Wb/skr/سولھواں سیپارہ

سورۃ کہف مکیہ

اُوں آکھیا، جو کیا تیکُوں آکھیا نہ ہَم، جو تُوں میݙے نال رَہ تے صَبر اصلوں نہ کر سڳسیں (٧٥)۔ (مُوسیٰ) آکھیا، جو جیکر مَیں اِیندے بعد کوئی ڳالھ تَیں کنُوں پَچّھاں تاں میکُوں آپݨیں نال نَہ رَکھیں، کیُوں جو تَیں میݙی طرفُوں دے عُذر بَہانے ڈھیر سُݨ گِھدّے ہِن (٧٦)۔ او ݙُوہیں وَل ٹُر پَئے، اِیہ توڑِیں جو او ہِک وَستی دے لوکاں کولھ آئے تے اُنھاں کنُوں کھاݨاں مَن٘گیا تاں اُنھاں مہمانی ݙیوݨ کنُوں اِنکار کر چھوڑیا، وَل اُنھاں اُتّھاں ہِک کَندھی ݙِٹّھی، جِہڑے جو ڈھہݨ تے ہَئی ٻَس اُوں اِیکُوں ٹِھیک ٹَھاک کر کھڑایا مُوسیٰ آکھیا، جو جیکر تُوں چَہندا تاں اِیندی مَزدوری گِھن سَڳدا ہاویں (٧٧)۔ اُوں آکھیا، ٻَس ہُݨ تیݙی میݙی سَنگت خَتم ! پَر مَیں اِنھاں شَئیں دے متعلّق او بھید ݙَسا ݙینداں، جِنھاں کِیتے تُوں صَبر نِھیوی کر سڳیا (٧٨)۔ ٻیڑی جِہڑی ہَئی او غریب لوکاں دِی ہَئی، جِہڑے دَریا وِچ آپݨِیں روزی کِیتے اُوکُوں ٹھیلی رَکھدے ہَن، ٻَس میݙا اِرادہ تِھیا، جو مَیں اِیکُوں عیب دار بݨا چھوڑاں، کیُوں جو اُنھاں دے اَڳُوں دے عِلاقے دا ہِک بادشاہ اِہجا ہَئی جِہڑا ہَر ہِک ٻیڑی کُوں زبردستی کَھسّ گِھندا ہَا (٧٩)۔ ٻِیا اِیہ جو اُوں نینگر دِی ڳالھ اِیہ ہے جو اُوندا پِیو مَاء ݙُوہائیں مومن ہَن اَساکُوں خَدشہ تِھیا جو او اُنھاں کُوں آپݨیں سَرکشی تے کُفر وِچ نہ پَھسائی رَکّھے (٨٠)۔ ٻَس اَساݙا دِل مَن٘گیا، جو اُنھاں دا رَبّ اُنھاں کُوں اُوندے بَدلے اِہجا پُتر چَا ݙیوے جِہڑا اِخلاق (نیک نیتی) وِچ اُوں کنُوں چَن٘ڳا اَتے رحم کرݨ وِچ اُوں کنُوں وَدّھ ہُووے (٨١)۔ اَتے جِہڑی کَندھی ہَئی، او شہر دے ݙوں یتیم نینگر چُھوہراں دِی ہَئی، اَتے اُوندے تَلّے اُنھاں ݙُوہائیں کِیتے خَزانہ پُوریا ہوئیا ہَا، اَتے اُنھاں دا پِیُو ٻَہُوں نیک شخص ہَا، ٻَس تیݙے رَبّ چاہیا، جو او اَپݨِیں جوانی چَڑھ آوِن، تاں وَل آپݨاں خزانہ کڈھ گِھنِّن، اِیہ تیݙے رَبّ دِی طرفُوں ہِک رحمت ہَئی، اَتے مَیں اِیہ کَمّ اَپݨیں مَرضی نال نھیں کِیتے، اِیہا کُجھ ہے حقیقت اُنھاں ڳالھِیں دِی، جِنھاں اُتے تیکُوں صَبر کرݨ دِی توفیق حاصل نہ تِھی سَڳی (٨٢)۔ اَتے (اَے رسول) تَیں کنُوں ذُوالقرنین دے متعلّق وِی پُچھدِن، آکھ جو مَیں اَجھو تُہاکُوں اُوندا کُجھ حال سُݨا ݙینداں (٨٣)۔ بیشک اَساں اُوکُوں زمین اُتّے ہِک حکومت ݙِتی ہوئی ہَئی، اَتے اُوکُوں ہَر مطلب دا کافی سامان وِی ݙِتا ہوئیا ہَا (٨٤)۔ وَل او ہِک مطلب کِیتے ٹُر پِیا (٨٥)۔ اِیہ توڑِیں جو او سِجّھ لَہݨ والے پاسے دو پُڄ ڳیا تاں اُوکُوں اِیویں نظریا جو او (سِجّھ) کہیں مَیلے چِکڑّ پاݨِیں دے چَشمے وِچ لَہندا پَئے، اُتّھاں اُوندے نزدیک اُوکُوں ہِک قَوم مِلّی، اَساں اُوکُوں آکھیا، جو ذوالقرنین آں ! انھاں کُوں چاہیں تاں ݙُکھ (عذاب) ݙے یا انھاں نال کوئی بَھلائی والا سلوک اِختیار کر (٨٦)۔ اُوں آکھیا جو جِہڑے شَخص ظُلم کِیتا تاں مَیں اُوکُوں ضرور سَزا ݙیساں، وَل ڄَݙاں او آپݨیں رَبّ دو وَل ویسے، تاں او وِی اُوکُوں ٻَہُوں سخت عذاب ݙیسے (٨٧)۔ اَتے جِہڑا کوئی اِیمان گِھن آیا، اَتے نیک عَمل کِیتونس تاں ٻَس اُوندے کِیتے ٻَہُوں سوہݨاں اَجر (بَدلہ) ہوسے، اَتے اَساں اُوندے معاملے وِچ سوکھائی والی ڳالھ کریسُوں (٨٨)۔ وَل او ہِک ٻِئے سَفر (ضروری مقصد) دو ٹُر پِیا (٨٩)۔ اِیہ توڑِیں جو او سِجّھ لَہݨ والے پاسے دو پُڄ ڳِیا جِتّھاں سِجھ کُوں ہِک اِہجی قوم اُتّے اُبھردا ݙِٹّھا، جِیندے کِیتے اَساں سِڄّھ دے ݙُوجھے پاسُوں کوئی اُوٹ (چَھاں ) نہ بݨائی ہَئی (٩٠)۔ ہِیں حال وِچ اُوں (قوم کُوں) چھوڑ ݙِتا، ذوالقرنین دے سامݨیں جِہڑا مَقصد ہَا (٩١)۔ اَساکُوں اُوندی پُوری خَبر ہَئی (٩٢)۔ وَل او ہِک ٻِئے پاسے ٹُر پِیا، اِیہ توڑِیں جو اُوݙُوں پہاڑاں دِیاں کَندھِیاں دے درمیان وَن٘ڄ کھڑا تاں اُتّھاں اُوکُوں ہِک اِہجی قَوم ٹَکری، جِہڑی جو اُوندی کہیں ڳالھ کُوں سَمجھ وِی نہ سَڳدی ہَئی (٩٣)۔ اُنھاں آکھیا، ذوالقرنین آں ! سَچّی ڳالھ اِیہ ہے، جو یاجُوج تے ماجُوج اِیں زمین اُتے فَساد مَچائی رَکھدِن، وَل کیا اَساں تیکُوں اِیں کَمّ کِیتے محصول (چَندہ وَغیرہ) کَٹّھا کَر ݙیوؤں، تاں جو تُوں اَساݙے تے اُنھاں دے اَدّھ وِچ ہِک کَندھی تیار کر ݙے (٩٤)۔ اُوں آکھیا، جو کُجھ میݙے رَبّ میݙے اِختیار وِچ ݙِتا ہوئے او میݙے کِیتے سَۓ ہے، تُساں ٻَس میکُوں زور والے بَندیاں دِی مَدد چَا ݙیوُو، مَیں تُہاݙے تے اُنھاں دے درمیان ہِک تَکڑی کَندّھی کھڑی کر کھڑینداں (٩٥)۔ تُساں میݙے کولھ لُوہے دِیاں چادراں گِھن آؤ، ٻَس اُوں ݙُوہائیں پَہاڑاں دے اَدّھ وِچ والے حِصّے کُوں بَند کر گِھدّا تاں آکھیُس جو اِیکُوں (بَھا نال) بَکھاؤ اِیں طرح اُوکُوں بھا وَان٘گُوں رَتّا لال کر گِھدّا ڳیا تاں آکھیُس جو ہُݨ میݙے کولھ پَگھریا ہوئیا تَران٘ما گِھن آؤ تاں جو مَیں اِیندے اُتّے وِیٹ چھوڑاں (٩٦)۔ وَل انھاں وِچ طاقت نہ ہَئی جو اِیندے اُتّے چَڑھ سَڳِن، اَتے نہ اِیہ طاقت ہَئی جو اِیندے وِچُوں ڳلّا کڈھ سَڳِن (٩٧)۔ اُوں آکھیا، اِیہ میݙے رَبّ دِی طرفُوں ہِک رَحمت ہے ڄَݙاں میݙے رَبّ دا وَعدہ پُورا تِھیوݨاں ہوسی تاں او اِیکُوں زمین برابر کر ݙیسے اَتے میݙے رَبّ دا وَعدہ بالکل سَچّا ہے (٩٨)۔ اَتے اُوں ݙین٘ہ اَساں اُنھاں دے بعض لوکاں کُوں بعضیاں وِچ سِیڑھیاں وانگُوں رَل مِل وَن٘ڄݨ کِیتے چھوڑ ݙیسُوں، اَتے صُور (سَنکھ) پُھوکیا ویسے ٻَس اَساں اُنھاں ساریاں کُوں کَٹّھا کر گِھنسُوں (٩٩)۔ اَتے اُوں ݙین٘ہ اَساں دَوزخ کُوں کافراں دے سامݨیں آ کھڑیسُوں (١٠٠)۔ اُنھاں لوکاں دِیاں اَکّھیں تے تاں میݙے ذِکر کنُوں پَردہ پِیا ہوئیا ہَا، اَتے نہ او کُجھ سُݨݨ کِیتے تَیّار ہِن (١٠١)۔ کیا جِنھاں کُفر اِختیار کِیتا ہوئے اِیہُو گُمان کریندِن جو او اَساݙیْاں بندیاں کُوں مَیں کنُوں اَن٘ج آپݨاں کارساز (مَددگار) بݨا گِھنسِن، بیشک اَساں تاں کافراں دِی مہمانی کِیتے دَوزَخ تَیار کِیتی ہوئی ہے (١٠٢)۔ (اَے رسول) آکھ ݙے جو مَیں تُہاکُوں ݙَسا ݙیوَاں جو کِہڑے لوک عَملاں دے لحاظ نال ٻَہُوں ڳَھاٹے وِچ ہِن (١٠٣)۔ اِیہ او ہِن، جِنھاں دِیاں کوششاں تے محنتاں دُنیاوی زِندگی وِچ ضائع تِھی تے رہ ڳئِن اَتے او سَمجھدے رِیہن جو او دَراَصل چَن٘ڳے کَمّ کریندے وَدّے ہِن (١٠٤)۔ اِیہے او لوک ہِن جِنھاں آپݨیں رَبّ دِیاں آیاتاں کنُوں اِنکار کِیتے اَتے اُوندے اَڳُوں پیش تِھیوَݨ کُوں وِی نَھیں مَنّیا، ٻَس او اَپݨیاں عَملاں کُوں غارت کر کھڑِن، اِیں حَد تئیں جو قیامت دے ݙین٘ہ اُنھاں کِیتے انھاں عَملاں دَا کوئی وَزن وِی نہ سَمجھسُوں (١٠٥)۔ اُنھاں دِی جَزا (بَدلہ) اِیہا دَوزخ اِی ہے اِیں ڳالھ دے بدلے جو اُنھاں کُفر اِختیار کِیتا ہَا، اَتے اَساݙِیاں آیاتاں، اَتے اَساݙے رَسُولاں کُوں مَذاق سَمجھ گِھدّا ہَانے (١٠٦)۔ بیشک جِہڑے لوک اِیمان گِھن آئے تے اُنھاں نیک عَمل کِیتے تاں اُنھاں دِی مہمانی کِیتے بَہشتی باغ ہوسِن (١٠٧)۔ اِیہ اُنھاں وِچ ہمیش رَہسِن، اَتے اُتُّھوں کہیں ٻئی جاء وَن٘ڄݨ دَا رُوح وِی نہ کریسے نے (١٠٨)۔ (اَے رسول) آکھ ݙے، جو جیکر سَمندر مَس بَݨ وَن٘ڄے تاں جو مَیں اَپݨیں رَبّ دِیاں ڳالھیں لِکّھ سَڳاں، تَاں وِی سَمندر مُک ویسے اِیں کنُوں پہلے جو مَیں آپݨیں رَبّ دِیاں ڳالھیں مُکا سَڳاں، توڑے جو اُوں وان٘گُوں ہِک ٻِیا (سمندر) وِی اُوندی مَدد کِیتے کِیُوں نہ گِھن آواں (١٠٩)۔ آکھ ݙے، جو بیشک مَیں تاں تُہاݙے وان٘گیں بَشر اِی ہَاں، ٻَس میݙے کولھ وَحی آندی ہے، (اِیں ڳالھ دِی) جو تُہاݙا اُوہُو ہِکُّو معبود ہے، ٻَس جِہڑا کوئی آپݨیں رَبّ دِی مُلاقات دِی خواہش رَکھیندے تاں اُوکُوں نیک عَمل کرݨیں چاہِیدے ہِن، اَتے اَپݨیں رَبّ دِی عبادت وِچ ٻئے کہیں ہِک کُوں وِی شریک نہ کرے (١١٠)۔

سورۃ مریم مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان تے رحمت بھیڄݨ والا ہے

کٓھٰیٰعٓصٓ، (١)۔ اِیہ زکریا اُتے تیݙے رَبّ دِی کِیتی ہوئی رحمت والا بیان ہے (٢)۔ ڄَݙاں اُوں اَپݨیں رَبّ کُوں ہُولے ہُولے سَݙیا (٣)۔ آکھیُس جو میݙے رَبّ آ! میݙیاں ہَݙیاں کَمزور تِھی ڳئیِن اَتے ٻُڈھیپے کنُوں میݙے سِر دے چِٹّے وال بَکّھݨ لڳ پیئِن، اَتے میݙے رَبّ آ  ! مَیں تَیں کنُوں مَن٘گ تے کݙاہِیں خالی ہَتّھ نھیں وَلیا (٤)۔ اَتے مَیں آپݨیاں وَلی وارثاں (دِیاں بُرائیاں) کنُوں ݙَردا ہَاں ، اَتے میݙی ذال سَنڈھ ہے، ٻَس میکُوں خاص کر آپݨِیں طرفُوں ہِک وارث چَا بَخش (٥)۔ جِہڑا میݙا وارث وِی بݨے، تے یعقوب دِی اَولاد دا وِی، اَتے میݙے رَبّ آ  ! اُوکُوں خُود آپݨِیں رَضا تے چَلݨ والا بَݨاویں (٦)۔ اَے زکریا ! بیشک اَساں تیکُوں ہِک چُھوہَر دِی خوشخبری ݙیندُوں، اُوندا ناں یَحییٰ ہوسی، اَساں اُوں کنوں پہلے اِیں ناں والا کوئی شَخص پَیدا نھیں کِیتا (٧)۔ اُوں آکھیا، میݙے رَبّ آ ! میکُوں پُتر کِیویں ڈھہیسے؟ ڄَݙاں جو میݙی ذال سَنڈھ ہے، اَتے مَیں اَپݨیں ٻُڈھیپے دے آخیر توڑِیں پُڄیا وَدّاں (٨)۔ آکھیا ڳیا جو، اِیویں ہُووݨِیں، تیݙے رَبّ آکھیئے جو میݙے کِیتے اِیہ سَوکھا کَم ہے، اَتے اِیں کنُوں پہلے تیکُوں وِی تاں پَیدا کِیتا ہَم، ڄَݙاں جو تُوں کُجھ وِی نہ ہَاویں (٩)۔ اُوں آکھیا، میݙے رَبّ آ ! میکُوں اِیندی کوئی نِشانی ݙَسا، اُوں آکھیا تیݙے کِیتے نِشانی اِیہ ہے جو تُوں لوکاں نال تَرائے راتِیں تَئیں صَحیح سلامت ہُووَݨ تے وِی اَلا ٻُول نہ سَڳسیں (١٠)۔ وَل او اَپݨیں حُجرے وِچُوں باہر آپݨِیں قَوم دو آیا، تاں اُنھاں کُوں سَمجھا سَمجُھو تے آکھیا جو صَبح شام اَللہ دے پاک ہُووَݨ کُوں بیان کِیتی رَکّھو (١١)۔ پُتر یحییٰ ! میݙی کِتاب کُوں قابو پَکڑی رَکّھ، اَتے اَساں اُوکُوں چُھرَپّے وِچ اِی دَانائی ݙے ݙِتی (١٢)۔ اَتے آپݨِیں طرفُوں اُوکُوں تَرس کھاوَݨ تے پاکیزہ رَہوَݨ وِی سِکھا ݙِتا، اَتے او وَݙا پَرہیزگار بَݨیا (١٣)۔ اَتے اَپݨیں پِیؤ مَاء نال چَن٘ڳا سلوک کرݨ والا ہَا، اَتے مغریا ہوئیا تے نافرمان نہ ہَا (١٤)۔ اَتے اُوندے اُتّے سَلامتی ہے اُوندے ڄَمَݨّ والے ݙین٘ہ وِی، مَرَݨ والے ݙین٘ہ وِی، تے وَلا جِی اُٹَّھݨ والے ݙین٘ہ وِی (١٥)۔ اَتے (اَے رسول) کِتاب وِچُوں مَریم دا حال وِی سُݨا ڄَݙاں جو او آپݨیاں لوکاں کنُوں اَنج تِھی تے سِجھ اُبھار دو ہِک جاء وَن٘ڄ رَہی (١٦)۔ اَتے اُوں اُنّھاں کنُوں آپݨیں آپ کُوں لُکا گِھدّا، ٻَس اَساں اُوندے کولھ آپݨاں رُوح (فرشتہ) بھیڄا، جِہڑا جو اُوندے سامݨیں ہر لحاظ نال اِنسان بَݨ تے ظاہر تِھیا (١٧)۔ (مَریم) آکھیا، ہر حالت وِچ مَیں تَیں کنُوں ٻَہُوں مہربان رَبّ دِی پَناہ مَن٘گدِی ہَاں، جیکر تُوں پَرہیزگار ہِیں تاں (ہَٹ وَن٘ڄ) (١٨)۔ اُوں آکھیا، یقین کر جو مَیں تیݙے رَبّ دا بھیڄیا ہوئیاں، تیکُوں ہِک نیک پَاک پُتر (دِی اِطلاع) ݙیوݨ آیا ہَاں (١٩)۔ مَریم آکھیا، میݙا پُتر کِیویں ڄَم سَڳدے، کِیُوں جو میکُوں کہیں بنی بَشر ہَتّھ وِی نِھیں لَایا، اَتے مَیں کوئی بَدکارِݨ وِی کائے نھیں (٢٠)۔(فِرشتے) آکھیا، اِیویں تِھی تے رَہسی کِیُوں جو تیݙے رَبّ آکھئے جو میݙے کِیتے اِیہ ٻَہُوں سَوکھا کَمّ ہے، اِیں واسطے وِی جو اَساں اُوکُوں لوکاں کِیتے ہِک نِشانی بݨاوَݨ لڳے ہَیں، اَتے اَپݨِیں طرفُوں ہِک رَحمت وِی اَتے اِیہ سَب کجھ طَے تِھی چُکیا ہے (٢١)۔ ٻَس اُوکُوں اِیویں پیٹ تِھی ڳیا، وَل او اُوں پیٹ نال ہِک پروبھری جاء تے چَلی ڳئی (٢٢)۔ ٻَس اُوکُوں ویاوَݨ دِیاں پِیڑاں کھڄّیاں دے مُنڈھ وِچ گِھن آیاں، آکھݨ لڳی خُدا تَاں اِیویں چَا کرے ہَا جو مَیں اِیں ڳالھ کنُوں پہلے اِی مَر ویندی، اَتے مَیں (ساریاں کُوں) اَصلُوں بُھل بُھلا ویندی (٢٣)۔ ٻَس اُوں تلے کھڑیں ہوئیں مَریم کُوں سَݙ تے آکھیا، جو تُوں مُونجھی نہ تِھی، تیݙے رَبّ تیݙے کنُوں جِھکّی جَاء تے ہِک چَشمہ وَہا ݙتے (٢٤)۔ اَتے تُوں کَھڄّی دَا ٻوجھا پَکڑ تے آپ دو ہِلا، تیݙے اُتے تازہ پَکیاں پِن٘ڈُوں کِر پُوسِن (٢٥)۔ تُوں (پِن٘ڈُوں) کَھا ، اَتے (پاݨِیں) پِی، اَتے اَکّھیں ٹَھار ٻَس جیکر کہیں بنی بشر کُوں (اِعتراض کریندا) ݙیکھیں، تاں آکھیں، جو بے شَک مَیں ٻَہُوں مہربان اَللہ کِیتے روزے دِی نیّت رَکھ گِھدّی ہے، ٻَس مَیں اَڄ کہیں اِنسان نال وِی ڳالھ نہ کریساں (٢٦)۔ وَل او (اُوں ٻال) کُوں چَا تے اَپݨِیں قوم دو گِھن ڳئی، اُنھاں آکھیا اَے مَریم! تُوں تاں نویکلی شَئے چَا آئی ہِیں (٢٧)۔ ہارون دِی بھیݨ ہیں  ! نہ تیݙا پِیو کُوئی بُرا شَخص ہَا، اَتے نہ تیݙی مَا بدکردار ہَئی (٢٨)۔ (جواب وِچ) اُوں مَئی ٻال دو اِشارہ چَا کِیتا تاں او لوک آکھݨ لڳے، جو اَساں اِیندے نال کِیویں ڳالھ کروں، اِیہ تاں اَڄݨ جھولی دا ٻال ہے (٢٩)۔ اُوں (ٻال) آکھیا، مَیں وِی اَللہ دا بَندہ ہَاں ! اُوں میکُوں کِتاب وِی ݙِتی ہے اَتے میکُوں نبی وِی بݨایا ہِس (٣٠)۔ اَتے میکُوں، مَیں جِتّھاں وِی ہُوواں برکتاں والا بݨایا ہِس، اُوں میکُوں نماز پَڑھݨ تے زکوٰۃ کڈھݨ دا حُکم کِیتا ہوئے جے توڑِیں وِی مَیں جِیندا رَہواں (٣١)۔ اَتے میکُوں آپݨِیں مَاء نال چَن٘ڳا سلوک کرݨ والا بݨایا ہِس، اَتے اُوں میکُوں مَغریا ہویا تے بَد بخت نھیں بݨایا (٣٢)۔ اَتے سلامتی ہے میݙے اُتّے جِہڑے ݙین٘ہ مَیں ڄَمیا ہَم، اَتے جِہڑے ݙین٘ہ مَیں مَرساں، اَتے جِہڑے ݙین٘ہ میکُوں وَلا جِیوا کھڑایا ویسی (٣٣)۔ اِیہُو کُجھ ہَا عیسیٰ پُتر مَریم دا ! اَتے اِیہا اَصل ڳالھ ہے جِیندے وِچ لوک شَک کریندے پَے ہِن (٣٤)۔ اَللہ دِی شان اِیندے وِچ کائے نھیں جو کہیں کُوں آپݨاں پُتر بݨاوے، او تاں (انھاں ڳالھِیں کنُوں) پاک ہے، ڄَݙاں وِی کوئی کَم چَہندے چَھڑا اَکھیندے جو تِھی وَن٘ڄ تے او تِھی ویندے (٣٥)۔ اَتے بیشک اَللہ میݙا وِی پالَݨ ہَار ہے، تے تُہاݙا وِی ! ٻَس ہُوندی عِبادت کِیتی کرو، اِیہُو سِدّھا رَاہ ہے (٣٦)۔ پَر مختلف فِرقیْاں آپس وِچ اِختلاف گَھت ݙِتّے، ٻَس ٻَہُوں خرابی تے بربادی ہے اُنھاں لوکاں دِی، جِنھاں نھیں مَنیا (قیامت والے) وݙے ݙین٘ہ دے آوَن٘ڄݨ کُوں (٣٧)۔ تَݙاں او ٻَہُوں کُجھ سُݨ گِھنسِن تے ٹِھیک ٹِھیک ݙیکھ گِھنسِن، جِہڑے ݙین٘ہ جو اَساݙے کولھ آسِن، پَر اُوں ݙین٘ہ ظالم لوک کُھلّی گُمراہی وِچ ہوسِن (٣٨)۔ اَتے اُنھاں کُوں اُوں پَچھتاوے والے ݙین٘ہ کنُوں ݙَرا، ڄَݙاں جو ہَر مُعاملہ چُکا ݙِتا ویسی، پَر اِیہ غفلت وِچ وَدِّن، اَتے اِیمان وِی نھیں انین٘دے (٣٩)۔ بیشک اَساں اِیں زمین دے ، اُتّے جو کُجھ اِیندے اُتّے ہِن ساریاں شَئیں دے وارث ہَیں، اَتے انھاں ساری٘اں اَساں دو وَل آوݨیں (٤٠)۔ اَتے اِیں کِتاب وِچُوں اِبراہیم دا حال وِی ݙَسا، بیشک او ٻَہُوں سَچّا نبی ہا (٤١)۔ اُوں آپݨیں پِیؤ کُوں آکھیا، جو اَبّا ! تُوں اِہجی شَئے دِی بَندگی کِیُوں کریندیں جِہڑی جو نہ کُجھ سُݨ سَڳدِی ہے تے نہ کُجھ ݙیکھ سَڳدی ہے، اَتے نہ تیݙے کَہیں کَمّ آسَڳدِی ہے (٤٢)۔ میݙے پِیؤ آ، بیشک میکُوں اِہجا عِلم مِلیا ہے جِہڑا تیکُوں نھیں ݙِتا ڳیا، ٻَس تُوں میݙی پَیروی چَا کر، مَیں تیکُوں سِدّھی رَاہ تے ٹُوریساں (٤٣)۔ میݙے پِیؤ آ ، شیطان دِی بندگی نہ کِیتی کر، بیشک شیطان تاں آپݨیں ٻَہُوں مہربان اَللہ دَا وِی نافرمان ہے (٤٤)۔ میݙے پِیؤ آ، میکوں ݙَر ہے، جو کِتھائیں تیکُوں اَپݨیں مہربان اَللہ دا عَذاب نہ آ پَکڑے، تے تُوں شیطان دا سَن٘گتی نہ تِھی وَن٘ڄیں (٤٥)۔ اُوں آکھیا، اِبراہیم آں ! کِیا تُوں میݙے معبُوداں کنُوں مُن٘ہ پِھریندیں جیکر تُوں اِیں ڳالھ کنُوں باز نہ آیُوں تاں مَیں تیکُوں پَتھر مار مار تے مار گَھتیساں، ٻَس تُوں مَیں کنُوں ڈھیر مدّت توڑِیں پَرے تِھی وَن٘ڄ (٤٦)۔ (اِبراہیم) آکھیا، تیݙے اُتے سَلامتی ہُووے، ٻَس مَیں تیݙے کِیتے آپݨیں رَبّ کنُوں بخشش دِی دُعا مَن٘گساں بیشک او میݙے اُتّے ٻَہُوں مہربان ہے (٤٧)۔ اَتے میں تُساں ساریاں کنُوں اَتے اَللہ کنُوں سِوا جِنھاں، کُوں تُساں سَݙیندے وے، اُنھاں کنُوں ہِک پاسے تِھی وینداں، اَتے آپݨیں رَبّ کُوں سَݙینداں، توقع ہے جو مَیں آپݨیں رَبّ کنُوں دُعا مَن٘گ تے خالی ہَتّھ نہ رَہساں (٤٨)۔ ٻَس ڄَݙاں اُنھاں کنُوں، اَتے اَللہ کنُوں سِوا جِنھاں دِی او بَندگی کریندے ہِن، اُنھاں کنُوں پَرے ہَٹ ڳیا، تاں اَساں اُوکُوں اِسحاق تے یعقوب ݙِتے، اَتے ہَر ہِک کُوں اَساں نبی بݨا ݙِتا (٤٩)۔ اَتے اَساں اُنھاں کُوں آپݨیں رحمت وِچُوں ٻَہُوں کُجھ ݙِتا، اَتے اَساں اُنھاں کُوں سَچّی ناموری نصیب کِیتی (٥٠)۔ اَتے (اَے رسول) اِیں کِتاب وِچ دا مُوسیٰ دَا حال وِی ݙَسا، بیشک او ہِک چُݨیا ہوئیا خاصہ بَندہ ہَا، او وَݙے مُقدّر والا رسُول وِی ہَا تے نبی وِی (٥١)۔ اَتے اَساں اُوکُوں کُوہِ طُور دے سَڄے پاسُوں سَݙیا، اَتے اُوکُوں راز دِیاں ڳالھِیں کِیتے کولھُوں کر گِھدّا (٥٢)۔ اَتے اُوندے کِیتے آپݨیں رحمت نال اوندے بِھرا ہَارون کُوں نبی بݨا ݙِتا (٥٣)۔ اَتے (اَے رسول) اِیں کِتاب وِچ دا اِسماعیل دا حال وِی ݙَسا بے شَک او وَعدے دا ݙَاڈھا پَکّا ہَا، اَتے او وَݙی قَدر والا رسول ہَا تے نبی ہَا (٥٤)۔ اَتے آپݨیاں لوکاں کُوں نَماز اَتے زَکوٰۃ کِیتے حُکم ݙیندا ہَا، بیشک او آپݨیں رَبّ دا ٻَہُوں پَسند کِیتا ہوئیا ہَا (٥٥)۔ اَتے اِیں کِتاب وِچ دَا اِدریس دَا حال وِی ݙَسا، بے شک او ہِک سَچّا نَبی ہَا (٥٦)۔ اَتے اَساں اُوکُوں اُچّے مرتبے توڑِیں پُچا ݙِتا ہَا (٥٧)۔ اِیہے او لوک ہِن، جِنھاں اُتے اَللہ نعمت بھیڄی، او نبیّاں وِچُوں ہَن، آدم دِی اَولاد وِچُوں ہَن، اَتے اُنھاں وِچُوں ہَن جِنھاں کُوں اَساں نُوح نال سوار کر گِھدّا ہَا، اَتے اَپݨیں کِیتے چُݨ گِھدّا ہَا، ڄَݙاں اُنھاں کُوں وَݙے مہربان اَللہ دِیاں آیاتاں پَڑھ تے سُݨائیاں ویندیاں ہَن، تاں او سَجدے وِچ ڈھے پوندے ہَن، تے روندے ہَن (٥٨)۔ وَل اُنھاں دے گَندے لوک اُنھاں دے جانشین بَݨ ڳئے، جِنھاں نماز کُوں چھوڑ ݙِتا ہَا، اَتے نفسانی خُواہشاں پِچُّھوں لَڳ پَے ہَن، وَت ٻَہُوں جلدی گُمراہی دے اَنجام کُوں ݙیکھ گِھنسِن (٥٩)۔ سِوائے اُنھاں دے جِہڑے تَوبہ چَا کریندِن، اَتے اِیمان گِھن آندِن، اَتے نیک عَمل کریندِن، ٻَس اِیہے لوک ہِن جِہڑے جَنّت وِچ داخِل تِھیسِن اَتے اُنھاں اُتّے کوئی وِی ظُلم نہ کِیتا ویسے (٦٠)۔ ہمیش رَہݨ والے باغاں دا وَعدہ ہے جہڑا جو ٻَہُوں مہربان اَللہ نے غائبانہ طور تے اَپݨیں بَندیاں نال کِیتا ہوئے، بیشک اُوندا وَعدہ ضرور پُورا تِھی تے رَہݨ والا ہے (٦١)۔ اُنھاں وِچ واہیات ڳالھِیں نہ سُݨیسِن، سِوائے سَلامتی دِیاں ڳالھِیں دے، اَتے اُنھاں کِیتے اُوندے وِچ سَنجھ صَباحِیں دِی روزی (رِزق) تَیّار مِلسے (٦٢)۔ اِیہا ہے او بہشت جِیندا وَارث اَساں آپݨیاں بَندیاں وِچُوں اِہجیاں شَخصاں کُوں بَݨیسُوں جِہڑے جو ٻَہُوں پَرہیزگار ہوسِن (٦٣)۔ اَتے اَساں (فَرشتے) نِسّے نازِل تِھیندے تیݙے رَبّ دے حُکم کنُوں سِوا، ہُوندا ہے جِہڑا کُجھ اَساݙے سامݨیں ہے جِہڑا کُجھ اَساݙی کَنڈ پِچُّھوں ہے، اَتے جِہڑا کُجھ اِیندے وِچالے ہے، اَتے تیݙا رَبّ بُھلَݨ والا اَصلُوں کائے نھیں (٦٤)۔ اَسماناں دا، تے زمین دا، اَتے جِہڑا کُجھ اُنھاں دے اَدّھ وِچ ہے، اُنھاں ساریْاں دا جِہڑا رَبّ ہے، ٻَس ہُوندی عِبادت کِیتی کرو، کیا تُساں کہیں ٻَے کُوں ڄاݨدے وے جِہڑا اِہجے ناں (صِفاتاں) والا ہُووے(٦٥)۔ اَتے اِنسان اَکھیندے، کیا ڄَݙاں جو مَیں مَر ویساں تَاں کیا وَلا جِیوا تے ٻاہر کڈھیا ویساں؟ (٦٦)۔ کیا اِنسان کُوں یاد نھیں آندا، جو بیشک اَساں اُوکُوں اِیں کنُوں پہلے وِی پَیدا کِیتا ہَاسے، ڄَݙاں، جو او کوئی شَئے وِی نہ ہَا؟ (٦٧)۔ ٻَس تیݙے رَبّ دِی قَسم ! جو اَساں اُنھاں کُوں کَٹّھا کریسُوں، تے شیطاناں کُوں وِی! وَل اَساں اُنھاں کُوں دَوزخ دے چارے پاسُوں گوݙیاں دے بَھرنے کَھڑیسُوں (٦٨)۔ وَل اَساں اُنھاں دِی ہَر ٹولی وِچُوں اِہجے لوکاں کُوں ٻاہر کَڈھ گِھنسُوں جِہڑے ٻَہُوں مہربان اَللہ دے اَصلُوں نافرمان تَھئے ہوئے ہوسِن (٦٩)۔ وَل اَساں اُنھاں لوکاں کُوں وِی خُوب ڄاَݨدے ہَیں، جِہڑے اَصلُوں اُوندے وِچ سَٹَّݨ دے ݙَا دے ہِن (٧٠)۔ اَتے تُہاݙے وِچُوں کوئی اِہجا شخص کائے نھیں، جِہڑا اِیں (دَوزخ) تُوں ضرور لَنگھ تے نہ ویسی! اِیہ تیݙے رَبّ کِیتے حتمی ڳالھ ہے جِہڑی تِھی تے رَہسی (٧١)۔ وَل اَساں پَرہیزگاراں کُوں بَچا گِھنسُوں اَتے ظالماں کُوں اُوندے وِچ ڳُوݙیاں دے بَھرنے سَٹ چھوڑیسُوں (٧٢)۔ اَتے ڄَݙاں جو اُنھاں کُوں اَساݙیاں کُھلیاں آیاتاں پَڑھ تے سُݨائیاں ویندیاں ہِن، تاں جِہڑے اُنھاں کُوں مَنّݨ کنُوں اِنکار کریندِن، اِیمان گِھن آوَݨ والیاں کنُوں پُچھدِن، جو اَساں ݙوہائیں وِچُوں کِیندا جاء ٹِکاݨاں وَدھایا ہے تے کِیندی مَجلس زیادہ شاندار ہے؟ (٧٣)۔ اَتے اَساں اِنھاں کنُوں پہلے دِیاں کئی اِہجیاں اُمتّاں کُوں برباد کر چھوڑے، جِہڑیاں اِنھاں کنُوں مال متال وِچ تے نک نموز وِچ وَدھیاں ہوئیاں ہَن (٧٤)۔ (اَے رسول) آکھ ݙے جو جِہڑا شَخص گُمراہی وِچ پَے ویندے تاں عام رحمت والا اَللہ اُوکُوں مُہلت ݙیندا ویندے، اِیں توڑِیں جو او اُوں شَئے کُوں ݙیکھ گِھنسِن جِیندا وَعدہ اُنھاں نال کِیتا ہوئیا ہے، چاہے او عَذاب دے متعلّق ہے، چاہے قیامت دِی گھڑی دے متعلّق ہے، ٻَس جلدی اُنھاں کُوں پَتہ لَڳ ویسے جو کِیندا جاء ٹِکاݨاں بَد تَر ہے، تے کِیندا لَشکر ٻَہُوں کَمزور ہے (٧٥)۔ اَتے اَللہ اُنھاں کُوں ٻئی وِی ہدایت ݙِتّی رَکھدے جِہڑے جو ہدایت تے آ ویندِن، اَتے باقی رہ وَن٘ڄݨ والیاں نیکیاں تیݙے رَبّ دے نزدیک بہتر ہِن، ثواب دے لحاظ نال وِی تے اَنجام دے طور تے وِی (٧٦)۔ (اَے رسول) کیا تَیں اُوں شَخص کُوں وِی ݙِٹّھے، جِہڑا اَساݙِیاں نِشانیاں کُوں نھیں مَنیندا، اَتے اَکھیندے جو اِیہے مال متال تے آل اَولاد اِیویں ݙِتی ویندی رَہسی (٧٧)۔ کیا اُوں غیب دا پَتہ لَا گِھدّے یا ٻَہُوں رحمت والے اَللہ کنُوں کوئی وَعدہ گِھن آئے (٧٨)۔ اَصلُوں کائے نہ ! اَساں جلدی اُوکُوں لِکّھ گِھندے ہَیں، جِہڑا کُجھ او اَکھیندے، اَتے ہولے ہولے اُوندا عَذاب وَدھیندے ویندُوں (٧٩)۔ اَساݙے کولھ آ ویسِن جِہڑیاں شَئیں دے متعلّق اِیہ ڳالھِیں کریندے اَتے اَساݙے سامݨیں خالی ہَتّھ کَلھّا آ کَھڑسے (٨٠)۔ اَتے اُنھاں لوکاں اَللہ کنُوں سِوا ٻئے معبود بݨا گِھدّے ہِن، تاں جو او اُنھاں کِیتے طاقت تے وَقار وَدھاوَݨ دا باعث بݨِن (٨١)۔ اِیں نہ تِھیسی! بلکہ او انھاں دِیاں عبادتاں دَا وِی اِنکار کر ݙیسِن، اُلٹا اِنھاں دے سخت مخالف تِھی ویسِن (٨٢)۔ کیا تَیں نھیں ݙِٹّھا، جو بیشک اَساں شیطاناں کُوں کافراں اُتے لائیا ہوئیا ہے، او اُنھاں کُوں ٻَہُوں وَرغلائی رَکھیندے ہِن (٨٣)۔ ٻَس تُوں اُنھاں کِیتے (عذاب دِی) اُٻَہل نہ کَر، بیشک اَساں اُنھاں دے ݙین٘ہاڑے ڳِݨیے ہوئے ہِن (٨٤)۔ ہِک ݙین٘ہ اَساں پَرہیزگاراں کُوں ٻَہُوں مہربان اَللہ کولھ مہماناں وان٘گُوں کَٹھے کریسُوں (٨٥)۔ پَر گُنہگاراں کُوں تریہے(تسے) جانوراں وان٘گُوں دَوزخ دو ہَکّل ݙیسُوں (٨٦)۔ (کہیں کُوں) سِفارش دا اِختیار نہ ہوسی سِوائے اُوندے جَیں ٻَہُوں مہربان اَللہ کنُوں اِجازت گِھن گِھدّی ہوسی (٨٧)۔ اَتے اَہدے ہِن جو ٻَہُوں مہربان اَللہ نے (کہیں کُوں) پُتر بݨا گِھدّا ہے (٨٨)۔ تحقیق تُساں ٻَہُوں گَندی ڳالھ گھڑ تے گِھن آئیوے (٨٩)۔ ہُݨ تِھی سڳدے جو اَسمان چِریج پَڑیج پُووِن، زمین ݙلیج پِھلیج وَن٘ڄے، تے پَہاڑ تُرٹ بھڄ تے ڈھے پُووِن (٩٠)۔ اِیں ڳالھُوں جو اُنھاں ٻَہُوں مہربان اَللہ کِیتے پُتر ہُووَݨ دا دَعویٰ کِیتے (٩١)۔ پَر ہُوں مہربان اَللہ کُوں اِیہ نھیں ٹَھہندا جو او کہیں کُوں پُتر بݨاوے (٩٢)۔ اَسماناں تے زمین اُتّے اِہجا کوئی وِی نھیں جِہڑا ٻَہُوں مہربان اَللہ کولھ ٻانھاں بَݨ تے نہ آسے (٩٣)۔ تحقیق اُوں اُنھاں کُوں اَپݨِیں وَکّڑ وِچ گَھتّیا، اَتے ہِک ہِک کُوں ڳِݨ گِھدّا ہوئے (٩٤)۔ اَتے اُنھاں دا ہَر کوئی قیامت دے ݙین٘ہ کَلھم کَلّھا آ کَھڑا تِھیسے (٩٥)۔ بیشک جِہڑے لوک اِیمان گِھن آئے، اَتے نیک عَمل کِیتُونے، تاں اَجّھو ٻَہُوں مہربان اَللہ اُنھاں کِیتے محبّت پَیدا کر گِھنسے (٩٦)۔ بیشک اَساں اِیں (قرآن) کُوں تیݙی زبان وِچ اَسان کر ݙِتے، تاں جو تُوں اِیندے ذریعے پرہیزگار لوکاں کُوں خوشخبری ݙیویں، اَتے جھِیڑے گَھتَّݨ والی قَوم کُوں اِیندے نال ݙَراویں (٩٧)۔ اَتے اَساں انھاں کنُوں پہلے ڈھیر قَوماں کُوں تَباہ کر چھوڑے، کیا تَیں اِنھاں وِچُوں کہیں کُوں ݙِٹّھے یا انھاں دِی کوکِڑوا سُݨی ہے (٩٨)۔ سورۃ طٰہٰ مکیہ شروع تِھیندی ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ڈھیر رحمت والا ہے طٰہٰ (١)۔ (اَے رسول) اَساں تیݙے اُتّے قرآن اِیں واسطے نازِل نھیں کِیتا جو تُوں اَوکھا تِھیویں (٢)۔ بلکہ اِیہ اُوں شَخص کُوں نصیحت کرݨ کِیتے ہے جِہڑا جو (اَللہ کنُوں) ݙَردا وِی ہے (٣)۔ اِیہ نازِل کِیتا ڳیا ہے اُوں ہَستی دِی طرفُوں ، جَیں زمین تے اُچّے اُچّے اَسماناں کُوں بݨائے (٤)۔ او اَللہ ٻَہُوں مہربان ہے، جَیں عرش اُتے قرار پکڑیا ہوئے (٥)۔ اُوندے واسطے اِی ہے جِہڑا کُجھ اَسماناں وِچ ہے جِہڑا کُجھ زمین تے ہے، جِہڑا کُجھ انھاں ݙُوہائیں دے اَدّھ وِچ ہے، اَتے جِہڑا کُجھ اَصلُوں زمین دے تَلّے تَئیں ہے (٦)۔ اَتے جیکر تُوں زور دِی ڳالھ کریں تاں وِی بلکہ راز دِی ڳالھ وِی، اَتے لُکا تے کِیتی ہوئی ڳالھ وِی (او سَب کُجھ) ڄاݨ ویندے (٧)۔ اَللہ اِی ہے اُوندے سِوا کوئی عبادت دے ݙَا دا کائے نھیں، اُوندے کِیتے اِی ہِن، سارے سوہݨیں سوہݨیں ناں (٨)۔ اَتے تَیں کنیں مُوسیٰ دِی کوئی ڳالھ وِی آئی ہے (٩)۔ ڄَݙاں اُوں ہِک جاء بَھا ݙِٹّھی، تاں گَھر والیاں کُوں آکھیُس ، تُساں اِتھائیں کَھڑو، مَیں بِلا شَک بَھا ٻَلدی ݙِٹھی ہے، شاید مَیں تُہاݙے کِیتے اُوندے وِچُوں کوئی بَکھدا اَنڳارہ چَا آواں، یا بَھا توڑِیں دے رَاہ دَا پَتہ کر آواں (١٠)۔ ڄَݙاں او بھا کولھ پُڄیا تاں سَݙّ ماریا ڳِیا، اَے مُوسیٰ (١١)۔ مَیں تیݙا رَبّ اِی ہَاں! اَپݨیں جُتّی لَہا چا، کیُوں جو تُوں پاک مَیدان طُویٰ وِچ آیا کھڑیں (١٢)۔ اَتے مَیں تیکُوں اَپݨیں کِیتے چُݨ گِھدے، ٻَس تُوں سُݨ جِہڑا کُجھ تَیں دو وحی کِیتا ویندے (١٣)۔ بیشک مَیں اِی اَللہ ہَاں، میݙے سِوا ٻِیا کوئی معبود (یعنی عبادت دے ݙَا دا) کائے نھیں، ٻَس میݙی عِبادت کِیتی کر، اَتے میݙے ذِکر دِی خاطر نماز قائم کِیتی رَکّھ (١٤)۔ قیامت (دِی گھڑی) ضرور آوَݨ والی ہے، مَیں اَڄݨ اُوندا وَقت کہیں کُوں نھیں ݙَسیندا بہر حال جو کوئی جو کُجھ وِی کرے اُوندی جَزا پاوے (١٥)۔ ٻَس کوئی اِہجا شَخص تیکُوں (اِیندی فِکر کنُوں) ہَٹا نہ گِھنّے، جِہڑا جو خود اِیندے اُتے اِیمان وِی نھیں گِھن آندا، اَتے اَپݨیں خواہش تے چَلدے ݙیکھیں تُوں کِتھائیں ہَلاکت وِچ نہ پَے وَن٘ڄیں (١٦)۔ اَتے اَے مُوسیٰ ! تیݙے سَڄّے ہَتّھ وِچ اِیہ کیا ہے؟ (١٧)۔ اُوں آکھیا، اِیہ میݙی سوٹی ہے، مَیں اِیندا سَہارا گِھنداں اَتے اِیندے نال اَپݨیاں ٻَکریاں کِیتے پَتر جَھن٘بھین٘داں، اَتے اِیندے وِچ میݙے کِیتے ٻَے کئی فائدے وِی ہِن (١٨)۔ (اَللہ) آکھیا، اَے مُوسیٰ ! اِیکُوں سَٹ ݙے (١٩)۔ ٻَس اُوں ایکُوں سَٹیا تَاں او ہُوں ویلے ٹُردا بھڄدا نان٘گ بَݨ ڳئی (٢٠)۔ (اَللہ) آکھیا اِیکُوں پَکڑ گِھن ݙَر نہ پِیا، اَساں اَجھو اِیکُوں پہلی حالت وِچ گِھن آندُوں (٢١)۔ اَتے اَپݨاں ہَتّھ کَچّھ وِچ چَا ݙے، او بغیر کہیں خَرابی دے چِٹَّا کَھنبُور نِکل آسے، اِیہ ݙُوڄِھی نِشانی ہے (٢٢)۔ اِیں طرح تیکُوں اَپݨیاں وَݙیاں وَݙیاں نِشانیاں ݙِیکھا ݙِیوُں (٢٣)۔ (ہُݨ) فِرعون کولھ پِیا وَن٘ڄ، کیُوں جو او اَصلُوں پِھٹ ڳئے (نافرمان تِھی ڳئے) (٢٤)۔ اُوں آکھیا، میݙے رَبّ آ! میݙے کِیتے میݙا دِل (حوصلہ) وَدھا ݙے (٢٥)۔ اَتے میݙے کِیتے میݙا کَمّ سَوکھا چَا کر (٢٦)۔ اَتے میݙی زبان دِی ڳَنڈھ (دِیاں تَندُوں) کھول ݙے (٢٧)۔ تاں جو او لوک میݙی ڳالھ سَمجھ گِھنّن (٢٨)۔ اَتے میݙے کُنبے وِچُوں ہِک کُوں میݙا بار چاوَݨ والا (وزیر) مُقرر کر ݙے (٢٩)۔ میݙے بِھرا ہارون کُوں (٣٠)۔ اُوندے ہَتُّھوں میݙے ہَتّھ تَکڑے چَا کر (٣١)۔ تے اُوکُوں میݙے کَمّ وِچ شریک چَا بݨا (٣٢)۔ تاں جو تیݙے (ہَر ڳالھُوں) پاک ہُووَݨ کُوں خوب بیان کِیتی رَکھوں (٣٣)۔ اَتے تیݙا ڈھیر سارا ذِکر کِیتا کرُوں (٣٤)۔ بیشک تُوں اَساݙِی خُوب ݙیکھ بَھال رَکھݨ والا ہیں (٣٥)۔ (اَللہ) آکھیا، اَے مُوسیٰ! تَیں جِہڑا کُجھ مَن٘گے تیکُوں ݙے ݙِتّیسے (٣٦)۔ اَتے تحقیق اَساں تیݙے اُتّے ہِکُّو واری ٻِیا وِی اِحسان کِیتا (٣٧)۔ ڄَݙاں اَساں تیݙی مَاء دے دِلّ وِچ ہِک ڳالھ سَٹّی جِہڑی جو وَحی دے ذریعے سَٹّی ڳئی (٣٨)۔ او اِیہ جو تُوں اِیں (ٻال) کُوں صَندوق وِچ گَھت چا، وَل اِیکُوں دَریا وِچ سَٹ ݙے، وَل اِیں صندوق کُوں دَریا آپݨیں مَݨ تے سَٹ ݙیسے، اِیکُوں میݙا دُشمن ، جِہڑا اِیندا وِی دُشمن ہے چَا گِھنسی، اَتے مَیں اَپݨِیں طرفُوں تیݙے اُتّے محبت (کِیتے وَن٘ڄݨ دِی چادر) پا ݙِتی تاں جو تُوں میݙے سامݨیں پَلدا رَہیں (٣٩)۔ (یاد کر) جو تیݙی بھیݨ وَدّی ہَئی، اُوں جَھٹ وَن٘ڄ آکھیا کیا مَیں تُہاکُوں اِہجا بَندہ ݙَساں جِہڑا اِیکُوں چَن٘ڳی طرح پالے سان٘بھے، ٻَس اِیں طرح تیکُوں آپݨِیں ماء دے کولھ وَلا پُچا ݙِتّوسے، تاں جو اُوندیاں اَکّھیں ٹَھردِیاں رَہِن، تے او مُونجھی نہ تِھیوے، اَتے تَیں ہِک بندے کُوں قَتل کر چھوڑیا، تاں وِی اَساں تیکُوں اِیں مُصیبت کنُوں بَچا گِھدّا، اَتے اَساں تیݙیاں ݙَاڈھیاں اَزمائشاں کِیتیاں، وَل تُوں کئی سال مَدین والیْاں وِچ ٹِکیا رِیہُوں، وَل اَے مُوسیٰ ، تُوں ہِک اَندازے اُتّے آ پُڄّوں (٤٠)۔ اَتے مَیں تیکُوں اَپݨیں کِیتے تَیّار کر گِھدے (٤١)۔ ہُݨ تُوں تے تیݙا بِھرا میݙیاں نِشانیاں گِھن تے وَن٘ڄو، پَر میݙے ذِکر کرݨ وِچ اَسلیٹ نہ کراہے (٤٢)۔ ݙُوہائیں فِرعون کولھ وَن٘ڄو، بیشک او ٻَہُوں مَغریج (پِھٹ) ڳیا ہے (٤٣)۔ پَر اُوندے نال نَرمی نال ڳالھ کراہے، مَتاں او نَصیحت مَن گِھنّے یا ݙَر وَن٘ڄے (٤٤)۔ ݙُوہائیں آکھیا، جو کِتھائیں او اَساݙے اُتے زِیادتی نہ کرے، یا ٻِیا وِی مَغریج نہ وَن٘ڄے (٤٥)۔ اَللہ آکھیا، ݙَرو نہ پَے، بیشک مَیں تُہاݙے نال ہَاں، اَتے سَب کُجھ سُݨدا تے ݙِہدا وَدّاں (٤٦)۔ اُوندے کولھ لَنگھ وَن٘ڄو، ٻَس اَکھاہے جو بیشک اَساں تیݙے رَبّ دے بھیڄے ہوئے (رسول) ہَیں، ٻَس بَنی اِسرائیل کُوں اَساݙے نال بھیڄ ݙے، اَتے اِنھاں کُوں عذاب نہ ݙِتّی رَکھ، تحقیق اَساں تیݙے رَبّ دِی طرفُوں نِشانی گِھن تے آئے ہَیں، اَتے اُوندے اُتّے سَلامتی ہے جِہڑا ہِدایت اُتے عَمل چَا کرے (٤٧)۔ تحقیق ساݙے کولھ وَحی آئی ہے، جِیندے وِچ کوئی شَک کائے نھیں، جَیں کہیں سَچ کُوں کُوڑا آکھئے تے مُن٘ہ وِی پھیر گِھدّے اُوندے کِیتے عَذاب تَیّار ہے (٤٨)۔ (فِرعون) پُچّھیا، جو اَے مُوسیٰ تُساں ݙُوہائیں دَا رَبّ کُوݨ ہے؟ (٤٩)۔ مُوسیٰ آکھیا، اَساݙا رَبّ تاں او ہے جَیں اَپݨیں مَخلوق کُوں اُوندی شکل صورت ݙِتی ہے، تے سِدّھے رَاہ تے لائِس (٥٠)۔ فِرعون پُچّھیا ، جو پَہلیاں قَوماں دَا کیا حال تِھیا ہَا (٥١)۔ (مُوسیٰ) آکھیا، اُنھاں دے متعلّق سارا عِلم (حال وغیرہ) میݙے رَبّ کولھ کِتاب وِچ لِکھیا ہوئے میݙا رَبّ نہ بُھلدے چُکدے تے نہ وِسر ویندے (٥٢)۔ جَیں تُہاݙے کِیتے زمین کُوں فَرش بَݨائے، اَتے تُہاݙے کِیتے اِیندے اُتّے رَستے کَڈھے ہِن، اَتے اَسماناں کَنُوں مِینہ وَسائے، اِیندے نال قسم قسم دے ٻَچیاں ٻُوٹیاں دے مختلف جَوڑے ڄمائِن (٥٣)۔ خُود وِی کھاؤ تے اَپݨیں جانوراں کُوں وِی چَراؤ چُڳاؤ، بیشک اِیندے وِچ عَقل والیاں کِیتے نِشانیاں ہِن (٥٤)۔ اِیں مِٹّی وِچُوں اَساں تُہاکُوں پَیدا کِیتے تے اِیں وِچ تُہاکُوں وَلا پُچا ݙیندے ہَیں تے ہِیندے وِچُوں ݙُوجھی واری کَڈھ کَھڑیسُوں (٥٥)۔ تحقیق اَساں اُوکُوں اَپݨیاں ساریاں نِشانیاں ݙِکھائیاں، پَر او اُنھاں کُوں کُوڑا اَکھیند رِیہا، تے اُنھاں دے مَنَّݨ کنُوں اِنکار کریندا رِیہا (٥٦)۔ اُوں آکھیا، اَے مُوسیٰ کیا تُوں اَساݙے کولھ اِیں واسطے آئیں جو اَساکوں اَساݙے مُلک وِچُوں اَپݨیں جادو دے زور نال کَڈھ چھوڑیں (٥٧)۔ ٻَس اَساں وِی تیݙے مقابلے وِچ اِیہُو جیہا جادُو کر ݙیکھیندے ہَیں تُوں اَساݙے تے اَپݨیں دَرمیان ہِک وَقت مقرر چا کر، وَل نہ اَساں پِھرسُوں اَتے نہ تُوں پِھریں اَتے اِیہ مُقابلہ برابر دے موقعیاں والے کُھلے میدان وِچ تِھیسے (٥٨)۔ مُوسیٰ آکھیا، تُہاݙے نال جَشن والے ݙین٘ہ دَا وَعدہ تِھی ڳِیا، اَتے (اُوں ݙین٘ہ) لوک ݙین٘ہ چَڑھے کُوں کَٹّھے تِھی وَن٘ڄِن (٥٩)۔ ٻَس فِرعون واپس ڳیا تاں اُوں اَپݨیں مَکَّر دا سامان کَٹّھا کرݨ دِی کِیتی تے وَل مقابلے تے نِکل آیا (٦٠)۔ مُوسیٰ اُنھاں کُوں آکھیا، تُہاݙی شَامت تاں نھیں آڳئی تُساں اَللہ اُتے بُہتان نہ ٻَدّھو، نہ تاں او عَذاب بھیڄ تے تُہاکُوں فَنا کر ݙیسے، اَتے او ضرور نا مُراد تِھی تے رَہسی جَیں اَللہ اُتے کُوڑی تُہمت لائی (٦١)۔ وَت اُنھاں وِچ آپس دا اِختلاف پَیدا تِھی ڳیا اُنھاں آپس وِچ کُھس پُھسّ کِیتی (٦٢)۔ اُنھاں آکھیا، اِیہ ݙُوہائیں جادُوگر ہِن، اِنھاں دا اِرادہ ہے جو اَپݨیں جادُو نال تُہاکُوں تُہاݙے مُلک وِچُوں کَڈھ چھوڑِن اَتے تُہاݙے زِندگی دے پَسندیدہ طریقے (مَذہب) کُوں مِٹا چھوڑِن (٦٣)۔ ٻَس تُساں اَپݨیاں ساریاں تَدبیراں کَٹھیاں چَا کرو، وَل ہِک مُٹّھ تِھی تے سامݨیں آوَن٘ڄو، اَڄ دے ݙین٘ہ اُوہُو کامیاب رَہسی، جِہڑا ٻَئے تے چَڑھ ویسی (٦٤)۔ اُنھاں آکھیا، مُوسیٰ یا تاں تُوں اَپݨاں جادُو سامݨیں گِھنّ آ، یَا وَت پہلے اَساں سامݨیں سَٹ ݙیندُوں (٦٥)۔ اُوں آکھیا، کوئے نہ، تُساں چَا سَٹّو، وَل تاں اُنھاں دِیاں کھیڑیاں تے ݙَن٘گُورِیاں اُنھاں دے جادو دے زور تے مُوسیٰ دے خیال وِچ اِیویں لڳِیاں جِیویں جو او چَلدیاں سُردیاں وَدّیاں ہُووِن (٦٦)۔ ٻَس مُوسیٰ کُوں دِلّ وِچ ݙَر لَڳَݨ پَے ڳِیا (٦٧)۔ اَساں اُوکُوں آکھیا، ݙَر نہ پِیا بیشک تیݙا ہَتّھ اُتُّوں رَہسی (٦٨)۔ اَتے سَٹ گَھت جِہڑا کُجھ تیݙے سَڄّے ہَتّھ وِچ ہے، تاں جو جِہڑا کُجھ اُنھاں بݨا سَٹیئے، اِیہ ساریاں کُوں نِڳل چھوڑے، بیشک جو کُجھ اُنھاں بݨا سَٹیئے، اِیہ تاں جادُوگر دا محض ہِک فریب ہے اَتے جادُوگر کَݙائیں وِی کامیاب نھیں تِھیندا توڑے جو اُتُّوں لَہ آوے (٦٩)۔ ٻَس جادُوگر تاں سِجدے وِچ ڈھے پَے، آکھݨ لڳیے، اَساں ہارون تے مُوسیٰ دے رَبّ اُتے اِیمان گِھن آئے ہَیں (٧٠)۔ فِرعون آکھیا، تُساں تاں اِیمان وِی گِھن آئیوے اِیں کنُوں پہلے جو مَیں تُہاکُوں اِجازت ݙینداں! او تُہاݙا کوئی وَݙا اُستاد ہے جَیں تُہاکُوں جادُو سِکھایا ہوئے ٻَس مَیں تُہاݙا ہِک پَیر تے ہِک ہَتّھ سَڄّے پاسُوں تے ہِک کَھٻّے پاسُوں کَپوا ݙینداں اَتے کَھڄّیاں نال سُولی چَڑھا ݙینداں اَتے اُوں ویلے تُہاکُوں پَتہ لڳسی جو کِیندا عَذاب زیادہ سَخت اَتے دیر تَئیں رَہݨ والا ہے (٧١)۔ اِنھاں آکھیا، جو اَساں تیکُوں وَدّھ اَصلُوں نِسے سَمجھدے انھاں روشن نِشانیاں کنُوں جِہڑیاں اَساݙے کولھ آئِن، تے اُوں کنُوں جَیں اَساکُوں پَیدا کِیتے، جِہڑا تَیں فیصلہ (حُکم) کرݨیں کر چھوڑ، تیݙا حُکم تاں ٻس محض اِیں دُنیاوی زِندگی تے چَل سَڳدے (٧٢)۔ بیشک اَساں اَپݨیں رَبّ تے اِیمان گِھن آئے تاں جو او اَساݙے گُناہ بَخش ݙیوے، اَتے اُوں جادو کُوں وِی جِہڑا تَیں اَساں کنُوں زبردستی کروائے، اَتے اَللہ تاں سَب تُوں چَن٘ڳا ہے ہمیشہ باقی رَہݨ والا ہے (٧٣)۔ بیشک جِہڑا کوئی اَپݨیں رَبّ دے سامݨیں گُنہگار تِھی تے آسئے تاں ٻَس اُوندے کِیتے دَوزخ ہے، جِیندے وِچ او نہ مَرسے نے جِیسے (٧٤)۔ اَتے جِہڑا اُوندے سامݨیں مُومن بَݨ تے آسے، اَتے عَمل وِی نیک کِیتے ہوسِسّ، تاں اِہجے آدمیاں کِیتے بُلند دَرجات ہِن (٧٥)۔ ہَمیشہ پَھیلئے پَھیلئے رَہݨ والے باغ ہِن، جِنھاں تَلّے نہراں وَہندیاں وَڳدِیاں پِیاں ہوسِن، او ہمیشہ اُنھاں وِچ رَہسِن، اَتے اِیہ اُوں شَخص دا بَدلہ ہے جِہڑا پاک رِیہے (٧٦)۔ اَتے تحقیق اَساں مُوسیٰ کولھ وَحی بھیڄی، جو تُوں میݙیاں بَندیاں کُوں رَات و رَات کَڈھ وَن٘ڄ، وَل اُنھاں کِیتے سَمندر وِچ سوٹی مار تے سُکّا رَاہ بݨا گِھن، نہ تیکُوں پَکڑیج پُووَݨ دا ݙَر ہوسی، اَتے نہ کہیں قِسم دا خدشہ (خطرہ)! اِݙُوں فِرعون اَپݨیں لَشکر نال لَا تے انھاں دے پِچُّھوں ڳیا، پَر اُنھاں اُتے سَمندر دا پاݨِیں چَڑھ آیا، تے اُنھاں کُوں چَن٘ڳی طرح ٻوڑ چھوڑیا (٧٨)۔ اَتے فِرعون اَپݨِیں قَوم کُوں گُمراہ کر چھوڑیا، اَتے سِدّھے رَاہ نہ لایا (٧٩)۔ اَے بنی اِسرائیل تحقیق اَساں تُہاکُوں تُہاݙے دُشمن کنُوں نِجات ݙِیوائی اَتے تُہاݙے نال کوہِ طُور دے سَڄّے پاسُوں دَا وَعدہ کِیتا، اَتے اَساں تُہاݙے کِیتے اُتُّوں مَن تے سَلویٰ (سلُوݨ تے مِٹّھاج) لَہایا (٨٠)۔ اَللہ آکھیا، جو پاک صاف شَئیں کھاؤ، جِہڑیاں اَساں تُہاکُوں ݙِتِّیاں ہِن، اَتے حَد کنُوں باہر نہ نِکل وَن٘ڄائے، نہ تاں تُہاݙے اُتّے میݙا غضب ڈھہسے اَتے جِیندے اُتے میݙا غضب ݙَٹَّھا، ٻَس او بَرباد تِھی ڳیا(٨١)۔ اَتے مَیں اُوندے کِیتے بَخشݨ ہار ہَاں، جِہڑا تَوبہ تائب تِھی ویسے، اَتے اِیمان گِھن آسے اَتے نیک عَمل کریسے، وَل سِدّھی رَاہ تے وِی چَلسے(٨٢)۔ اَتے اَے مُوسیٰ تیکُوں اَپݨِیں قَوم کنُوں اَڳُوں کِہڑی شَئے گِھن آئی ہے (٨٣)۔ اُوں آکھیا، او وِی میݙے پِچُّھوں لڳے آندے ہِن، اَتے میݙے رَبّ آ ! مَیں تَیں دو جلدی اِیں ڳالھُوں کِیتی ہے، جو تُوں راضی تِھی وَن٘ڄیں (٨٤)۔ اَللہ آکھیا، ٻَس اَساں تیݙی قَوم کُوں تیݙے پِچُّھوں ہِک اَزمائش وِچ گَھت ݙِتّے، اَتے سامری اُنھاں کُوں گُمراہ کر گِھدّے (٨٥)۔ ٻَس مُوسیٰ آپݨِیں قَوم دو وَل آیا، کَاوَڑیا ہوئیا تے مُونجھا مُونجھا ! آکھیُس جو اَے میݙی قَوم! کیا تُہاݙے رَبّ تُہاݙے نال وَعدہ نہ کِیتا ہوئیا ہَا وَعدہ وِی سُوہݨاں جیہا، کیا تُہاݙے کِیتے وَعدے دِی میعاد لمبی تِھی ڳئی ہَئی، یا تُساں چَہندے ہَاوے جو تُہاݙے اُتّے تُہاݙے رَبّ دا غضب ڈھہوے، اِیں ڳالھُوں تُساں میݙے نال کِیتے ہوئے وَعدے دِی خلاف وَرزی کر چھوڑی ہے (٨٦)۔ اُنھاں آکھیا، اَساں آپݨِیں اِختیار نال تیݙے نال وَعدہ خِلافی نھیں کِیتی، بَلکہ اَساکُوں اَپݨِیں قَوم دے ڳہݨیاں دَا بار چَوا ݙِتّا ڳِیا ہَا، ٻَس اَساں اُنھاں کُوں (بھا وِچ) سَٹ گھتیا، پَر اِہجی تجویز سامری ݙَسّی ہَئی (٨٧)۔ وَل اُوں اُنھاں کِیتے ہِک وَچّھے دا بوتا کَڈھ کَھڑایا، او ݙَان٘د وان٘گُوں اَوازاں کَڈھیندا ہَا، ٻَس لوکاں آکھیا، جو اِیہ تاں (اَساݙی عِبادت دے ݙَا دَا) معبود ہے، اَتے مُوسیٰ دَا معبود وِی ہے پَر اُوں اِیکُوں وِسار چھوڑے (٨٨)۔ کیا اُنھاں لوکاں نہ ݙِٹَّھا ہَا، جو او نہ تاں اُنھاں دِی کہیں ڳالھ دا جواب ݙیندے اَتے نہ اُنھاں کُوں کوئی نفع یا نُقصان ݙیوݨ دا اِختیار رَکھیندے (٨٩)۔ اَتے تحقیق ہارون اُنھاں کُوں پہلے کنُوں چِتا وِی ݙِتّا ہَا، جو اَے میݙی قَوم! حقیقت اِیہ ہے، جو اِیندے نال تُہاݙی اَزمائش کِیتی ویندی پَئی ہے، اَتے بیشک تُہاݙا رَبّ ٻَہُوں مہربان ہے، ٻَس تُساں میݙی پَیروی کرو ! اَتے میݙے آکھیئے تے چَلُّو (٩٠)۔ او آکھݨ لڳے اَساں تاں اِیندی بَندگی وِچ لڳئے رَہسُوں، جے توڑِیں جو مُوسیٰ اَساݙے کولھ نہ وَل آسے (٩١)۔ مُوسیٰ آکھیا، اَے ہارون ڄَݙاں جو تَیں اُنھاں کُوں گُمراہ تِھیندا ݙِٹَّھا وِی ہَا تاں تیکُوں کَیں روکی رَکھیا ہَا(٩٢)۔ میݙے طریقے تے چَلَّݨ کنُوں، کیا تَیں میݙے آکھیئے دے خِلاف نھیں کِیتا (٩٣)۔ اُوں آکھیا، میݙی مَاء دے پُتر آ ! نَہ میݙی ݙَاڑھی پَکڑ اَتے نہ میݙے سِر (دے وال) پَٹ، مَیں تاں اِیں ڳالھ کنُوں ݙَریا ہَم، جو کِتَھائیں تُوں آ تے نہ آکھیں جو تَیں بَنی اِسرائیل وِچ فَرق گَھت ݙِتِن، اَتے میݙی ڳالھ دَا خیال وِی نہ رَکھیا (٩٤)۔ وَت مُوسیٰ آکھیا، سامری آ  ! تیݙی کیا ڳالھ ہے (٩٥)۔ اُوں آکھیا، مَیں او کُجھ ݙیکھ گِھدّا ہَا، جِہڑا کُجھ اِیہ نہ ݙیکھ سَڳئے ہَن، ٻَس مَیں رسول دے پَیراں تَلے دِی مِٹّی دِی ہِک مُٹّھ بَھر گِھدّی، تے اُوکُوں اِیں (وَچّھے) وِچ گَھت ݙِتُّم اَتے اِیں طرح میݙے نَفس کُوں اِیہ ڳالھ چَن٘ڳی لَڳی (٩٦)۔ مُوسیٰ آکھیا، ٻَس تُوں (اِتُّھوں) چَلیا وَن٘ڄ ! تیݙے کِیتے ساری زِندگی اِیہا (سَزا) ہے جو تُوں (لوکاں کُوں) اَکھیسیں وَدَّا جو میکُوں ہَتّھ نہ لَواہے اَتے تیݙے کِیتے ہِک میعاد ہے پُچّھ پَرتیت دِی، جِہڑی اَصلُوں نہ ٹَلسے، اَتے تُوں اَپݨیں اُوں معبود دو ݙیکھ، جِیندی پُوجا تُوں ݙَاڈھی سِک نال کریندا ہَاویں، اَجھو اَساں اُوکُوں ساڑ چھوڑیسُوں، وَل (اُوندی سُوا کُوں) اُݙا تے دَریا وِچ کِھن٘ڈا پُن٘ڈا ݙیسُوں (٩٧)۔ بیشک تُہاݙا معبود (عبادت دے ݙَا دا) اُوہُو اَللہ اِی ہے، جِیندے سِوا ٻِیا کوئی معبود کائے نھیں، اُوں ہَر شَئے کُوں اَپݨیں عِلم وِچ رَکھیا ہوئیا ہے(٩٨)۔ (اَے رسول) اِیں طرح اَساں تیکُوں او حالات بیان کریندے ہَیں جِہڑے گُزر چُکیئے ہِن، اَتے تحقیق اَساں تیکُوں اَپݨیں طرفُوں ہِک نصیحت (دِی کتاب) عَطا کِیتی ہے (٩٩)۔ جِہڑا شَخص اِیں کنُوں مُن٘ہ پِھریسے، تاں بیشک اُوکُوں قیامت دے ݙین٘ہ ٻَہُوں سَخت بار چاوَݨاں پُوسے (١٠٠)۔ (اِہجے لوک) اُوں عَذاب وِچ ہمیشہ پَھسّے رَہسِن، اَتے قیامت دے ݙین٘ہ اِیہ بار اُنھاں کِیتے ٻَہُوں سَخت ہوسے (١٠١)۔ اُوں ݙین٘ہ صُور پُھوکیا ویسے اَتے گُنہگاراں کُوں (اِہجی حالت وِچ) کَٹَّھا کِیتا ویسے جو اُوں ݙین٘ہ اُنھاں دِیاں اَکّھیں پُٹّھیاں تِھیاں وَدّیاں ہوسِن (١٠٢)۔ او آپس وِچ کُھسّ پُھسّ کریسِن، جو تُساں تاں ٻَس ݙَاہ ݙین٘ہ (دُنیا وِچ) رِیہے ہوسے (١٠٣)۔ اَساں خُوب ڄاݨدے ہِیسے، جِہڑا کُجھ او اَکھیندے وَدّے ہَن، اُوں وَقت ساریاں کنُوں چَن٘ڳا اَندازہ لَاوَݨ والا ݙَسیسے، جو کوئے نہ! تُساں تاں محض ہِک ݙین٘ہ رِیہے ہِیوے (١٠٤)۔ اَتے تَیں کنُوں پَہاڑاں دے متعلّق پُچھدِن، ٻَس آکھ ݙے جو میݙا رَبّ (اُوں ݙین٘ہ) اُنھاں کُوں اُݙا پُݙَا ݙیسے (١٠٥)۔ اَصلُوں چِٹ پدّھر بݨا چھوڑیسے (١٠٦)۔ جِیندے اُتّے نہ ݙِن٘گی پِھن٘گی جاء نَظرسے، اَتے نہ کوئی ٹِٻہ شِٻَّہ (١٠٧)۔ اُوں ݙین٘ہ سارے لوک ہِک سَݙݨ والے دے پِچُّھوں لَڳ پُوسِن تے اُوندے اَڳُوں کوئی نہ اَکڑِیسے، اَتے ٻَہُوں مہربان اَللہ دے اَڳُوں سَب دِیاں آوازاں دَبِیج ویسِن، ٻَس تُوں چَھڑے کھسکار دے سِوا کوئی آواز نہ سُݨسیں (١٠٨)۔ اُوں ݙین٘ہ کوئی سِفارِش کہیں کَمّ نہ آسی، سِوائے اُوں شَخص (دِی سِفارِش دے) جیکُوں ٻَہُوں مہربان اَللہ اِجازت ݙیسے، اَتے جِیندی ڳالھ اُوکُوں بھاسے (١٠٩)۔ او ڄاݨدا کھڑے جِہڑا کُجھ اُنھاں لوکاں دے سامݨیں ہے، اَتے جِہڑا کُجھ اُنھاں کنُوں پہلے تِھی چُکئیے، لوکاں دا عِلم تاں اِیں ڳالھ دا کوئی اَحاطہ نھیں کر سَڳدا(١١٠)۔ اَتے ہمیش جِیوݨ والی تے قائم رَہݨ والی ہَستی دے سامݨیں اُنھاں دے سِر جُھک ویسِن، اَتے تحقیق جَیں ظُلم دِی ڳَنڈھڑی چَا گِھدّی اُوہُو نا مُراد رَہسی (١١١)۔ اَتے جِہڑا شَخص نیک کَمّ کریسے، اَتے مُومِن وِی ہوسے، تاں اُوکُوں نہ کَہیں ظُلم دا ݙَر ہوسے اَتے نہ اُوندی کوئی حَق تَلفی ہوسے(١١٢)۔ اَتے اِیں طرح اَساں قرآن کُوں عَربی وِچ نازِل کِیتے اَتے اِیندے وِچ دے کئی ݙَراوے وَلا بَھں٘وا تے بیان کِیتے ہِن، تاں جو لوک پَرہیزگار بَݨ وَن٘ڄݨ یا اُنھاں کِیتے ہوش (نصیحت) دا باعث بݨِݨ (١١٣)۔ ٻَس اَللہ ٻَہُوں اُچّے دَرجے والا، تے حقیقی بادشاہ ہے، (اَے رسول) قرآن دے بارے جَلدی نہ کِیتی کر، جے توڑِیں جو تَیں دو وَحی پُوری نہ آون٘ڄے، اَتے دُعا مَن٘گی کر جو میݙے رَبّ آ ، میݙے عِلم کُوں ٻِیا وِی وَدھا (١١٤)۔ اَتے اَساں اِیں کنُوں پہلے آدَم کنُوں یقیناً قَول گِھدّا ہَا، پَر اُوں وِسار ݙِتا، اَتے اَساں اُوکُوں پَکّے اِرادے والا نہ ݙِٹَّھا(١١٥)۔ اَتے ڄَݙاں اَساں فرشتیاں کُوں آکھیا ہَا، جو آدم کُوں سجدہ کرو، تاں اُنھاں ساریاں سجدہ کِیتا سِوائے اِبلیس دے، جَیں اِنکار چَا کِیتا ہَا (١١٦)۔ اَساں آدم کُوں آکھیا، جو بیشک اِیہ تیݙا اَتے تیݙی ذال دَا دُشمن ہے، کِتَھائیں تُہاکُوں بَہشت وِچُوں کَڈھوا نہ چھوڑے، وَل مُصیبتاں وِچ نہ آوَن٘ڄو (١١٧)۔ بیشک نہ تُوں اِتَّھاں بُکھا رَہندیں اَتے نہ تَن کنُوں نَنگا(١١٨)۔ اَتے بیشک اتھاں نہ تیکُوں تریھ لڳدی ہے تے نہ تیکُوں دُھپ لَڳدی ہے (١١٩)۔ پَر شیطان اُوکُوں وِسواس وِچ گَھت ݙِتَّا ، آکھیُس، کیا مَیں تیکُوں اِہجا دَرخت (اَن) ݙَساواں جِہڑا تیݙے ہمیش جِیندے رَہݨ دا سَبب بَݨ وَن٘ڄے، اَتے اہجی بادشاہی وِی ݙَساواں جو کݙاہِیں نہ کھسِیجے (١٢٠)۔ ٻَس ݙُوہائِیں اُوں وَݨ دَا پَھل کَھادا تاں ہِک ٻئے اُتّے اُنھاں دے نن٘گیج ظاہر تِھی ڳئے، اَتے بَہشت دے پَتراں نال اَپݨیں نَن٘گیج کُوں کَڄݨ لَڳ پَے، اَتے آدَم نے اَپݨیں رَبّ دِی نافرمانی چَا کِیتی، ٻَس او سِدّھے رَاہ کنُوں تِھڑک ڳیا(١٢١)۔ وَل اُوندے رَبّ اُوندے اُتّے مہربانی چَا کِیتی، اُوندی تَوبہ قبول کر گِھدّی تے سِدّھی رَاہ چَا لائیا (١٢٢)۔ اَللہ آکھیا، تُساں ݙُوہائیں کَٹّھے اِتُّھوں تَلّے لَہ وَن٘ڄُو، تُہاݙے وِچُوں بعضے بعضیاں دے دُشمن تِھی رَہسُو، ٻَس جِہڑا میݙی ہِدایت اُتے چَلسے تاں او نہ گُمراہ تِھیسے اَتے نہ مُصیبت وِچ پَوسے (١٢٣)۔ اَتے جَیں میݙی نصیحت (ذِکر) کنُوں مُن٘ہ پھیر گِھدّا، تاں اُوندی زِندگی اَوکھی گُزرسی، اَتے قیامت دے ݙِین٘ہ اَندّھا کر تے اُٹَھایا ویسے(١٢٤)۔ او اَکھیسے، میݙے رَبّ آ ! میکُوں اَندھا کر تے کِیُوں اُٹَھائی، مَیں تَاں چَن٘ڳا بَھلا ݙیکھدا بَھلیندا وَدَّا ہَم (١٢٥)۔ اَللہ اَکھیسے جِیویں جو میݙیاں آیاتاں تیݙے کولھ آئیاں ہَن، تاں تَیں اُنھاں کُوں وِسار ݙِتا ہَا، اِیویں اِی اَڄ تیکُوں وِسار ݙِتا ڳے (١٢٦)۔ اَتے اُوکُوں وِی اِیویں جَزا ݙیسُوں، جِہڑا حَد کنُوں نِکل ویسے، اَتے جِہڑا اَپݨیں رَبّ دِیاں آیاتاں اُتّے اِیمان نہ گِھن آسے، اَتے آخرت دَا عَذاب ٻَہُوں سَخت ہے اَتے ہمیش رَہݨ والا ہے(١٢٧)۔ کیا اُنھاں کِیتے اِیں ڳالھ وِچ کوئی ہِدایت نہ ہَئی، جو ڄَݙاں اَساں اُنھاں کنُوں پہلے کئی قَوماں کُوں تَباہ کر ݙِتے، جِنھاں دِیاں وَستیاں (ٹِکاݨیاں) وِچ اِیہ ٹُردے پِھردے وَدِّن، بیشک اِیندے وِچ عقل والیاں کِیتے نِشانیاں ہِن(١٢٨)۔ اَتے جیکر تیݙے رَبّ دِی طرفُوں پہلے کنُوں ہِک ڳالھ مُکّی ہوئی نہ ہُوندی تاں اُنھاں اُتّے لازمی عَذاب آڳیا ہوندا، ٻِیا اِیہ جو جیکر اُنھاں کِیتے اَجل (میعاد) وِی مقرر نہ تِھی چُکّی ہُوندی(١٢٩)۔ ٻَس جو کُجھ اِیہ اَکھیندِن اُوندے اُتّے صَبر چَا کر، اَتے اَپݨیں رَبّ دِیاں تعریفاں نال اُوندی تسبیح پَڑھی کِیتی کر، سِجھ نِکلݨ کنُوں پہلے، اُوندے لَہ وَن٘ڄݨ کنُوں پہلے، ٻِیا اِیہ جو رَات دے کُجھ ویلیاں وِچ وِی تَسبیح پَڑھی رَکّھ، اَتے ݙین٘ہ دے اِݙُّوں، اُݙُّوں (کِناریاں تے) وِی! اِیں طرح تُوں خُوش رَہسیں(١٣٠)۔ اَتے اَکّھیں بَھن٘وا تے وِی نہ ݙیکھ اُنھاں وِچُوں دے لوکاں کُوں، جِنھاں کُوں اَساں زِندگی دے ٹَھاٹھ ٻَاٹھ نال رَڄایا ہوئے، اِیہ تاں اُنھاں کُوں اَزمائِش وِچ سَٹَّݨ ہے اَتے تیݙے رَبّ دا رِزق ٻَہُوں چَن٘ڳا تے ہمیش کِیتے ہے(١٣١)۔ اَتے اَپݨیاں لوکاں کُوں نماز کِیتے حُکم ݙے اَتے اِیندا پابند تِھی تے رَہ، اَساں تَیں کنُوں رِزق نِسّے مَن٘گدے، بَلکہ خُود اَساں اِی تیکُوں رِزق ݙیندے ہَیں، اَتے پرہیزگاراں دا تاں چَن٘ڳا اَنجام ہے (١٣٢)۔ اَتے اَہدِن جو اِیہ آپݨیں رَبّ کنُوں اَساݙے کِیتے کوئی نِشانی (معجزہ) کِیُوں نھیں گِھن آندا، بَھلا کیا انھاں کولھ پہلیاں کِتاباں دے وِچ وی روشن دَلیل نھیں آ چُکّی (١٣٣)۔ اَتے جیکر اَساں اُنھاں کُوں اِیں کنُوں پہلے کَہیں عَذاب وِچ تَباہ کر چھوڑیندے، تاں اَکھیندے جو اَساݙے رَبّ آ ! تَیں اَساں دو کوئی رسول کِیُوں نھیوی بھیڄیا تاں جو اَساں ذلیل تے خُوار تِھیوَݨ کنُوں پہلے اِی تیݙیاں آیاتاں دِی پَیروی کر گِھندے(١٣٤)۔ (اَے رسول) آکھ ݙے جو ہَر کوئی عَملاں دے نتیجیاں دِی اِنتظار وِچ ہے، ٻَس تُساں وِی اِنتظار کرو، اَجھو تُہاکُوں پَتہ لَڳ ویسے جو کوݨ (دِین دے) سِدّھے رَاہ تے چَلَّݨ والا ہے، اَتے کَیں ہِدایت پَا گِھدّی ہے(١٣٥)۔