Wb/skr/گزر ڳئی گزران (ݙاہواں حصہ)

ناول گزر ڳئی گزران لکھت عبدالباسط بھٹی

جے گھر آلی کھل آلاوے تاں آسمانوں پریاں لاھندن، اندھاری رات اچ ٹنڈاݨے،، جگنو،، رستہ ݙیکھدن، سارا ماحول رنگاں نال رنگیج ویندے،

اݨ بھاندے وی بھاوݨ لڳ ویندن، خوشیاں کیڈی وݙی نعمت ہوندن، ، شادی دے بعد ایہ خوشیاں گھر آلی دے بوچھݨ دے پاند نال ٻدھیاں. ھویاں ھوندن، اوندی مرضی جیڑھیلے پاند کھول تہاکوں خوش کر ݙیوے اوندی مرضی تہاکوں رت دے ہنجھوں روواݙیوے، ایہ تہاݙے آپݨے روئیے تے اوندی مرضی تے منحصر ھوندے،

سیاݨے آکھ ڳن ذال، ٻال تے مچھ دا وال جتھ کھڑاؤا تھائیں کھڑا راھندے، جے تساں چاھندے وے تہاݙا گھر جنت دا نمونہ ھووے تاں تساں گھر توں ٻاھر جیڈے راݨی خاں دے سالے ھووؤ لیکن جیڑھیلے گھر وڑؤ تاں تھاݙی آکھ دھرتی تے، اتے سر نیویا ھویا ھووے، چپ کر گھر وڑو جو دال ساڳ مل ونجے اللہ سیں دا شکر پڑھو، سس، سوھرا، سالے، سالیاں، تھاݙے گھر قدم رنجا فرماون تاں تساں وچھ وچھ ونجو، صدقے گھولے تھیوؤ بھانویں اتلے ھانوں ای سہی، تساں ہتھ ٻدھ نیاز مندی کرو. جے تھاݙے گھر تھاݙا اباسیں، اماں سیݨ، ݙیر،. ݙیراݨی، یا نناݨ آ ونجے تاں کوشش کرؤ. انھاں دے ڈھیر نیڑے نہ آؤ، ݙوجھا کوشش کرو کہ ایہ مارکا، جلدی توں جلدی واپس آپݨے گھر ول ونجن، ایہ گھر وساوݨ داھک ٹک نسخہ ہے، کوشش ایہ کرو جو ماء نال، بھیݨ نال، بھرڄائ نال ڈھیر دیر نہ ٻاھؤ، جے مجبورن ٻولݨا پے ونجے تاں صرف مطلب دی ڳالھ کرو، میں آڄ سویر دا بیگم دے روئیے تے مہر بانی دی وجہ توں ھوا اچ اݙداں ودا ھم آڄ میں،، ثمینہ،، کوں یاد کرݨ دی کوشش کریندا ھم تاں میݙیاں آکھیں اڳوں بیگم دی تصویر آویندی، سنگری پنگری، بھر بھٹے بݨیے ھوے، آکھیں اچ پیار دی چمک، ٹور مستانی، وال تازے تازے بیوٹی پارلر توں سیٹ تھے ھووے، ݙند ݙند اچ مسک، بوچھݨ ڳل اچ، لباس فٹ بت دا انگ انگ آپݨی جاء تے نشابر، پیٹ چار ٻال ڄماوݨ دے باوجود تاڑے نال لڳا ھویا، دفتر کم دے دوران ایہ حور میݙے آسوں پاسوں، اندروں، ٻاھروں پھردی رھئ، میں سر ھلا خیالاں کوں دور بھڄیندا، جلدی جلدی کم مکاؤݨ دی کوشش کیتم، عصر ویلے غلابی شاہ کوں فون کیتم مرشد جی دلبر مرشد میں آڄ رات مشکل آواں کیوں وؤے بھاڑ دے تل آ، خیر ہے، جیا مرشد خیر ہے میݙی سس صاحبہ، سالے سالیاں آڄ اسلام آباد آندے پن مغرب ویلے انھاں کوں فیض آباد ٹرمینل توں چاوݨے، گھر پڄاوݨے، ول خدمت داری وی کرݨی اے، آخر بھرڄائ تیݙی کوں خوش کرݨے میݙی ڳالھ سݨ مرشد زور دا ٹہاکارا ماریا تے ٻولیا بھاڑ دا تل آ

کڈاھیں رناں وی رازی تھیاں، ٹھیک اے انھاں کوں پڄا زری چرکے آ ونجیں خیر اے، آڄ میڈم مائزہ دا وی فون آے جو مرشد، کل میں نی آ سڳی، آڄ ضرور آساں تساں بھٹی صاحب کوں پابند کرو

مرشد کائیناں میݙی ٻہوں مجبوری ہے، آڄ مدت بعد میݙے ساھورے آندے پن، انشاللہ کل ضرور ملسوں، آڄ دی معزرت وؤے رن چودآ،

کل کئیں ݙٹھی اے، کل دے مریے کل پوریسن توں آڄ دی ڳالھ کر

مرشد میݙی طرفوں نھیں سمجھ، چلو میاں، تیݙی مرضی، کل ول خیال کریں مرشد کنوں موکل گھن میں نواں نرویا تے آزاد تھی ڳیم، مچھاں تے ہتھ پھیریم، سر اچ انگلیں نال کنگھی ݙتم ویلے سر دفتروں نکل آب پارہ آ وال سیٹ کرایم شیؤ بݨوایم، نواں نرویا تھی مغرب دی بانگ توں پہلے گھرپڄ ڳیم، ھارن وڄایم تاں بختیں آلی وݙا دروازہ کھول منہ کڈھیا میکوں ایویں لڳا جینویں کیہں حور جھاتی ماری ھووے، میں کار توں سر ٻاھر کڈھیاں تاں مسک تے گیٹ آلے پاسے ٹر پئ میکوں ایویں محسوس تھیا جینویں بختاور میݙے دل تے پیر رکھ ٹردی آندی ھووے، یار، ہک ہفتے دی دوری، نکھیڑا وی وݙی قیامت ہے، میں کار توں ٻاہر آ سلام ولایم تاں بیگم مسک تے ٻولی خیر ھے آڄ ایݙے جلدی، آڄ غلابی شاہ کول ونڄݨ دا پروگرام کائینی جند، پروگرام تاں ھا، لیکن سویرے حکم جو کیتا ھاوے کہ جلدی آیوں تاں کیا مطلب، میں تاں مزاق کیتی ھم بیگم او مزاق ھئ یا سچ، ھݨ تیݙا ٻانھاں آ ڳے، میں اوندی چیل اچ ہتھ پاتا تے اندر ڈرائینگ روم اچ آ ڳیوسے بیگم، آڄ تاں دل آھدے تیݙے قدماں اچ وچھ ونجاں، تیݙے نین چماں، کونین چماں، تیݙے پیراں دی دھوڑ دھمال چماں، میݙے وس ھووے میں وس پوواں صبر، صبر ڈھیر چلاکیاں کرݨ دی لوڑ نی بیگم جیڑھا چلاکی کرے کافر تھیوے، آڄ میݙے کول لفظ کائینی جو تیݙے حسن دی تعریف کراں بس بس راھاݨ ݙیؤؤ، میں تھاݙیاں ساریاں فنکاریاں ڄاݨدی ھاں، پچھلا سارا ھفتہ جو میکوں کلھا سمائ ھݨ گھناں بدلہ بیگم ایہ ݙیکھ میں ہتھ ٻدھی کھڑاں، ھݨ موڈ خراب نہ کریں، نہ تاں میں مرویساں اچھا، تساں مر ویسو، میں جو سارا ھفتہ کلھی بغیر تیݙی ٻانھ سرھاݨے ݙتے ستی آں اوندا حساب کون ݙیسی، بیگم جو حکم سر سٹی کھڑاں جو سزا ھووے بندہ حاضر ھے، نیوئ سر کھڑا ہے، اچھا، جیا آڄ ساکوں،، میرٹ،، توں کھاݨا کھوا، آئیس کریم کھوا،. آب پارہ داچکر لاوا ول میں سوچیساں، بیگم، سویرے تئیں جیڑھا حکم ݙتے میں اوندے تے من و عن عمل کیتے،. ھݨ تیݙی مرضی ٻوڑ تے بھانویں تار ببیگم مسک میݙیاں آکھیں اچ ݙٹھا تے ٻولی، ھݨ صبر نی تھیندا، مردے ووے، میں وی انسان ھاں، میݙے وی جزبات ھن، چل پہلے ساݙے مطالبے پورے کر ول رات آپے ݙٹھی ویسی، جے ٻال وقتی سم ڳے تاں، ھیں، کیا فرماے وے جیا، تھاکوں صرف آپݨے جزبات داپتہ ھوندے عورتاں دے جزبات دا پتہ نی ھوندا، اینکوں خود غرضی آھدن، چلو موٹر کڈھو، میکوں حکم ݙے ٻالاں کوں آواز ݙتی، ٻال پہلے تیار تھے کھڑے ھن، مئیرٹ اسلام آباد اچوں کھاݨا کھاوݨ، آب پارہ اچوں آئیس کریم کھاوݨ تازے پھل گھنݨ دے بعد گھر واپس ول آیوسے رات ڈھیر ساری ویہا ڳئ ٻال خوش ٻالاں دی ماء وی خوش، ٻال خیر نال ھݨ سیاݨے ھن پچھلے پنج ݙینہہ دے حالات تے انھاں دی نظر ھئ، ماء دی ناراضگی، ابو دی بے وسی، ول اچاچیت صلح تے دعوت، ٻالاں کوں سارا پتہ ھا بیگم دے ناز نخرے تے دل ربائ انویں ھئ، ایݙی سوھݨی دعوت دے. بعد ٻالاں دیاں آکھیں اچ نیندر دا ناں نشان نہ ھا، ساݙے دل اچ وی خوشیاں دا مچ مچیا کھڑا ھا، کیڑھا ویلا ھووے ٻال آپݨے آپݨے کمریاں اچ ونجن پر مجال ٻالاں کوں ایں ڳالھ دی فکر ھووے، سارے کٹھے تھی ہال کمرے اچ ٹی وی کھول ݙیکھݨ لڳ ڳے، میں وی کجھ دیر صبر کر نال ٻیٹھا رھیم، آخر صبر جواب ݙے ڳیا میں بیگم صاحبہ دو ݙٹھا، آکھ دا اشارہ کیتم تاں اوٻولی ٻالوں ٹی وی بند کرو تےآپݨے آپݨے کمریاں اچ ونج کے سمؤ، رات ݙھیر ساری ویھا ڳئ اے سویرے سکول وی تاں ویسو شاباش میݙے ٻالو ھمت کرو بیٹا، ونجو سمؤ مجال ٻالاں پرواہ کیتی ھووے، پتر، ونجو آرام نال سم پوؤ، تھاݙے ابو دے سر اچ درد ھے وݙی نکی تے وݙا پتر اٹھی آپݨے کمرے اچ لڳے ڳے میں شکر پڑھیا جو اجھو ویل تھئ لیکن چھوٹا نوید ماء دا لاݙلا نکی بھیݨ نال لڑدا شور کریندا اصلوں نہ پیا سمے میں زری پیار نال آکھیا ابو،. میݙا پتر، میݙے سر اچ درد ہے یار، مہر بانی کر فٹ ولدی ݙتاس ابو میکوں پتہ اے

تہاکوں جیڑھا درد اے

میں ٻال دی ڳالھ سݨ چھؤ مار ڳیم، ول ذال کوں ݙٹھم تاں او وی شودی بے وسی تھئ ٻیٹھی ھئ، بولی میں کیا کراں تیݙا لݙکاسمے تاں میں وݪ آکھیا، میݙا سوھݨا پتر، اٹھی یار میݙے سر اچ درد ہے توں سم پے تے آپݨی امی کوں میݙے کمرے اچ بھیڄ، زری میݙے سر اچ تیل تاں سٹے چاء، ولدی ݙتس ابو، کمال کریندے وے تیل سٹݨ نال بھلا سر اچ آرام آ ویسی، او اٹھیا تے میز دی دراز اچوں پیناڈال ایکسٹرا دیاں ݙوں گولیاں چاء آیا ابو، امی وی ایہو گولی کھاندی اے، ووے پتر، جیڑھا میݙا حشر تھیاء کھڑے ایہ گولی دا کم نی، پتر ماء تیݙی سر اچ تیل سٹیسی تاں ایہ ٹھیک تھیسی، خیر نال باقی ٻال سم ڳے ایہ ساݙے سر اللہ رحم کرے آڄ دے ٻال وی کوئ تتے ویلے دی سٹ ھن، بیگم، اٹھی او تیل دی شیشی چاء میݙے کمرے اچ آ ڳی میکوں کجھ آسرا تھی ڳیا، جیوے ھووے نوید وی ماء دا بوچھݨ پکڑ اندر آیا پیا، پہلے تاں اوں پیار نال سمجھایا، مجال چھوہر کوں ماء دی ڳالھ سمجھ آی ھووے آ تے میݙے نال جڑ ٻیٹھا، بیگم میݙے سر اچ تلی تیل دی سٹی، والاں اچ سرکار کیتس، میں آکھیا یار نوید ، مہربانی کر ونج سم پے میݙا پتر، ماء تیݙی وی تھکی ودی اے تے میں میں وی جیوݨ جوڳا اٹھیا تے گلاس ہاݨی دا بھر آیا،

ابو، تساں وی وݙے ضدی ھیووے میں آکھیے ایہ ݙوں گولیاں کھاؤ ھݨیں ستے خیراں، میں سمجھ ڳیم آڄ دا سارا پورھیا ساری محنت ایویں ڳئ، میں ٻال دا آکھیا من گولیاں دا پھکا ماریا تے بستر تے لیٹ ڳیم، بیگم کجھ دیر میݙا سر گھٹیا لیکن مجال جیووݨ جوگا اتھوں حلیا ھووے آخر بیگم وی تھک پئ تے ٻولی، 

نوید دا پیئؤ تیݙی قسمت، ھݨ سم پوؤ اللہ کریسی آرام آ ویسی، نوید ٻولیا امئ اٹھو اٹھو میکوں نیندر آندی پئ اے بیگم ولدی ݙتی میݙا سوھݨا، میݙا پیارا پتر توں ڄل میں تیݙے ابو کوں سما تے آندی پی ھاں، نہ امی نہ، ابو کوئ نکا ٻال اے، اوں ماء کوں ٻانھ کنوں پکڑیا تے کمرے اچوں ٻاھر گھن ڳیا، میں اٹھی لائیٹ آف کیتی ٹھݙا شکارا، آسمان دو ݙٹھم، واہ میݙا رب آ، ? ول پھر بیگم کوں ݙٹھم، او پتر کوں ٻانھ سراندی ݙے گھراڑے مریندی پئ ھئ، نوید دی سڄی جنگھ ماء دیاں جنگھاں تے ھئ تے میں کلھا اللہ سیں نال ڳالھیں کریندا پیا ھم، نیندر بھلا کیا آوݨی ھئ رات میݙے نال جو تھئ اے او دشمن نال وی نہ تھیووےلیکن جئیں،، جئیں شادی کیتی اے اللہ سیں آل اولاد ݙتی اے اونکوں ایہ ݙینہہ ݙیکھݨے پوندن، خواجہ سیں فرماے

ایں راہ ݙو آنویں نہ ھا

جے آئیں. قدم ݙینہو ݙینہہ ودھا پچھوں نہ ݙیکھیں منہ ولا حیلہ کریں، سر تئیں تݨیں بھانویں سویر دے چار وڄ ڳے اساں آس امید دا پاند پلا نہ چھوڑیا، ول خواجہ سیں یاد آے کیا تھیا جو تیݙی نہ بݨی تھیسی اوھا جو رب ڳݨی

اسلام آباد اچ، سیں عبد الستار خاں نیازی. تے میݙی کوٹھی دی کندھ سانجھی ھے، نیازی صاڄب میانوالی دے ھن ڈپٹی سکریٹری فنانس ھن، انھاں کوں اصیل ککڑ پالݨ تے تیتر، ٻٹیرے رکھݨ دا. ھݨ وی شوق اے.، چار وڄے انھاں دے ککڑ بانگ ݙتی، اوندے بعد تیتر ترھاکیا، تاں میݙے کناں اچ رس گھل ڳیا جاگدا تاں پیا ھم پلنگ تے اٹھی ٻیٹھم

کجھ دیر بعد سیکٹر دی مسیت اچوں بانگ شروع تھئ تاں سیکٹر دی ھر لین اچ بانگ دا آلا ھا، ساݙے سیکٹردی مسیت تاں کافی سارا پرے ھے، لیکن مسیت دے منظمین وݙے وڈے سپیکر چھک ھر ڳلی دی نکر دے کھنبے نال ٻدھ ݙتن، جنھاں کوں وݙے وݙے توتو لڳے ھوے ھن، انھاں کوں ایکو سسٹم نال جوڑیا ھویا ھے، جیڑھیلے بانگا بانگ ݙیندے تاں پورے سیکٹر دی آکھ کھل ویندی اے بھل پورا اسلام آباد بانگ دا آلا سݨدے، بانگ دی آواز سݨ، میکوں مولوی اللہ وسایا جھانبا ݙاݙھایاد آیا، جنت جاہ ھووس نور حضور دے ویلے گیدڑاں دیاں روڑاں مکدیاں، کتے چپ کریندے تاں وستی. دے ڈھاریاں، ٹانویاں تے ٻیٹھے ککڑ بانگاں ݙیندے، ایندے بعد مولوی اللہ وسایا کھوہ دی کچی مسیت اچ کھڑ بانگ ݙیندا اللہ و اکبر اللہ و اکبر بانگ دا آلا ھوا دی کنڈھ تے سوار تھی ساݙے کناں اچ رس آ گھولیندا، ایندے بعد مال کھڑا تھی ویندا، منجھیں رنگدیاں، ڳائیں ڈھکدیاں، ٻکریاں ٻاکدیاں، کاں، کاں، کاں کریندے تݨاوں تے کندھاں تے آ ٻاھندے، مال دے ڳل ٻدھے گھنڈ تے چݨکیاں دا آلا. کناں اچ رس گھولیندا،ساری رات دے جاڳیے کتے گھوراں اچ وڑ ویندے، ول ھولے ھولے ھر کوئ اٹھی دور پرے ٻاھر ٻاھݨ ویندے،. مال چرواوݨ آلے مال چھیڑ چرانداں دو ویندے تے سکول ونجݨ آلے ٻال. بھڄ تےکھوہ توں منہ دھو آندے، سراچ تیل دی تلی سٹیندے بچدا منہ کوں مکھیندے تے سکول بھڄ پوندے، ایں دوران بیگم صاحبہ وی جاڳ پئ اوں میکوں ݙٹھا، ٻال حالی گگھ نیندر اچ ھن، اٹھی میݙے کول آئ تے ھولے ھولے ٻولی ،، نوید دا پیؤ، اٹھو نماز دا ٹائیم تھی ڳے، میں اونکوں کوئ ولدی نہ ݙتی،

بیگم وضو بݨا نماز پڑھی، میں اٹھی وضو بݨایا، تےھال کمرے دی چنڈ اچ پئ جاے نماز تے کھڑ نماز پڑھیم، ٻال ھولے ھولے جاڳݨ شروع تھی ڳے، ول. آپݨے آپݨے کماں کاراں اچ رجھ ڳے کیہں کپڑے استری کیتے تے کیہں جتی پالش، بیگم باورچی خانے اچ چلی گئ میں لحظہ ھک تسبی تے ورد ورود کیتا ول دعا منگ گروان اچ پھوکا ماریا ݙونھیں ہتھ سارے بت تے پھریـم ول اٹھی دفتر دی تیاری شروع. کیتم ایں دورارن ٻال ناشتے دی میز تے نرھان ٻیٹھے کریندے ھن، کجھ دیر بعد سکول دی وین ھارن آ ݙتا. سارے ٻال ٻاھر نکل ڳے، چھیکڑ اچ نوید ھا

میکوں ݙیکھ تے مسکیا تے آکھیس ابو ، خدا حافظ.

ول ہتھ ھلا ھک واری ول پچھوں تے ݙیکھ ٻاھر نکل ڳیا، میں تیار تھی آپݨا بریف کیس چاتا، موٹر دی چابی چاتی تے ٹر پیم، 

بیگم ٻولی، نوید دا پیؤ، آڄ ناشتہ کائیناں کریسو، . میں کنڈھ ولا بیگم کوں ݙٹھا تے وݪدی ݙتم، اڄاں نرھان دی لوڑ ھے،،، ھݨ اللہ دے نرھان ھوون، او میکوں ݙیکھ تے مسکی تے ولدی ݙتس، میݙا کیا قصور اے نہ نہ بیگم، تیݙا کوئ قصور نی، میں بھلا تیکوں کجھ آکھیم، بس، ایویں لکھی کھڑی ھوسی، ایہ آکھ میں گھر کنوں ٻاھر نکل آیم، ،، ثمینہ،، آھدی ھئ، بھٹی صاحب، خوشیاں، غمیاں، پن، پاپ، جنت، دوزخ، خوشی، غمی تھاݙے من دے ایٹھے اچ پھپھڑدی، ودھدی پھلدی، تے جوان تھیندی ہے، کیہں شے کوں دوام کائینی، سویر دے بعد شام تھیندی اے، ہر عروج کوں زوال اے، فقیر بادشاہ بݨ ویندن، نواب پندے ودے ھوندن، او آھدی ھئ تساں آپݨے ماضی اچ جیندے وے حالانکہ ماضی خاب وانگوں گزر ویندے، حال تھاݙا خاب اے لیکن تساں مستقبل دے منصوبے بݨیندے وے، جیڑھا موجود اے او نعمت اے، تساں ضرورت کوں چھوڑ خاھش دے پچھوں بھڄدے وے، خاھش تھاکوں تباھی آلے پاسے گھن ویندی اے، تساں آپݨے ٻالاں دے مستقبل کیتے آپݨا حال ونجا ٻاھندے وے، باسط سیں، سݨدے ٻیٹھے وے جیا، جیا سر، زندہ او راھسی جیڑھا تݨ وݨ،، جد و جہد،، کریسی، پیؤ ماء دی کمائ انت مک ویندی اے، کھادے کھوہ کھٹ ویندن، ھک دفعہ اوں میکوں جنت مکانی،، سیں ارشد ملتانی،، دا ھک شعر سݨایا سٹ جھڳڑا ابد اذل دا کر فکر توں ہیں، ھک پل دا لیکن انسان کݙاں سمجھدے، او لوکاں دے تجربات کنوں، تاریخ کنوں کݙاں سبق سکھدے، آڄ سویرے گھروں نکلدے اللہ ڄاݨے کیوں میکوں،، ثمینہ،، دیاں ڳالھیں یاد آیاں، یار، کوئ عجب چھوکر ی ھئ، نکی عمر اچ وݙیاں ؤݙیاں ڳالھیں، رات دے جڳارے، بندے دی بے وسی، نکے ٻال دیاں حرکتاں، ول تانگھ تانگھ تے صبر کر ونجݨ، یار، او آھدی سچ ھئ بھٹی صاحب تھاݙے ہتھ کجھ وی کآئینی، جے ہر کم تہاݙی مرضی نال تھیندا تاں ول دنیا دا نقشہ کجھ ٻئ طرحاں ھوندا، ھک ݙینہہ پہلے میں چیتر رت دی چس. اچ ھم، ہر ہاسے ساول دا راج ھا، پھلاں تے بھر پور بہار ھئ، اسلام آباد دیاں سڑکاں، سڑکاں دے چدھار کھڑے وݨ، ہر پاسے دگھری ساول، سکولاں، کالجاں، دفتراں ویندے نینگر، نینگریں، آکھیں اچ وس ڳے ھن، ہر چہرہ ملوک چہرہ لڳدا ھا، لڳداھا ایہ وݨ، ایہ لوک، ایہ ساول ھمیشہ ایویں راج کریندی راھسی لیکن ھکی رات دے انتظار، سارے خاب، سارے رنگ، ساری رونق کھس گھدی، میں سویرے سویرے گھروں ٻاھر آیم تاں.مین دروازے اچ پھلاں، تے ٻوٹیاں دا تختہ سنج بر نظر آیا، میں کار سٹارٹ کر مین روڈ تے آیم تاں ایویں لڳا خلقعت ساری پریشان ہے، طالبعلم، تاجر دفتراں ویندے ملازم سارے پریشان ھن، یار،،، ثمینہ،، سچ آکھیا ھا سر خوشی تھاݙے من دے ویڑھے اڄ ڄاندی اے، ایندی قدر کرو، وقت کوں آپݨا امام سمجھو، فیصلے ویلے سر تے سوچ تے کرو، تھاݙا دل خوش تاں دنیا آباد تے شاد، دل مونجھا دا ساری دنیا سنج بر، باسط سیں کوشش کرو کیہں کوں ݙکھاؤ نہ، کیہں دا حق نہ مارو، جے ھک ہتھ نال خیرات کرو تاں ݙوجھے کوں پتہ نہ لڳے، میں آڄ عجب سوچاں اچ گم ھم، سمجھ نہ آندی ھئ میں کتھ ھاں، کار کون چلیندا پے، کار کیݙےویندی پئ اے، میکوں ول ول ثمینہ دیاں ڳالھیں یاد آیاں، تاں سوچیوم یار، کیا عجب چھوکری ھئ، ول میں سوچیا کیا او ایں دنیا دی مخلوق وی ھئ یا کائیناں نہ یار او تھاݙے ساݙے وانگوں ھئ، کھلدی ھئ، روندی ھئ بحث کریندی ھئ، علم عمل دیاں ڳالھیں کریندی ھئ، میں سوچیا جے میݙی اوندے نال شادی تھی ویندی تاں ول وی حالات ایویں ھوون ھا جیڑھے آڄ ھن، ایہ سوچاں سوچیندے پتہ ای نہ لڳا جو میں دفتر دی پارکنگ اچ آ کھڑم، کار پارک کر ٹر پیم پر ایہ سمجھ نہ آئ میں ویندا کیݙے پیم