Wb/skr/کھارے چڑھدی سِک

بسم اللہ الرحمٰن الرحیم

کھارے چڑھدی سک

جاوید آصف

سبھے حقوق ہتھیکڑے ہن

ناں کتاب کھارے چڑھدی سک

شاعر جاوید آصف

کمپوزنگ قاضی شاہد

ٹائٹل جواد جوجی

 پیشکش سمیع اللہ ، شہام ملک

پہلا چھاپہ مئی 2018

مل 400

خط پتر سانگے غزالی ماڈل سکول ساہن والا تحصیل و ضلع راجن پور

03346041235

سرائیکی زبان دے سوجھواݨ اتے سچے سیوک

عاشق خان بزدار

صوفی تاج خان گوپانگ

اتے

انجینئر شاہ نواز خان مشوری

دے نانویں

تندیر

کھارے چڑھدی سک (صوفی تاج گوپانگ) 9

اپݨی ڳالھ (جاوید آصف) 10

ساݙا رب نہ مندریں نہ وت صرف مسیتیں والا(حمد ) 13

ہک عرصے توں من ہے ماندا کیوں نئیں آندا 14

دل تیݙی ڳوری ڳمدی ہئی ہݨ نی ڳمدی 16

وصل وا جھلوڑا ھے 18

روز الستوں عشق اساں تے کپڑا ہا ان سٹیا 19

ٻڈھڑی ماء کوں ݙیکھݨ اوکوں منہ ݙکھلاوݨ آئی ہم 20

تیں شرم حیا دی پیکر دیاں ( قطعہ ) 21

تھی عشق جݙاں ہتھ واڳ پووے 22

بھانویں جو سیر دی شارک لڳی ھے 24

نہ الیندا ہا ہا الیندا پئے 25

نہ کئی تمن خان وݙیرے نہ موچی دائے ہاسے 26

کنڑک رنگے لوک جو ساکوں رُو ݙیندن 27

ڳیا تاں ہامی قرار دی سک اچ ( قطعہ) 28

میݙے چدھاروں جیرھی وساندر دی روشنی ھے 29

کیا بݨے ہا ( نظم ) 30

آدم جنت چھوڑی ہوسی 31

بھانویں پیار کنوں انکاری لڳدی ھے 33

جیندا رستہ بھلیندے رہ ڳئے ہیں 35

میں آکھیے کیا ساݙی یاری لڳ سڳدی اے 36

کجھ اوندے عشق دی سینہ زوری وی ھے 38

نہ کئی دارو دوا ہے لوڑھ میکوں 40

سال پسالی درد انھاں دے پکھے رہ ڳن ( قطعہ ) 42

ظلم اڳوں کجھ تھیوے زاری نی کرݨی 43

اُتھارا ( نظم ) 45

نہ ݙٹھا ہانے تاں سو اتراض ہن 47

طلب دا تانگھ تیݙی دا تماشہ ݙیکھݨا پئے ڳئے 48

کتھ ہݨ منہ منہ مونجھ دی پیّل کتھ او کھیل تماشے 49

یاد ( نظم ) 50

مونجھ وچ کُئی  ایہو  جھاں  جادو  ھے(قطعہ) 51

آئی اے تیݙی یاد اڳیرے 52

تیݙی مونجھ مُہاڑی ملی راہندی اے 53

او  وی اختا تھیندا ہوسی 55

اے جیرھا عشق اے ( نظم ) 57

اوندے سفریں دا جے کر تھل نہ ملدا 60

تیݙے چولے دے اے بسنتی پھُل 62

مونجھ ماری ویندی اے 63

بے بھلویں اڄ کھلدی ہسدی آ ڳئی اے 65

اپݨے ہونٹیں تے آہ رکھی رہ ڳے 67

خیال ( نظم ) 68

اساں ڳل ڳئے ہیں یا ڳالی ودے ہیں 69

اکھیں کوں بکھ رہ ڳئی لب کوں پیاس رہ ڳئی 71

جے توݨی دم اچ ہے دم تیݙی قسم 72

دل دے نال اڄ دلبر کھیݙدا رہ ڳیا ھے 74

خدا ڄاݨے جو کیا ہے مونجھ تیݙی 75

اڄ توں ایہو گلشن دا ہݨ قاعدہ جوڑیا ونڄے( قطعہ ) 77

بس ایں ڳالھ تے گُر مکݨا ہا 78

حصہ داری ( نظم  ) 80

کیں آکھی بس یاری لاوݨی پوندی اے 81

چاندݨی رات ( نظم  ) 82

رانجھݨا وے رانجھݨا ( نظم  ) 84

لوڑھ توں  ودھ میݙی طلب وی نئیں 85

اے مونجھ ݙکھ ݙنج ملال ہنجوں 86

لبیں کوں اڄ لمس یاد آ ڳئے سواد آ ڳئے 88

جیویں کئی تند تعلق دی طلب دے تاء تے ٹُردی اے ( قطعہ ) 89

کݨ مݨ مینہ دی 90

سدھ نی اکھ توں دل توݨی دا رستہ کیویں تھیا ہا 91

جیت دا جھٹ سالیں دی ہار توں اُتّر  منگدے 93

کفارہ ( نظم  ) 95

او مہر دی نگاہ کیتی رہ ڳے 96

میکوں مونجھ تیݙی آوے تاں 97

فاختہ ( نظم  ) 99

تساں ہاوے سخی سرور اساݙے 100

اساں شاعر ( نظم  ) 101

دھی راݨی بݨ کنوار پئی کھارے چڑھدی اے 102

بغیر پھلیں دے آپ تاں ہاں گزار سڳدا 103

کنڈ دے نال کنڈیر دے رشتے 104

آکھ چا نسے ویندے 105

عورت ذات کوں کتنا عزت عظمت ݙیندے ہوسن( شعر  ) 106

عشق ساݙے کئی پیٹوں ڄمیا ٻال ساݙ( قطعہ) 107

دسمبر دا مکیوا ہے اوندیاں چھیکڑ اُٻاسیاں ہن 108

چھوڑ ڳئے او جو الاوݨ چھوڑ ڳئے 109

حال اوہو ہے اساݙاحال نی تبدیل تھیا 110

جوڑیا قسمت سنجوک وسوں تھئی 111

سیت میݙی وچ آئے ہن دھکّے کھیݙدا ہم 112

ہاں خطا کار پر خطا  میݙی 114

بے چین ہوسی ماء تیݙی آ گھر ڄُلوں 115

یاد تیݙی دا بھاری پتھر 117

ہجر کوں ہنج دے حوالے کر ݙتے 118

راتی ݙینہاں اپݨی چپ دا ڄاپ کراں 119

گھر گھر ہے میݙا ہووے یا گھر گھریݨ دا 120

پہلی چس توں نمھی نکلدا پیا 121

میݙی اُوں تے نگاہ کیا پئی اے 123

اوندے پلکیں دی چھاں کماآیاں 125

اساں لُنگ ککریں دی ( فوک) 126

کئی گناہ نہ ثواب ݙہدا اے 127

کھارے چڑھدی سک

ذہانت ، ایمانداری ، محنت تے مہارت دے لفظیں کوں جمع کروں تاں جواب امدے جاوید آصف۔ ایں مانڑک مانڑھوں دے سنگ میݙا رشتہ ہے روز ازل دا ، اساں ہک ٻئے دے سونہے ہائوں جنم جنم دے ۔جاوید آصف دی رہائش ہے لفظ نگر وچ اتے میں ایندا ہمسایہ میݙا گھر اکھریں دے محلے وچ ۔ عرصہ دراز توں میں ایں شخص دی سوچ وچار تے منظم زندگی تے عاشق ہاں۔ اے نوجوان الیندا گھٹ تے لکھدا ڈھیر اے ۔ میݙا ایں ڳالھ نال اتفاق اے جو ہر او اکھّر جیرھا عوام دے حق وچ کاغذ دی کنڈ تے لکھیج ویندے بر حق اے ۔ آصف دیاں لکھتاں بے عمیق ہن ۔ نظماں لکھدے ، بیت بݨیندے ، غزلاں اہدے ، کہانی تے پوری دسترس ہس ، افسانے دا ماہر اے ۔ میں ایندا کیرھا کیرھا ڳُݨ ڳݨواواں ۔ چارے پیر دھوتا پورا پنج کلیان ۔ ایندی علمی ادبی خدمت انت شمار توں ٻہروں اے ۔ میں گنتی نمھی کریندا ایندے شاہکاریں دی ۔ میں ݙرداں سڑول لوکیں دی ایکوں نظر نہ لڳے ۔ نویں کتاب گھن تے آ لتھے رب دی دھرتی تے ۔ نانواں رکھیس موجود سمے دی سوجھل کتاب دا ’’ کھارے چڑھدی سک ‘‘ سک سرمایہ صدیں دا ، سرائیکی دھرتی ہمیشہ سک د سیک برداش کیتے۔ پار کوں اُروار دی سک اروار کوں پار دی۔ دھرتی دے رزق دے چشمے سُک ڳئے ، ڄئے سرائیکی دیس دے وطن کنوں بے وطن تھئے ، دھیریں ونڄ کراچی برتن دھوتے ساہوکاریں دے ، پتر ایاݨے مسقط ، دبئی ،کویت وچ اٹھیں دی دھروک دی ہاٹھ اچ چیکاں مار تے مردے رہ ڳئے۔ پچھوں سرائیکی دھرتی تے سک سغرانداں سنبھلیندیاں رہ ڳیاں میں کتاب دا ہک ہک ورقہ پڑھیے میکوں کتاب سوجھلا بخشیے ہݨ ’’ کھارے چڑھدی سک‘‘ تہاݙے نرم نازک ہتھیں دے لمس دی سک وچ ھے۔ کتاب وچ لکھیاں سڄاک نظماں ، اُشاک غزلاں ، ملوک سطراں ، نفیس اکھّر تے معشوق مصرعے جیرھے تساں پڑھ تے نہال تھیسو۔

صوفی تاج گوپانگ

اپݨی ڳالھ

جے تائیں شاعری دا سوال اے تاں شاعری میݙا عشق اے اتے عشق دے معاملات ہمیشہ دل دے تابع ہوندن ۔ عشق اچ انسان دی رائے کوں اتی اہمیت نئیں ݙتی ویندی جتی دل کوں ، انسانی سوچ ہمیشہ دل دی پچھلڳ راہندی اے ۔عشق اچ بندے کوں اے احساس نئیں راہندا جو لوک کیا سوچیندے پن ۔ بندہ کہیں دیں ڳالھیں تے کن وڑاوݨ دی بجائے دل دی منشاء کوں ملحوظ رکھیندے۔

جیویں میں آ کھ ڳیاں شاعری میݙا عشق اے تاں لازمی ڳالھ اے میکوں اپݨے عشق دی پاسداری کیتے دل دی ڳالھ منݨی ہئی۔ جیرھی میں نہ صرف منی اے بلکہ دل کوں اپݨے عشق دے اڳوں سرخرو کیتے۔ میݙا دل میں کنوں جیویں اتے جیرھا کجھ لکھویندا ڳئے میں اوندے پچھوں اللہ اکبر آکھ تے لکھدا ڳیاں ۔ چس دی ڳالھ اے ہے جو میکوں کئی پچھتاوا وی کائنی۔ پچھتاوا تھیندا وی کیویں ؟جیلھے ہک حقیقت اے جو انسان دے دل کنوں وݙا پارکھا ٻیا کئی کائنی اتے دل وچوں نکلدی ڳالھ ای کھری اتے پر اثر ہوندی اے ۔ رہی ڳالھ لوکیں دی پسند نا پسند دی تاں لوک تاں اللہ سئیں تے راضی کائنی میں کیا ݙاڑھی ہاں۔ میݙی شاعری وی جنھاں کوں پسند آندی اے جی بسم اللہ ،جنھاںکوں نئیں پسند آندی میں انھاں کوں ’’ لکم دینکم ولی الدین‘‘دے علاوہ آکھ ای کیا سڳداں۔

کیکوںبکھ دے قصے بھاندن کیکوں پیار دیاں ڳالھیں

ساکوں شعر وی لوکیں توں کیا پچھ تے لکھݨے پوسن؟

کتاب دا مسوّدہ تیار تھی ونڄݨ تے سک کوں کھارے چاڑھݨ دا وقت آیاتاں میں آپݨے دوستیں حافظ گلاب فیاض ، جمیل جاذب ، خالد آسی ، فاروق خان دریشک ، سعید ساخر ، ملک خالدمڑل ، عاشق حجاݨہ ، قاضی حسن افتخار ، اصغر ثاقب ، اسل گشکوری ، ملک نازک مڑل ، ابراہیم مشوری  ، سہیل رضا ، ابراہیم جاہد اتے غلام رسول طاہر کنوں کتاب دی اشاعت بارے صلاح   پچی تاں انھاں ساریں ایہا ولدی ݙتی ’’ نیکی اور پوچھ پوچھ‘‘

ڳالھیں پندھ کریندئین اے ڳالھ وی ٹُردی ٹُردی میݙے ابا حضور ماسٹر سیف اللہ صاحب ، انجینئر شاہ نواز خان مشوری ،( صدر سوجھل دھرتی واس ) ملک عثمان کریم بھٹہ ، مرشد حبیب شاہ ، قسور خان دریشک ، محسن کلاسرہ ، سعید خان پٹھاݨ ، جعفر خان بزدار ، رزاق سالک ، قسور بزدار ، غضنفر بزدار ، محمد عارف بکھر ، سرور اعواݨ ، عبدالمالک وڄڑ ، میثم حیدر ، اسحاق دانش ، حق نواز بکھر ، پروفیسر مرید عارف ، امداد اعواݨ ، انجینئر باسو ملک ، پروفیسر ساحر رنگپوری ، اسحاق علیم ، ارشاد ناصر ،محمد دین کہیری ، جام عابد ، زاہد گبول ، خلیل فریدی ، قاری بلال ، نصراللہ زہراݨی ، فیض مستوئی ، ابوبکر گوپانگ ، زاہد گݙواݨی، راشد مستوئی ، تہذیب شاہ ، تصوّر شاہ، مجاہد کلاسرہ، ذوالفقار کہیری ، عبدالکریم شفقت ، غلام حسین دریشک ، اعظم مہاروی ، ڈاکٹر شاہد، صفدر ٻوسݨ ِ نعمان فرید، قاری شاہد، طاہر عباس جسکاݨی ، خضر عباس جسکاݨی ، پنل جتوئی ، نواز تابش ، جنید بزدار ، طارق سونترہ ، عباس پٹھاݨ، ماجد شکیل ، ظفر جمن جتوئی، طاہر مگسی ، اعظم عادل ، انصر کھچی ، بلال ساجد ، سراج بھٹہ ، فیصل نذیر مگسی ، اللہ نواز مگسی ، سلیم سجاد ، زاہد سومرو ، رازق جھنڈیر ، انصر نذیر مگسی ، صفدر دریشک ، مرتضیٰ لشاری ، اللہ وسایا گورچاݨی ، افتخار کھوکھر ، اویس ملک اتے مجاہد گاذر تئیں پڄی تاں ٓانھاں وی کتاب چھپواوݨ دامطالبہ کیتا میݙے بھرانویں عزیزیں وچوں ڈاکٹر پرویز ، طاہر عباس بکھر ، ثناء اللہ سنی ، شاہد بکھر ، غلام شبیر بکھر ، سلیم بکھر ، نوید اقبال ، شہزاد عاشق ، نعیم ستار اتے سرفراز افضل تاں اتنا جذباتی تھئے جو میکوں اکھیونے تہاکوں کتاب  چھپواوݨ وچ کئی مسئلہ ہے تاں مسوّدہ ساکوں چا ݙیوواساں کتاب چھپوا امدوں ۔ ایویں جیرھے جیرھے دوست بھرا تئیں کتاب دی اشاعت دی کئو پڄدی ڳئی ۔ او سُخنے ، درمے ٻانہہ ٻیل تھیندا ڳیاتاریں جتلا سنگت وچوں کیندا کیندا ناں گھن سڳساں جتھاں تک ناں دی ڳالھ اے تاںاتھاں عبدالسمیع مجاز سئیں ، منظور خان دریشک سئیں ، ڈاکٹر شکیل پتافی سئیں ، محمد اسلم رسولپوری سئیں، ڈاکٹر خلیل الرحمٰن سئیں ، مرشد کلیم الدین کوریجہ سئیں ، ظہور احمد دھریجہ سئیں ، خواجہ صالح محمد سئیں ، عبدالرزاق شاہد سئیں ، امجد فاروق ݙاہا سئیں ، طارق اسماعیل احمداݨی سئیں ، سعید اختر سیال سئیں ، محبوب تابش سئیں ، رئوف خان لُنڈ سئیں ، ڈاکٹر عباس برماݨی سئیں ، حفیظ النصیر سئیں ، ڈاکٹر جاوید پتافی سئیں ، پروفیسر اشکر فاروقی سئیں ، ریاض عصمت سئیں ، پروفیسر قاضی طاہر سئیں ، اصغر گورماݨی سئیں ، پروفیسر نصراللہ مستوئی سئیں ، مسیح اللہ گورچاݨی سئیں ، امان اللہ ارشد سئیں ، منور خاں بزدار سئیں ، بلال بزدار سئیں ، نادر مزاری سئیں ، اختر گوپانگ سئیں ، عبدالمالک خان سہراݨی سئیں ، مجید پتافی سئیں ، پروفیسر عبدالجبار صاحب ، حاجی عید احمد دھریجہ سئیں ، چوہدری محمد الیاس صاحب اتے شریف بزدار سئیں جہیں عظیم لوکیں دا ناں جے کر میں نہ وی گھناں تاں انھاں کوں کیا فرق پوندے انھاں دا ناں میں گھنساں وی سہی تاں ایں لوبھ تے جو دوستیں وچ پھوت مار سڳاں،  جو اے جیݙے مہان اتے مہاندرے لوکیں نال میݙی نیاز مندی اے۔

آخر وچ میں گوبیز پینٹ، سوجھل دھرتی واس، مٹھن پریس دے دوستیں اتے غزالی ماڈل سکول ساہن والا دے سارے سٹاف ممبران دا شکریہ ادا کرینداں ۔ جیرھے کتاب دی اشاعت اچ میݙے ٻانہہ ٻیل بݨ تے سوہݨے سوہݨے مشورے ݙیندے ، محبتیں دے پھل کِریندے اتے میݙا ماݨ ودھیندے رہ ڳن۔

جاوید آصف

حمد

ساݙا رب نہ مندریں نہ وت صرف مسیتیں والا

ساݙا رب اے مہر ، مروتیں ، پیار پریتیں والا

جیرھا قدم قدم تے ساکوں پیار دا سبق پڑھیندے

ساݙے اندروں رس گھُلیندے کافیں گیتیں والا

ہک عرصے توں من ہے ماندا کیوں نئیں آندا

ہک عرصے توں من ہےماندا کیوں نئیں آندا

من کیتے کُئی موسم بھاندا کیوں نئیں آندا

اماں ہر کئی گھر ول آندے میݙا لالا

عید اُتے وی گھر نئیں آندا کیوں نئیں آندا

ݙینہہ کوں پتھ تے پائی دے چکر روز دے دھکّر

رات کوں سمدیں سر چکراندا کیوں نئیں آندا

اڄ کیا ݙیساں جے کر ملدیں جھیڑا لاتس

میݙیاں ونگاں لال پراندا کیوں نئیں آندا

میں حیران ہاں آخر او کیا چاہندا ہوسی

اوکوں پیار نئیں وارے کھاندا کیوں نئیں آندا

مُد کولوں ہِکا اُکرس اے تس ای تس اے

تس توں ویندا ہاں اے لاہندا کیوں نئیں آندا

یوسف نئیں تاں آصف یوسف ثانی تاں ھے

او یوسف بازار وکاندا کیوں نئیں آندا

دل تیݙی ڳوری ڳمدی ہئی ہݨ نی ڳمدی

دل تیݙی ڳوری ڳمدی ہئی ہُݨ نی ڳمدی

ایکوں ڳالھ تیݙی بھمدی ہئی ہُݨ نی بھمدی

پہلے میݙو جیں ݙینہہ توں نہ امدی ہاویں

میکوں مونجھ تیݙی امدی ہئی ہݨ نی امدی

بھانویں سچی کوڑی آس ݙیواوݨ سانگے

کندھ تے کانوَݨی ٻہہ لمدی ہئی ہݨ نی لمدی

پہلے وانگوں بھانویں میݙا عشق ریہا نی

پہلے جو وارے کھمدی ہئی ہُݨ نی کھمدی

میں ہیݨا ہاں میں ہیݨا ہم تیکوں میں تے

پہلے وی نہ تک پمدی ہئی ہݨ نی پمدی

اوں تھولی کوں تھولا کیتے نہ میں تھولا

ساݙی یاری ڄئے ڄم دی ہئی ہݨ نی ڄمدی

تیݙے ٻاجھوں آصف اکثر یاد تیݙی وی

میکوں سینے لا سمدی ہئی ہݨ نی سمدی

وصل وا جھلوڑا ھے

وصل واء جھلوڑا ھے

توڑ تئیں وچھوڑا ھے

اوندا حسن زابر ھے

میکوں عشق تھوڑا ھے

ساݙی ڳالھ کتھ سُݨدے

دل ازل توں ٻوڑا ھے

زندگی زنانی دے

ہر قدم تے دھوڑا ھے

عشق دے مدرسے دا

عقل تاں بھڳوڑا ھے

تانگھ دی تپشہ دا

مونجھ مُٹھ مروڑا ھے

روز الستوں عشق اساں تے کپڑا ہا ان سٹیا

روز الستوں عشق اساں تے کپڑا ہا ان سٹیا

جیندی لاڄ پلیندئیں ساݙا سارا جیوݨ کٹیا

تیݙا خفت اٹھیّے پہریں سوچ ساݙی تے حاوی

دل وی ٻجھیا ٻجھیا ساݙا چیتا پٹیا پٹیا

جیرھے ݙینھ توں ساݙا تیݙے نال تعلق جڑیا

ساݙا ہر ہک رشتہ ناتا جڳ جہان توں کٹیا

تیݙی آس اُسایاں بخشیاں تانگھیں خون سُکایا

ساݙا جُثہ سوچ تیݙی توں نہ ودھیا نہ گھٹیا

اساں شیعہ دے گھر شیعہ ، سنی گھر جئے سنی

اساں سوچ توں عاری ساݙا سبق رٹایا رٹیا

سچ تاں ہے جو آصف ساری دَین ہے پیار تیݙے دی

غزلاں ، نظماں ، ہنجوں ، آہیں سارا کھٹیا وٹیا

ٻڈھڑی ماء کوں ݙیکھݨ اوکوں منہ ݙکھلاوݨ آئی ہم

ٻڈھڑی ماء کوں ݙیکھݨ اوکوں منہ ݙکھلاوݨ آئی ہم

اوندے سُکے گھڑے تازہ پاݨی پاوݨ آئی ہم

ہائے ہائے ایویں ماء میݙی دے ادھ کھٹڑے تے دھپ ہئی

گھر تیݙے بھرڄائی میں جݙاں پچھلے ساوݨ آئی ہم

ابّے سئیں دا سارا ترکہ تیکوں بخشیا ہووے

ادّا میں تاں اتھوں اپݨیاں گݙیاں چاوݨ آئی ہم

کلہا ویر میݙا چھدرایاں کر کر تھک پیا ہوسی

روندے ٻال سما تے اوندا ہتھ بھڑواوݨ آئی ہم

کتویں ݙینہہ توں ایں چندری جائیداد دا شر پیا ویندے

اپݨا حصہ چھوڑݨ سانگے نوٹھا لاوݨ آئی ہم

قطعہ

تیں شرم حیا دی پیکر دیاں

کجھ شانداں وی شرمیلیاں ہن

تیݙی بکھ توں ٻہر نہ آ پوون

میݙیاں اکھیں بکھ دیاں بیلیاں ہن

تھی عشق جݙاں ہتھ واڳ پووے

تھی عشق جݙاں ہتھ واڳ پووے

کیا ہاں تے بھاڳ سُہاڳ پووے

کئی عشق ایہو جھاں تاگھا نئیں

جیندی منشا آوے جھاڳ پووے

نہ کنجری بݨدئیں عزت گھٹے

دل نال برہا دی جاڳ پووے

ٻئی کیا ہے لوڑھ فقیریں کوں

مل مونجھ دا کجل مساگ پووے

نئیں اڄ تئیں رانجھے لکّڑ سٹی

وت چارݨی شیت مہاگ پووے

چس ٻئی اے تانگھ دے تڑکے وچ

مل دل دا درد دُشاڳ پووے

خوش قسمت آصف لوک او ہے

مل جیکوں جوڳ بِراڳ پووے

بھانویں جو سیر دی شارک لڳی ھے

بھانویں جو سیر دی شارک لڳی ھے

ساݙی وی ہوند دی اک ٹک لڳی ھے

کیندی دستک دی کئو اے دل میݙے تے

سویلے دی کھڑی دھک دھک لڳی ھے

اساں تیکوں کیویں ہیں چھوڑ سڳدے

ساکوں تاں زندگی تیں تک لڳی ھے

میں بد نظری دا ہݨ قائل تھیا ہاں

جیرھے ݙینھ توں اوکوں عینک لڳی ھے

او گھم خوابیں دی نگری ول ڳیا ہا

میݙی اکھ رات جتلے تک لڳی ھے

نہ الیندا ہا، ہا الیندا پئے

نہ الیندا ہا ، ہا الیندا پئے

اے نہ ݙیکھو جو کیا الیندا پئے

کُئی تاں سمجھے ایندیاںوی محرومیاں

نال اپݨے کلہا الیندا پئے

کیندا حصہ ہے رزق تیݙے وچ

نال تیݙے خدا الیندا پئے

سچ تاں اے ہے جو توں نوھی آصف

تیݙے اندروں کئی ٻیا الیندا پئے

نہ کئی تمن خان وݙیرے نہ موچی دائے ہاسے

نہ کئی تمن خان وݙیرے نہ موچی دائے ہاسے

اساں پہلے پہل جݙاں ایں دھرتی تے آئے ہاسے

ساکوں شودر بݨیاں وی ا تھ مُد چوکھی تھئی ہوسی

سݨدوں پہلے سارے ہکے آدم دے ڄائے ہاسے

اساں پیار دی خاطر پہلا پہلا خون کیتا ہا

اساں حق دی جنگ اچ پہلے پہل قتل تھئے ہاسے

ہُݨ تاں اپݨی ہوند ہے اپݨے آپ کوں ݙسݨی پوندی

توں ہانویں تاں ہر ہک محفل دے مورھی تھئے ہاسے

تیݙے نظریں کجھ نہ ہووں شیت اساں اُوں ویلھے

پر اساں اپݨے نظریں وچ آصف کئی شئے ہاسے

کنڑک رنگے لوک جو ساکوں رُو ݙیندن

کنڑک رنگے لوک جو ساکوں رُو ݙیندن

شک نہ او وی روٹی دی خوشبو ݙیندن

عشق کݙاں کُئی موقع ݙیندے سوچݨ دا

عاشق تاں بھاہ ٻلدی وچ کر دھو ݙیندن

پیار ساݙے دی بھل بھل تاں چو طرفوں ھے

کیا تھیا جے کر مہݨے وی ہک ݙو ݙیندن

او ہے لوک تاں ہوندن لائق پجیجݨ دے

جیرھے چپ تھیں چپڑئیں کوں گھنگھرو ݙیندن

ممکن ہے ایں نال وی پراہ باکھ پووے

جیرھی بانگ ودے سوجھل گبھرو ݙیندن

قطعہ

ڳیا تاں ہامی قرار دی سک اِچ

تھی کے وت بے قرار ول آیاں

اڄ تاں ایں تھئے جو اوندے چہرے تے

اپݨیاں اکھیں وسار ول آیاں

میݙے چدھاروں جیرھی وساندر دی روشنی ھے

میݙے چدھاروں جیرھی وساندر دی روشنی ھے

اصل دے وچ تاں او میݙے اند ر دی روشنی ھے

میݙے اکھیں دے اڳوں ہے جیرھا جہان روشن

اکھیں دا دھوکئے یا واقعی منظر دی روشنی ھے

میݙیں اکھیں وچ کݙاں اِتی تاب کئی شے ݙیکھن

ݙکھالݨ آلی تاں تیݙے پیکر دی روشنی ھے

نہ میݙے گھر دا اندھارا اصلوں ہے سیت میݙی

نہ تیݙے گھر اچ تیݙے مقدّر دی روشنی ھے

پتہ نئیںول کیوں رکھی ہے آصف اُوں اپݨے گھر اچ

جیرھی اوندی نئیںتے ٻئے کہیں گھر دی روشنی ھے

نظم

کیابݨے ہا

ایں یخ دسمبر دی پالے رُت اچ

تیݙے بدن دی لطیف گرمی

میکوں نہ ملدی

تاں میں سوچینداں

میں سروں ننگے

میں ڳلو راݨے

داکیا بݨے ہا؟

آدم جنت چھوڑی ہوسی

آدم جنت چھوڑی ہوسی

ݙیکھاں دنیا کینجھی ہوسی

زندگی تیݙے ناں کرچھوڑاں

میݙی زندگی چوکھی ہوسی

نال رقیب دے توں نہ ہوسیں

شیت  میݙی  اکھ  بدلی  ہوسی

او ناراض ایویں تاں نئیں تھیا

ہنج اے اکھ توں نکھتی ہوسی

اچھا وت ہݨ اللہ ٻیلی

ڄُلدوں جتھاں روزی ہوسی

ہاں ڑے نندر نمھی امدی پئی

ساݙی دھی تاں سکھی ہوسی             

نال نشانیں ݙسیا ہاسی

گھر دے اڳوں ٹالھی ہوسی

صرف سوچیندئیں پگھر آ ڳئے

اوندے شہر وی گرمی ہوسی

میں اونکوں نہ سمجھیا ہوساں

اے میݙی لا سمجھی ہوسی

کل توںمن اے مونجھا مونجھا

کیرھی ڳالھ تے مونجھی ہوسی

آصف ایویں فرض کریندوں

تیݙی ساݙی یاری ہوسی

بھانویں پیار کنوں انکاری لڳدی ھے

بھانویں پیار کنوں انکاری لڳدی ھے

او میکوں پہلے توں پیاری لڳدی ھے

کجھ اینجھے حالات بݨیے ہن ہُݨ میݙے

دلداری وی دنیا داری لڳدی ھے

آ تاں سہی توں اڄ وی ساݙی بیٹھک تے

سجھ اُبھریے تائیں روز کچاری لڳدی ھے

میکوں تاں ہے حور نظردی جنت دی

میکوں تاں کئی راجکماری لڳدی ھے

سو سٹھ سینگیاں پچھوں لا تے ٹُردی ھے

او تیکوں کیویں منہ ماری لڳدی ھے

کُئی رشتہ اتبار دے قابل نئیں رہ ڳیا

ساری  سنگت بے  اتباری  لڳدی  ھے

میں اوندے ݙکھ سݨ تے اپݨے وسر ڳیاں

میں توں خلقت ڈھیر ݙُکھاری لڳدی ھے

جیندا رستہ بھلیندے رہ ڳئے ہیں

جیندا رستہ تکیندے رہ ڳئے ہیں

اساں منتاں منیندے رہ ڳئے ہیں

او آیا ہا ملݨ کیتے اساکوں

اساں خود کوں ڳلیندے رہ ڳئے ہیں

اوں بکھ توں پیٹ تے پتھر ٻدھے ہن

اوکوں غزلاں سݨیندے رہ ڳئے ہیں

اساں تیکوں سݙیا ہے کتنے پھیری  

خدا کوں انج سݙیندے رہ ڳئے ہیں

ݙیسوں کہیں پتر دی غلطی دے بدلے؟

تہوں دھیریں ڄݨیندے رہ ڳئے ہیں ؟

نکھڑ تیں توں کݙاں ہا جی جھلیندا

مسائیں جی کوں جھلیندے رہ ڳئے ہیں

میں آکھیے کیا ساݙی یاری لڳ سڳدی اے

میں آکھیے کیا ساݙی یاری لڳ سڳدی اے

آکھیس کوشش رکھو جاری لڳ سڳدی اے

میں آکھیے تیں جان وی جے کر منگی ݙیساں

آکھیس تیکوں جان وی پیاری لڳ سڳدی اے

میں آکھیے ہتھ ݙیکھ ستارے کیا اہدے ہن

آکھیس تیکوں عشق بیماری لڳ سڳدی اے

میں آکھیے کے توݨی تیݙا رستہ ݙیکھاں

آکھیس ݙیکھو زندگی ساری لڳ سڳدی اے

میں آکھیے کیا پیار اچ نکھڑݨ لازم ہوندے

آکھیس مختی کئی شے پیاری لڳ سڳدی اے؟

آکھیم آخر عشق اچ کیا کجھ وارݨا پوندے

آکھیس سر سودھی سرداری لڳ سڳدی اے

آکھیم کئی تنقید آصف دی شاعری اُتے

آکھیس کئی شے غیر معیاری لڳ سڳدی اے؟

کجھ اوندے عشق دی سینہ زوری وی ھے

کجھ اوندے عشق دی سینہ زوری وی ھے

کجھ اے دل آپ دردیں دا دھوری وی ھے

وت وی شے دے کیتے ٻال روندا کھڑے

جیب پیو دی بھانویں اوں پھلوری وی ھے

اپݨے گودے دا اخلاص اُتّر ہیوی

ہک حقیقت ہے غاصب لہوری وی ھے

چس دا لحظہ وی ٹِک تے نسے ٻہہ سڳیے

تیݙے ککر دی چھاں کجھ چھچھوری وی ھے

ول وی ݙُکھیں توں نی واند ملدی پئی

میݙے ڳل تاں فریدݨ دی ݙوری وی ھے

میں جتھوں اپݨیاں آہیں تیݙو پٹھ سڳاں

تیݙے اسمان کوں کیا کئی موری وی ھے

ساݙی وسوں دا وسدا تاں سئیں اے ساݙا

ھے مسلمان یا بھیل ، تھوری وی ھے

ساݙی دھرتی کوں وارث دی ٻہوں لوڑھ ہے

اے تاں لاوارثی نال چھوری وی ھے

تیݙے ورجیوے آصف نئیں مکدے پئے

چندر دی ݙیکھ عاشق چکوری وی ھے

نہ کئی دارو دوا ہے لوڑھ میکوں

نہ کئی دارو دوا ہے لوڑھ میکوں

اپݨا ہووݨ چھڑا ہے لوڑھ میکوں

کن  میݙے  سݨ  سڳن  الا  میݙا

نال اپݨا الا ہے لوڑھ میکوں

تیکوں مل تے وی روح نئیں رڄدی پئی

شیت حالی کشا ہے لوڑھ میکوں

میݙے دردیں دا کئی بݨے دارو

کون اہدے دعا ہے لوڑھ میکوں

اپݨی مرضی دا ساہ گھنݨ سانگے

حصے سنویں ہوا ہے لوڑھ میکوں

میکوں ویڑھیا ہے سامری نانگیں

جنھاں کیتے عصا ہے لوڑھ میکوں

دل ہے کیتے جیں اکتفا تیں تے

نئیں تاں کیا کولوں کیا ہے لوڑھ میکوں

نئیں جو کیتی یزید دی بیعت

شیت کوئی کربلا ہے لوڑھ میکوں

سال پسالی درد اُنھاں دے پکھے رہ ڳن (قطعہ )

سال پسالی درد اُنھاں دے پکھے رہ ڳن

جیرھے  ݙکھ  اچ  لوک نظردے سکھے رہ  ڳن

بھت چڑھوئی دا چاوݨ وی کئی جت کیا آندا

اِتھ تاں اپݨے ٻال چڑھوئی دے بکھے رہ ڳن

ظلم اڳوں کجھ تھیوے زاری نئیں کرݨی

ظلم اڳوں کجھ تھیوے زاری نئیں کرݨی

کہیں دی خود تے وحشت طاری نئیں کرݨی

ہُݨ ظالم دی اکھ اچ اکھ پا ݙیکھݨا ھے

بے کھوندی اپݨی خود داری نئیں کرݨی

دل دے بدلے دل دی شرط نہیں رکھݨی

دل دے در حق دنیا داری نئیں کرݨی

جے تائیں ساݙا کئی ہمسایہ بکھا ھے

حج ، عمرہ کیا صرف زواری نئیں کرݨی

سرداری دی پڳ دا نئیں حقدار سروں

جے  دلیں تے  اُوں  سرداری  نئیں کرݨی

تھی سڳدے کل وقت تیکوں مجبور کرے

منت میڑھ اساں ہر واری نئیں کرݨی

جیکر حق دا ساتھ نئیں آصف ݙے سڳݨا

حق دے راہیاں دی راہ ماری نئیں کرݨی

اُتھارا

کل فٹ پاتھ توں لنگھدیں ݙٹھم

بجلی دے ہک کھمبے ہیٹھوں

ݙو  نابالک سکیاں بھیݨیں

ڳل تے ڳل  رکھ سُتیاں پیاں ہن

نندری نندر اچ ہک   الاݨی

جیویں نندر اچ لوک وپھلدن

ساݙے گھر  اچ  ساکھے بکھے

لوکیں دی بچراند سوائے کیا لاتھا ہا

بس ہݨ اڄ توں

کہیں اوݙن دیاں دھیریں بݨ تے

اوندے نال کُٹیسوں روڑے

مُک ویسن اے دھکے دھوڑے

روٹی وی رڄ ملسی

پیسے پا وی تھیسن

شے نہ گھنسوں

کوڑی کوڑی ، دھیلا دھیلا کٹھی کر تے

نواں محل بݨیسوں

گھر اچ ہر ہک ستر رکھیسوں

ماء پیو کوں گھن آئوسوں

ساݙی ماء کہیں اوپرے گھر اچ

تھاں مانجݨ نہ ویسی

نہ ݙٹھا ہانے تاں سو اتراض ہن

نہ ݙٹھا ہانے تاں سو اتراض ہن

ݙیکھ تیکوں واہ واہ لاتی کھڑئین

ڈھیر کئی تتلیاں پھلیں کوں چھوڑ تے

تیݙے ہونٹیں تے نگاہ لاتی کھڑئین

ول وی پتھر دل اونویں پتھر کھڑن

پتھریاں تاں لا الہ لاتی کھڑئین

ڈھیر ݙٹھیاں ہم زمانے وچ اکھیں

اے مگر سارئیں کوں راہ لاتی کھڑئین

او گناہ جیرھے اساں کیتے وی نئیں

او ذمے ساݙے گناہ لاتی کھڑئین

لوک بارش دی دعا منگدے کھڑن

شہر دیاں کندھاں وی ڈھاہ لاتی کھڑئین

طلب دا تانگھ تیݙی دا تماشہ ݙیکھݨا پئے ڳئے

طلب دا ، تانگھ تیݙی دا تماشہ ݙیکھݨا پئے ڳئے

تیݙے ہر نقش کوں اڄ بے تحاشہ ݙیکھݨا پئے ڳئے

میکوں رخسار تے ہنجوں دے ہاشیے مارݨے پئے ڳن

اونکوں وی ہجر دی ہُج دا اے ہاشہ ݙیکھݨا پئے ڳئے

ضرورت پر ضرورت ہے انا دی اَونس کڈھ چھوڑی

میکوں جذبات اپݨے د ا اے لاشہ ݙیکھݨا پئے ڳئے

لکھیا ہووے متاں جو نوکرئیں توں بین چو ڳیا ھے

اونکوں اخبار دا ہک ہک تراشہ ݙیکھݨا پئے ڳئے

جیکوں ہر رات کل تئیں چندر پڑ پا تے کھݙیندا ہا

میکوں اُوں چندر دا چہرہ ݙُراشہ ݙیکھݨا پئے ڳئے

کتھ ہݨ منہ منہ مونجھ دی پیّل کتھ او کھیل تماشے

کتھ ہُݨ منہ منہ مونجھ دی پِیّل کتھ او میل تماشے

ملھڑیں ،کوݙیاں ،چوکیاں، ٹھیٹر، کھاڑے کھیل تماشے

جیوݨ دے دریا وچ ٹھلدی ویلھے دی ٻیڑی تے

اپݨے ہتھیں ہک ہک کر تے ٻیٹھوں ٹھیل تماشے

ساکوں ݙوم ، مراسی نٹوے جئیں ناں ݙیوݨ والو

ساݙی ہوند ݙکھائن تہاکوں شام سویل تماشے

پچھلی ہاٹھ دی لُنڳی دے جھیڑے توں ایویں لڳدے

کجھ ݙینھ دے مہمان  ہِن ساݙے شہر دے میل تماشے

ناں جو ہانویں بھریے جیرھا پیر فرید دا میلہ

سݨسیں تاں ارمانی تھیسیںجو ہن ہیل تماشے

یاد

سدھ نئیں

اے کئی واقعی مونجھ اے

یا کہیں مونجھ دی لُونجھ پلونجھ اے

دل توں تھیندی ہنجوں بݨ بݨ

اکھ دی واٹ گزردی پئی اے

یا وت بھانویں

نویں یاد نسردی پئی اے

قطعہ

مونجھ وچ کُئی ایہو جھاں جادو ھے

من کوں کُولا پشم کریندی ھے

صرف غم نئیں پُسیندے پلکیں کوں

خوشی نیناں کوں نم کریندی ھے

آئی اے تیݙی یاد اڳیرے

آئی اے تیݙی یاد اڳیرے

نکھتی ہے فریاد اڳیرے

اپݨے آپ کوں یاد آیا ہاں

ڈھولا تیݙے بعد اڳیرے

آدم دی تذلیل کیتی ھے

وت ہک آدم زاد اڳیرے

میݙے لب تے لمس تیݙے دا

ہا کئی عجب سواد اڳیرے

اُوں توں ودھ غمگین نظردے

جتنا ہا او شاد اڳیرے

میکوں قید دا مہݨا ݙے ڳن

کجھ پکھی آزاد اڳیرے

تیݙی مونجھ مُہاڑی ملی راہندی ھے

تیݙی مونجھ مُہاڑی ملی راہندی ھے

میݙی ہیٹھ پہاڑ دے تلی راہندی ھے

شہر محلہ وی بدلا تے ݙیکھ گھدے

تیݙی یاد تاں ڳلی ڳلی راہندی ھے

کہیں منظر کوں جاہ نئیں ݙیندی راہوݨ دی

مُد توں ا کھ دے گھر اچ کلہی راہندی ھے

اماں سیݨ دعا تیݙی دا صدقہ ھے

ہر ہک مونجھ مصیبت ٹلی راہندی ھے

نہ نظریں تاں کیا کیا وپرے پوندے ہن

ݙس پوندیں تھئی یار تسلی راہندی ھے

بدنامی وی زینہ ہے ہک شہرت دا

تیݙی ساݙی ڳالھ تاں چلی راہندی ھے

گھر توں دور کیندا پردیس اچ دل لڳدے

کوئی لوڑھ ، ضرورت جھلی راہندی ھے

تیں توں ہٹ تے کجھ وی سوچ نمھی سڳدا

تیݙی سوچ میݙا اڳ ملّی راہندی ھے

ایہے کلیاں ہوندئین ہک ڈیٖنھ پھُل بنڑدئین

کلی آخر کے تائیں کلی راہندی ھے

توں گزریا ہئیں میݙاآندری ٻجھ گھندے

سجھ ابھریے تئیں روشن ڳلی راہندی ھے

ہک تاں آصف میݙو خود وی نئیں آندی

میݙے ساہ وی آپ ݙو جھلی راہندی ھے

او  وی اختا تھیندا ہوسی

او وی اختا تھیندا ہوسی

جیلھے کلہا تھیندا ہوسی

تیکوں عرش تے سݙیا ہاسی

کلہا مونجھا تھیندا ہوسی

کیندے ہنجوں نال سمندر

آخر کھارا تھیندا ہوسی

اماں ڑی  پیلھوں د ا ذائقہ

ڄاپے کینجھا تھیندا ہوسی

کل توں جیندے ٻال بکھے ہن

ماء کوں چنتا تھیندا ہوسی

ٻالیں کیتے ونڑجوں نہ چا

امب کتنے دا تھیندا ہوسی

اے تاں وہم گمان اچ نہ ہا

پیار اچ دوکھا تھیندا ہوسی

آصف میݙے  ناں آوݨ تے

اودرا اودرا تھیندا ہوسی

اے جیرھاعشق اے

اے جیرھاعشق اے

اے جیرھا عشق اے

اے جیرھا پیار اے

لحظے دی چس اے

کس اے، خواری اے

پر اوں پل دی

چس وی اصل وچ

صدیاں تے بھاری اے

اے جیرھا عشق اے

اے جیرھی جوت اے

سسی اے ہوت اے

ہیر تے رانجھا اے

سوہݨی ماہینوال اے

شیریں فرہاد اے

مادھو مادھو لڳا اے

تھیا شاہ حسین اے

کربلا ،حسین اے

روہی اے فرید اے

اکھ اے دید اے

کھݙ اے کھُری ھے

اے جیرھا عشق اے

موسیٰ ہے طور اے

شاہ منصور اے

رادھا ہے شام اے

سیتا ہے رام اے

ساہ ہے سک اے

سو دی ہک اے

اے جیرھا عشق اے

اے جیرھا نور اے

روحاں دا ملاپ اے

رب دا ظہور اے

اے جیرھاعشق اے

اے جیرھی ذات اے

سئیں دا ہے جلوہ

سئیں دا ای عکس اے

اے جیرھا عشق اے

بوہے شاہ عنائت دے

بلھے شاہ دا رقص اے

اے جیرھا عشق اے

اے جیرھا عشق اے

اوندے سفریں دا جیکر تھل نہ ملدا

اوندے سفریں دا جیکر تھل نہ ملدا

میݙی زندگی دا میکوں کل نہ ملدا

او پل دا پیار زندگی دی اُداسی

چنڳا ہا پیار دا او پل نہ ملدا

جیکر اوکوں میں خود نہ بھیت ݙیندا

کݙاہیں اوکوں ایں نیں دا تل نہ ملدا

ہوندی اڄ وی کہیں او دیہہ دی باندی

بدیعل کوں جے کر سیفل نہ ملدا

ہوندی اتھ وی جے کر کوئی عدالت

میݙی محنت دا تیکوں پھل نہ ملدا

میݙے لب نال میݙے لب نہ ملدے

تیݙے ڳل نال جے کر ڳل نہ ملدا

ملیا نہ ہا تاں سک ہئی مل پووے ہا

تے ہݨ مل تے سوچینداں بھل نہ ملدا

تیݙے چولے دے اے بسنتی پھُل

تیݙے چولے دے اے بسنتی پھُل

تیں توں خوشبو پنݨ نہ آئے ہوون

یا تیکوں ڄاݨ اپݨا کئی ہم جنس

نال تیکوں گھنݨ نہ آئے ہوون

مونجھ ماری ویندی اے

مونجھ ماری ویندی اے

پئی منجھاری ویندی اے

تیݙی سوچ پووے تاں

رات ساری ویندی اے

سر ویندے نہ سر کنوں

پئی خماری ویندی اے

شہر چھُٹدے جیں ویلھے

شہر داری ویندی اے

مل پووݨ تے وی کتھاں

بے قراری ویندی اے

بعد تیݙے دل میݙی

تھئی آواری ویندی اے

مونجھ میل لاوے تاں

ہنج  ہُکاری  ویندی  اے

کیوں ادھیک وچ ساݙے

کندھ اساری ویندی اے

دل جیہیں رسول تے

سک اتاری ویندی اے

صرف یار نئیں ویندا

نال یاری ویندی اے

بے بھلویں اڄ کھلدی ہسدی آ ڳئی اے

بے بھلویں اڄ کھلدی ہسدی آ ڳئی اے

مردہ روح وچ نویں زندگی آ ڳئی اے

شیت کہیں دیاں زلفاں آ پن چہرے تے

سجھ دے منہ تے جھُڑ دی ٹُکڑی آ ڳئی اے

سدھ نئیں پھُل دے کن اچ تتلی کیا آکھیے

پھُل دے منہ تے یکدم سرخی آ ڳئی اے

مسیں مُسک ولی ہئی میݙے ہونٹاں تے

مونجھ تیݙی وی پچھدی ڳچھدی آ ڳئی اے

اوندا ہتھ یتیم دے سر توں چو’ ڳیا ھے

اوندے ہتھ اچ اڄ کل تسبی آ ڳئی اے

تیݙا ناں کیا آئے اج میݙے ہونٹاںتے

جیویں میݙے منہ اچ نِصری آ ڳئی اے

نانگ بݨا تے پیش کریسی لوکیں وچ

جیں ہتھ کہیں دے عیب دی تھڳڑی آڳئی اے

ٹھڈڑی مٹھڑی واء دے جھولے آندے پن

شک نہ آصف تیݙی وستی آڳئی اے

اپݨے ہونٹیں تے آہ رکھی رہ ڳئے

اپݨے ہونٹیں تے آہ رکھی رہ ڳئے

او ݙکھالے دی چاہ رکھی رہ ڳئے

میݙے سینے تے ہتھ نہ ہا اوندا

میݙے سینے تے بھاہ رکھی رہ ڳئے

منہ کنوں پیار پیار لائی رہ ڳئے

دل توں نکلݨ دی راہ رکھی رہ ڳئے

کفر  پلدا  ریہے  اوندے  اندر

لب اُتے لا الہ رکھی رہ ڳئے

اوں رقیبیں کوں وی رنجایا نئیں

میݙی دل اچ وی جاہ رکھی رہ ڳئے

کیرھے ویلھے نکھڑ ونڄوں آصف

دل ہا تلی تے ساہ رکھی رہ ڳئے

خیال

خیال پکھیاں دی کار ہوندن

اے آسوں پاسوںساݙے اݙردن

شہابِ ثاقب دے وانگ پھٹ تے  

اتھاں فضا وچ اے آ بکھردن

وحی دے وانگو شعور ساݙے تے آ اُتردن

شعور ، تحت الشعور دیں اے کُٹھالیں وچوں

گزر تے چیتے دے وچ سنجردن

اساݙی شاعری

نثر اساݙی

یا ڳالھ ساݙی وچوں نسردن

خیال اندروںساݙے اُبھردن

اساں ڳل ڳئے ہیں یا ڳالی ودے ہیں

اساں ڳل ڳئے ہیں یا ڳالی ودے ہیں

ڳجھے تاں کائنسے گالی ودے ہیں

ساکوںبکھ ، ݙکھ دے نہ ݙے ہُݨ ݙراوے

اساں ہر شے ݙٹھی بھالی ودے ہیں

پلو وچ ٻیا تاں کجھ کائنی اساݙے

تیݙی ہک پیت ہے پالی ودے ہیں

تیݙا ہتھ کیا چھٹے میݙے ہتھیں توں

اساں اڄ تئیں ہتھوں خالی ودے ہیں

ہیسے اپݨے کنھائیں خواہشیں دے قاتل

جیندے تھئے آپ اقبالی ودے ہیں

کنھاں ݙینہاں توں گھر اچ بھاہ ٻلی نئیں

شہر اچ تہوں تاں بھاہ ٻالی ودے ہیں

تیݙی ہک سوچ دے آصف مہابے

یکے وپرے سروں ٹالی ودے ہیں

اکھیں کوں بکھ رہ ڳئی لب کوں پیاس رہ ڳئی

پھُل توں نکھڑ کے تتلی ݙاڈھی اداس رہ ڳئی

کیا ہر محبتی دا ہک مونجھ ہے مقدّر

دل نال نت کریندی ایہو اِکاس رہ ڳئی

تیں توں وچھڑ کے سانول ول نہ سنجر سڳیوسے

تیݙی اکائی تے بس ساݙی اساس رہ ڳئی

جے یاد وی رہی تاں بس اوندے در دی دستک

ہر آس جیندے در توں تھیندی نراس رہ ڳئی

کونجاں ولا نہ ولیاں خوشیاں سروں نہ پھلیاں

ہک ہجر راس رہ ڳیا ٻئی مونجھ راس رہ ڳئی

ہر پھیر ایندی چوݨ اچ آیا تاں اوہو آصف

دل بے شناس منڈھ دی ہئی بے شناس رہ ڳئی

جے توݨی دم اچ ہے دم تیݙی قسم

جے توݨی دم اچ ہے دم تیݙی قسم

اساں تیݙے ہیں صنم تیݙی قسم

درد دا دارو سراپا ہے تیݙا

روح ہے تیݙی پشم تیݙی قسم

تیݙٖے غم دی سلطنت میݙی جگیر

دور ہن دنیا دے غم تیݙی قسم

ایں جنم نہ مل سڳیوسے جے تیکوں

بھال رکھسوں ہر جنم تیݙی قسم

جے توݨی تیں نال رہ ڳیاں جانیاں

نئیں ٹکیے بھوئیں تے قدم تیݙی قسم

تیݙی قربت دے مہابے دہر تے

قائم ہے ساݙا بھرم تیݙی قسم

میں تاں اڄ وی اونویں آصف ہاں تیݙا

تیݙے پیریں دی قسم تیݙی قسم

دل دے نال اڄ دلبر کھیݙدا رہ ڳیا ھے

دل دے نال اڄ دلبر کھیݙدا رہ ڳیا ھے

اکھیاں وچ ہک منظر کھیݙدا رہ ڳیا ھے

ڄاپے اینجھا روڳ تاں ہس کئی اندر دا

سجھ ابھریے تائیں جھمر کھیݙدا رہ ڳیا ھے

ماء دا دل ہا سولی ٹنگیا رہ ڳیا ھے

ٻال کندھی دے اوڈھر کھیݙدا رہ ڳیا ھے

نال ڳلی وچ پرسوں خود کش حملہ تھئے

پورے شہر جیندا ݙر کھیݙدا رہ ڳیا ھے

کل ہک بے گھر ٻال ڳلی دے نکّڑ تے

ٻالیں دے نال گھر گھر کھیݙد ا رہ ڳیا ھے

خدا ڄاݨے جو کیا ہے مونجھ تیݙی

خدا ڄاݨے جو کیا ہے مونجھ تیݙی

ڳئی انگ انگ سما ہے مونجھ تیݙی

ریہے روزی دے غم وی اپݨی جاہ تے

اُنھاں کولوں سوا ہے مونجھ تیݙی

جتھاں توں ہئیں نہ ہے کُئی یار سنگتی

اتھاں ہک معجزہ ہے مونجھ تیݙی

ٻیاں مونجھاں وی ہوسن جڳ جہان اچ

سبھے مونجھیں دی ما ہے مونجھ تیݙی

ولا ہک وار دل تے دم کرو چا

میکوں آ ڳئی ولا ہے مونجھ تیݙی

جے تُل سڳدی تاں تیݙو لکھ بھڄیندا

میکوں ائی کے تلا ہے مونجھ تیݙی

اساں آصف رکھیسوں سر اکھیں تے

جیکر تیݙی عطا ہے مونجھ تیݙی

اڄ توں ایہو گلشن دا ہُݨ قاعدہ جوڑیا ونڄے(قطعہ)

اڄ توں ایہو گلشن دا ہُݨ قاعدہ جوڑیا ونڄے

سلّا بھلّا عاشقاں دا وی دل نہ تروڑیا ونڄے

ڈھیر نہیں تاں جیں ویلھے پھُلیں دی چوݨی تھیوے

بُلبل تے تتلی دا حصہ لازمی چھوڑیا ونڄے

ٻس ایں ڳالھ تے گُر مکݨا ہا

ٻس ایں ڳالھ تے گُر مکݨا ہا

ہتھ ٻدھݨے ہن سر جھُکݨا ہا

ہیٹھوں اتنا نا انصافیاں

شہر دی ٻوہڑ تاں سُکݨا ہا

اوندے پیر اچ کنڈا چبھدا

ہاں تاں ساݙا ای ݙکھݨا ہا

ہک تاں رات نہیں مکدی پئی

چاہ سگرٹ وی ہُݨ مکݨا ہا

جیلھے اوندی پُک تے ہاسے

اوندا وار کیویں چُکݨا ہا

سک دے سجھ کوں بھولا نہ ہا

ساݙا دل وی پھل ݙکھݨا ہا

اوندے عشق دی اکھ اچ ہاسے

اوں توں کیرھے سر لکݨا ہا

اوندے جوش جلال کوں ݙیہدیں

آصف ساݙا ساہ سُکݨا ہا

حصہ داری (نظم)

بکھ توں مر ڳئے غریب ہمسایہ

بھانویں اوندا اساݙی رادھی وچ

ݙاہویں ویہویں دا بھئی ولپّا ہا

ݙاہویں ویہویں تاں کیا؟

چلیھویں دی

حصہ داری اونکوں نسے بخشی

کیں آکھی بس یاری لاوݨی پوندی ھے

کیں آکھی بس یاری لاوݨی پوندی ھے

یاری لا تے توڑ نبھاوݨی پوندی ھے

رکھ سڳدے کئی یاد کہیں کوں کے تاݨی

اپݨی ہستی یاد ݙواوݨی پوندی ھے

سدھے انڳلیں نال نہ نکلے گھیو جیکر

سدھی انڳل انت ݙڑاوݨی پوندی ھے

دل آ تیکوں آخر کݙݨ شعور آسی

ہر ہک ڳالھ تیکوں سمجھاوݨی پوندی ھے

اے کیا بندہ ہار دے ݙر توں کھیݙے نانہہ

کہیں ویلھے قسمت ازماوݨی پوندی ھے

بلھے وانگوں آصف یار دی چوکھٹ تے

گھنگھرو ٻدھ تے جھمر پاوݨی پوندی ھے

چاندݨی رات (نظم)

اڄ جیویں جانیاں چاندݨی رات ہئی

نال تیݙے گزردی تاں کیا بات ہئی

سامھݨے چن دے تیکوں ٻلہا چھوڑاں ہا

اوکوں اوقات اپݨی ݙسا چھوڑاں ہا

پُچھاں ہا ݙیکھ ݙس اتنا اوقات ہئی

اڄ جیویں جانیاں چاندݨی رات ہئی

ہک اینجھی چاندݨی رات یاد اے میکوں

پیار دی ہئی شروعات یاد اے میکوں

حسن تیݙے ݙتی چندر کوں مات ہئی

اڄ جیویں جانیاں چاندݨی رات ہئی

جے توݨی توں نہ ہانویں او تائیں چندر ہا

اوندا چلدا زمانے تے پیا مندر ہا

بعد اوندے تاں بس ہک تیݙی تات ہئی

اڄ جیویں جانیاں چاندݨی رات ہئی

اڄ جیویں چندر چوݙی دا پڑ پائی کھڑے

سوجھلے وچ اندھارے کوں دفنائی کھڑے

کھیر ݙینھ وانگ روشن تھئی کائنات ہئی

اڄ جیویں جانیاں چاندݨی رات ہئی

رانجھݨا وے رانجھݨا (نظم)

بھانویں تیݙے نال اڄ

وقت کھیݙ کھیݙی اے

ہیر اڄ وی تیݙی اے

رانجھݨا وے رانجھݨا

اُتھ وی ہیر کلہی نئیں

اوندے نال سہتی اے

او وی اوندی بھیتی اے

رانجھݨا وے رانجھݨا

لوڑھ توں  ودھ میݙی طلب وی نئیں

لوڑھ توں ودھ میݙی طلب وی نئیں

جتنا مل ڳیا ہے خیر سب وی نئیں

ایں چا کر  اُوں  چا کر  صلاح  ݙیواں

خیر اتنا میں بے ادب  وی نئیں

کُئی عذُر ڳول تے نکھڑ میں توں

ساݙے نکھڑݨ دا کُئی سبب وی نئیں

میں تاں پورا ہاں جُنڄ دی روٹی کوں

اوندا جھیڑا اتی عجب  وی نئیں

میں تیݙے ہجر توں پریشان آں

ہاں پریشان جاں بلب  وی نئیں

سامھݨے آئے تاں میں ݙٹھے آصف

میݙے وس اچ تاں میݙے لب وی نئیں

اے مونجھ ݙکھ ݙنج ملال ہنجوں

اے مونجھ ،ݙکھ ݙنج ملال ہنجوں

تمام دردیں دی ڈھال ہنجوں

اجھو میݙے ٻال روٹی منگسن

رکھیے می اکھ اچ اُٻال ہنجوں

اے آتے ویلھے تیکوں پکرسن

میں تہوں تاں اہداں سنبھال ہنجوں

سنبھیندا رہ ڳیاں اوکوں ݙکھیساں

لُکا ڳے اُکیاں رومال ہنجوں

کہیں  تیݙے  درد  ونڈ  نئیں گھنݨے

کہیں  کوں  نہ  پئی  ݙکھال  ہنجوں

جݙاں وی کئی پیش پیا ہے ݙکھڑا

ݙتیم ہوا وچ اچھال ہنجوں

میں حالی زندہ ہاں میکوں لڳدے

ھے جیندی زندہ مثال ہنجوں

کݙاں او پتھر پگھردے تیں توں

توں ایویں مفتیاں نہ ڳال ہنجوں

پتہ نئیں آصف کوں کیوں نئیں ݙسدیاں

اے ڳاڑھیاں اکھیں اے لال ہنجوں

لبیں کوں اڄ لمس یاد آ ڳئے سواد آ ڳئے

لبیں کوں اڄ لمس یاد آ ڳئے سواد آ ڳئے

غزل دا مُٹھ اچ مواد آ ڳئے سواد آ ڳئے

کُئی بحث دے نال ایکھاں سوچیں دے در تاں کھُلسن

اساݙی سوچ اِچ تضاد آ ڳئے سواد آ ڳئے

جیکوں میں رب کولوں منگ ہُٹا ہم ،تے اݨ منگیا اڄ

او بݨ تے من دی مراد آ ڳئے سواد آ ڳئے

حقوقُ اللہ دی ادائیکی کیتے نکلدا پیا ہم

اڳوں حقوق العباد آ ڳئے سواد آ ڳئے

اساݙی اکھ اچ او قید عرصے توں ہنج دا قطرہ

جݙاں وی تھی تے آزاد آ ڳئے سواد آ ڳئے

تیݙی اوں آصف غزل پڑھی ہے تاں مجمعے وچوں

ہکو جئیں کئو ہئی سواد آ ڳئے سواد آ ڳئے

قطعہ

جیویں کئی تند تعلق دی طلب دے تاء تے ٹردی ھے

حیاتی تیݙے بھالے دی اونویں پئی بھا تے ٹردی ھے

اساں مونجھیں دے کونجیں واسطے ہیسے سخی سرور

اتھوں ہر کونج ساݙے ناں دا پھیرا پا تے ٹردی ھے

کݨ مݨ مین٘ہ دی

’’کݨ مݨ مین٘ہ دی

لکڑ سرین٘ہہ دی‘‘

شب دا کلہیپا

بکھ تس ݙین٘ہ دی

عشق اولڑا

واچھڑ مین٘ہہ دی

پھُلیں دا درشن

رُت ہے نین٘ہہ دی

پردہ اے ہنج دا

جھڑی اے مین٘ہ دی

چڑیاں دی جنڄ اے

شادی اے کرین٘ہہ دی

سدھ نی اکھ توں دل توݨی دا رستہ کیویں تھیا ہا

سدھ نئیں اکھ توں دل توݨی دا رستہ کیویں تھیا ہا

ہنجوںکیویں حرف بݨیاں ہن مصرعہ کیویں تھیاہا

جیلھے دل دی ڳالھ اساں نہ ڄبھ تئیں آندی ہاسے

وستی دے وچ پیار ساݙے دا چرچا کیویں تھیا ہا

وستی دے منصف توں کُئی تاں ناانصافی تھئی ہئی

نئیں تاں تل دا مٹھڑا پاݨی کھارا کیویں تھیا ہا

رب دے نیک فرشتے کوں شیطان دا لقب ملیا ہا

ساݙے ذات دا تھی انکاری کوجھا کیویں تھیا ہا

کتنا راتیں اساں رکھی روٹی کھادی ہاسے

ساکوں علم اے دھی راݨی دا جھمکا کیویں تھیا ہا

سسی ہئی جیں ہک پھُڑشے کوں پنوں خان بݨایا

ہیر کنوں پچھ رانجھا ہر دا سانجھا کیویں تھیا ہا

ہر کئی اندھے کھوہ دے ناں نل اوکوں ڄاݨدے آصف

کہیں نئیں سوچیا کھوہ وستی دا اندھا کیویں تھیا ہا

جیت دا جھٹ سالیں دی ہار توں اُتّر منگدے

جیت دا جھٹ سالیں دی ہار توں اُتّر منگدے

اوندا پیار ہر تُو تکر ار توں اُتّر منگدے

جیرھا وقت اُتے پکرے او پتّل ، سونا

ویلھے دا سو کئی ہزار توں اُتّر منگدے

اوندا پیار ٻہتّر میریں جتنا ہوسی

کیا او میݙی ماء دے پیار توں اُتّر منگدے

جیں دستار دی لوکیں ڄاݨ سنڄاݨ نہ ہووے

ننگا  سر وی  او ں  دستار  توں  اُتّر  منگدے

توبہ توبہ بھل اوندے لہجے دی تلخی

ہا  دا  ولدا   وی   انکار  توں  اُتّر  منگدے

میں کیرھی دربار تے ونڄ نئوں راتاں ٻاہواں

تیݙا  در  تاں  ہر  دربار  توں  اُتّر  منگدے

یوسف دیاں تعریفاں برحق ، سر اکھیں تے

اے ݙیکھو کیا میݙے یار توں اُتّر منگدے

تیکوں ہار سنگھار کرݨ دی کیرھی لوڑھ اے

تیݙا رُوپ تاں ہار سنگھار توں اُتّر منگدے

جیرھا کہیں دا حق کھمدے اوں کݙاں سوچیے

حق کھاوݨ تاں ہر مُردار توں اُتّر منگدے

کفارہ (نظم)

کل ٹکریے مونجھا مونجھا ہا

ایں ڳالھ تے ٻہوں ارمانی ہا

کل اوندا تتر لاوے دا

ہمسائے دی ٻلی چا ڳئی ہئی

اوندی دلآزاری دے ݙر توں

اوندا حال حویلا سݨدئیں ہوئیں

اوندا خالی پنڄرہ ݙیکھ کرائیں

میں چُپ کرڳیاں کجھ ٻولیا نئیں

میں اپݨا اندر کھولیا نئیں

ہک واری دل تاں ایں آکھیے

میں آکھ ݙیواں جو چنڳاں تھئے

میںآکھ ݙیواں۔۔۔؟

جو لا وا بݨ شکاری دا

خود اپݨے ای ہم جنسیںکوں

پئے موت دے منہ وچ ݙیندے ہن

ہن تتّر ،ٻٹیر یا آدمی کئی

اُنھاں دا موت کفارہ ھے

او مہر دی نگاہ کیتی رہ ڳے

او مہر دی نگاہ کیتی رہ ڳے

میں گدا گر کوں شاہ کیتی رہ ڳے

قرب اوندے دا کئی جواب نہ ہا

ہجر اوندا کواہ کیتی رہ ڳے

اے تاں عمرے دی مار ہن سارے

سوچ رڄ رڄ گناہ کیتی رہ ڳے

ساکوں دوزخ دی بھاہ ݙکھیندا ہا

آپ بھوئیں کوں وی بھاہ کیتی رہ ڳے

زندگی تاں خدا دی نعمت ہئی

پیٹ پٹݨا نساہ کیتی رہ ڳے

میکوں مونجھ تیݙی آوے تاں

میکوں مونجھ تیݙی آوے تاں؟

کیا تھی سڳدے؟

پل پل یاد تیݙی تاوے تاں ؟

کیا تھی سڳدے؟

آکھ تیݙی تے میں تاں اپݨے لب نہ چولاں

میݙا پیار جے الواوے تاں؟

کیا تھی سڳدے؟

کیا میں کہیں کوں حال حقیقت ݙے سڳدا ہاں

دل دے پھٹ تھیون ساوے تاں؟

کیا تھی سڳدے؟

توں اہدا ہئیں ٻئے وی جڳ تے کئی سوہݨے ہن

ٻیا کئی دل کوں نہ بھاوے تاں؟

کیا تھی سڳدے؟

میں تاں اپݨی جان وی ݙیوݨ تے راضی ہاں

جیکر جان تے نہ ٹھاہوے تاں؟

کیا تھی سڳدے؟

نال میݙے اروار اتھاں رہ کون ڳیا ھے؟

سہی سچ پار تساں ہاوے تاں

کیا تھی سڳدے؟

توں اہدیں اتھ کئی وی کہیں دا کائنی آصف

کرے پیار دے کُئی دعوے تاں؟

کیا تھی سڳدے؟

فاختہ (نظم)

ملک میݙے دے امن دی فاختہ

دشمنیں دے گھیر وچ  پھاتی  ہوئی

جے اݙردی ہے نپیندا ہے ایکوں

سر تھئے حاکم  دی  بد نیتی  دا  باز

ہتھ بھڑائو جیندے شکاری ہن کئی

ھے جنھاں کوں اپݨی طاقت تے غماز

ھے جنھاں دی ٹیݨ تے ملکی امن

اے امن دی فاختہ، اے گلبدن

کر کرم  تُو کئی خدائے کار ساز

بھیج امدادو ،کرے اے جیں تے ناز

نانگ بݨ جیرھا  شکاری کوں ݙنگے

فاختہ کیتے نکلدا ہر چھَرا

ایندے دشمن باز دے سینے لڳے

ملک میݙے وچ حشر دے ݙینہہ تائیں

آشتی تے امن دا  ݙیوا  جڳے

تساں ہاوے سخی سرور اساݙے

تساں ہاوے سخی سرور اساݙے

اساں کونجیں دے پھیرے تاں اتھائیں ہن

ہوا پیرے مٹاوݨ شیت آئی ہئی

اوندے اُٹھیں دے پیرے تاں اتھائیں ہن

اتھائیں ٹالھی ہئی جیں تے آلھݨے ہن

ہوندے پکھیاں دے دیرے تاں اتھائیں ہن

میݙے خیال اچ او اپݨے نال گھن ڳے

میݙیاں اکھیں اڳیرے تاں اتھائیں ہن

اتھائوں امدی ہئی کئو نت اللہ ہُو دی

ہوندے تتر ، ٻٹیرے تاں اتھائیں ہن

اساکوں   رزق   ونڄ   رولیا    ہا   شاہریں

اساݙے  وݙ  وݙیرے  تاں  اتھائیں  ہن

اساں شاعر(نظم)

اساں شاعر متاں سمجھو

تہاکوں عید تے کوئی خوشی دا گیت لکھ ݙیسوں

کُوئی سہرہ  یا کئی سنگیت لکھ ݙیسوں

یا ٻئی کوئی اتھوں توآکوں خوشی ملسی

تاں بھُلدے پیو

اساݙا کم تاں شادی کوںوی ماتم وچ بدالݨ ھے

اتے عیدین کوںعشرہ محرم کر ݙکھالݨ ھے

فقط ݙکھیں دا پالݨ ھے

اساݙا کم ہے لوکیں وچ سدا مایوسیاں ونڈݨا

تساݙے منہ خوشی دا رنگ کئی ساکوں کݙاں بھمدے

اساں جئیں مرثیہ خوانیں کوںکئی ڳاوݨ کتھاں امدے

دھی راݨی بݨ کنوار پئی کھارے چڑھدی ھے

دھی راݨی بݨ کنوار پئی کھارے چڑھدی ھے

بابے دی دستار پئی کھارے چڑھدی ھے

تل دئیں کنڑکیں سٹئیں ان پکایا اے

پکھیاں دی ہک جھار پئی کھارے چڑھدی ھے

پورے شہر کوں دلہن وانگ سجایا ڳئے

لڳدے اڄ بازار پئی کھارے چڑھدی ھے

سینگیاں دول وڄیندیاں سہرے اہدیاں پن

سک دی لال کنوار پئی کھارے چڑھدی ھے

اِتھ اُروار ئِ ن ڳنڈھیں میݙی شادی دیاں

آصف اُتھ او پار پئی کھارے چڑھدی ھے

بغیر پھُلیں دے آپ تاں ہاں گزار سڳدا

بغیر پھُلیں دے آپ تاں ہاں گزار سڳدا

مگر میں تتلی کوں پھُل کنوں نئیں اُݙار سڳدا

اے میں منیداں جو تیکوںجُوڑا وی سوہݨا لڳدے

بغیر جُوڑے دے میں تیکوں ہاں سنگار سڳدا

ایں رات کالی کوں ݙینھ کرݨ میݙے وس دیوچ ھے

میں بانگ اپݨی دے نال سجھ ہاں ابھار سڳدا

میں ایں جہنم کوں ہک ڄہاڑے بݨیساں جنت

میں اُوں بشارت دا کر نمھی انتظار سڳدا

کنڈ دے نال کنڈیر دے رشتے

کنڈ دے نال کنڈیر دے رشتے

اے ہن کافی دیر دے رشتے

تیݙے نال ڳنڈھیے کیا ڳانڈھا

بھُل ڳن ٻے ہر پھیر دے رشتے

ساݙے ہتھیں نال کݙاں تئیں

راہسن تیݙے پیر دے رشتے

جتھ  نئیں  پیو  تے  پتر  دا  رشتہ

اُتھ کیا سوتر ملیر دے رشتے

تیݙے نال اساݙے سانگے

زبریں نال ہن زیر دے رشتے

تیںتے آن کراہیں مُک ویندن

ساݙے تاں چوپھیر دے رشتے

آکھ چا نسے ویندے

آکھ چا نسے ویندے

کھل الا نسے ویندے

اوندا پندھ نسے پچھدے

جیرھا راہ نسے ویندے

ہک دفعہ تاں ڳئے ہاسے

ہݨ ولا نسے ویندے

پنج دفعہ سݙیندا ھے

ہک دفعہ نسے ویندے

خواہ مخواہ دا جھیڑا ھے

خواہ مخواہ نسے ویندے

یار کینہاں سر کھادی

ہا وے ہا نسے ویندے

حق حسینؑ نعرہ ھے

کربلا نسے ویندے

پیار پیار نئیں سکھݨا

بھاء اے بھاء نسے ویندے

شعر

عورت ذات کوں کتنا عزت عظمت ݙیندے ہوسن

جتھاں لوک خدا دے گھر کوں مائی مسیت سݙیندن

قطعہ

عشق ساݙے کئی پیٹوں ڄمیا ٻال ساݙا

عشق ساݙے گھر گݙیاں کھیݙدی دھی راݨی

عشق اساݙے اندروں پھُٹدی کئی خوشی

عشق تاں جیویں ڳالھے ٻال دی کُئی واݨی

دسمبر دا مُکیوا ہے اوندیاں چھیکڑ اُٻاسیاں ہن

دسمبر دا مُکیوا ہے اوندیاں چھیکڑ اُٻاسیاں ہن

میݙیاں اکھیں اڄاں تئیں دید تیݙی دیاں پیاسیاں ہن

اونویں غربت دی تُربت تے مجاور ہن ساݙیاں خواہشاں

اونویں در پیش اے تنگدستی اونویں اتھ بے لباسیاں ہن

اتھاں غربت ، بیماری ، اݨ پھری جہیں کئی مسائل ہن

اتی نئیں آمدن لوکیں دی جے جتلا نکاسیاں ہن

میں ہک پارو تاں نئیںہوواںجیرھی اُوںداس دی داسی

اوندا راہ ݙیکھدیاں میں وانگ سدھ نئیں کتنا داسیاں ہن

چھوڑ ڳئے او جو الاوݨ چھوڑ ڳئے

چھوڑ ڳئے او جو الاوݨ چھوڑ ڳئے

دل میݙا اپݨی مناوݨ چھوڑ ڳئے

کہیں دا درباری بݨݨ تاں دور ھے

راڳ درباری وی ڳاوݨ چھوڑ ڳئے

میکوں ساوݨ دیاں  پسند ہن بارشاں

میݙی  اکھیاں وچ  او ساوݨ چھوڑ ڳئے

ہیر تے اونویں ہے کیدو دی گرفت

رام ، سیتا کوں نئیں راوݨ چھوڑ ڳئے

اے تلا مایوس ہاں ایں دہر توں

خواب ہن خوشیاں دے آوݨ چھوڑ ڳئے

او جیرھا ساہ ساہ سماݨا ہا میݙے

او  وی  آصف  یاد  آوݨ  چھوڑ  ڳئے

حال اوہو ہے اساݙاحال نی تبدیل تھیا

حال اوہو ہے اساڈا حال نئیں تبدیل تھیا

جیرھا پچھلے سال ہا ایںسال نئیں تبدیل تھیا

سال دا تبدیل تھیوݨ تاں کئی تبدیلی نہ تھئی

جے مصائب دا اݙیا کئی ڄال نئیں تبدیل تھیا

ہن اتھاں مزدور دے اوکھے اونویں اوقات کار

سال بدلݨ تے تغاری تھال نئیں تبدیل تھیا

نئیں اساں محسوس کیتی شیت تبدیلی دی لوڑھ

تہوں اساݙا حال وی فی الحال نئیں تبدیل تھیا

زندگی کوں زندگی وانگے کݙاں ورتیے اساں

زندگی وچ درد دا بھونچال نئیں تبدیل تھیا

تھی ویندن تبدیل جیویںلوک آصف وقت نال

شکر ہے رب دا او ساڈے نال نئیں تبدیل تھیا

جوڑیا قسمت سنجوک وسوں تھئی

جوڑیا قسمت سنجوک وسوں تھئی

ملیے لوکیں کوں لوک وسوں تھئی

عشق تیݙے داگھُݨ لڳا دل کوں

تھئی ہنجوں دی وہوک وسوں تھئی

اساں وس پیوسے نال وسدئیں دے

نال وسدئیں دے جھوک وسوں تھئی

اونویں ݙِکھ اچ خطا ہئی آدم دی

ہا وسوں دا سنجوک وسوں تھئی

اساں بݨیے تماشا لوکیں دا

آئے تماشے تے لوک وسوں تھئی

سیت میݙی وچ آئے ہن دھکّے کھیݙدا ہم

سیت ساݙی وچ آئے ہن دھکے کھیݙدا ہم

نہ ہوندے ہن آنے ٹکے کھیݙدا ہم

سارے سینگے جیلھے چِدّے کھیݙدے ہن

ٹھیکرئیں دے میں جوڑ ٻُدھّکے کھیݙدا ہم

شے منگݨ تے چُݨ ݙیندی ہئی بھیݨ میکوں

ٻیر ، گندوڑے کچے پکے کھیݙدا ہم

وݙا تھی تے مونڈھا بݨساں بابے دا

ݙہدا ہم اے خواب ٻلکّے کھیݙدا ہم

حق ہمسائیں کوں ݙکھا ݙیکھ نہ ویندے ہن

پھردے لوک مدینے مکّے کھیݙدا ہم

خوش تھیندا ہم کُنی چڑھسی گھر ساݙے

آون ہا کئی دور دے سکّے کھیݙدا ہم

عید  برات  دی  ایہا  خوشی  ہوندی  ہئی

رڄ تے کھئوسوں ٹُکّر یکّے کھیݙدا ہم

سجھ دے نکھتے شام کوں گھر ݙو ولدے ہن

ساݙے ماء پیو تھکے تھکے کھیݙدا ہم

ہک چولے وچ لُکھ تے ککّر پالے وچ

آصف امدن ہُݨ اُدھرکّے کھیݙدا ہم

ہاں خطا کار پر خطا میݙی

ہاں خطا کار پر خطا میݙی

پیش خیمہ نویں جہان دا نئیں

شیت کُئی اے کہیں مصیبت وچ

وقت اے تاں نتاں اذان دا نئیں

اللہ سیاں اساں کتھاں پھس ڳیوں

ہک  لحظہ  وی  اطمینان  دا  نئیں

وقت آوݨ تے ٻیا ونڑج گھنسوں

دل کئی سودا کہیں دکان دا نئیں

دل ہے آصف ایمان توں خالی

جز محبت جتھاں ایمان دا نئیں

بے چین ہوسی ماء تیݙی آ گھر ڄُلوں

بے چین ہوسی ماء تِیݙی آ گھر ڄلوں

چا کھیݙݨے زینب اُٹھی آ گھر ڄلوں

اتنا تکھے تیں موت کوں ڳل لا گھدے

روندی کھڑی ہے زندگی آ گھر ڄُلوں

ڳالھیں دے وچ پتہ چلیا نئیں وقت دا

ہُݨ پئی پراہ ہے باکھدی آ گھر ڄُلوں

آکھے پیا مزدور بئے مزدور کوں

اڄ وی ڄہاڑی نہ لڳی آ گھر ڄلوں

تیݙا میݙا تاں زندگی دا ساتھ ہا

تھک پئیں جیکر آوارگی آ گھر ڄُلوں

مریں تیݙیاں اڄ وی بھمبیریاں نہ وکیاں

تھی چرک ڳے کر چیٹ ڑی آ گھر ڄُلوں

ھے عدل دا پیرا اڄاں پاݨی دے وچ

ظالم کوں ہے لمبی رسی آ گھر ڄُلوں

یاد تیݙی دا بھاری پتھر

یاد تیݙی دا بھاری پتھر

چاتے خلقت ساری پتھر

سبحانی ما اعظم شانی

ٻولݨ تے تھئے جاری پتھر

تیݙی تانگھ طلب دے طائفوں

آئے ہن واری واری پتھر

آ کُئی نیکی لب تے آنوں

سُرکے  غار  دا  بھاری  پتھر

اوندے عشق اچ پاڳل تھیووں

متاں ڳنڈھن یاری پتھر

اتنا سچ دے سفری سانگے

آصف توبہ ، زاری پتھر

ہجر کوں ہنج دے حوالے کر ݙتے

ہجر کوں ہنج دے حوالے کر ݙتے

سُکھ ایہو دل دے پڄالے کر ݙتے

یار دی منشا جیرھا برتائو کرے

ادھ مواء تاں اوندے بھالے کر ݙتے

من موالی کوں لڳی ہے تس جݙاں

ہنج ہِن حاضر پیالے کر ݙتے

پیار ہک گُٖجھی عبادت ہئی جیکوں

بے مُلا جڳ دے ݙکھالے کر ݙتے

کئی عذابیں نال ہا آصف ملیا

وقت ہن قدم اُٻالھے کر ݙتے

راتی ݙینہاں اپݨی چپ دا ڄاپ کراں

راتی ݙینھاں اپݨے ناں دا جاپ کراں

ٻولاں ،اپݨی چُپ دے نال الاپ کراں

لا الہ تے مُکراں اپݨے آپ کنوں

الا اللہ تے زندہ آپ کوں آپ کراں

اپݨے ہتھیں تیݙے چولے سیپ کڈھاں

اُوں چولے دی قد اپݨے تے ناپ کراں

گھر گھر ہے میݙا ہووے یا گھر گھریݨ دا

گھر گھر ہے میݙا ہووے یا گھر گھریݨ دا

میݙے کیتے گھریݨ دا گھر گھر ہے بھیݨ دا

ٻالیںدی پینگھ نال اے پکھیںدے آلھݨے

کیا کیا ونڄانواں ویچ تے ہک وݨ بکیݨ دا

جینجھا وی ہااو اے جیݙا سنگدل نہ ہا کݙاہیں

لڳدا اثر پے صاف اے کہیں لڳ لویݨ دا

خوشبو دے نال مہکیا راہندا ہے میݙا گھر

شک نہ اتھائوں نال ہے گھر کہیں اریݨ دا

اے نئیں جو تیݙے ہجر دی نہ تاب جھل سڳے

لڳا ہویا ہے دل میݙا سک دی سریݨ دا

پہلی چس توں نمھی نکلدا پیا

پہلی چس توں نمھی نکلدا پیا

لاہندی مس توں نمھی نکلدا پیا

وس توں بارھوں تھیا دل بھانویں

ٻہر وس توں نمھی نکلدا پیا

دل کوں درشن توں ڈھیر چاہیدا ھے

میں ہوس توں نمھی نکلدا پیا

اوہا کس اے اڄاں کسر نئیں پئی

حالی کس توں نمھی نکلدا پیا

پیا نکلداں جو تنگ ہے روزی

گھروں وس توں نمھی نکلدا پیا

پیار ہے یا اے کئی پلوتا ھے

جیندی رس توں نمھی نکلدا پیا

تیݙی بکھ اے یا پیٹ لنگھݨے دی

بکھ تس توں نمھی نکلدا پیا

میݙی اوں تے نگاہ کیا پئی اے

میݙی اوں تے نگاہ کیا پئی اے

اوندی تصویر اڄ الا پئی اے

عشق دی بھاہ اندر سڑیندی ہئی

بکھ دی لنبی اݙر تے آ پئی اے

راز ݙیوے نہ ونڄ درختیں کوں

ݙر  اے گھُلدی  جیرھی  ہوا پئی  اے

کول میݙے تاں تیݙیاں یاداں ہن

تیݙو میݙی وی کیا کشا پئی اے

میں محبت رہائی ہئی وسبے وچ

ویلی چھدری ہے پر او ڄا پئی اے

ہݨ دعا  وچ  وی  نئیں  اثر رہ ڳیا

دل کوں لڳدی نہ کُئی دوا پئی اے

بݨیا آصف انا دا مسئلہ ہا

اوندے قدمیں دے وچ انا پئی اے

اوندے پلکیں دی چھاں کماآیاں

اوندے پلکیں دی چھاں کما آیاں

دل دے جذبے جواں کما آیاں

سر کُٹیے تغاری شام توݨی

ڳانڑویں کجھ گراں کما آیاں

بݨیاں دارو نئیں درد میݙے دا

جیرھیاں ہمدردیاں کما آیاں

میݙے ٻالیں کوں لوڑھ روٹی دی

میں مشاعرے توں ناں کما آیاں

ماء کوں معصوم ٻال آکھے پیا

ݙیکھ کیا کجھ اماں کما آیاں

اساں لُنگ ککریں دی ( فوک)

اساں لُنگ ککریں دی

اساں لُنگ ککریں دی تیݙے ہتھیں کہاڑیاں

ساکوں لڳدے چھنڈیسوں تیݙیاں نیتاں کُراڑیاں

اساں لُنگ ککریں دی

اساں لُنگ ککریں دی ساں تے گھوکدے ڳیرے

ساݙا لحظے دا جوبن کل ݙٹھا ہے کیرھے

اساں لُنگ ککریں دی  

اساں لُنگ ککریں دی ساں تے چلکدیاں چڑیاں

تلے ٻالیں دیاں کھیݙاں نال چوسر دیاں پڑیاں

اساں لُنگ ککریں دی

اساں لُنگ ککریں دی تیݙیاں بکریں دیاں واڑیاں

ساݙو مونجھیں دا ماتم تیݙو جھمراں تے تاڑیاں

اساں لُنگ ککریں دی

اساں لُنگ ککریں دی ساتے کوئل ٻولیندی

سیت ساݙی تے روندی نال ساکوں رویندی

اساں لُنگ ککریں دی

کئی گناہ نہ ثواب ݙہدا اے

کئی گناہ نہ ثواب ݙہدا ھے

تیݙی اکھ دا شباب ݙہدا ھے

جو تیکوں یاد خواب جتنا نئیں

او اڄاں تیݙے خواب ݙہدا ھے

یاد راہندی ہے نت میکوں تیݙی

میݙا رستہ چناب ݙہدا ھے

کون ݙہدا ہے کہیں دے نیتیں ݙو

جڳ متھے دے مرحاب ݙہدا ھے

ݙیکھ تیݙے کتابی چہرے کوں

کون ٻی کئی کتاب ݙہدا ھے

دید جیندی مہابے بچ سڳداں

او کتھاں بے مہاب ݙہدا ھے

تیکوں ݙیکھݨ توں پہلے کون بھلا

اپݨے نیناں دی تاب ݙہدا ھے

ایویں راہووں یا پائوں نویں کپڑے

کون ساکوں جناب ݙہدا ھے

میں وی آصف ݙکھالݨی ہامی

کیا اتھاں کئی کتاب ݙہدا ھے

  This form of expression is non existent in the long  literary  tradition of punjab. It's acceptance y a sizable chunk of literati simply reaffi rms the fact  how the language of the dominant intervenes in the literary  process of the dominated and diverts it from its natural course .

Saraiki poets especially the young ones may  learn a thing or two from the seniors such as Abid Ameeq, Irshad Taunsvi celebratory song for you/expect no wedding song or lyrics from us/you are mistaken if you wait for a wafat of happiness from us/ our task is to turn a celebratory noise into alament , a festive occasion into mourning / we have nothing but firewood of sorrows/ our task is to spread despair among people / how can we savour the glow of  joy  on  your  faces/we,the composers of elegies,don't  know  how to sing happiness?". If  Javed  Asif   can  compose such  a good  poem with a subtle touch of sarcasm,he will be well-advise  to make an effort to get rid of kitsch handed down by the traditinal.

Revew of " Khaary Charhdi Sikk" in  Dawn by Mushtaq sufi

Javed Asif  is a Well  Known Saraiki Poet and fiction writer from Rajan pur, a district on the periphery of punjab, His latest book of verses , Khaary Charhdi Sikk, published  by  Jhok  publications , Multan , makes an impactful  read  in the sense that it expresses the experiences steeped  in  local  culture  that  hitherto has had  more  of  deprivations and sorrows than goodies of  modern life , The title reminds one of Hafiz Barkhurdar,s tale of Sahiban where a character  says  about  the protagonist,s elopement" khaary Charhdi Laye Gia kharral  Harami  Chore"The poet employs for his self-expression diverse  genres such  as "Ghazal, poem and  quartet . But he like so many other saraiki  and punjabi  poets seems to be enamoured of ,Ghazal, which borrowed  from persian and urdu  Literary  tradition is gaining  currency and Ashu Lal who refusing to pander to the dictates of literary market have been able to create poetry that reflects dynamic tradition laced with contemporaneity and modernity .Javed Asif  is a poet rooted in the soil whose verses carry cultural nuances that have the potential  to transcend the colloquial " Do not think ,we,the poets , will compose a among the poets who are  attracted  by what  sells at the literary  Bazar .