Wp/bgn/انسان

{{[[تراشوان:{{{1}}}|{{{1}}}]]}} انسان یک شه موجودان اینت که خداوندپاک (ج) آیرا اشرف مخلوقات ودی کورته ، عقل و هوش داریت و توانت که فکر کنت، خداوندپاک به وتی پاکین کلام یعنی قران پاک تا انسان اشرف مخلوقات گوشته.

انسانی تجربه شه وختی ناچارییان

آ چیزی که ادا لوتن شه آیی هبردین ایش انت که انسان به وتی زندگی تها به بازین مشکلان سردچار بیت تان انسان شه وتی زندگیا دلسرد ونا امیت بیت.که کرتگ مه کنت که شرین چیزی را به وتی دستا بیاریت. ووتی زندگی گون خواریا دیما بارت. ای دولی زندگی په انسانا په راستی که نا امیت کرتنی زندگی انت. انسان آ چیزی را که به وتی زندگی تها شه دست داته باید انت که آیرا شموشیت . وبه آ کاران دست پرنیت که توانیت وتی زندگی شه سرا بنا بکنت. پرچیا که به یک کنجی نشتن واپسوس وارتن کرتگه نکنت که زندگی شه سرا بنا بکنت. ای امی جند استن که کرتگ کننت گون بازین کپتنا ن پدا بوستن وبه وتی راه رادگ بنت، به ای امیتا که به وتی هدفا برسنت. پس وماسی ، گهار وبراسی و اولادی شه دست داتن پراستی که په بنی آدما باز سک انت ولی ایشرا باید منیت که مرک یک تبعین دودی استی ومشما مچی یک روچی شه ای دنیا رونت. به همی دولا سرمایه شه دست داتن هم نباید انسانا ناامیت بکنت پچیا که ای چیزی استی که انسانی جند آیرا به دست کاریت . ترس شه آیوکا باید انت که یک نیمگی بلنت تان ایشی که تواننت سوبین بنت. آیوکا کرتگ کننت که به انونین آدینکا بگندنت. به ای معنا که ای وهده که انون دارن باید شه آیی په شری کارمرز بگرن تان به آیوکا آیی حاصلا بدست بیارنت. ایش گهترانت که مروچی تچ وتاگ بکننت تان شرین آیوکی داشته بنت. په ایشا که مشما تواننت که وتی آیوکا گهترجور بکننت باید انت که زمانی ناچاریانا بلوتنت، وهیچ وهده ناامیت مه بنت. پر چیا که زندگی وت مړوجنگی انت گون آ چیزی که زندگی تالی انت که مشما بلوتنت یا مه لوتنت یک آدگری پدا راگ انت. ایش مچی آچیزی انت که خدواند لوتیت که مشما را آزمایشت بکنت که چنکس تواننت که به مشکلانی دیما صبر داشته بنت وخدای شکرا برجا کننت. یک چیزی را مه شموشن که درد ورنج وغم که انسان به وتی زندگی تها گندیت به زوتیا شه میانجنا رونت . پمیشا انسان باید انت که وتی کوشستا بکنت که ای زندگی تالیا شموشیت ووتی زندگی شه سرا بنا بکنت. تا بتوانیت که وتی ذمه واری په شری تسر برسینیت . به همی دولا انسان کرته کنت که به وتی زندگیی هدپان برسیت. اپسوس وارتن په گوستگین وهده وغم ورنجان به وتی یاتا آورتن انسانا به روانیی ناجوریان دیم په دیم بکنت . ای گهتر انت که وتی مچین پکر وخیالان به یک کاری تسر رسینگی سرا نز ومچ بکننت . که تواننت سوبین بنت.

انسان دوست مزنین نخشی به آیی زندگیا داریت

رسول الله(ص) گوشگ بیت. که جوانین همنشین وبدین همنشین چوش ایشیا انت که اولیین چو.ن یک عطاری انت که مشکا گون وت بارت که اگن ترا شه وتی مشکا مدنت باز هم ته آیی بوا حس کنی ودومین به اهنگری ډولا مانیت که هر چئون آیی آچش ترامسوچیت بله آیی زراب ترا ناراحت بکنت.ای زبرین هبرا وتی دیما داشتگ بئت تا په شما دو نکلا گوشگ بئن. ابو جهل شه کافرانی ریسگا مزنینی وت ، سکین کافری که هیچ امیتی په آیی مسلمان بوتنا نه وت آ یک نزینکین دوستی داشت وآیی شخصیت شه ابو جهل شخصیتا گهتر ات ای مردم عقبه بن ابی معیط نام داشت. عقبه هر روچ به خدای رسولی نزدا شوت وآ مبارکی هبرانا شه جان ودل کوشکت به ای وهده ابوجهل په مساپرتا شوتت ونزینک ات که عقبه مسلمان بیت ورسول خدا شه آیی ایشرا لوټگ ببوت که اسلامی دینا منیت وایمان بیاریت. آ گشت که منا وخت دی، من باندا ایمان کارین ولی ای هما وهده ی ات که ابوجهل شه مساپرتا برگشت عقبه به آیی گوشگ ببوت . که من لوټین که به محمد (ص) نزدا برئین واسلامی دینا منین. ولی ابوجهل آیرا گوشگ ببوت که ترا به مشمی دوستیا. سوگند دیگ بئین که اسلامی دینا مه منی. هیچ چیزی نه منتت که عقبه به الله (ج) ایمان بیاریت ورسول خدای دستا بچوگیت. ولی آیی دوست آیرا به گمراهیا کشینت.عقبه رسول خدای هبرانا نه اوشکت وایمان ناورت . عقبه کافر مانگ ببوت تا ایشیا که به غزوه بدری تها شه مسلمانانی دستا کوشگ ببوت وآیی بدن بو گپت تا جایی که آی کهول سوبین نبوتن که آیرا به هاکی چیرا کبر بکننت. جوانین دوست وهمنشینی نکل: عیاش بن ابی ربیعه مسلمان ببوت. ولی آیی ایمان سست بنیاد ات آیی نزینکین دوست حضرت عمر (رض) ات وهده ی که هجرتی وخت رسگ ببوت آ گون حضرت عمر(رض) به مدینه منوره هند وجا هجرت کرت که به راه نیمگا انگته نرسته ات که به آیی حال داتگ ببوتنت . که تهی ماس سوگند وارتگیت که نه حمام بکنت ونه سیایگا بیوشتیت. عیاشی بدن به لرزگا بکپت ولوټت که وتی ماسیا بروت ولی حضرت عمر(رض) به آیی گوشگ ببوت که ای عیاش اگن مروچی تهی ماس به روچی سرا اوشتاتگیت،باندا به سیایگا کوشتیت. اگن مروچی وترا حمام نکنت باندا حتما بدنی کچت بیت و وترا شودیت. حضرت عمر به آیی گوشگ ببوت که اگن ته پدا بروی حتما به پتنه ای تها کپی، عیاش به حضرت عمر گوشگ ببوت که باید انت که من برئین حضرت عمر وهده که دیستی آیی هبر هیچ نپ وکتی نداریت به عیاش گوشگ ببوت که اگن لوټی بروی گون منی اشترا بره که شاید منی هبر به تی یاتا بیاون. عیاش اشتری سرا سوار بوگ ببوت وبه وتی کهولی نزدا رادگ ببوت. وهده یی که به وتی گسا رست سک شه آوانی نیمگا په عذاب ببوت وآیرا بازینی جتنت نزینک ات که شه اسلامی دینا برگردیت ولی وهده یی که چمی به حضرت عمر اشترا بکپت شه پتنه توبه گار ببوت وشه وتی ایمانا دست نزورت.