Wp/cnr/Ivan Bulatović, brigadir

Ivan Bulatović, brigadir rođen je 1870. godine u Cerovici (Rovca) kod Kolašina, u porodici Pulete Bulatovića.

Bigrafija

Osnovnu školu završio je u rodnome mjestu. Kao državni pitomac određen je, s još 60 pitomaca iz svih oblasti Crne Gore, za školovanje u Oficirskoj školu na Cetinju 1898. godine. Oficirsku školu završio je na Cetinju 1902. godine kao treći u rangu, kad je proizveden u čin potporučnika crnogorske vojske.

Balkanski ratovi

Učesnik je Prvoga balkanskog rata 1912–1913. godine, kao komandir čete u Rovačkome bataljonu koji se nalazio u sastavu Istočnoga odreda pod komandom serdara Janka Vukotića koja je imala zadatak oslobađanje śevernoga dijela Crne Gore i Metohije. Učestvovao je u borbama za oslobođenje Peći i Đakovice. Nakon izvršenog zadatka, s Istočnim odredom učestvovao je u borbama na Skadru 1913. godine do završetka operacija aprila 1913. godine.

Učesnik je Drugoga balkanskog rata jun–avgust 1913. godine u činu poručnika kao komandir prve čete u Trećem bataljonu (Rovačko-kolašinsko-poljski) pod komandom kapetana Milete Bećkovića koji je bio u sastavu Četvrte brigade Dečanskoga odreda koja je bila pod komandnom komandira Miloša Medenice. Sa svojom četom učestvovao je u borbi na Govedarniku i Bregalnici 1913. godine. Tokom bitke na Bregalnici, ubio je nadređenog oficira zbog uvrede časti . Osuđen je i zatvoren na 12 godina . U zatovru je ostao do Prvoga svjetskog rata.

Prvi svjetski rat

Oslobođen je juna 1914. godine i postavljen za komandanta Rovačkoga bataljona . Rovački bataljon nalazio se u sastavu Kolašinske brigade pod komandom brigadira Miloša Medenice. U početku rata nalazio se na Hercegovačkome frontu, a kasnije na sandžačkome potezu za vrijeme Mojkovačke operacije. Istakao se u borbama na Glasincu oktobra 1914. i na Mojkovcu 1915–1916. godine.

Internacija

Za vrijeme austrougarske okupacije 1916. godine, interniran u logor Boldogason u Mađarskoj, a zatim u austrougarski logor Ašohu (Aschach a.d. Dohay), na spisku interniranih nalazi se pod rednim brojem 50 od 27. avgusta 1917. godine. Iz internacije se vratio 1918. godine. Jedan je od glavnih organizatora Božićnog ustanka u Rovcima 1919. godine. Potpisnik je brojnih proglasa crnogorskih ustanika.

Komitsko ratovanje

Tokom 1919. godine bio je vođa komitske grupe u Rovcima . U tome periodu zapaljena je njegova kuća u Rovcima . Prisustvovao je 20. septembra 1919. godine komitskome zboru na planini Vojnik . Zatim zboru na Ćeranića Gori kad je potpisana zakletva oficira, a potom je prisustvovao i drugim brojnim sastancima i učestvovao u brojnim komitskim akcijama . U pojedinim dokumentima od 15. oktobra 1919. godine pominje se kao brigadir . Emigrirao je u julu 1920. godine preko Medove u Italiji, nakon višemjesečnih komitskih aktivnosti . Kao komandir crnogorske vojske odlikovan je 23. janaura 1920. godine Zlatnom medaljom za hrabrost (Obilića medaljom) . U Italiji je 20. avgusta 1920. godine postavljen za člana Glavnog štaba crnogorskih trupa u Italiji . Jedno vrijeme od avgusta 1920. godine bio je ađutant komandanta Crnogoskih trupa u Italiji . Od kralja Nikole dobio je titulu crnogorskog vojvode, kad je vanredno proizveden u čin brigadira crnogorske vojske . U Italiji je, oktobra 1921. godine, podnio detaljan izvještaj o ustanku Rovačkoga bataljona za period od 13. novembra 1918. do jula 1920. godine . Nakon rasformiranja crnogorske vojske u Italiji krajem 1921. godine odlazi iz Italije u Bugarsku, iz koje je u martu 1924. godine prešao u Albaniju . Od marta do septembra 1924. godine boravio je u Skadru, iz kojeg se s komandirom Perom Vukovićem spremao za upad u Crnu Goru, kao član jedne bugarske komitske organizacije . Tokom septembra 1924. godine boravio je u Kastratima u kojima je zakupio kuću i izvodio komitske akcije s grupom od oko 100 lica . U Italiju se vratio krajem 1924. godine u kojoj je boravio do 1925. godine kada je otišao u Bugarsku .

Odlazak u SSSR

Na intervenciju predśednika posljednje crnogorske Vlade u emigraciji, generala Anta Gvozdenovića, s grupom crnogorskih emigranata tajno je iz luke Ćintaleti sovjetskim brodom otišao u SSSR . Prema nekim podacima postao je general sovjetske vojske jer mu je priznat čin brigadira iz crnogorske vojske . Iz SSSR-a početkom 1930-ih godina komunicirao je pismenom korespondencijom sa crnogorskim političkim emigrantima, u prvom redu sa predsjednikom Komiteta za nezavisnost Crne Gore, Krstom Vukovim Martinovićem iz San Rema, Markom Zekovim Popovićem iz Londona, Nikolom Petanovićem iz San Franciska itd. U tim pismima predlagao je organizovanje zajedničkog fronta sa drugim obespravljenim narodima u borbi za nezavisnu Crnu Goru, namjeravajući da pređe u Bugarsku . U SSSR-u je bio nastanjen na adresi Rosijo Krimski, Simferapolj dom 1905. g. . Kao sovjetski general učesnik je španskoga građanskog rata 1936–38. godine .

Drugi svjetski rat

Nakon španskog građanskog rata stavljen je na spisak za likividaciju u Staljinovim čistkama. Iz Španije se nije vraćao u SSSR, već je otišao za Francusku . Iz Francuske je 1938. godine došao u Crnu Goru u kojoj je dočekao početak Drugog svjetskog rata 1941. godine . Od oktobra 1941. godine povjereno mu je organizovanju nacionalističkih jedinica u Rovcima, što je on prenio na druga lica. Kasnije se povezao s brigadirom Krstom Popovićem, koji mu je povjerio formiranje bataljonske jedinice Crnogorske nacionalne komande u Rovcima . Nakon što je realizovao povjereni zadatak, krajem 1942. godine odlazi na Cetinje. Po dolasku na Cetinje kao brigadir postavljen je za člana Crnogorske nacionalne komande, a potom i zamjenika komandanta Lovćenske brigade, pod komandom brigadira Krsta Popovića. Tu dužnost obavljao je sve do iznenadne smrti 7. juna 1943. godine. Sahranjen je na Novom groblju na Cetinju . Zasnovao je brak s Vidosavom, kćerkom brigadira Veliše Lazovića. Vidosava Bulatović je hapšena četiri puta, ukupno je bila u zatvoru skoro dvije godine (20 mjeseci) , nakon čega se pridružila suprugu u Italiji.

Poveznice

• GENERALI CRNOGORSKE VOJSKE (1881-1921)

Izvori

• Martinović Srđa, Generali Knjaževine i Kraljevine Crne Gore, FCJK, Cetinje, 2016.