Wp/cnr/Arkadijska književnost

Arkadijska književnost obuhvata književna djela, pisana u prozi ili stihu, koja obrađuju motiv Arkadije.

Arkadija

Arkadija predstavlja idealan pejzaž u kome obrazovani pastiri i pastirice provode život u pjesničkim takmičenjima, muzici, poljskim radovima, i ljubavima, a među prvima je o Arkadiji pisao rimski pjesnik Vergilije (70-19 p.n.e.). Prije Vergilija ovaj motiv je obrađivan u grčkoj antičkoj književnosti. Motiv Arkadije dalje razvijaju antički retoričari i pretvaraju u opšte mjesto locus amoenus (mjesto za uživanje) sa stalnim elementima opisa kao što su izvor, vjetar, povjetarac, zujanje pčela, pjevanje ptica itd.

Nakon srednjovjekovne književnosti, arkadija će se obnoviti u renesansi u djelu italijanskog pjesnika Jakopa Sanacara. Upravo ovaj pjesnik smatra se začetnikom arkadizma, a kasnije će se elementi ovog motiva nalaziti kod većine renesansnih i baroknih pisaca. (Bokačo pripovjedače iz Dekamerona smiješta u Fijezole, brdo pored Firence koje liči na Arkadiju). U Dubrovniku, na primjer, arkadijska književnost karakteristična je za M. Držića i I. Gundulića.

Izvori

• Tanja Popović: Rečnik književnih termina, Logos Art, Beograd, 2010, 59.