 7. novembra 1886. godine, imenovan za brigadnog ađutanta u činu poručnika . Za dežurnog oficira na Dvoru na Cetinju postavljen je 27. decembra 1886. godine . Kao poručnik i italijanski školovanik bio je, 1887. godine, određen da prati deset crnogorskih mladića u Đenovu u Italiju .
Ordonans-oficira knjaza Nikole postao je 10. oktobra 1889. godine. . U isto vrijeme bio je predavač na Pješadijskome kursu u Podgorici početkom 1890-ih godina do 1893. godine kad moli da bude oslobođen te dužnosti zbog obaveza kao brigadni ađutant, ordonas-oficir knjaza Nikole. U februaru 1892. godine bio je član crnogorske deputacije koja je išla u Veneciju da preuzme posmrtne ostatke knjaginje Darinke Petrović . U čin kapetana unaprijeđen je 20. avgusta 1895. godine . Jedno vrijeme 1889. godine bio je komandir Dvorske garde (straže) . Kao kapetan pješadije pominje se 15. oktobra 1896. godine kao komandir čete u pješadiji Stajaće vojske . U činu kapetana prisustvovao je vjenčanju princeze Jelene i princa Vitoria Emanuela u Rimu u oktobru 1896. godine . Službovao je u Drugoj brigadi kao kapetan u kojoj je vršio i inspekcijske poslove 1900. godine . U čin komandira proizveden je 14. maja 1901. godine i imenovan za komandanta Druge (Crmničke) brigade 1901. godine .
Tokom političkih previranja u Crnoj Gori 1907. godine imao je zadatak da s Crmničkom brigadom potpomogne zaštitu dinastije i kralja , a u tome periodu bio je i član Vojnoga suda u Kolašinu 1909. godine. Pripadao je Pravoj stranci . U čin brigadira unaprijeđen je 21. februara 1908. godine kad je i postavljen za komandanta Druge brigade Stajaće vojske, a istovremeno i upravitelj Primorsko-crmničke oblasti sa śedištem u Baru u period od 7. aprila 1906. do 14. marta 1909. godine. Prilikom smrti vojvode i divizijara Mijajala Vučinića učestvovao je kao predstavnik crnogorske vlade u odavanju posljednje počasti.
Početkom 1910. godine bio je u činu brigadira komandant brigade . Za vršioca dužnosti komandanta IV divizije postavljen je 11. maja 1910. godine sa śedištem u Kolašinu . Učesnik je svečanosti na Cetinju avgusta 1910. godine prilikom proglašenja Kraljevine Crne Gore . Za ministra vojnog u vladi Lazara Tomanovića postavljen je 14. septembra 1910. godine na toj funkciji ostao je do 19. jula 1911. godine. Narodni poslanik Crnogorske skupštine bio je u period 1911–1914. godine . Za sudiju zamjenika Velikoga vojnog suda postavljen je 15. aprila 1912. godine kao brigadir .
Za komandanta Prve divizije postavljen je 1. juna 1912. godine, do ad je bio na raspolaganju Ministarstvu vojnom . Tokom Prvoga balkanskog rata 1912–1913. godine bio je komandant Prve divizije, koja je bila u sastavu Primorskoga odreda. Prva divizija djejstvovala je u pravcu Taraboša i opsadi Skadra. Sa svojim jedinicama uspio je u oktobru 1912. godine da zauzme položaj Bušate . Za člana Državnoga savjeta postavljen je 10. janaura 1914. godine s platom od 5000 perpera .
Prvi svjetski rat
[edit | edit source]Tokom Prvog svjetskog rata 1914–16. godine bio je komandant Prve divizije, koja je bila u sastavu Lovćenskoga odreda, potom lijevokrilne kolone i Primorsko-crmničke brigade jačine od četiri bataljona na Lovćenskome sektoru. Komandovao je Lijevom kolonom koja se sastojala od devet bataljona: Selačko-šestanski, Bjelogorski, Ulcinjski, Barski, Donjocrmnički, Gornjocrmnički, Mrkojevićki, Muslimanski (Barski) i bataljon dobrovoljaca . Prilikom završnog napada austrougarske vojske na Lovćen 5. januara 1916. godine bio je komandant Crmničko-primorske brigade u sastavu Lovćenskoga bataljona.
Internacija
[edit | edit source]Tokom Austrougarske okupacije 1916. godine internirani u logorima Austrougarske monarhije, prvo u Boldogason pa od kraja avgusta 1916. godine u novoosnovani logor Karlštajn, na kojem se nalazi na spisku pod rednim brojem 32 kao brigadir . U internaciji je s grupom visokih crnogorskih oficira bio protiv izjave grupe oficira koja je bila propaganda za prisajedinjenje . Oronulog zdravlja posljednje vrijeme provodio je u logorskoj ambulanti. Umro je 17. maja 1918. godine nakon neuspjele operacije od stomačnih problema u logoru Vajdhofen . Sahranu je organizovao njegov rođak komandir Marko Đurović. U Vajdhofenu se nalazi nadgrobni spomenik s krstom i poločom na kojem je ispisano Ivo Đurović. Sahranjen je na groblju interniraca u blizini Beča.
Porodica i odlikovanja
[edit | edit source]Živio je na Cetinju u svojoj kući u Bajovoj ulici koja je nosila broj 51. Govorio je italijanski i francuski jezik. Zasnovao je brak s Milenom, kćerkom Baja Boškovića s Orje Luke i Krese, ćerke Pera Tomova Petrovića-Njegoša, s njom je imao dva sina, Nikolu koji je umro kao dijete i Petra koji je umro u 21. godini i šest kćerki Jelenu, Stanu, Milicu, Danicu, Anu i Mariju . Nosilac je ovih odlikovanja: Ruske spomenice (13. jul 1883), Zvijezde Osmanlije IV stepena (mart 1893), Srebrne medalje za hrabrost (26. jula 1893), Ordena knjaza Danila IV (18. avgusta 1896), Ordena italijanske krune IV stepena (oktobra 1896) Takovskog krsta IV stepena (5.maja 1897) Bugarskog krsta IV stepena (jul 1898), Ordena Sv. Ane (jesen 1899), Ordena knjaza Danila (30. juna 1905) , Ordena Legije časti (septembar 1909), Lente italijanske krune IV stepena (avgust 1910), Ordena Sv. Stanislava (januara 1912), Ordena knjaza Danila II septembar 1912) , austrijskog Ordena gvozdene krune .
Poveznice
[edit | edit source]Izvori
[edit | edit source]- Martinović Srđa, Generali Knjaževine i Kraljevine Crne Gore, FCJK, Cetinje, 2016.