Wb/skr/نان٘واں سیپارہ

سورۃ الاعراف مکیہ

اُنھاں دِی قوم دے مُتکبّر (مَغریے ہوئے) سردار آکھݨ لڳے، اَے شُعیب ! یا تاں اَساں تیکوں تے جِہڑے تیݙے نال اِیمان گِھن آئِن، اُنھاں کُوں آپݨِیں وَستی وِچوں کڈھ چھوڑیسوں، یا تُساں اَساݙے دِین اِیمان دو وَل آؤ، اُوں آکھیا توڑے جو اَساں (تُہاݙے دِین کنُوں) کریہت اِی کیوں نہ کریندے ہووُوں تاں وِی؟ (٨٨)۔ اِیہ تاں سَمجھو جو اَساں اَللہ اُتے بُہتاں ٻَدھیندوں، جِہڑے ویلے جو اَساں تُہاݙے مذہب دو وَل آؤوں، او وِی، اُوں ویلے ڄݙاں جو اَللہ اَساکوں اِیں کنُوں نجات ݙیوائی ہے، ہُݨ اَساݙے کِیتے مناسب کائے نھیں جو اِیں دو وَل آؤُوں، جیتوڑیں جو اَساݙا پالݨ ہار اَللہ اِیویں نہ چَہوے، اَساݙے رَبّ تاں ہر شَئے کُوں اَپݨِیں عِلم وِچ رَکھیا ہوئے، اَساں تاں اَللہ اُتے توکّل کِیتا ہوئے، اَساݙے رَبّ آ اَساݙے وِچ تے اَساݙی قوم وِچ حق دے مطابق فیصلہ چا کر! تُوں تاں ساریاں کنُوں چَن٘ڳا فیصلہ کرݨ والا ہِیں (٨٩)۔ انھاں دِی قوم دے اُنھاں سَرداراں جِنھاں جو اِنکار کر چھوڑیا ہا، ہِک ٻَئے کُوں آکھیا جیکر تُساں شعیب دِی پیروی کِیتی ، تاں تُساں گھاٹا چا کھڑسو (٩٠)۔ نتیجہ (اِیہ تِھیا) جو اُنھاں کُوں بھویں ہَن٘ب (بھونچال) آ پکڑیا تے فجر ویلے او اَپݨیں گھراں وِچ ڳوݙِیاں دے بھر (پُٹھے) ڈٹھے پَے ہَن (٩١)۔ جِنھاں لوکاں شعیب کُوں کُوڑا آکھیا، انھاں نال اِیویں تِھیا، جیویں جو او اِیں دُنیا تے وَسدے وِی نہ ہَن، ٻَس جِنھاں لوکاں (شعیب) کُوں کُوڑا آکھیا او نِرے گھاٹے وِچ اِی رَہ ڳئے (٩٢)۔ (شعیب) اُنھاں کنُوں مُن٘ہ پھیر گِھدا، اَتے آکھیُس جو اَے میݙی قوم تحقیق میں آپݨِیں رَبّ دے پیغامات (اَحکامات) تُساں توڑیں پُچا ݙِتے ہِن، اَتے تُہاݙے نال خیر خواہی وِی کیتی ہے، بَھلا وَل مَیں کافراں دِی قوم اُتے اَرمان کِہڑی ڳالھ دِی کراں (٩٣)۔ کݙائیں اِیں نھیں تِھیا جو اَساں کہیں وَستی وِچ کوئی نَبی بھیڄا ہووے، پَر پہلے اُوندے وِچ رَہݨ والیاں کُوں ݙُکھاں دَرداں وِچ نہ پَکڑیا ہووے تاں جو او عاجزی (مِنّت زاری) کرݨ سِکّھن (٩٤)۔ وَل اَساں (انھاں کِیتے) خرابیاں خواریاں کُوں سُکھ تے خوشحالی وِچ ٻَدل ݙِتا، اِیہ توڑیں جو خُوب وَدھئے پَھلئے تاں آکھݨ لڳے، جو اِیویں تاں اَساݙے پِیؤ ݙاݙیاں کُوں وِی ݙُکھ سُکھ نصیب تِھیندے رِیہے ہِن، چنانچہ اَساں اِہجے لوکاں کُوں اَچاچیت پکڑ گِھدا، اَتے اِیں ڳالھ دِی او سَمجھ وِی نہ رَکھیندے ہن (٩٥)۔ جیکر انھاں وَستیاں (آبادیاں) دے لوک اِیمان گِھن آندے تے پرہیزگار بَݨ ویندے، تاں اَساں اُنھاں اُتے اَسمان کنُوں اَتے زمین وِچوں برکتاں دے دروازے کھول ݙیندے، پر اُنھاں تاں (ہر ڳالھ کُوں) کُوڑ اِی آکھیا، ٻَس جِہڑا کُجھ او کریندے کماندے ہِن اُوندی وَجہ کنُوں اَساں اُنھاں کُوں آپݨِیں پَکڑ وِچ گِھن اَیوسے (٩٦)۔ کیا آبادیاں دے رَہݨ والے لوک اِیں ڳالھ کنُوں اَمان وِچ آڳئِن جو اَساݙا عذاب اُنھاں اُتے رات کوں وِی نہ آ سَڳسِی، ڄݙاں جو او سُتّے پَے ہوندِن (٩٧)۔ کیا وَستیاں (آبادیاں) دے رَہݨ والے اِیں ڳالھ کنُوں اَمان وِچ آ ڳئِن، جو اُنھاں اُتے اَساݙا عذاب ݙین٘ہ چڑھیے کُوں وِی نہ آ سَڳسِی، جݙاں جو او کھیݙݨ کُݙݨ وِچ لڳئے ہوئے ہوںدِن (٩٨)۔ کیا او اَللہ دے داء (منصوبے) کنُوں وِی اَمان وِچ آڳئِن، (سَمجھ گِھنو) جو اَللہ دے داء کنُوں اُوہے لوک بے خوف تِھی سَڳدِن، جِہڑے جو گھاٹا چاوݨ والے ہوندِن (٩٩)۔ کیا اِیہ ڳالھ اُنھاں لوکاں دِی ہدایت ڄوگی کائے نھیں، جِہڑے جو پہلے اِتھاں رَہݨ والیاں دے بعد زمین دے وارث بݨائے ویندِن، جو جیکر اَساں چاہوں تاں اُنھاں دے گُناہاں دے سَبّبُوں مصیبتاں وِچ چَا گھتُوں تے اُنھاں دے دِلاں اُتے مُہراں چا لاؤں تاں جو او (ہدایت دِی ڳالھ) سُݨ وِی نہ سَڳِن (١٠٠)۔ اِیہے او آبادیاں (وَستیاں) ہَن جنھاں دے کُجھ حال تیکوں سُݨیندے پَے ہَیں، تحقیق اُنھاں کولھ اُنھاں دے رسول نشانیاں (دَلیلاں) گِھن تے آئے ہَن، پر او اِہجے نہ ہَن جو او اُنھاں تے اِیمان گِھن آوِن ہا، جیکوں پہلے کُوڑا آکھ چُکیئے ہَن، اِیں طرح اَللہ کافراں دے دِلّاں اُتے مُہر لَا ݙیندے (١٠١)۔ اَتے اَساں اِنھاں وِچوں اکثر بندیاں کُوں وَعدہ پُورا کریندا نھیں ݙِٹھا، بلکہ اِنھاں دے اَکثر بندیاں کُوں نافرماناں (بدکاراں) وِچوں پاتے (١٠٢)۔ وَل اَساں انھاں قوماں دے بعد موسیٰ کُوں آپݨیاں نشانیاں ݙے تے فرعون تے اُوندے مشیراں دو بھیڄا، تاں اُنھاں وِی نشانیاں کنُوں ظالمانہ طور تے اِنکار کِیتا، ٻَس ݙیکھ گِھن، جو فسادی لوکاں دا اَنجام کِیں طرح تِھیندے؟ (١٠٣)۔ اَتے موسیٰ نے آکھیا، اَے فرعون! مَیں سارے جہاناں دے رَبّ دِی طرفوں رسول بݨا تے بھیڄا ڳِیاں (١٠٤)۔ میݙے اُتے واجب ہے جو اَللہ دا ناں گِھن تے جِہڑا کُجھ وِی آکھاں سَچ سَچ آکھاں، لہٰذا مَیں تُہاݙے کولھ تُہاݙے رَبّ دِی طرفوں کُھلی (واضح) نشانی گِھن تے آیاں، ہُݨ اسرائیل والیاں کُوں میݙے نال وَن٘ڄݨ ݙے (١٠٥)۔ فرعون آکھیا، جیکر تُوں کوئی نشانی گِھن آئیں تاں او سامݨیں گِھن آ (١٠٦)۔ ٻَس (موسیٰ نے) آپݨِیں سوٹی اَڳوں سَٹ گھتی، تاں او ہُوں ویلے ہِک جیندا جاگدا وَݙا سارا نان٘گ ٻَݨ ڳیا (١٠٧)۔ وَت اُوں آپݨاں ہَتھ ظاہر کِیتا، تاں او ہُوں ویلے ݙیکھݨ والیاں کُوں عانے وان٘گوں چِٹّا نظر آیا (١٠٨)۔ فرعون دِی قوم دے سرداراں آپس وِچ آکھیا، جو اِیہ تاں کوئی وَݙا ماہر جادوگر ہے (١٠٩)۔ اِیندا اِرادہ ہے جو تُہاکوں تُہاݙے مُلک وِچوں کڈھ چھوڑے، ہُݨ ݙَسُو، کیا صلاح ݙیندے وے (١١٠)۔ انھاں جواب ݙِتا، جو (حالی) موسیٰ تے اُوندے بِھرا دے معاملے کُوں رَہݨ ݙیو، اَتے بندے کَٹھے کر آوَݨ والیاں کُوں شہراں وِچ بھیڄ ݙیو (١١١)۔ تاں جو سارے دانا تے ماہر جادوگراں کُوں تیݙے کولھ گِھن آوِن (١١٢)۔ چنانچہ جادوگر فرعون دے کولھ آڳئے، اُنھاں پُچھیا، اَساکوں اِیندا اَجر تاں ضرور ݙِتا ویسی، جیکر اَساں (موسیٰ اُتے) غالب تِھی ڳیوسے تاں؟ (١١٣)۔ اُوں آکھیا، ہَا (ضرور ݙیساں) ٻِیا اِیہ ڄو تُساں بیشک میݙے نیڑے رَہݨ والیاں وِچوں تِھی ویسو (١١٤)۔ وَل جادوگراں آکھیا، اَے موسیٰ! یا تاں تُوں پہلے جادو دِی کوئی شَئے ساریْاں دے سامݨیں سَٹ یَا وَل اَساں (پہلے) سَٹݨ والے بݨدے ہَیں (١١٥)۔ موسیٰ آکھیا، چلو تُساں سَٹو، ٻَس ڄَݙاں اُنھاں آپݨیاں جادوئی سوٹیاں رَسیاں وَغیرہ سٹیاں تاں اُنھاں لوکاں دِیاں اَکھیاں مُندر گِھدیاں، اَتے انھاں کُوں ݙرا ݙِتا اَتے ہِک وَݙے جادو دا سامان کر ݙِکھایا (١١٦)۔ اَتے اَساں موسیٰ کول وَحی بھیڄی، جو تُوں وِی آپݨِیں سوٹی سَٹ ݙے (انھاں سَٹی ) تاں او فوراً اُنھاں شَئیں کُوں جِہڑیاں انھاں سَٹیاں ہوئیاں ہن، نِڳل چھوڑیا (١١٧)۔ اِیں (طرح) حق حق ثابت تِھی ڳیا، اَتے جِہڑا کُجھ عَمل (فرعونی) کریندے ہَن، سب کُوڑے ثابت تِھی ڳئے (١١٨)۔ (فرعون تے جادوگر) ہُوں ویلے ہار ڳئے، تے ذلیل تے خوار تِھی ڳئے (١١٩)۔ اَتے جادوگر سِجدے وِچ ڈھیہ پَے (١٢٠)۔ آکھݨ لڳیئے، جو اَساں مَن گِھدے سارے جہاناں دے پالݨ ہار کُوں (١٢١)۔ جِہڑا جو موسیٰ تے ہارون دا رَبّ وِی ہے (١٢٢)۔ (فرعون) آکھیا، تُساں تاں اِیں کنُوں وِی پہلے اِیمان گِھن آئے وے جو مَیں تُہاکوں اِیندی اِجازت ݙیواں ہا، بیشک اِیہ کوئی مکر (دھوکا) ہے جِہڑا تُساں مِل تے شہر والیْاں نال کر ݙیکھائے تاں جو تُساں شہر والیْاں کُوں اِیندے وِچوں کڈھ چھوڑو، تُہاکوں ہُݨیں جلدی اِیندے انجام دا پَتہ لڳ ویندے (١٢٣)۔ مَیں پہلے تاں تُہاݙے ہِک پاسے دا ہَتھ تے ٻَے پاسے دا پیر کَپ ݙیساں وَل تُساں ساریاں کُوں سُولی تے چَڑھا ݙیساں (١٢٤)۔ اُنھاں (فرعون کُوں) آکھیا جو اَساں تَاں آپݨِیں رَبّ دو بالکل وَلیے ویندے ہَیں (١٢٥)۔ بَھلا تیکوں (اَساݙی کِہڑی ڳالھ) انتقام گِھنّݨ تے اُبھارئیے، ٻَس اِیہا جو اَساں آپݨِیں رَبّ دِیاں آیاتاں اُتے اِیمان گِھن آئے ہَیں جو او اَساݙے کولھ آ ڳئین، اَساݙے رَبّ آ! اَساکوں ڈھیر سارا صَبر چا ݙے، اَتے اَساکوں ماریں تاں اِیمان اُتے ماریں (١٢٦)۔ اَتے فرعون دِی قوم دے سرداراں پُچھیا جو کیا تُوں موسیٰ تے اُوندی قوم کُوں آزاد چھوڑ ݙیسیں تاں جو او زمین اُتے فساد مَچاوِن وَدّے، اَتے تیکوں تے تیݙے معبوداں کُوں چھوڑ وَن٘ڄن، (فرعون) آکھیا، جو اَساں ہُݨیں اُنھاں دے پُتراں کُوں تاں ضرور قتل کر چھوڑیندے ہَیں، تے انھاں دِیاں زنانیاں کُوں جیندا رَہݨ ݙیندوں اَساں تاں انھاں اُتے قہر وَساوَݨ والے ہَیں (١٢٧)۔ مُوسیٰ اَپݨِیں قوم کُوں آکھیا، اَللہ کنُوں مَدد من٘گو، تے تکڑے تھیئے رَہو، یقیناً اِیہ زمین اَللہ دِی ہے، او آپݨیاں بندیاں وِچوں جِنھاں کُوں چَہندے اِیندا وارِث بݨا ݙیندے آخر تے وِی بھلائی (کامیابی) تاں اَللہ کنُوں ݙرݨ والیاں کِیتے ہے (١٢٨)۔ اُنھاں آکھیا، تیݙے آوَݨ کنُوں پہلے اَساکوں اَذیّتاں ݙِتیاں ویندیاں ہن، اَتے تیݙے آون٘ڄݨ دے بعد وِی ݙتیاں ویندیاں پیئن، اُوں آکھیا، ٻَہُوں جَلدی تہاݙا پالݨ ہار تُہاݙے دُشمناں کُوں برباد کر چھوڑیسی، اَتے تُہاکوں زمین اُتے خلیفہ ٻݨا ݙیسی تاں جو ݙیکھ گِھنے، جو تُساں کِہجے عمل کریندو (١٢٩)۔ وَل اَساں پَھسا چھوڑیا، فرعون دِی قوم کُوں کئی سالاں دے قحط وِچ، تے میویاں دِی کَمی تِھی وَن٘ڄݨ وِچ! جو شاید (اِیں طرح) نصیحت (عبرت) وِی حاصِل کرن (١٣٠)۔ ٻَس ڄَݙاں اُنھاں کُوں خوشحالی نصیب تِھیندی تاں اَہدے جو اَساں تاں اِیندے حقدار ہاسے اَتے بدحالی دا دَور آویندا تاں اُوکوں مُوسیٰ تے اُوندے نال والیاں دِی نحوست ݙَسیندے سُݨ گِھنو، جو اُنھاں دِی نحوست تاں اَللہ دے ہَتھ وِچ ہے، پَر اُنھاں وِچوں ڈھیر لوک اِیں ڳالھ کُوں ڄاݨدے وِی نہ ہَن (١٣١)۔ اَتے اَکھیندے ہَن جو: توڑیں جو توں اَساݙے کِیتے کوئی نشانی وِی گِھن آویں، تے اُوندے نال اَساݙے اُتے جادُو وِی کر گِھنیں، تاں وِی اَساں تیݙے اُتے اِیمان گِھن آوݨ والے کائے نِسے (١٣٢)۔ آخر اَساں اُنھاں اُتے طوفان بھیڄا تے مکڑیاں، تے جُوأں تے ݙِݙاں تے رَت دا مِینہ وَسایا، اِیہ اَن٘ج اَن٘ج (کُھلیاں) نشانیاں ہَن، پر او مغریندے ڳئے تے گُنہگار لوکاں دِی قوم بَݨ ڳئے (١٣٣)۔ اَتے ڄݙاں ڄݙاں انھاں اُتے عذاب آندا، تاں اَکھیندے ہَن، اَے موسیٰ! اَساݙے کِیتے اپݨِیں رَبّ کنُوں دُعا منگ جیندے منظور کر گِھنݨ دا وعدہ تیݙے نال کِیتا ہوئس، جیکر تُوں اَساݙے اُتے عذاب کوں ٹَلوا چھوڑیندیں، تاں اَساں تیݙی خاطر ضرور اِیمان گِھن آسوں، اَتے اسرائیل دے لوکاں کُوں وِی تیݙے نال بھیڄ ݙیسوں (١٣٤)۔ ٻَس ڄݙاں وِی اَساں اُنھاں کنُوں ہِک خاص مدّت توڑیں، جِہڑی اُنھاں پوری کرݨِیں ہوندی ہَئی ، عذاب کُوں ٹال ݙیندے ہَیں تاں او وعدے کنُوں پِھرݨ لڳ پوندے (١٣٥)۔ ٻَس اَساں انھاں کنُوں بدلہ گِھدا، اَتے اِنھاں کُوں سمندر وِچ غرق کر چھوڑیا، کیوں جو او اَساݙیاں آیاتاں کُوں کُوڑا اَکھیندے ہَن، اَتے اِنھاں کنُوں بے پروائی کرݨ والے ٻَݨ ڳئے ہَن (١٣٦)۔ اَتے اَساں اُوں قوم کُوں جِہڑی جو کمزور کر ݙِتی ڳئی ہَئی وارث ٻݨا ݙِتا مشرق تے مغرب والے علاقیاں دا، جنھاں وِچ اَساں برکت وَسا ݙِتی ہَئی، اِیں طرح بنی اِسرائیل اُتے تیݙے رَبّ دا سوہݨا وعدہ پُورا تِھی ڳیا، کیوں جو انھاں صبر چا کِیتا ہا، اَتے اَساں برباد کر چھوڑیاں جِہڑیاں (محل ماڑیاں) فرعون تے اُوندی قوم نے بݨائیاں ہَن، اَتے جِہڑیاں شَئیں کُوں اُچا چڑھایا ہانیں (١٣٧)۔ اَتے اَساں اسرائیل دے بندیاں کُوں سمندروں پار لَنگھا چھوڑیا، تاں وَل او ہِک اِہجی قوم کنُوں لنگھے جِہڑے ٻَس اَپݨِیاں بُتاں (ربوٻݨیاں) کولھ ٻیٹھے رَہندے ہَن، (اِسرائیل والیاں) آکھیا، اَے موسیٰ اَساݙے کِیتے وِی کوئی اِہجا معبود بݨا ݙے جیویں انھاں دے معبود ہِن، موسیٰ آکھیا جو تُساں تاں اَصلُوں جاہل قوم ہِیوے (١٣٨)۔ اِیہ لوک جِہڑے شُغل وِچ لڳیئے ہوئے ہِن، اُوکوں تاں ختم کر ݙِتا ویسی اَتے جِہڑے عمل اِیہ کریندے پَیئن، بیہودہ ہِن تے غلط ہِن (١٣٩)۔ آکھیُس کیا مَیں تُہاݙے کِیتے اَللہ کنُوں سِوا کوئی ٻِیا معبود ڳولھ آواں، حالانکہ اُوں (اَللہ) تاں تُہاکوں ساریاں جہاناں اُتے فوقیت بخشی ہے (١٤٠)۔ (یاد کرو) ڄَݙاں جو اَساں تُہاکوں فرعون والیْاں کنُوں نجات ݙِیوائی ، او تُہاکوں ٻَہُوں گندے عذاب ݙیندے ہِن، تُہاݙے پُتراں کُوں قتل کر چھوڑیندے ہَن، تے تُہاݙیاں ذالیں کُوں جِیندا رَکھیندے ہَن، اَتے اِیندے وِچ تُہاݙے کِیتے تُہاݙے رَبّ دِی طرفوں ہِک وَݙی آزمائش ہَئی (١٤١)۔ اَتے اَساں موسیٰ کُوں ترِیہ راتیں (پہاڑ سینا تے رَہݨ) دِی میعاد ݙِتی، اَتے اُوندے نال ݙاہ ٻِیاں راتیں مِلا تے اُوندے رَبّ (دِی ملاقات) دِی میعاد دِیاں چالِیہ راتیں مقرر کر ݙِتیاں، موسیٰ نے آپݨِیں بِھرا ہارون کُوں آکھیا، تُوں (میݙے پہاڑ تے وَن٘ڄݨ دے بعد) میݙی قوم دا مختار کار خلیفہ بَݨ ون٘ڄیں، اَتے اِیندی اِصلاح رَکھیں، اَتے فسادیاں دے راہ تے نہ ٹُرݨ لڳ پوویں (١٤٢)۔ اَتے ڄݙاں موسیٰ مقرر کِیتے ہوئے وقوعہ اُتے آڳیا تاں اُوندے رَبّ اُوندے نال کلام کِیتا، (موسیٰ) آکھیا میݙے رَبّ آ! میکوں آپݨاں جلوہ ݙیکھا، تاں جو تیکوں آپݨیاں اَکھیں نال ݙیکھ گِھنّاں! اَللہ آکھیا، تو میکوں اِیں نہ ݙیکھ سَڳسیں، اَلبتہ پہاڑ (سینا) دو ݙیکھدا رَہ جیکر اِیہ اَپݨِیں جاء تے قائم رِیہا تاں تُوں ضرور میکوں ݙیکھ سَڳسیں، ٻَس ڄݙاں اُوندے رَبّ نے پہاڑ اُتے آپݨاں جلوہ ݙیکھایا، تاں او ٹوٹے ٹوٹے تِھی ڳیا، تے موسیٰ بے ہوش تِھی تے ڈھیہ پِیا، وَل ڄݙاں اُوکوں کُجھ ہوش آیا تاں آکھݨ لڳیا، پاک ہے تیݙی ذات ہر ڳالھوں! مَیں تیݙے اَڳوں (آپݨِیں بے عقلائی کنُوں) توبہ کرینداں، اَتے میں ایمان گِھن آوَݨ والیاں وِچوں پہلا بَندہ ہاں (١٤٣)۔ اَللہ آکھیا، اَے موسیٰ، مَیں تیکوں لوکاں وِچوں آپݨِیں پیغام تے کلام کِیتے چُݨ گِھدے، اِیں ڳالھوں جِہڑا کُجھ مَیں تیکوں ݙِتے، اُوکوں قابو رَکھ گِھن اَتے شُکر گزار لوکاں وِچوں بݨیا رہ (١٤٤)۔ اَساں اُوندے کِیتے (تورات دِیاں) تختیاں اُتے ہر قسم دِی نصیحت تے ہر شَئے دِی تفصیل لِکھ ݙِتی، ٻَس اِنھاں کُوں پَلّے ٻَدھ گِھن اَتے آپݨِیں قوم کُوں حُکم ݙے، جو انھاں سوہݨیاں ڳالھیں تے عَمل کرن، مَیں تُہاکوں فسادی لوکاں دا گَھر (ٹِکاݨاں) وِی ݙیکھا ݙیساں (١٤٥)۔ مَیں آپݨیاں آیاتاں کنُوں اِنھاں کُوں پھیر گِھنساں، جِہڑے زمین اُتے نا حق مغریندے وَدّے ہِن، جیکر او اَساݙیاں ساریاں نشانیاں ݙیکھ وِی گِھنّن تاں وِی انھاں اُتے اِیمان کائے نہ گِھن آسِن اَتے جیکر صحیح راہ وِی ݙیکھ گِھنّن تاں وِی اُوکوں آپݨاں رَاہ نہ بݨیسن، اَتے جیکر کوئی گُمراہی دا رَاہ ݙیکھ گِھنّن تاں جَھٹ اُوندے اُتے ٹُر پوسِن، اِیہ ڳالھ اِیں وَجہ کنُوں ہے جو انھاں اَساݙیاں آیاتاں کُوں کُوڑا آکھیئے اَتے انھاں کنُوں بے پَروائی کرݨ والے تِھی ڳئِن (١٤٦)۔ اَتے جِہڑے لوک اَساݙیاں نشانیاں کُوں کُوڑا اَکھیندِن، اَتے قیامت (دے ݙین٘ہ کٹھا تھیوݨ) کُوں وِی کُوڑا اَکھیندِن ، انھاں دے عمل تاں اَصلُوں ضائع تِھی ڳئِن ، کیا او اُنھاں عملاں دا اَجر پیسِن جِہڑے انھاں کِیتے وِی کائے نھیں (١٤٧)۔ اَتے موسیٰ دِی قوم نے اُوندے (پہاڑ سِینا تے وَن٘ڄݨ دے) بعد آپݨیاں ڳہݨیاں کُوں پگھار تے وَچَّھا بݨا گِھدا، او محض ہِک جُثہ ہَا، جیندے وِچوں ݙاند دِی آواز جہی نِکلدی ہَئی تے کیا انھاں اِیہ نہ ݙِٹھا ہا، جو او نہ تاں انھاں نال ڳالھ کر سَڳدے اَتے نہ انھاں کُوں (ہدایت دا) رَاہ ݙِیکھا سَڳدے، وَل وِی انھاں کُوں آپݨاں (معبود) بݨا گِھدا، اَتے او اِیں طرح (اَپݨیں اُتے) ظلم کرݨ والے ٻَݨ ڳئے (١٤٨)۔ اَتے ڄݙاں اُنھاں کُوں آپݨِیں ہَتھیں نال کِیتے تے اَرمان لڳیا، اَتے انھاں ݙِٹھا جو او تاں گُمراہ تِھی ڳَئِن، تاں آکھݨ لڳئے جیکر اَساݙا رَبّ اَساݙے اُتے رحم نہ کرے ، اَتے اساکوں بخش نہ ݙیوے، تاں اَساں تاں گھاٹا چاوَݨ والیاں وِچوں تِھی ویسوں (١٤٩)۔ اَتے ڄݙاں موسیٰ کاوِڑ تے اَرمان کریندا ہویا اَپݨِیں قوم دو وَلیا، تاں آکھیُس تَیں میݙے پِچھُّوں میݙی جِہڑی خلافت (کار مختاری) کِیتی ہے، ٻَہُوں ڳَندی کِیتی ہے، کیا تُساں اَپݨِیں رَبّ دے حکم دے آوَݨ وِچ اُٻَہل نھیں کِیتی، اُوں (تورات دِیاں) تختیاں سَٹ گھتیاں اَتے اَپݨیں بِھرا دے سر دے والاں کُوں پکڑ گِھدا، تے آپ دو چِھکیا، اُوں آکھیا، میݙا ماء ڄایا بِھرا! تیݙی قوم میکوں ہِیݨاں سَمجھ گِھدا ہا، اَتے بَھاویں میکوں قتل اِی کر چھوڑِن ہا، دشمناں کُوں میݙے اُتے نہ کِھلوا، اَتے میکوں ظالماں دِی قوم وِچ نہ رَلا (١٥٠)۔ موسیٰ دُعا کِیتی، جو میݙے رَبّ آ! میکوں اَتے میݙے بِھرا کُوں بخش چا اَتے اَپݨِیں رَحمت وِچ داخل کر گِھن، تُوں تاں رَحم کرݨ والیاں سنبھݨاں کنُوں وِی زیادہ رَحم کرݨ والا ہیں (١٥١)۔ (اَللہ آکھیا) جِنھاں لوکاں وَچّھے کُوں معبود بݨا گِھدے، تاں اُنھاں دے رَبّ دِی طرفوں اُنھاں اُتے غضب ڈھاسی، اَتے اِیں دُنیا دے جِیوݨ اُتے لعنت وَسدی رَہسی تُہمت (کُوڑ) لاوَݨ والیاں کُوں اَساں اِیں طرح سَزا ݙیندے ہَیں (١٥٢)۔ اَتے جِہڑے لوک بَھیڑے کَم کریندِن پَر اُنھاں دے بعد تَوبہ چا کرن، تے اِیمان گِھن آوِن، تاں بیشک تیݙا رَبّ تاں اُوندے بعد ٻَہُوں بخشݨ ہار تے وَݙا مہربان ہے (١٥٣)۔ اَتے ڄݙاں موسیٰ دِی کاوِڑ لَتّھی، تاں اُوں تختیاں چا گِھدیاں جِنھاں وِچ ہدایت تے رَحمت لِکھی ہوئی ہَئی انھاں لوکاں کِیتے جِہڑے جو اَپݨیں اَللہ کنُوں ݙردے ہِن (١٥٤)۔ اَتے موسیٰ اَپݨِیں قوم وِچُّوں سَتّر بندے چُݨ تے اَساݙے وَعدے والی جاء تے گِھن آئے، وَل جِہڑے ویلے انھاں کُوں بھوئیں ہَنب (زلزلے) آپکڑیا تاں (موسیٰ) آکھیا میݙے رَبّ آ! جیکر تُوں چَہندا ہاویں تاں انھاں کُوں تے نال میکوں وِی اِیں بَھوئیں ہَنب کنُوں پہلے مار چھوڑیندا، کیا تُوں (ہُݨ) اُوں فعل دِی سَزا وِچ جِہڑا جو اَساݙے وِچوں ٻَہُوں قوماں کِیتا ہے، اَساکوں ختم کر چھوڑیسیں؟ اِیہ تاں محض تیݙی ہِک اَزمائش ہے تُوں جیکوں چَہندے اِیندے ذریعے گُمراہ کر ݙیندیں تے جیکوں چہندیں ہدایت کر چھوڑیندیں، تُوں تاں اَساݙا کارساز (کَم بݨواوَݨ والا) ہیں ٻَس اَساکوں بخش چا، اَتے اَساݙے اُتے رحم چا فرما کیوں جو تُوں سبھݨاں کنُوں وَدھ تے بَخشݨ والا ہیں (١٥٥)۔ اَتے اساݙے واسطے اِیں دُنیا کِیتے وِی بَھلائی لِکھ چھوڑ، تے آخرت کِیتے وِی بیشک اَساں تَیں دو ٹُر آئے ہَیں، اَللہ آکھیا، میݙا عذاب اُوندے اُتے آندے، جَیں اُتے مَیں چَہنداں، اَتے میݙی رَحمت ہَر شَئے اُتے کھِن٘ڈی ہوئی ہے، اِیکوں میں انھاں لوکاں کِیتے لِکھ چھوڑیساں جِہڑے پرہیزگاری کریسِن، اَتے زکوٰۃ کڈھیندے رَہسِن، اَتے اَساݙیاں آیاتاں (نشانیاں) اُتے اِیمان رَکھیندے ہوسِن (١٥٦)۔ جِہڑے اُوں رسول دِی پَیروی کریسِن، جَیں کہیں کنُوں وِی عِلم نھیں سِکھیا، جیندا ذکر او اَپݨِیں کولھ تورات تے اِنجیل وِچ لکھیا ہویا ݙیکھ سَڳدِن او انھاں کُوں نیک کَم کرݨ دا حکم ݙیندے تے بَھیڑے کَمّاں کنُوں مَنع کریندے اَتے انھاں کِیتے پاک صاف شَئیں کوں حَلال قرار ݙیندے، تے خبیث (گندیاں) شَئیں کُوں حرام قرار ݙیندے، اَتے اُنھاں اُتوں او بار تے ڳلاویں (طوق) لَہیندے، جِہڑے اُنھاں دے سِراں تے ، تے ڳل وِچ گھتیئے ہوئِن، ٻَس جِہڑے لوک اُوندے اُتے اِیمان گِھن آئِن، اُوندے نال تِھیئن، تے مدد ݙِتی ہے، تے اُوں نور دِی پیروی کِتیی ہے جِہڑا اُوندے اُتے نازِل کِیتا ڳئے، ٻَس اِیہے اِی لوک ہِن، مُراداں پاوَݨ والے (١٥٧)۔ (اَے رسول) آکھ ݙے، جو اَے لوکو ! مَیں تُساں ساریاں دو بھیڄیا ہویا اَللہ دا رَسُول ہَاں، اُوں اَللہ دا جِہڑا اَسماناں دا بادشاہ (مالک ہے) تے زمین دا وِی، کوئی وِی نھیں عبادت دے لائق سِوائے اُوندے جِہڑا جو جیویندا وِی ہے، تے مَرویندا وِی ہے اِیں واسطے تُساں اَللہ اُتے اَتے اُوں رسول اُتے اِیمان گِھن آؤ جَیں کہیں کنُوں وِی عِلم نھیں پڑھیا، جِہڑا جو خود اَللہ اُتے اَتے اُوندے احکامات اُتے (اِیمان رَکھیندے) تُساں اُوندی پَیروی کرو تاں جو ہدایت پا سَڳو (١٥٨)۔ اَتے موسیٰ دِی قوم وِچوں ہِک جماعت اِہجی وِی ہَئی، جِہڑی حق دا رَاہ ݙیکھیندی ہَئی، تے حق دے مطابق اِنصاف کریندی ہَئی (١٥٩)۔ اَتے اَساں انھاں دے اَن٘ج اَن٘ج قبیلیاں دِیاں ٻارھاں جماعتاں ٻݨا ݙِتیاں اَتے ڄݙاں اُوندی قوم اُوں کنُوں پاݨِیں من٘گیا تاں موسیٰ دُو اَساں وَحی بھیڄی جو آپݨِیں سوٹی پَتھر تے مار ݙے (ماریُس) تاں اُوندے وِچوں ٻارھاں چشمے وَہݨ لڳ پَئے، اَتے ہر کہیں آپݨاں آپݨاں پِیوَݨ دا تِڑ ٻݨا گِھدا اَتے اَساں انھاں اُتے بدلاں دِی چَھاں کر ݙِتی، اَتے اَساں اُنھاں کِیتے مَن (ہِک مِٹھی شَئے) تے سَلویٰ (ہِک سَلُوݨِیں شَئے) کُوں اُتوں لَہائی رَکھیا (تے آکھیا) کھاؤ پِیؤ، پاک شَئیں وِچوں جِہڑیاں اَساں تُہاݙے کِیتے رِزق ٻݨائِن، وَل انھاں (اِنھں شَئیں کنُوں مُن٘ہ پھیر تے) اَساݙا کُجھ وِی نہ وِڳاڑیا، ٻَس انھاں آپݨیں آپ اُتے ظلم کِیتا (١٦٠)۔ اَتے (یاد کرو) جو ڄݙاں انھاں کُوں آکھیا ڳیا، جو اِیں وَستی وِچ ٹِکّو تے رَہو ٻَہُو اَتے اِتُھوں وِی جِہڑی شَئے تُہاݙا دِل مَن٘گے، کھاؤ پِیؤ، اَتے حِطّۃٌ (توبہ اَساݙی) اَکھیندیں ہوئیں، اَتے دروازے وِچوں سِر نِوا تے (جھِکا کر تے) لَنگھ وَن٘ڄُو تاں جو تُہاݙیاں خطاواں بخش ݙِتیاں وَن٘ڄن اَتے نیک کَم کرݨ والیاں کُوں ٻِیا وِی ڈھیر کُجھ ݙیسوں (١٦١)۔ پر اِنھاں وِچوں جِہڑے ظالم ہَن، اُنھاں اِیں لفظ کُوں جیندے آکھݨ کِیتے اُنھاں کُوں آکھیا ڳیا ہا بَدل چھوڑیا، اَساں انھاں اُتے اَسمان کنُوں ہِک عذاب بھیڄیا کیوں جو او زیادتیاں کرݨ لڳ پَے ہِن (١٦٢)۔ اَتے (اَے محمدؐ) انھاں کنُوں اُوں وَستی دا حال پُچھ، جِہڑی جو سمندر دِی مَݨ تے ہَئی، ڄَݙاں جو اِیہ لوک چَھݨ چَھݨ دے ݙین٘ہ دے متعلق نافرمانیاں کرݨ لڳ پَے ہِن، حالانکہ چَھݨ چَھݨ دے ݙین٘ہ (انھاں دے حِصّے دِیاں) مچھلیاں پاݨِیں دے اُتے تَر آندیاں ہَن، اَتے چَھݨ چَھݨ نہ ہوندا ہا تاں انھاں دو نہ آندیاں ہَن، اِیں طرح اساں انھاں کُوں آزمائش وِچ سَٹ ݙِتا، کیوں جو او نافرمانی کرݨ لڳ پَے ہَن (١٦٣)۔ اَتے ڄݙاں انھاں وِچوں دِی ہِک جماعت اُنھاں کنُوں پُچھیا، جو تُساں اِہجی قوم کُوں نصیحت کیوں کریندو جیکوں اَللہ ختم کر چھوڑن والا ہے یا اُوکوں سخت عذاب ݙیوݨ والا ہے، تاں اُنھاں آکھیا (اِیہ اِیں ڳالھوں ہے) جو تُہاݙے رَبّ دِی طرفوں عُذر نہ رَہے اَتے شاید پرہیزگاری کرݨ لڳ پووِن (١٦٤)۔ ٻَس ڄݙاں انھاں اُوں ڳالھ کُوں بُھلا ݙِتا جیندی انھاں کُوں نصیحت کِیتی ڳئی ہَئی، تاں اساں انھاں لوکاں کُوں تاں بچا گِھدا جِہڑے بُرائی کنُوں ہَٹکیندے ہَن، اَتے انھاں لوکاں کُوں ݙاڈھے گندے عذاب وِچ گھت ݙِتا جِہڑے جو نافرمانی کریندے ہِن (١٦٥)۔ ٻَس اُنھاں کُوں جِہڑی ڳالھ کنُوں منع کیتا ڳیا ہا، اُوہا کرݨ لڳ پَے ٻَس اَساں انھاں کِیتے حُکم کِیتا، جو ذلیل قسم دے باندر بھُولوں تِھی وَن٘ڄو (١٦٦)۔ اَتے یاد کرو، ڄݙاں میݙے رَبّ (یہودیاں کُوں) چِتا ݙِتا ہا، جو او انھاں اُتے قیامت دے ݙین٘ہ تَئیں اِہجا شخص بھیڄیندا رَہسی، جِہڑا انھاں کُوں سَخت عذاب وِچ گَھتّی رکھسی، بیشک تیݙا رَبّ عَذاب ݙیوݨ وِچ جلدی کریندے اَتے او بیشک وَݙا بخشݨ ہار اَتے ٻَہُوں مہربان وِی ہے (١٦٧)۔ اَتے اَساں انھاں کُوں دُنیا وِچ ٹولیاں ٹولیاں ٻݨا چھوڑیا، بعض اِنھاں وِچوں نیک ہَن، تے بعض انھاں دے اُلٹ (بدکار) ہن، اَتے اساں انھاں دِی ازمائش خوشحالی وِچ وِی تے ݙُکھاں تکلیفاں وِچ کریندے رِیہے ہِیسے! تاں جو اَساں دو پِھر آوِن (١٦٨)۔ اُنھاں دے بعد اِہجے گندے لوک خلیفہ بݨے، جِہڑے کتاب دے وارث وِی ہن، پَر او اِیں دُنیا دِی گندی مال مَݙی کُوں پسند کر گِھندے ہِن، اَتے اَہدے ہِن، جو اَساں تاں بخش ݙِتے ویسوں، اَتے جیکر انھاں دے اَڳوں وَت وِی اُوہُو جہی مال مَݙی آ وَن٘ڄے ہا، تاں وِی اُوکوں ہَتھ وِچ کر گِھندے ہَن، کیا انھاں کنُوں کتاب دا اِیہ وعدہ کائے نہ گِھدا ڳیا ہا، جو حق کنُوں سِوا اَللہ دے بارے کُجھ نہ اَکھیسن، اَتے اُنھاں جِہڑا کُجھ اِیندے وِچ ہا، پڑھ وِی گِھدا ہا، اَتے آخرت دا ٹِکاݨاں اُنھاں لوکاں کِیتے ٻَہُوں سوہݨاں ہے، جِہڑے جو پرہیزگاری کریندے ہِن، کیا تُہاکوں (اِیں ڳالھ دِی) سمجھ نھیں آندی؟ (١٦٩)۔ اَتے جِنھاں لوکاں کتاب کُوں ہَتھ وِچ کِیتا ہوئے، اَتے نماز کُوں قائم رَکھیندے ہِن، تاں بیشک اَساں اِہجے نیک کَم کرݨ والیاں دا اَجر ضائع نِسے کریندے (١٧٠)۔ اَتے ڄݙاں اَساں اِنھاں دے سِراں تے پہاڑ کھڑا کر کھڑایا، جیویں جو کوئی چھتری (چَھاں) ہووے، پر انھاں کُوں گُمان پِیا، جو اِیہ تاں اُنھاں اُتے ڈھہݨ والا ہے (اَساں آکھیا) اَساں جو کُجھ تُہاکوں ݙِتے اُوکوں قابو کرتے پکڑی رَکّھو، اَتے جو کُجھ اِیندے وِچ لِکھیا ہوئے اُوکوں یاد رَکھی رَکھو، تاں جو پرہیزگار بݨ وَن٘ڄو (١٧١)۔ اَتے ڄݙاں تیݙے رَبّ آدم دِی اولاد دِی کن٘ڈ وِچوں اُنھاں دِی نسل پَیدا کِیتی، تاں انھاں خود آپݨِیں آپ دا اِقرار کِیتا، (ڄݙاں جو پُچھیا ڳیا) جو کیا میں تُہاݙا پالݨ ہار کائے نمہیں؟ (اکھیُونے) کیوں نھیں! اَساں تاں گواہی وِی ݙیندے ہَیں (اِیہ رولا اِیں ڳالھوں ہا) تاں جو قیامت دے ݙین٘ہ اِیں نہ آکھن پَے، جو اَساں تاں اِیں ڳالھ کنُوں اَصلُوں بے خبر ہاسے (١٧٢)۔ یا اِیہ نہ آکھݨ لڳ پوو، جو شِرک تاں اَساں کنُوں پہلے اَساݙے پِیؤ ݙاݙیاں کِیتا ہا، اَساں تاں اِنھاں دے بعد دِیاں نسلاں وِچوں ہِیسے! کیا تُوں اساکوں ختم کر چھوڑݨ چہندیں، اُوں کم دے بدلے جِہڑا غلط کار (کُوڑے) لوکاں کِیتے (١٧٣)۔ اَساں تاں اِیں طرح اَپݨیاں آیاتاں (نشانیاں) کھول تے بیان کریندے ہَیں، تاں جو او وَلدے وَل آون (١٧٤)۔ (اَے محمدؐ) اِنھاں لوکاں کُوں اُوں شخص دا حال پڑھ سُݨا جیکوں اَساں آپݨیاں آیاتاں (نشانیاں) ݙِتیاں، پَر ڄݙاں او انھاں کنُوں پسیلا تِھی ڳیا، تاں شیطان اُوندے پِچھُّوں لڳ پِیا، ٻَس او وِی گُمراہاں وِچوں تِھی ڳیا (١٧٥)۔ اَتے جیکر اَساں چَہندے تاں اَساں اُوکوں اُنھاں آیاتاں دے ذریعے اُچّے مَرتبے تے پُچا ݙیندے، پَر او خود دُنیا کُوں چمبڑ ڳیا، اَتے آپݨیں خواہشِ نفس دے مطابق کَم کِیتے، ٻَس اُوندی مثال تاں اُوں کُتّے وان٘گوں ہے، جیکر تُوں اُوندے اُتے سَختی کریں تاں وِی آپݨِیں زبان چا لٹکیندے، یا تُوں کُجھ نہ آکھیں تاں وِی زبان لڑکائی رہندے، اِیہا مثال اُوں قوم دِی ہے جَیں اَساݙیاں نشانیاں کُوں کُوڑا آکھیا، ٻَس تُوں انھاں کُوں اِیہ حال سُݨا ݙے مَتاں او غور تے فِکر کرݨ لڳ پووِن (١٧٦)۔ اُوں قوم دِی مثال تاں اَصلُوں گندی ہے، جِیندے لوکاں اَساݙیاں آیاتاں کُوں کُوڑا چا آکھیا، اَتے او آپݨیں آپ اُتے ظلم کریندے رِیہے (١٧٧)۔ اَللہ جیکوں ہدایت ݙیوے اُوہو ہدایت پا سَڳدے، اَتے جیکوں گُمراہ کرے ٻَس اُوہے لوک گھاٹا چاوݨ والے ہِن (١٧٨)۔ بیشک اَساں ٻَہُوں ساریاں جِنّاں تے انساناں کُوں دوزخ کِیتے اِی پَیدا کِیتے، اِنھاں دا دِل (ضمیر) تاں ہے، پر اُوندے نال سَمجھدے سوچیندے کائے نھیں، اِنھاں دِیاں اَکھیں تاں ہِن، پر اُنھاں نال (غور نال) ݙیکھدے کائے نھیں، انھاں دے کَن تاں ہِن، پر انھاں نال سُݨدے کائے نھیں، اہجے لوک تاں اَصلُوں جانوراں وان٘گیں ہِن، بلکہ انھاں کنُوں وِی اَبتر ہِن، ٻَس اِیہے لوک تاں ہِن جِہڑے غفلت وِچ وَدّے ہِن (١٧٩)۔ اَتے اَللہ کِیتے اِی ہِن سوہݨیں سوہݨیں ناں! ٻَس اُوکوں اُنھائیں نان٘واں نال سَݙو، اَتے انھاں لوکاں کُوں پَرے کرو، جِہڑے اُون٘دے نان٘واں وِچ وَل پھیر گھتیندِن، ٻَہُوں ساری اُنھاں کُوں اُنھاں دے کِیتے دی سَزا ݙِتی ویسی (١٨٠)۔ اَتے انھاں وِچوں جِنھاں کُوں اَساں پَیدا کِیتا ہے ہِک جماعت حق دِی ہدایت کریندی ہے تے حقی طور تے عدل تے اِنصاف کریندی ہے (١٨١)۔ اَتے جِہڑے لوک اَساݙیاں آیاتاں کُوں کُوڑا اَکھیندِن، اَساں انھاں کُوں اِیں طرح (ہولے ہولے) تباہی دو گِھن ویسوں جیندا اُنھاں کُوں پَتہ اِی نہ لڳسی (١٨٢)۔ اَتے میں اُنھاں کُوں ڈھل ݙِتی آنداں بیشک میݙی تدبیر (چال) ٻَہُوں تکڑی (کارگر) ہے (١٨٣)۔ کیا اُنھاں کݙائیں نھیں سوچیا جو اُنھاں دے سن٘گتی کُوں تاں کہیں طرح دِی جنونی کائے نھیں، او تاں محض وَڄ وَڄاتے (اَللہ دے عذاب کنُوں) ݙراوَݨ والا ہے (١٨٤)۔ کیا اُنھاں اَسماناں تے زمین دِی حُکمرانی وِچ ، اَتے جِہڑی کوئی شَئے اَللہ پَیدا کِیتی ہے، اُوندے وِچ، غور نال نھیں ݙِٹھا (اِیہ وِی نھیں سوچا جو) شاید انھاں دِی اَجل قریب آڳئی ہووے، اُوندے بعد وَت او ٻَئی کِہڑی ڳالھ تے اِیمان گِھن آسِن (١٨٥)۔ اَللہ جیکوں گُمراہ چا کرے تاں سِدّھا رَاہ ݙیکھاوَݨ والا کوئی کائے نھیں، اَتے (او اَللہ) اِنھاں گُمراہاں کُوں انھاں دِی گُمراہی دے سمندر وِچ غوطے کھاندا ہویا چھوڑی رَکھدے (١٨٦)۔ (اَے رسول) تَیں کنُوں قیامت دِی گھڑی دے متعلق پُچھدن جو او کݙاں آسی، آکھ ݙے جو بے شک ایندا علم تاں میݙے رَب کوں ہے، اوہو اوں کوں اُوندے مقررہ وقت تے ظاہر آ کریسی ! او گھڑی اَسماناں تے زمین تے ٻَہُوں اَوکھی ہوسی! او تُہاݙے کولھ اَچا چیت آویسی، لوک تَیں کنُوں اِیں طرح پُچھدِن، جیویں جو تیکوں چَن٘ڳی طرح اِیندا پَتہ ہووے، آکھ ݙے جو اِیندا پَتہ وِی محض اَللہ کُوں ہے، پَر ڈھیر سارے لوک (اِیں ڳالھ کُوں) ڄاݨدے وِی کائے نھیں (١٨٧)۔ (اَے رسول) آکھ ݙے، جو مَیں خود آپݨیں کِیتے وِی کہیں قسم دے نفع یا نقصان دا اختیار نھیں رَکھیندا، سِوائے اُوندے جِہڑا کُجھ اَللہ چَہندے اَتے جیکر مَیں غیب دا عِلم ڄاݨدا تاں مَیں ڈھیر سارے فائدے چا گِھندا اَتے میکوں کوئی وِی ݙُکھ نہ ہوندا، مَیں تاں محض (عذاب کنُوں) ݙراوَݨ والا تے (ثواب دِی) خوشخبری سُݨاوَݨ والا ہَاں، اُوں قوم کُوں جِہڑی جو اِیمان گِھن آندی ہے (١٨٨)۔ اِیہ تاں او (اَللہ ) ہے جَیں تُہاکوں ہِکّی جان (آدم) وِچوں پَیدا کِیتے، اَتے اُوندے نالوں اُوندی ذال (حوّا) بݨائی ہِس، تاں جو او اُوں کنُوں سکون (پیار) حاصل کر سَڳے، ٻَس ڄݙاں او اُوکوں اُتوں کَڄ گِھندے، تاں اُوندی ذال کُوں ہَلکا جیہا پیٹ تِھی ویندے تے او پیٹ نال وِی ٹُردی پِھردی رَہندی ہے، پَر ڄݙاں زیادہ لڳݨ پَے ویندے، تاں او ݙوہائیں اَپݨیں رَبّ کنُوں دُعا منگدِن جو جیکر تَیں اَساکوں صَبرکتّا (موٹا تازہ) ٻال ݙِتا تاں اَساں ضرور شُکر کرݨ والیاں وِچ شامل تِھی ویسوں (١٨٩)۔ پَر ڄݙاں اُنھاں کُوں صَبرکَتّا ٻال مِل ویندے تاں او اِیندے ݙیوݨ وِچ اَللہ دے شریک ٻݨاوݨ لڳ پوندِن، حالانکہ، (او ٻال) تاں محض اَللہ ݙِتا ہَا، اَللہ تاں جیندے نال اِیہ لوک شریک ٻݨیندِن انھاں کنُوں ٻَہُوں اُچّا ہے (١٩٠)۔ کیا اِیہ لوک اُوندے نال اُنھاں کُوں شریک بݨیندِن جِہڑے کوئی وِی شَئے پَیدا نھیں کر سَڳدے، بلکہ او تاں خود پَیدا کِیتے ویندے ہِن (١٩١)۔ اَتے نہ او اُنھاں کوں کوئی مَدد ݙیوݨ دِی طاقت رَکھیندِن، اَتے نہ او خود اَپݨیں آپ دی مَدد کر سَڳدِن (١٩٢)۔ وَت جیکر انھاں کُوں کہیں ہدایت والے پاسے دو سَݙو، تاں او تُہاݙی پَیروی اَصلُوں نہ کریسِن، تُہاݙے واسطے تاں ہِکّو کُجھ ہے، بَھاویں تُساں اُنھاں کُوں (اَللہ دو) دعوت ݙیوُو، بَھاویں تُساں چُپ کر وَن٘ڄو (١٩٣)۔ بیشک جِنھاں کُوں تُساں اَللہ کنُوں سِوا (مَدد کِیتے) سݙیندے وے، او خود وِی تُساں جیہے بَندے اِی ہِن، ٻَس اُنھاں کنُوں دُعا مَن٘گ ݙیکھو تے او جیکر تُساں سَچّے ہِیوے تاں تُہاݙی دُعا دا جواب ݙیون (١٩٤)۔ کیا انھاں دے پیْر ہِن، جِنھاں نال او ٹُرن، کیا اُنھاں دے ہَتھ ہِن، جِنھاں نال او پکڑ ݙیکھالن، کیا اُنھاں دِیاں اَکّھیں ہِن، جِنھاں نال او ݙیکھن کیا اُنھاں دے کَنّ ہِن جِنھاں نال او سُݨِن؟ وَت آکھ ݙے، جو تُساں آپݨیاں (خُدا نال دے) شریکاں کُوں سَݙ گِھنو، وَل تُساں میݙے خلاف کوئی تدبیر (گڑ بڑ) کر ݙیکھالو، بلکہ میکوں کوئی مہلت اِی نہ ݙیوُو (١٩٥)۔ بیشک میݙا مَددگار تاں اُوہُو اَللہ ہے، جَیں اِیہ کتاب نازِل کِیتی ہے، اَتے او نیک کَم کرݨ والیاں نال یاری لَا گِھندے (١٩٦)۔ اَتے جِنھاں کُوں اُندے سِوا سݙیندے وے، او نہ تُہاݙی مَدد کرݨ دِی طاقت رَکھیندِن ، اَتے نہ خود اَپݨِیں آپ دِی مَدد کرݨ جوگے ہِن (١٩٧)۔ اَتے جیکر تُوں انھاں کُوں ہدایت والے پاسے سݙیں، تاں او سُݨدے وِی کائے نھیں، جیکر انھاں کُوں ݙیکھدیں، جو اِیہ تَیں دو ݙیکھدے پَئے ہِن، تاں وی او کُجھ نھیں ݙیکھ سَڳدے (١٩٨)۔ (اَے رسول) تُو معافی والا وطیرہ اختیار کِیتی رَکھ اَتے نیک کَم کرݨ دا حُکم ݙِتی رَکھ، اَتے جاہلاں کنُوں مُن٘ہ پھیر گِھن (١٩٩)۔ اَتے جیکر شیطان دِی طرفوں (تیݙے دِل وِچ) کوئی وِسواس پَیدا تِھی وَن٘ڄے تاں اَللہ کنُوں پَناہ مَن٘گ گِھدی، او سَب کُجھ سُݨݨ والا، اَتے ڄاݨݨ والا ہے (٢٠٠)۔ بیشک جِہڑے لوک تَقویٰ اختیار کریندِن، ڄݙاں وِی اُنھاں کُوں شیطان دِی طرفوں کوئی وِسواس (خطرہ) پوندے تاں او (اَللہ کُوں) یاد کریندِن تے اُوں ویلے (صاف صاف) ݙیکھݨ لڳ پوندِن (٢٠١)۔ اَتے انھاں (کافراں) دے شیطان بِھرا انھاں کُوں گُمراہی والے پاسے چِھکیندِن، تاں او اُݙے وَن٘ڄن دِی کوئی کَسر نھیں چھوڑیندے (٢٠٢)۔ اَتے ڄݙاں تُوں اُنھاں دو کوئی آیت نھیں گِھن آندا، تاں پُچھدِن جو تُوں کوئی آیت خُود ٻݨا تے کیوں نھیں گِھن آیا، تُوں آکھ ݙے جو مَیں تاں ٻَس اُوں حُکم دِی پَیروی کرینداں، جِہڑا کُجھ میݙے رَبّ دِی طرفوں میݙے اُتے وحی تِھیندا ہے، اِیہ تُہاݙے رَب دِی طرفوں سَمجھ دِیاں ڳالھیں ہِن، اَتے اِیمان والے لوکاں کِیتے نصیحت تے ہدایت ہے (٢٠٣)۔ اَتے جِہڑے ویلے قرآن پڑھیا ویندا پِیا ہووے، تاں اُوکوں (غور نال) سُݨیا کرو، اَتے چُپ کَر ڳئے کرو، تاں جو تُہاݙے اُتے رحمت بھیڄی وَن٘ڄے (٢٠٤)۔ تُوں آپݨیں رَبّ دا ذکر کِیتی رَکھ، اَپݨِیں دِل وِچ عاجزی تے زاری کر کر تے وی، ݙر ݙر تے وِی، اَتے بغیر اُچّے اَلا کڈھن دے وِی! صبح سویرے وِی ، تے شام کُوں وِی، اَتے غفلت کرݨ والیاں وِچوں نہ تِھی وَن٘ڄیں (٢٠٥)۔ بیشک جِہڑے لوک تیݙے رَبّ دے نیڑے تِھی ڳئِن او اُوندی عبادت کنُوں اَصلُوں مُن٘ہ نھیں پِھریندے، اَتے اُوندے ہر شَئے کنُوں پاک ہووݨ کُوں بیان کریندے رَہندِن ، اَتے اُوندے اَڳوں سَجدے کریندے رَہندِن (٢٠٦)۔

سورۃ الانفال مدنیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا جو ٻَہُوں مہربان تے وَݙی رحمت والا ہے

(اَے رسول) تَیں کنُوں انفال (مالِ غنیمت) دے متعلق پُچھدِن؟ تُوں آکھ ، جو مالِ غنیمت تاں اَللہ تے اُوندے رسول دے اختیار وِچ ہے، تُساں تاں اَللہ کنُوں ݙردے رَہو، اَتے آپس وِچ صلح صفائی کِیتی رَکھو، اَتے اَللہ تے اُوندے رسول دِی پیروی کِیتی رَکھو، جیکر تُساں اِیمان گِھن آئیوے تاں (١)۔ بیشک (سَچّے) اِیمان والے تاں اُوہے لوک ہِن، جو ڄݙاں اَللہ دا ذِکر کِیتا وَن٘ڄے، تاں انھاں دے دِل کَنبݨ لڳ پوندِن، اَتے جِہڑے ویلے اِنھاں کُوں اُوندیاں آیاتاں پڑھ تے سُݨائیاں ویندِن تاں اُنھاں دا اِیمان ٻِیا وِی وَدّھ ویندے، اَتے او آپݨِیں رَبّ تے توکّل کریندِن (٢)۔ جِہڑے لوک نمازاں قائِم کِیتی رَکھدِن اَتے جِہڑا کُجھ اَساں اُنھاں کُوں رِزق دے طور تے ݙِتے اُوکُوں (نیک کَمّاں وِچ) خرچ کِیتی رَکھدِن (٣)۔ اِیہے اِی ہِن جِہڑے سَچّے مومن ہِن، انھاں کِیتے اُنھاں دے رَبّ دے نزدیک وَݙے درجے مقرر ہِن، انھاں کِیتے بخشش ہے تے عزّت دِی روزی ہے (٤)۔ جَیں طرح تیݙے رَبّ تیکوں حق دِی خاطر تیݙے گھروں کڈھیا ہا، یقین طور تے اِیں ڳالھ کنُوں مومناں دِی ہِک ٹولی خوش نہ ہَئی (٥)۔ تیݙے نال (انھاں لوکاں) حق دے معاملے وِچ، ڄݙاں جو او پُوری طرح ظاہر وِی کر ݙِتا ڳیا ہا، جھیڑا گھت ݙِتا، جیویں جو او موت والے پاسے ہَکلیئے ویندے پَے ہووِن تے او اُوکوں آپݨیں اَکّھیں نال ݙیکھدے وِی پَے ہووِن (٦)۔ اَتے (یاد کر) ڄݙاں اَللہ تُہاݙیاں ݙوں ٹولیاں وِچوں ہِک ٹولی دا وَعدہ کِیتا ہَا جو او تُہاݙے نال مِل ویسے، پُر تُساں چَہندے ہاوے جو او ٹولی جیندے کولھ ہتھیار وِی نہ ہِن، تُہاݙے نال تِھی وَن٘ڄے، پَر اَللہ چَہندا ہا جو او اَپݨیاں اصولاں (کلمات) نال حق کُوں ثابت کر ݙیوے، اَتے کافراں دِی ڄَڑھ کَپ چھوڑے (٧)۔ تاں جو حق کُوں حق ثابت کر ݙیوے، تے کُوڑ کُوں کُوڑا کر چھوڑے توڑے جو مجرم لوک اِیں ڳالھ کنُوں خوش نہ ہَن (٨)۔ (یاد کر) ڄݙاں جو تَیں آپݨیں رَبّ کُوں فریاد کِتی ہاوی، اُوں تیݙی فریاد کُوں قبول کر گِھدا، جو مَیں ہِک ہزار فرشتے ہِک ٻَے دے اَڳوں پِچھُّوں بھیڄ تے تیݙی مدد کریساں (٩)۔ اَتے اَللہ اِیہ ڳالھ محض خوشخبری دے طور تے کِیتی ہَئی، تاں جو تُہاݙے دِلّاں کُوں اِیں کنُوں اِطمینان حاصل تِھیوے، پَر اَصل مَدد تاں اُوہا اِی ہے جِہڑی اَللہ کنُوں اِی آوے، بیشک اَللہ ٻَہُوں زور آور تے وَݙی حکمت والا ہے (١٠)۔ (یاد کرو) ڄݙاں تُہاکوں غش آڳئی ہَئی، تاں تُساں اِیں طرح اَمن و سکون محسوس کِیتا، اَتے اَسمان کنُوں تُہاݙے اُتے پاݨِیں وَسا ݙِتا، تاں جو اُوندے نال تُہاکوں پاک صاف کر ݙیوے، اَتے تُہاݙے وِچوں شیطانی وِسواس کڈھ چھوڑے، اَتے تُہاݙے دِل تکڑے تِھی وَن٘ڄن تے تُہاݙے قدم تکڑے ڄَم وَن٘ڄن (١١)۔ (یاد کر) ڄݙاں تیݙا رَبّ فرشتیاں کُوں وَحی کِیتی جو مَیں تُہاݙے نال ہَاں، تاں جو تُساں اِیمان گِھن آوَݨ والیاں دِی ہِمّت ٻَدھاؤ، مَیں وِی کُفر اختیار کرݨ والیاں دے دِلّاں وِچ رُعب گھت ݙینداں ٻَس تُساں اِنھاں دِیاں گردنیں بَھن چھوڑو تے انھاں دے ہِک ہِک جوڑ کُوں ہَلا ݙیوُو (١٢)۔ اِیہ اِیں واسطے ہَا جو انھاں اَللہ تے اُوندے رسولؐ دِی مخالفت کیتی ہَئی، اَتے جِہڑا کوئی اَللہ تے اُوندے رسول دِی مخالفت کریندے، تاں اَللہ وِی اُوکوں سَخت عذاب ݙیوݨ والا ہوندے (١٣)۔ اِیہ اِیں کِیتے ہے جو اِیندا مزّہ وِی چَکُّھو، اَتے کافراں کِیتے بیشک دوزخ دِی بھا دِی سزا ہے (١٤)۔ اَے لوکو جِہڑے جو اِیمان گِھن آئیوے، ڄݙاں تُساں انھاں لوکاں نال جِنھاں جو کُفر اختیار کِیتا ہوئے، لشکر گِھن تے مقابلے وِچ آوَن٘ڄو، تاں وَل انھاں کُوں اَصلُوں کن٘ڈ نہ ݙِیواہے (١٥)۔ اَتے جِہڑا شَخص اُوں ݙین٘ہ اَپݨِیں کن٘ڈ ݙے تے بھڄسی، سوائے اُوندے جِہڑا جو حملہ کرݨ کِیتے پاسا بَدلݨ لڳا ہووے، یا اَپݨِیں فوج وِچ وَن٘ڄ تے رَلّݨ والا ہووے، سَمجھو او اَللہ دے غضب وِچ آویسی، اَتے اُوندا ٹِکاݨاں دوزخ وِچ ہوسی تے او وَن٘ڄ رَہݨ کِیتے ݙَاڈھی گندی جاء ہے (١٦)۔ (حقیقت اِیہ ہے جو) تُساں انھاں کُوں قتل نھیں کِیتا بلکہ اَللہ انھاں کُوں قتل کِیتے، اَتے جِہڑے ویلے تَیں کنکریاں دِی مُٹّھ بَھر تے سَٹّی ہَئی، او تَیں نہ سَٹی ہَئی، اَللہ سَٹی ہَئی، تاں جو او اِیمان والیاں کُوں ہِک سوہݨیں جَہی اَزمائش وِچوں لنگھاوے، بیشک اَللہ خُوب سُݨݨ والا تے ٻَہُوں کُجھ ڄاݨݨ والا ہے (١٧)۔ اِیہ تُہاݙے نال دا (معاملہ) ہے اَتے بیشک اَللہ کافراں دِی ہر چال کُوں ناکام کرݨ والا ہے (١٨)۔ جیکر (کافرو) فتح (فیصلہ) چَہندے ہاوے، تاں او فیصلہ تاں تُہاݙے اَڳوں ہے، اَتے جیکر تُساں باز آ وَن٘ڄو، تاں اِیہ تُہاݙے کِیتے چَن٘ڳائی دِی ڳالھ ہے، اَتے جیکر تُساں وَت وِی اِیویں کِیتا، تاں اَساں وِی کُجھ کر ݙیکھیسوں اَتے تُہاݙی جماعت (فوج) تُہاݙے کہیں وِی کَم نہ آسڳسِی، چاہے او کتنی زیادہ کیوں نہ ہووے! اَتے اَللہ بیشک مومناں دے نال ہے (١٩)۔ اَے او لوکو جِہڑے اِیمان گِھن آئیوے تُساں اَللہ دِی، اَتے اَللہ دے رسول دِی اطاعت (فرمانبرداری) کرو، اَتے اُوں کنُوں مُن٘ہ نہ پِھراہے، حالانکہ تُساں (اُوندا حُکم) وِی سُݨیا ہویا ہے (٢٠)۔ اَتے انھاں لوکاں وان٘گوں نہ تِھی وَن٘ڄاہے، جِہڑے اَکھیندِن جو اَساں سُݨ گِھدے حالانکہ او سُݨدے وِی کائے نھیں (٢١)۔ بیشک اَللہ دے نزدیک جانداراں وِچوں وِی بد تر اُوہے لوک ہِن، جِہڑے ٻوڑے تے گونگے ہِن، وَل عَقل کنُوں کَم وِی نھیں گِھندے (٢٢)۔ اَتے جیکر اَللہ ݙیکھدا جو انھاں وِچ کوئی نیکی وِی ہے، تاں انھاں کُوں ضرور سُݨݨ دِی توفیق ݙیندا، اَتے جیکر اُنھاں کُوں (ہُݨ) سُݨا وِی ݙیندا، تاں او اُوں کنُوں مُںہ پِھیر گِھندے ، اَتے کن٘ڈ وَلا تے ٹُر ویندے (٢٣)۔ اَے اِیمان گِھن آوَݨ والے لوکو! تُساں اَللہ تے اُوندے رسول دے سَݙے تے لبّیک آکھی کرو، جِہڑے ویلے جو او تُہاکوں اُوں شَئے دو سَݙیندے جِہڑی تُہاکوں (ہمیشہ دی) زندگی عَطا کریندی ہے ، اَتے اِیہ وِی ڄاݨ گِھنّو، جو بیشک اَللہ ہر آدمی دے تے اُوندے دِل دے وِچکار ہوندے، اَتے بیشک تُساں اُوں دو کَٹھے کِیتے ویسو (٢٤)۔ تُساں اُوں فِتنے کنُوں وِی بَچُو، جِہڑا خاص کر محض انھاں لوکاں کِیتے کائے نھیں جِہڑے ظلم کریندِن (بلکہ ساریْاں کِیتے ہوسی) تے اِیہ وِی ڄاݨ گِھنّو، جو بیشک اَللہ سخت عذاب ݙیوݨ والا ہے (٢٥)۔ اَتے (یاد کرو) جو ڄݙاں تُساں زمین اُتے تھوڑے جیہے ہاوے، تے ہݨیں (کمزور) ہاوے، اَتے ݙردے ہاوے جو لوک کِتھائِیں تُہاکوں لُٹ پُٹ تے کھا نہ وَن٘ڄن، ٻَس اُوں تُہاکوں جاء ٹِکاݨاں ݙِتا، اَتے اَپݨِیں مَدد (فتح) ݙے تے تُہاکوں تکڑا کر چھوڑیا، اَتے پاک صاف شَئیں وِچُوں تُہاکوں رِزق ݙِتا، تاں جو تُساں اُوندا شُکر اَدا کریندے رَہوُو (٢٦)۔ اَے اِیمان گِھن آوَݨ والو! تُساں نہ تاں اَللہ تے رسول نال بد دیانتی وَرتو، اَتے نہ تُساں آپس دِیاں اَمانتاں وِچ خیانت کرو، ڄݙاں جو تُہاکوں اِنھاں ڳالھیں دا پَتہ وِی ہے (٢٧)۔ اَتے ڄاݨ گِھنّو، جو تُہاݙا مال متال تے تُہاݙی اَولاد ہِک فِتنہ (آزمائش) ہے اَتے بیشک اَللہ دے کولھ (نیکیاں دا) ہِک وݙا اَجر ہے (٢٨)۔ اَے اِیمان گِھن آوَݨ والے لوکو! تُساں اَللہ کنُوں ݙردے رِیہے تاں تُہاݙی خاطر کھرے کھوٹے دے پرکھݨ کِیتے ہِک کسوٹی ٻݨا ݙیسی، اَتے تُساں کنُوں تُہاݙیاں بُرائیاں ہٹا گِھنسی اَتے تُہاکوں بخش ݙیسی، اَتے اَللہ وَݙے فضل تے کرم والا ہے (٢٩)۔ اَتے (اَے رسول یاد کر) ڄݙاں کُفر کرݨ والے لوک تیݙے خِلاف خُفیہ چالاں چَلدے پَے ہن جو تیکوں قید کر گِھنّن یا قتل کر چھوڑن یا (گھروں) کڈھ چھوڑن، ٻَس او آپݨیاں چالاں چَلدے ہِن اِݙوں اَللہ وِی آپݨِیں خُفیہ تدبیر چَا کریندا ہَا، اَللہ تاں ساریاں کنُوں وَدّھ چال چلݨ والا ہے (٣٠)۔ اَتے ڄݙاں اِنھاں لوکاں کُوں اَساݙیاں آیاتاں (نشانیاں) پڑھ تے سُݨائیاں ویندیاں ہَن، تاں اَہدے ہَن، ٻَس اَساں سُݨ گِھدیاں ہِن، جیکر چَہُوں تاں اَساں وِی اِیں طرح دِیاں ڳالھِیں ٻݨا سَڳدے ہَیں، اِیہ تاں ٻَس اَڳلے وَقتاں دِیاں کَہاݨیاں ہن (٣١)۔ اَتے ڄݙاں انھاں آکھیا، جو اَے اَللہ! جیکر تیݙی طرفوں (اِیہ قرآن) برحق ہے تاں وَت اَساݙے اُتے پَتھراں دا مِیںہ چَا وسا، یا اَساݙے اُتے کوئی ٻِیا دَرد ناک عذاب چَا بھیڄ (٣٢)۔ اَللہ اِیہو جیہا نہ ہَا، جو انھاں اُتے عذاب بھیڄ ݙیندا، ڄݙاں جو تُوں اُنھاں وِچ موجود ہاویں اَتے نہ اَللہ انھاں کُوں اِہجی حالت وِچ عذاب ݙیوݨ والا ہا، ڄݙاں جو او بخشش وِی من٘گدے پَے ہن (٣٣)۔ ہُݨ تاں اُنھاں کِیتے کُجھ وِی نھیں تِھی سڳدا، سِوائے اِیندے جو اَللہ انھاں اُتے عذاب بھیڄ ݙیوے، کیوں جو او لوکاں کُوں حرمت والی مَسیت وِچ (نماز کِیتے) وَن٘ڄݨ کنُوں وِی ہَٹکیندے ہن، توڑے جو او اِیندے متولّی (رکھوالے) وِی کائے نھیں، اُوندے متولّی تاں پَرہیزگار لوک اِی تِھی سڳدِن، پر انھاں وِچوں اَکثر لوک (اِیں حقیقت کُوں) نھیں ڄاݨدے (٣٤)۔ اَتے انھاں دِی نماز تاں سِوائے سِیٹیاں مارݨ تے تاڑِیاں مارݨ دے ٻِیا کُجھ وِی کائے نھیں، ٻَس ہُݨ تاں عذاب بھوڳو، کیوں جو تُساں (حق دا) اِنکار کریندے ہِیوے (٣٥)۔ اَتے جِنھاں لوکاں (دینِ حق کُوں) مَنّݨ کنُوں اِنکار کر ݙِتے او اَپݨِیں مال (لوکاں کُوں) اَللہ دے رَاہ کنُوں روکݨ وِچ خرچ کریندے پَے ہِن، ٻَس او اُوکُوں اِیویں خرچ کریندے اِی رَہسِن، آخر کار انھاں کُوں اِہجے خرچ دا اَرمان لڳسے، وَل او ہاری من ویسن، اَتے جِنھاں لوکاں کُفر اِختیار کِیتے، او دوزخ والے پاسے کٹھے کِیتے ویسن (٣٦)۔ تاں جو اَللہ نیک پاک (لوکاں کُوں) خبیث (ناپاک) لوکاں کنُوں نکھیڑ ݙیوے اَتے خبیث لوکاں کُوں ہِک ٻَے نال رَلا گِھدا وَن٘ڄے، تے ہجوم ٻݨا تے دوزخ وِچ سَٹ گھتیا وَن٘ڄے، اِیہے لوک اِی ہِن گھاٹا چاوَݨ والے (٣٧)۔ (اَے رسول) انھاں لوکاں کُوں جِنھاں جو کُفر اِختیار کِیتا ہوئے آکھ ݙے جو او باز آوَن٘ڄِن، تاں انھاں دے او گُناہ معاف کر ݙِتے ویسن، جِہڑے جو پہلے کر چُکئے ہِن، اَتے جیکر انھاں وَلا اِیہے ڳالھیں کِیتیاں ، تاں پہلے لوکاں وِی اِیویں رَوّیہ اختیار کِیتا ہا، انھاں نال وِی اُوہُو کُجھ کِیتا ویسی (٣٨)۔ اَتے تُساں اُنھاں نال جنگ کِیتی رَکّھو تاں جو وَلا اِیہ فِتنہ (کُفر تے شِرک) پَیدا نہ تِھیوے، اَتے دین سارے دا سارا اَللہ دا اِی تِھی وَن٘ڄے او اَپݨیں روش (وطیرے) کنُوں باز آوَن٘ڄن، تاں بیشک اَللہ انھاں دے کِیتے ہوئے (عملاں) کُوں چَن٘ڳی طرح ݙیکھدا کھڑے (٣٩)۔ اَتے جیکر او پِھر وَن٘ڄن، تاں پَتہ ہوویہے، جو بیشک تُہاݙا اَللہ تُہاݙا حمائتی ہے، او سَب تُوں وَدھایا حمائیتی تے ساریاں کنُوں چَن٘ڳا مَددگار ہے (٤٠)۔