Wb/skr/اُنتریہواں سیپارہ

سورۃ الملک مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے ، وَݙی رحمت کرݨ والا ہے

ٻَہُوں بَرکتاں والی ہے او ہَستی جِیندے ہَتّھاں وِچ کُل بادشاہی ہے، او ہَر شَئے اُتے پُورا پُورا قابُو رَکھݨ والا ہے (١)۔ جیں مَوت بݨائی ہے تے حیاتی بخشی ہے، تاں جو او تُہاکُوں اَزماوے جو تُہاݙے وِچُوں کَوݨ سوہݨیں کنُوں سوہݨیں عَمل کرݨ والا ہے، اَتے او ٻَہُوں زبردست ہے بَخشݨ ہار وِی ہے (٢)۔ جَیں سَتّ اَسمان ہِک ٻئے دے تَلّے اُتّے کرتے بݨائِن ، تُوں ٻَہُوں مہربان (اَللہ) دِی پَیدا کِیتی ہوئی کہیں وِی شَئے وِچ بُھل چُک (نقص) نہ ݙیکھسیں، ٻَس دِید بَھنوا تے ہَر پاسے ݙیکھ کیا تیکُوں کوئی کِتھائیں ݙلیک (فتور) نظر آندے (٣)۔ وَل ݙُوجھی واری وِی دِید بَھن٘وا تے ݙیکھ گِھن، تیݙی دِید خالی ہَتّھ (ناکام) رَہسی اَتے او تَھکّی تُرّٹی وَل آسی (٤)۔ اَتے تحقیق اَساں دُنیا دے کولھوں والے اَسمان کُوں ݙِیویاں نال سِنگھار سنوار چھوڑیے، اَتے اُنھاں شیطاناں دے سنگسار کرݨ (پَتھر مار مار تے مار چھوڑݨ) دا ذَریعہ وِی بَݨا ݙِتے، اَتے تیار کر رَکھیا ہے اُنھاں کِیتے بھڑکدی ہوئی بھَا دَا عذَاب (٥)۔ اَتے اَپݨیں رَبّ کُوں نَہ مَنّݨ والے بندیاں کِیتے دَوزخ دا عَذاب ہے اَتے او ٻَہُوں گَندی جاء ہے وَن٘ڄ رَہݨ کِیتے (٦)۔ ڄَݙاں او اُوندے وِچ سَٹّیے ویسِن، تاں اُتُّھوں آوَݨ والی دَھاڑ چِنگھاڑ دِی ہولناک آواز سُݨیسنے، اَتے او وَݙے جوش کھاندی پَئی ہوسی (٧)۔ اِیویں لڳسے جو او وَݙی کاوِڑ وِچ آ تے اُٻَل (پَھٹ) پوسے جِہڑے ویلے وِی اُوندے وِچ اُنھاں دِی کوئی ٹولی سَٹی ویسے تاں اُوندے چوکیدار اُنھاں کنُوں پُچھسِن کیا تُہاݙے کولھ کوئی ݙَراوَݨ چِتاوَݨ والا نہ آیا ہَا (٨)۔ او اَکھیسِن ہَا (کِیُوں نھیں)! اَساݙے کولھ ݙَراوَݨ چِتاوَݨ والا ضرور آیا ہَا، پَر اَساں اُوکُوں کُوڑا چَا آکھیا، اَتے اَساں اِیہ وِی آکھیا جو اَللہ تاں اِہجی کوئی شَئے نازِل وِی نھیں کِیتی، تُساں لوک تاں اَصلُوں وَݙی گُمراہی وِچ پَے ڳیوے (٩)۔ اَتے او اَکھیسِن، جیکر اَساں چَنڳی طرح سُݨدے یا سَمجھدے ہوندے تاں (اَڄ) اَساں دَوزَخ وِچ رَہݨ والیاں رَلّے نہ ہوندے (١٠)۔ ٻَس او آپݨیاں گُناہاں کُوں مَن گِھنسِن، پَر دَوزخ دے رَہݨ والیاں کِیتے (معافی) ٻَہُوں پَرے دِی ڳالھ ہے (١١)۔ بیشک جِہڑے لوک اُوڈھر تِھی تے وِی اَپݨیں رَبّ کنُوں ݙَردِن، تاں اُنھاں کِیتے تاں بخشش ہے، ٻَہُوں وَݙا اَجر ہے (١٢)۔ اَتے تُساں بھاویں اَپݨیں ڳالھ ہولے ہولے لُکا تے کرو یا اُوکُوں اُچّا اُچّا ظاہر کر تے آکھو، تحقیق او تاں دلیں دے بھیداں توڑِیں کُوں وِی خُوب ڄاݨدا ہے (١٣)۔ کیا او وِی نھیں ڄاݨدا جیں پَیدا کِیتے، حالانکہ او تاں اَصلُوں باریک شَئے کُوں ݙیکھ گِھندے، ٻَہُوں خبردار ہے (١٤)۔ او اُوہو تاں ہے جیں تُہاݙے اَڳُوں زمین کُوں کُولا کر تے وِچھا ݙِتے، ٻَس تُساں اُوندے راہاں اُتے ٹُرو پِھرو، اَتے اُوں (اَللہ) دے ݙِتے رِزق وِچُوں کھاؤ پِیؤو، اَتے اُوندے کولھ (قبراں وِچُوں) اُٹّھی تے کَٹّھے وَن٘ڄ تِھیوݨیں (١٥)۔ کیا تُہاکُوں اِیہ ݙَر کائے نھیں جو جِہڑا اَسمان وِچ ہے او تُہاکُوں زمین وِچ لَہا چھوڑے ڄَݙاں کݙائیں جو او ہَلّݨ کَن٘بَݨ لڳ پُووے (١٦)۔ یا تُساں آسمان وِچ رَہݨ والی ہَستی کنُوں بے خَوفے تھئے ہوئے ہِیوے ٻَھاویں او تُہاݙے اُتّے پَتھر دِیاں کنکریاں دا مِین٘ہ کِیُوں نہ وَسا ݙیوے، وَت تُساں ڄاݨ گِھنسو جو میݙا ݙَراوَݨ کِیہُو جیہا ہوندے (١٧)۔ اَتے تحقیق انھاں کنُوں پہلے دے لوکاں وِی حقیقت کُوں کُوڑا آکھ چھوڑیا ہَا، ٻَس (ݙیکھ گِھنُّو) میݙا کیہُو جیہا عذاب آ تے ریہا (١٨)۔ کیا اُنھاں لوکاں پَکھیاں پَرندیاں کُوں آپݨیں سِراں اُتے کَھن٘ب کِھن٘ڈا تے اَتے کَھنب سَنگوڑ تے اُݙدیں نھیں ݙِٹّھا، ٻَہُوں مہربان اَللہ دے سِوا ٻِیا کوئی نھیں جِہڑا اُنھاں کُوں (ہَوا وِچ) تَھرا سَڳے، بیشک او ہَر شَئے کُوں چَنڳی طرح ݙیکھدا رَہندے (١٩)۔ بَھلا او کوݨ ہے جِہڑا تُہاݙا لَشکر بَݨ تے تُہاکُوں مَدد ݙے سَڳدے سِوائے ٻَہُوں مہربان اَللہ دے، کافر تاں اَصلُوں دھوکے وِچ پَھس ڳئِن (٢٠)۔ بَھلا تُہاکُوں رِزق ݙیوݨ والا کوݨ تِھی سَڳدے، جیکر اَللہ آپݨیں رِزق کُوں جَھل گِھنے، بلکہ اِیہ تاں محض سَرکشی وِچ لڳئے ہوئِن، تے حَق کنُوں پَرے رَہݨ وِچ لڳئے ہوئِن (٢١)۔ بَھلا مُن٘ہ دے بَھرنے پُٹّھا (ذلیل) تِھی تے ٹُرݨ والا زیادہ ہدایت اُتے ہوندے ، یا جِہڑا سِدّھے رَاہ تے تَھرام نال ٹُردے ویندا (٢٢)۔ (اَے رسول) آکھ ݙے، جو او تاں اُوہو ہے جیں تُہاکُوں پَیدا کِیتے وَل تُہاݙے سُݨݨ کِیتے کَنّ ، ݙیکھݨ کِیتے اَکّھیں تے سوچَݨ سَمجھݨ کِیتے دِلّ بݨا چھوڑئِن، پَر تُساں اُوندا ٻَہُوں تھوڑا شُکر اَدا کریندے وے (٢٣)۔ آکھ ݙے، جو او تاں اُوہو ہے جیں تُہاکُوں زمین اُتّے (وَدھا پَھلا تے) کِھن٘ڈا ݙِتے، وَل اُوندو اِی تُساں کَٹّھے کِیتے ویسُو ! (٢٤)۔ اَتے او لوک اَکھیندِن جو کَݙاں اِیہ وَعدہ پُورا تِھیسے، جیکر سَچّے ہِووّے تاں (ݙَساؤ) (٢٥)۔ آکھ ݙے جو اَصل وِچ اِیندا پَتہ تاں محض اَللہ کُوں ہے، اَتے مَیں تاں مَحض صاف صاف چِتاوَݨ ݙَراوَݨ والا ہَاں (٢٦)۔ ٻَس ڄَݙاں او ݙیکھ گِھنسِن جو او (وَعدہ) کولھُوں آڳئے تاں اُنھاں لوکاں دے جِنھاں کُفر اِختیار کِیتا ہوئے مُن٘ہ لَہہ (وِڳڑ) ویسِن، وَت (اُنھاں کُوں) آکھیا ویسے جو اِیہا تاں ہے او شَئے جیندا تُساں تقاضا کریندے ہاوے (٢٧)۔ آکھ ݙے کیا تُساں سوچے جو بھاویں اَللہ میکُوں تے میݙے نال والیاں کُوں مار گَھتّے، بھاویں اَساݙے اُتّے رحم چَا کرے، پَر تُساں کافراں کُوں دَرد ناک عذاب کنُوں بَچاوَݨ والا کوݨ ہوسی (٢٨)۔ آکھ ݙے جو او تاں ٻَہُوں مہربان ہے جِیندے اُتے اَساں اِیمان گِھن آئے ہَیں، اَتے اُوندے اِی اُتّے توکّل کریندے ہَیں، ٻَس اَجھو تُہاکُوں پَتہ لڳ ویسے، جو کوݨ کُھلّی گُمراہی وِچ ہے (٢٩)۔ آکھ ݙے، بَھلا تُساں غور کِیتے جو جیکر تُہاݙا پاݨِیں سُکّ وَن٘ڄے تاں کُوݨ تُہاݙے کِیتے تازے پاݨِیں دا چَشمہ وَہا آسے (٣٠)۔

سورۃ القلم مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے ، وَݙی رحمت کرݨ والا ہے

نٓ، قَسم ہے قلم دِی، تے اُوندی جِہڑا کُجھ (قَلم والے) لِکھدے پئِن (١)۔ جو تُوں اَپݨیں رَبّ دے فضل نال پاڳل اَصلُوں کائے نِھیں (٢)۔ اَتے بیشک تیݙے کِیتے نہ مُکّݨ والا اَجر ہے (٣)۔ اَتے بیشک تُوں ٻَہُوں وَݙے تے سوہݨیں خلق والا ہیں (٤)۔ اَتے بیشک تُوں وِی ݙیکھسیں تے اِیہ (کافر وِی) ݙیکھ گِھنسِن (٥)۔ جو تُہاݙے وِچُّوں کوݨ پاڳل ہے (٦)۔ بیشک تیݙا رَبّ تاں اُوکُوں وِی خُوب ڄاݨدے جِہڑا اُوندے رَاہ کنُوں تِھڑک ڳئے تے اُنھاں کُوں وِی خُوب ڄاݨدے جِہڑے ہدایت والے رَاہ تے چَلدے وَدّے ہِن (٧)۔ ٻَس کُوڑ آکھݨ والیاں دِی ڳالھ اَصلُوں نہ مَنّیں (٨)۔ اَتے اِیہ لوک چَہندِن جو ، تُوں (مَذہب وِچ) کُجھ ڈھل ݙے، تاں او وِی کُجھ ڈھلّے تِھی ویسِن (٩)۔ اَتے کہیں اِہجے شخص دے آکھیے وِی نہ لڳݨاں، جِہڑا ٻَہُوں قَسماں چاوَݨ دا عادی ہووے، تے ذلیل شخص ہووے (١٠)۔ طعنے ݙیوݨ والا ہووے، چُغلیاں لیندا وَدّا ہووے (١١)۔ بَھلائی کرݨ کنُوں مَنع کرݨ والا ہووے حَد کنُوں وَدّھ بَدکردار ہووے (١٢)۔ بے دَردی، بد خلقا ہووے، اَتے اِیندے عِلاوہ بَد ذات ہووے (١٣)۔ اِیہ اِیں واسطے ہے جو او مال والا ہے تے پُتراں والا ہے (١٤)۔ ڄَݙاں اُوکُوں اَساݙیاں آیاتاں پَڑھ تے سُݨائیاں ویندِن تاں اَہدے جو اِیہ تاں اَڳلے وقتاں دے لوکاں دِیاں کہاݨیاں ہِن (١٥)۔ اَجھو اَساں اُوندے نَکّ کُوں (ذِلّت دا) ٹَھنبھ ݙیوݨ والے ہَیں (١٦)۔ اَساں اُنھاں دِی اِیں طرح اَزمائش کِیتی، جیں طرح اَساں باغ والیاں دِی اَزمائش کِیتی ہَئی، ڄَݙاں اُنھاں قَسماں چَا چَا تے آکھیا، جو اَساں سویلے سویلے اِیندے پَھل تروڑ گِھنسُوں (١٧)۔ (اِتّے یقین ہَا جو) انشاء اَللہ وِی نہ اَکھیُونے (١٨)۔ ٻَس تیݙے رَبّ دِی طرفُوں اُوندے اُتُّوں ہِک پِھر وَن٘ڄݨ والی آفت آ تے پِھر ڳئی، پَر او اَڄَݨ سُتّے پَے ہَن (١٩)۔ ٻَس او (باغ) اِیویں تِھی ڳیا، جِیویں کہیں فصل کُوں ڄَڑھُوں پَٹ سَٹیا ہووے (٢٠)۔ ٻَس سویل تِھیوݨ تے او ہِک ٻئے کُوں سَݙݨ لَڳ پَئے (٢١)۔ جو تُساں سویلے سویلے اَپݨیں باغ دِی پار دو پُڄ ڄُلّو، جیکر تُساں پَھل تروڑَݨ چَہندو (٢٢)۔ ٻَس او ٹُر پَئے ، اَتے آپس وِچ ہولے ہولے ڳالھِیں کریندے ویندے ہَن (٢٣)۔ جو اَڄ دے ݙین٘ہ کوئی مسکین فقیر باغ وِچ تُہاݙے نیڑے وِی نہ آسَڳے (٢٤)۔ اَتے ہَر کوئی بخیل بَݨ تے سَویرے سویرے ٹُر پِیا اِیہ سَمجھ تے جو سَب کُجھ اُوندے ہَتّھ وِچ ہے (٢٥)۔ پَر ڄَݙاں اُنھاں اُوکُوں وَن٘ڄ ݙِٹّھا، تاں آکھݨ لَڳ پَے ، اَساں تاں کِتھائیں رَاہ بُھل تے آڳئے ہَیں (٢٦)۔ کوئے نہ، اَساں تاں اصلُوں بد نصیبے تِھی تے رَہ ڳئے ہَیں، (٢٧)۔ اُنھاں دے ہِک اِنصافی آکھیا، کَیا مَیں تُہاکُوں آکھیا نہ ہَم، جو تُساں تسبیح (یعنی اَللہ دا پاک ہووَݨ) کیُوں نھیں مَنیندے (٢٨)۔ وَت اُنھاں آکھیا، اَساݙا رَبّ تاں پاک ہے، بیشک اَساں خُود قصور وار تِھی ڳے ہَاسے (٢٩)۔ ٻَس بعضے بعضیاں کُوں ہِک ٻئے دے مُن٘ہ مقابلے تِھی تے مَلامت کرݨ لڳ پَے (٣٠)۔ اُنھاں آکھیا، ہائے شَامت اَساݙِی، اَساں تاں اَصلُوں نافرمان تِھی ڳئے ہَاسے (٣١)۔ تِھی سَڳدے اَساݙا رَبّ اِیندے بدلے اَساکُوں اِیں کنُوں کَہیں چَنڳی حالت وِچ کر ݙیوے، بیشک اَساں تاں آپݨیں رَبّ دو رغبت کریندے ہَیں (٣٢)۔ اِیویں تاں آندے عَذاب (اِیں دُنیا تے) اَتے آخرت دا عذاب تاں کِتھائیں وَدّھ تے ہے، اِیویں ہوندا جو او اِیں ڳالھ کُوں ڄاݨ گِھندے (٣٣)۔ تحقیق مُتّقی لوکاں کِیتے اُنھاں دے رَبّ دے کولھ نعمتاں بھرے باغ ہِن (٣٤)۔ کیا اَساں فرمانبردار (مسلماناں) کُوں گُنہگار لوکاں وَانگوں سَمجھسُوں (٣٥)۔ تُہاکُوں تِھی کیا ڳئے ؟ کِہجے واہیات فیصلے چَا کریندے وے (٣٦)۔ یا تُہاݙے کولھ کوئی اِہجی کِتاب ہے جِیندے وِچُوں اِیہ ڳالھِیں پَڑھدے ہِیوے (٣٧)۔ بغیر کہیں شَک دے اُوندے وِچ تُہاݙے کِیتے اُوہو کُجھ ہے جیکُوں تُساں پَسند کریندے وے (٣٨)۔ کیا تیݙے کولھ اَساݙِی طرفُوں اِہجیاں قَسماں چاتیاں ہوئیاں ہِن، جِہڑیاں قیامت دے ݙین٘ہ توڑِیں قائم رہسِن، جو بیشک ہَر او شَئے تُہاکُوں مِل ویندی رَہسی جِیندا حُکم کریندے رَہسو (٣٩)۔ اُنھاں کنُوں پُچُّھو جو اُنھاں وِچُّوں کوݨ اِیں (قسم) دِی ذمے داری چیندے (٤٠)۔ یا اِیں (سِلسلے وِچ) اُنھاں دے بݨائے ہوئے شریک وِی ہِن وَل تاں آپݨیاں شریکاں کُوں گِھن آوِن، جیکر اِیہ سَچّے ہِن (٤١)۔ جِہڑے ݙین٘ہ ٻَہُوں اَوکھا وَقت آڳیا تے سَجدے کِیتے سَݙیا ڳِیا، تاں اُنھاں کُوں (سَجدے دِی) توفیق وِی حاصل نہ تِھی سَڳسی (٤٢)۔ (شرم کنُوں) اُنھاں دِیاں اَکّھیں جِھکیاں تِھی ویسِن، ذِلّت اُنھاں کُوں ویڑھ گِھنسی، اَتے تحقیق اُنھاں کُوں تاں (دُنیا وِچ وِی) سَجدے کِیتے سَݙیا ویندا ہَا، ڄَݙاں جو اِیہ کَم کرݨ جوگے ٹِھیک ٹَھاک وِی ہِن (٤٣)۔ (اَے رسول) ٻَس تُوں میݙا تے اُوندا معاملہ میݙے اُتّے چھوڑ ݙے، جِہڑا جو اِیں کلام کُوں کُوڑا اَکھیندے اَجھو مَیں اُنھاں کُوں ہَولے ہولے جیں طرح (عذاب دو) گِھن آساں ، اُنھاں کُوں پَتہ وِی کائے نھیں (٤٤)۔ اَتے مَیں اُنھاں کُوں مُہلت وِی ݙِتی آنداں، پَر میݙی تدبیر تاں کافِی زبردست ہے (٤٥)۔ کیا تُوں اُنھاں کنُوں کوئی اَجر مَنگدیں جو او کہیں چَٹّی (تاوان) دے بار تَلے کُٻّے تَھئے ویندِن (٤٦)۔ یا اُنھاں کولھ غیب دا عِلم آڳئے، جیکوں او لِکھ گِھندِن (٤٧)۔ ٻَس تُوں آپݨیں رَبّ دے حُکم کِیتے (تھوڑی دیر) صَبر چَا کر، اَتے مَچّھی دے (ڈھڈھ وِچ رَہݨ والے یُونس) وانگوں نہ تِھی وَن٘ڄ، اُوں تاں ڄَݙاں سَݙ ماریا ہَا تاں ݙُکھ (غم) نال ٻَہُوں بَھریا ہویا ہا (٤٨)۔ جیکر اُوندے رَبّ دِی نعمت اُوں توڑِیں نہ پُڄ ویندی، تاں او کُرّ (سُکّے میدان) اُتے سَٹ ݙِتا ویندا، اُوندی حالت ٻَہُوں خَراب تِھی ویندی (٤٩)۔ ٻَس اُوندے رَبّ نے اُوکُوں (آپݨیں کِیتے) چُݨ گِھدّا، وَت اُوکُوں آپݨیں نیک بَندیاں وِچ رَلا چھوڑیا (٥٠)۔ اَتے تحقیق جِنھاں کُفر اِختیار کِیتا ہوئے اِیویں لڳدِن اَکّھیں پوڑ پوڑ تے (زِچّ کر کر تے) آپݨیں مقام کنُوں تِلکا چھوڑیسِن، ڄَݙاں جو او قرآن (ذِکر) کُوں سُݨدِن، تے اَکھیندِن جو بِلا شَک اِیہ تاں پاڳل ہے (٥١)۔ حالانکہ اِیہ تاں ٻِیا کُجھ وِی نھیں، سِوائے اِیندے جو اِیہ سارے جہاناں کِیتے ہِک نصیحت ہے (٥٢)۔

سورۃ الحاقۃ مکیہ

شروع اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

سَچ مُچّ تِھی وَن٘ڄݨ والی (١)۔ اِیہ کیا ہے سَچ مُچ تِھی وَن٘ڄݨ والی؟ (٢)۔ اَتے (اَے رسول) تُوں کیا ڄاݨدیں جو اِیہ سَچ مُچّ تِھی وَن٘ڄݨ والی ہے کیا شَئے؟ (٣)۔ ثمود تے عاد نے تاں اُچّے کڑکاٹ گَھتّݨ والی آفت کُوں کُوڑا آکھیا (٤)۔ ٻَس جِہڑا ثمود ہَا، اُوکُوں تاں سَخت کڑکاٹ والے حادثے وِچ مار گَھتّیا ڳیا (٥)۔ اَتے جِہڑا عَاد ہَا اُوکُوں ہِک تیز گُھلَّݨ والی زور دِی اَندھاری وِچ ہَلاک کر ݙِتا ڳیا (٦)۔ اُوں سَت راتیں تے اَٹھ ݙین٘ہاں تَئیں اُوں ڄَڑھاں پَٹ گَھتَّݨ والی اَندھاری کُوں گھولی رَکھیا، ٻَس تُوں اُوں قَوم کُوں اِیں طرح ڈٹھیں ہوئیں ݙیکھدا جِیویں جو او کھوکھلی پولی کَھڄّی دے مُنڈھ ہُووِن (٧)۔ ٻَس کیا تُوں اُنھاں وِچُوں کہیں کُوں باقی بَچیا ہویا ݙیکھدیں (٨)۔ اَتے فِرعون تے جِہڑے اُوں کنُوں پہلے تِھی گُزرئِن تے او جِہڑے پُٹّھیاں کر ݙِتیاں وَن٘ڄݨ والیاں وَستیاں وِچ آباد ہن، او سارے گُناہاں والے کَم کریندے ہَن (٩)۔ ٻَس اُنھاں آپݨیں رَبّ دے رسول دِی نافرمانی کِیتی، وَت اُنھاں کُوں وَݙی آفت وِچ پَکڑ گِھدّا ڳیا (١٠)۔ بیشک ڄَݙاں پاݨِیں دا طوفان حَد کنُوں وَدّھ ڳیا تاں اَساں، تُساں لوکاں کُوں ٻیڑی وِچ سوار کر گِھدا ہَا (١١)۔ تاں جو اَساں اِیں واقعے کُوں تُہاݙے کِیتے نصیحت دا ذریعہ بݨاؤں، اَتے یاد رَکھݨّ والے کَنّ اِیکُوں یاد رَکّھن (١٢)۔ ٻَس جِہڑے ویلے صُور کُوں ہِکّی پُھوک نال پُھوکیا ویسے (١٣)۔ اَتے زمین تے پہاڑاں کُوں ہَلایا ویسے، ٻَس اُنھاں کُوں ہِکّے دَھک نال بَھن تَروڑ تے ہِکّو جیہا کر ݙِتا ویسے (١٤)۔ اُوں ݙین٘ہ تِھی وَن٘ڄݨ والا واقعہ تِھی تے رَہسی (١٥)۔ اَتے اَسمان پَھٹ ویسِن، ٻَس او اُوں ݙین٘ہ ڈھِلّے پِھلّےتِھی ویسِن (١٦)۔ اَتے فرشتے انھاں دِیاں کنیاں تے آکھڑسِن، ٻِیا اِیہ جو اُوں ݙین٘ہ اَٹّھ فرشتیاں تیݙے رَبّ دے عرش (تخت) کُوں آپݨیں اُتّے چَایا ہوسی (١٧)۔ اُوں ݙین٘ہ تُساں اَللہ دے سامݨیں پیش کِیتے ویسو، اَتے تُہاݙی کوئی ڳالھ لُکّی ہوئی نہ رَہسی (١٨)۔ ٻَس جیکُوں اُوندا اَعمالنامہ اُوندے سَڄّے ہَتّھ وِچ پَکڑایا ویسی (١٩)۔ ٻَس او اَکھیندا وَدّا ہوسے گِھنُّو پَڑھ گِھنُّو میݙا اَعمالنامہ! (٢٠)۔ یقیناً مَیں تاں سَمجھداں وِی ہَم جو میکُوں میݙا حِساب ڈھیڄݨیں، ٻَس او شخص دِل چَہیاں موجاں وِچ ہوسی (٢١)۔ اُچّے باغ وِچ (٢٢)۔ جِیندے میوے جِھکّے جِھکّے جُھکیئے ہوئے ہوسِن (٢٣)۔ (مَزّے نال) کھاؤ پِیؤو، ٻَہُوں چَنڳا بَدلہ ہے، تُہاݙے عَملاں دا، جِہڑے تُساں گزریے ݙین٘ہاں (پِچھلی دُنیا وِچ) کِیتے ہَن (٢٤)۔ تے اَلبتہ جیں شَخص دا اعمالنامہ اُوندے کَھٻّے ہَتّھ وِچ پَکڑایا ویسے، ٻَس او اَکھیسے، جو ہائے میݙی شَامت، میکُوں تاں میݙا اَعمالنامہ پَکڑایا وِی نہ وَن٘ڄے ہَا (٢٥)۔ اَتے میکُوں ݙَسایا ، چِتایا وِی نہ ویندا، جو میݙے عَملاں دا حِساب کیا کُجھ ہے (٢٦)۔ ہائے میݙی شَامت! میکُوں تاں اُوہَا (دُنیاوی) مَوت اِی ہِکّے واری مُکا چُھوڑیندی (٢٧)۔ میݙا مال وِی میݙے کہیں کَمّ نھیں آیا (٢٨)۔ مَیں کنُوں تاں میݙا اِقتدار وِی ویندا رِیہے (٢٩)۔ (حُکم تِھیسی) پَکڑ گِھنُّو اِیکُوں، ٻَس اِیندی ڳِچّی وِچ طوق پَوا ݙیوو (٣٠)۔ وَل اِیکُوں دَوزخ وِچ بُھکا سَٹّو (٣١)۔ وَل اِیکُوں اِہجی زنجیر نال ٻَدھ تے ٹورو، جِیندی لَمبائی سَتّر ٧٠ ہَتّھ ہووے (٣٢)۔ تحقیق او سَب تُوں وَݙیاں عظمتاں والے اَللہ اُتّے اِیمان نہ گِھن آندا ہَا (٣٣)۔ اَتے او فقیر مسکین کُوں روٹی ٹُکر کھواوَݨ دِی ترغیب وِی کہیں کُوں نہ ݙیندا ہَا (٣٤)۔ لَہٰذا (اَڄ) اُوندا اِیں جاء تے کوئی وِی وَݙا حمائتی یار کائے نھیں (٣٥)۔ اَتے نہ کوئی کھاݨاں ہے، سوائے زخماں پَھٹاں دے دھو (رَت پُوں) والے پاݨِیں دے (٣٦)۔ جیکُوں گُنہگاراں دے عِلاوہ ٻِیا کوئی کَھاسی وِی کائے نہ (٣٧)۔ ٻَس مَیں قَسم چینداں اُنھاں شَئیں دِی، جِنھاں کُوں تُساں ݙیکھدے وَدّے ہِیوے (٣٨)۔ اَتے اُنھاں شَئیں دِی جِنھاں کُوں تُساں ݙیکھ وِی نہیں سَڳدے (٣٩)۔ جو تحقیق اِیہ (قرآن) ہِک عِزّتاں والے رسول دا آکھیا ہویا ہے (٤٠)۔ وَت اِیہ کہیں شاعر دا قَول وِی کائے نھیں، پَر تُساں اِیندے اُتے ٻَہُوں تھوڑا اِیمان گِھن آندے وے (٤١)۔ اَتے نہ اِیہ کہیں نجومی دا قَول ہے، پَر تُساں اِیں کنُوں ٻَہُوں تھوڑی نصیحت حاصل کریندے وے (٤٢)۔ بلکہ اِیہ تاں سارے جہاناں دے رَبّ دِی طرفُوں نازِل کِیتا ہویا ہے (٤٣)۔ اَتے جیکر او اَساݙے متعلّق کُجھ ڳالھِیں آپُوں گَھڑ تے گِھن آندا (٤٤)۔ تاں اَساں ضرور اُوکُوں سَڄّے ہَتّھ کنُوں پَکڑ گِھندے (٤٥)۔ وَل اَساں اُوندی ڳِچّی دِی رَڳ کَپ چھوڑیندے (٤٦)۔ ٻَس تُہاݙے وِچُوں کوئی ہِک وِی بَچاوَݨ والا نہ ہوندا (٤٧)۔ اَتے یقیناً اِیہ (قرآن) پَرہیزگاراں کِیتے ہِک نصیحت ہے (٤٨)۔ اَتے یقیناً اَساں ڄَاݨدے ہَیں جو تُہاݙے وِچُوں بعضے اِیکُوں کُوڑا آکھݨ والے ہِن (٤٩)۔ اَتے تحقیق اِیہ (قرآن) کافراں کِیتے پَچھتاوے (حسرت دا) سبب ہے (٥٠)۔ اَتے بیشک اِیہ بالکل حقّی طور تے یقین کرَݨ دے قابِل ہے (٥١)۔ ٻَس وَت تسبیح پَڑھ آپݨے وَݙیاں عَظمتاں والے رَبّ دے ناں دِی (٥٢)۔

سورۃ المعارج مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے ، وَݙی رحمت کرݨ والا ہے

ہِک پُچَّھݨ والے، واقع تِھیوَݨ والے عذاب، دے متعلّق پُچّھیا (١)۔ کافراں کنُوں اِیکُوں دَفع کرݨ والا کوئی کائے نھیں (٢)۔ اِیہ سَب تُوں اُچّیاں پَوڑیاں والے اَللہ دِی طرفُوں ہے (٣)۔ فِرشتے تے روح الامین انھاں پَوڑیاں تے چَڑھ تے ویندِن، ہِک اِہجا ݙین٘ہ لڳدے، جِہڑا پن٘جاہ ہَزار سالاں تَئیں دَرگھیا ہویا ہوندے (٤)۔ ٻَس (اَے رسول) تُوں وَݙے حوصلے نال صَبر کِیتی رَکّھ (٥)۔ یقیناً اِیہ لوک اُوں کُوں ٻَہُوں پَرے سَمجھدِن (٦)۔ اَتے اَساں اُوکُوں ٻَہُوں کولھُوں ݙیکھدے ہَیں (٧)۔ اُوں ݙین٘ہ اَسمان پگھرے ہوئے ترامے وانگوں تِھی ویسے (٨)۔ اَتے پہاڑ تُن٘بی ہوئی اُنْ وانگوں تِھی ویسِن (٩)۔ اَتے نہ کوئی جِگری یار کہیں جِگری یار کُوں کَھڑ پُچھسی (١٠)۔ حالانکہ او ہِک ٻئے کُوں ݙیکھالے وِی ویسِن، ہَر گُنہگار اِیہ چَہسے جو اُوں ݙین٘ہ دے عذاب کنُوں بَچَݨ دِی خاطر او فِدیہ (بدلہ) ݙے ݙیوے آپݨیاں پُتراں کُوں (١١)۔ اَتے آپݨیں ذال کُوں، تے آپݨیں بِھرا کُوں (١٢)۔ اَتے آپݨیں کُن٘بے کُوں جِیندے وِچ او آرام نال رَہندا رِیہا (١٣)۔ اَتے جو کوئی زمین تے ہے، سارے دے سارے، فِدیہ (بدلہ وِچ) ݙے ݙیوے تاں جو اُوکُوں نِجات مِل وَن٘ڄے (١٤)۔ پَر اِیں نہ تِھیسی، یقیناً او ہِک لَمبیاں شُعلیاں والی بَھا ہوسی (١٥)۔ او مُن٘ہ اُتُّوں چَم کُوں زور نال اُدھیڑ گِھنسی (١٦)۔ او ہَر اُوں شَخص کُوں سَݙیسی، جیں (حَق کنُوں) کَن٘ڈ وَلائی تے مُن٘ہ پھیر گِھدا (١٧)۔ اَتے مال کَٹّھا کر تے رَکّھی رَکھیا (١٨)۔ یقیناً اِنسان کُوں بے صَبرا بَݨا تے پَیدا کِیتا ڳئے (١٩)۔ ڄَݙاں اُوکُوں کوئی ݙُکھ تِھیندے تاں گَھبرا ویندے (٢٠)۔ اَتے ڄَݙاں اُوکُوں سُکھ مِلدے تاں کنجوسی کرݨ لَڳ پَوندے (٢١)۔ سِوائے اُنھاں دے جِہڑے نمازاں پَڑھدِن (٢٢)۔ جِہڑے آپݨیاں نمازاں دے ہمیشہ پَابَند تَھئے رَہندِن (٢٣)۔ اَتے جِنھاں دِی مَال مَݙی وِچ کِنھائیں دَا حِصہ مقرر ہوندے (٢٤)۔ چاہے او مَنگݨ والے ہِن، چاہے (کہیں ڳالھُوں) نھیں مَنگدے (٢٥)۔ اَتے جِہڑے جَزا سَزا دے ݙین٘ہ دِی تصدیق کریندِن (مَنیندِن) (٢٦)۔ اَتے جِہڑے اَپݨیں رَبّ دے عذاب کنُوں ݙَردے رَہندِن (٢٧)۔ تحقیق اَپݨیں رَبّ دے عذاب کنُوں کوئی وِی بے خَوفا کائے نھیں (٢٨)۔ اَتے جِہڑے اَپݨیں ننڳیج دِی پُوری پُوری حِفاظت کریندِن (٢٩)۔ سِوائے آپݨیاں ذالیں دے یا جِہڑیاں اُنھاں دِی ملکیت وِچ ہُووِن، وَت اِیں ڳالھ وِچ تحقیق اُنھاں اُتے کوئی وِی ملامت کائے نھیں (٣٠)۔ ٻَس جِہڑے اُنھاں کنُوں کہیں ٻئی کنُوں چَہوِن، تاں اِہجے لوک اِی حَد کنُوں ٹَپ وَن٘ڄݨ والے ہِن (٣١)۔ اَتے جِہڑے آپݨیں کولھ رَکّھیاں ہوئیاں اَمانتاں دا تے (ٻِنھاں نال) کِیتے ہوئے وَعدیاں دا خیال رَکھیندِن (٣٢)۔ اَتے جِہڑے اَپݨیاں گواہیاں اُتّے پَکّے تِھی رَہندِن (٣٣)۔ اَتے جِہڑے آپݨیاں نمازاں دَا پُورا پُورا خیال رَکھی رَکھدِن (٣٤)۔ اِیہے لوک اِی او ہِن جِہڑے وَݙیاں عِزّتاں نال بَہشتی باغاں وِچ رَہسِن (٣٥)۔ (اَے رسول) انھاں لوکاں کُوں کیا تِھی ڳئے، جِنھاں کُفر اِختیار کِیتا ہوئے جو او تیݙے کولھ بَھڄ بَھڄ تے آندے پِیئِن (٣٦)۔ سَڄّے پاسُوں وِی تے کَھٻّے پاسُوں وِی، ٹولیاں دِیاں ٹولیاں تِھی تے (٣٧)۔ کیا انھاں وِچُوں ہَر کوئی اِیہو طَمع رَکھیندے جو اُوکُوں نعمتاں والے باغ وِچ دَاخل کِیتا وَںڄے (٣٨)۔ ہَرگز کوئے نہ! اَساں اُوکُوں جیں شَئے وِچُوں پَیدا کِیتے اُوکُوں او (چَنڳی طرح) ڄاݨدے (٣٩)۔ مَیں (اَللہ) مَشرق تے مغرب والے ساریْاں پاسیْاں دے رَبّ دِی قَسم چَا تے اَکھینداں، جو واقعی اَساں اِیں ڳالھ تے قَادر ہَیں جو (٤٠)۔ انھاں دِی جاء تے انھاں کنُوں چَنڳے لوک گِھن آؤں، اَتے اَساکُوں بے وَسّ اَصلُوں نھیں کِیتا وَن٘ڄ سَڳدا (٤١)۔ ٻَس تُوں اُنھاں کُوں چھوڑیندا کر، تاں جو او فضول ڳالھِیں تے کھیݙ کھوݙ وِچ لڳئے رہِن، او توڑِیں جو اِیہ آپݨاں او ݙین٘ہ ݙیکھ گِھنِّن،! جِیندا اِنھاں نال وَعدہ کِیتا ویندا ہے (٤٢)۔ اُوں ݙین٘ہ اِیہ آپݨیاں قَبراں وِچُوں جَلدی جَلدی نِکل تے اِیں طرح ٻَھڄسِن جِیویں جو او اَپݨیاں بُتاں دے ٹِکاݨیاں دو بَھڄدے ویندے ہووِن (٤٣)۔ اُنھاں دِیاں نَظراں جِھکّیاں تھیاں ہوسِن، ذلّت اُنھاں کُوں وَلھیٹیا ہویا ہوسے، اِیہُو ہے او ݙین٘ہ جِیندا اُنھاں نال وَعدہ کِیتا ویندا رَہندے (٤٤)۔

سورۃ نوح مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے ، وَݙی رحمت کرݨ والا ہے

یقیناً اَساں نُوح کُوں اُوندی قَوم دو بھیڄیا جو آپݨیں قَوم کُوں خَبردار کر ݙے اِیں کنُوں پہلے جو اُنھاں اُتّے دَرد ناک عَذاب آ وَن٘ڄے (١)۔ اُوں آکھیا اَے میݙی قَوم! یقیناً مَیں تُہاݙے کِیتے صاف صاف ݙَراوَݨ چِتاوَݨ والا ہَاں (٢)۔ اِیہ جو اَللہ دِی عبادت کِیتی رَکّھو ، اَتے اُوں کنُوں ݙَردے رَہوو، تے میݙا آکھیا مَنّیا کرو (٣)۔ او تُہاݙے کِیتے تُہاݙے گُناہاں کُوں بَخش ݙیسے اَتے تُہاکُوں (مَوت دے) مقررہ وَقت توڑِیں مُہلت ݙِتّی رَکھسے (مَوت والا) مقررہ وَقت ڄَݙاں آویندے تاں وَت اُوندے وِچ دیر نھیں کِیتی ویندی اِیویں ہوندا جو تُساں اِیں ڳالھ کُوں ڄاݨدے ہوندے (٤)۔ اُوں آکھیا، میݙے رَبّ آ، یقیناً مَیں آپݨیں قَوم کُوں رَات کُوں وِی تے ݙین٘ہ دَا وِی سَݙی رَکھیئے (٥)۔ پَر میݙے سݙیے نے اُنھاں اُتے ٻِیا کوئی اَثر نھیں کِیتا سِوائے اِیں ڳالھ دے جو او (دِین کنُوں) ٻِیا وِی پَرے بَھڄ وَن٘ڄِن (٦)۔ اَتے تحقیق مَیں ڄَݙاں وِی اُنھاں کُوں سَݙیے (جو تَیں دو آوِن) تاں جو تُوں اُنھاں کُوں بَخش ݙیویں، اُنھاں تاں آپݨیاں اَنگلیں کَنّاں وِچ ݙے ݙِتیاں اَتے آپݨیاں کَپڑیاں کُوں (مُن٘ہ) تے وَلھیٹ گِھدّا وَݙی ضِد کِیتی اَتے تکبّر وِی کِیتا تاں او وِی ٻَہُوں وَݙا جیہا کِیتا (٧)۔ وَل تحقیق مَیں اُنھاں کُوں سَݙݨ وِچ زور لائی رَکھیا (٨)۔ وَل وِی تحقیق مَیں اُنھاں کُوں کُھلّے بندیاں سمجھایا تے اُوڈھر کر تے وِی اُنھاں کُوں آکھیا، جِیویں اُوڈھر کر تے اَکھیندے (٩)۔ ٻَس مَیں آکھیا، جو تُساں آپݨیں رَبّ کنُوں بخشش مَنگو، تحقیق او تاں ٻَہُوں بَخشݨ ہار ہے (١٠)۔ او تُہاݙے اُتے اَسمان کنُوں خُوب مِین٘ہ وَسیندا رَہسی (١١)۔ اَتے تُہاݙی اِمداد کریسی، مال مَݙی نال وِی، تے (ڈھیر ساے) پُتراں نال وِی، اَتے تُہاݙے کِیتے باغ لا ݙیسی، اَتے تُہاݙے کِیتے نہراں وَہا ݙیسی (١٢)۔ تُہاکُوں کیا تِھی ڳئے، جو تُساں اَللہ دے وَقار (بزُرگی تے عظمت) اُتے اصلُوں یقین نھیں گِھن آندے (١٣)۔ اَتے تحقیق اُوں تُہاکُوں کئی کئی حالتاں وِچ گِھن آ تے بݨائے (١٤)۔ کیا تُساں نھیں ݙِٹّھا جو اَللہ نے سَتّ اَسمان ہِک ٻئے دے تَلّے اُتّے (طبقاں وِچ) بݨائِن (١٥)۔ اَتے اِنھاں وِچ چَندر کُوں نُور بݨائے، اَتے سِجھ کُوں ٻَلدا ݙِیوا بݨائے (١٦)۔ اَتے اَللہ تُہاکُوں زمین وِچُوں اُوں طرح پَیدا کِیتے جیں طَرح ڄَماوَݨ دا حَق ہوندے (١٧)۔ وَل آخر تُہاکُوں اِیندے وِچ وَلا وَڑا چھوڑیسے، اَتے تُہاکُوں کَڈھ کَھڑا کریسے، جِیویں کَڈھݨ دا حَق بݨدے (١٨)۔ اَتے اَللہ نے تُہاݙے کِیتے زمین کُوں (ہِک قِسم دا) فَرش بݨائے (١٩)۔ تاں جو تُساں اِیندے کُھلّیاں راہِیں اُتّے ٹُرو پِھرّو (٢٠)۔ (او نہ مَنیے تاں) نُوح آکھیا، میݙے رَب آ، بیشک انھاں میݙا آکھیا اَصلُوں نھیں مَنیا، اَتے اُوندی پَیروی کِیتی ہے جِیندے مال وِچ تے جِیندی اَولاد وِچ کوئی وَادھا نھیں تِھیا ، تَھئے تاں گَھاٹا اِی تَھئے (٢١)۔ اَتے اُنھاں ہِک تدبیر وِی کِیتی تے تدبیر وِی وَݙی کنُوں وَݙی (٢٢)۔ (ہِک ٻئے کُوں) اَکھیُونیں، جو تُساں اَپݨیاں رَبُوبݨیاں کُوں اَصلُوں نہ چھوڑاہے، اَتے وَدّ کُوں، تے سَواع کُوں نہ چھوڑاہے، اَتے یغوث تے یعوق تے نسر کُوں وِی نہ چُھوڑاہے (٢٣)۔ اَتے تحقیق اُنھاں ٻَہُوں سارے لوکاں کُوں گُمراہ کِیتا ہوئے، اَتے تُوں وِی ظالماں دِی گُمراہی وِچ وَدھارا کِیتی رَکّھ (٢٤)۔ اُنھاں لوکاں کُوں اُنھاں دِیاں خَطائیں دِی وَجّہ کنُوں غَرق کر ݙِتا ڳیا، وَت او (دَوزَخ دِی) بَھا وِچ گَھت ݙِتے ڳئے، اُنھاں کُوں اَللہ کنُوں سِوا ٻِیا کوئی وِی مَدد کرݨ والا نہ مِلیا (٢٥)۔ اَتے نُوح آکھیا، میݙے رَبّ آ! کافراں وِچُوں کہیں ہِک کُوں وِی نہ چھوڑیں زمین تے رَہݨ وَسݨ کِیتے (٢٦)۔ بیشک جیکر تَیں انھاں کُوں چھوڑ ݙِتا، تاں اِیہ تیݙے ٻانھیاں کُوں گُمراہ کِیتی رَکھسِن، اَتے کُفر اِختیار کر گِھنّݨ والے بَد کرداراں کنُوں سِوا ٻِیا کہیں کُوں جݨیسِن پلیسن کائے نہ (٢٧)۔ میݙے رَبّ آ، میکُوں تے میݙے پِیؤ مَاء کُوں بخش ݙے، اَتے ہَر اُوں شَخص کُوں وِی جِہڑا میݙے گَھر وِچ مومن دِی حیثیت وِچ داخل آ تَھئے، اَتے مُومن جُواناں تے مومن ذالیں کُوں وِی! اَتے ظالم لوکاں کِیتے تَباہی بربادی دے سِوا ٻَئی کہیں شَئے وِچ وَدھار نہ کریں (٢٨)۔

سورۃ الجن مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے ، وَݙی رحمت کرݨ والا ہے

(اَے رسول) آکھ ݙے، جو مَیں دو وَحی بھیڄی ڳئی ہے ، جِیکُوں جِنّاں دِی ہِک جماعت سُݨیے ، تے آکھے، جو تحقیق اَساں ہِک عَجّب جیہا قُرآن سُݨے (١)۔ او بَھلائی والے پاسے دو، رَہنمائی کریندے ٻَس اَساں اُوندے اُتّے اِیمان گِھن آئے ہَیں، اَتے اَساں (ہُݨ) اَپݨیں رَبّ نال کہیں کُوں وِی ہرگز شریک نہ کریسُوں (٢)۔ اَتے تحقیق اَساݙے رَبّ دِی شان ٻَہُوں اُچّی ہے، نہ اُوں کہیں کُوں اَپݨِیں ذال بݨائے تے نہ کہیں کُوں آپݨیں اَولاد (٣)۔ اَتے تحقیق اَساݙے وِچُوں دے بیوقوف بَندے اَللہ دے متعلّق نا حق قِسم دِیاں ڳالھِیں کریندِن (٤)۔ پَر اَساکُوں خیال ہَا جو اِنسان تے جِن اَللہ دے متعلّق کوئی کُوڑ اَصلُوں نہ مَریسِن، (٥)۔ اَتے تحقیق اِنساناں وِچُوں کُجھ اِہجے بندے وِی ہِن جِہڑے جِنّاں دے ڄݨیاں کنُوں پَناہ مَنگدِن، ٻَس اِیں طرح جِنّاں دِی بیوقوفی کُوں ٻیا وِی وَدھا چھوڑے (٦)۔ اَتے بیشک انھاں وِی گُمان کِیتے جِیویں تُساں گُمان کریندے ہاوے، جو اَللہ ہرگز کہیں کُوں وِی وَلا نہ جِیوا کھڑا کریسی (٧)۔ اَتے تحقیق اَساں اَسمان کُوں پَھلوریئے تاں اَساں اُوکُوں سَخت قِسم دے چوکیداراں نال بھریا ہوئیا پاتے، تے لِمبیاں (شُعلیاں) نال وِی (٨)۔ اَتے بیشک (اَسمان کنُوں) کہیں ڳالھ دِی کَنسو گِھنَّݨ دِی خاطر اَساں کُجھ ٹِکاݨیاں تے وَںڄ ٻَہندے ہَاسے، پر ہُݨ ڄَݙاں کوئی کُجھ سُݨݨ دِی کُوشِش کریندے تاں آپݨیں پِچُّھوں ہِک لِمبی (شُعلے) کُوں تاک وِچ لڳیا ہویا پَیندے (٩)۔ اَتے اِیہ جو اساݙی سَمجھ وِچ نہ آندا ہَا، جو کہیں زمین تے رَہݨ والیاں نال بُرائی کرݨ دا اِرادہ کِیتا ہوئے ، یا اںھاں دا رَبّ اُنھاں دِی ہدایت دا اِرادہ کِیتا ہوئے (١٠)۔ اَتے اِیہ جو بیشک اَساݙے وِچُوں کُجھ نیک لوک وِی ہِن تے کُجھ ٻئے قِسم دے وِی ہِن، اَساں وَن٘ڈیج تے مختلف طریقیاں کُوں اِختیار کِیتا ہوئے (١١)۔ اَتے اَساں سَمجھ گِھدّا ہَا، جو اَللہ کُوں اَساں زمین اُتّے ہرگز بے وَسّا نِسّے کر سَڳدے، اَتے نہ اُوں کنُوں ٻَھڄّ تے اُوکُوں بے وَسَّا کر سَڳدے ہَیں (١٢)۔ اَتے بیشک جِیویں جو اَساں ہدایت (قرآن) کُوں سُݨے تاں اِیندے اُتے اِیمان گِھن آئے ہَیں، ٻَس جِہڑا کوئی آپݨیں رَبّ تے اِیمان گِھن آندے، او نہ کہیں نُقصان کنُوں ݙردے، تے نہ کہیں زیادتی کنُوں (١٣)۔ اَتے بیشک اَساݙے وِچ فرمانبردار مسلمان وِی ہِن، اَتے اَساں وِچُوں کُجھ اِنصاف دے رَاہ کنُوں ہَٹیئے ہوئے وِی ہِن، ٻَس ڄِہڑا کوئی اِسلام اُتے آڳیا، تاں اِیہے لوک ہِن جِہڑے ہدایت دے رَاہ تے آ ویندِن (١٤)۔ اَتے جِہڑے لوک اِنصاف دے رَاہ کنُوں ہَٹیے ہوئے ہِن، تاں اُوہے دَوزَخ دَا ٻالَݨ ہِن (١٥)۔ اَتے (اَے رسول) اِیہ وِی آکھ ݙے، جو جیکر اِیہ (ہدایت دے) رَستّے تے پَکّے تِھی تے چَلدے رَہندے، تاں اَساں انھاں کُوں وَافر پاݨِیں نال (ہر طرح) رَڄا ݙیندے (١٦)۔ تاں جو اَساں (اِیں نعمت نال) انھاں کُوں اَزماؤُوں، اَتے جِہڑا کوئی اَپݨیں رَبّ دے ذِکر کنُوں مُن٘ہ پِھریندے، تاں او اُوکُوں سَخت عذاب وِچ سَٹیسی(١٧)۔ اَتے تحقیق مَسیتاں اَللہ کِیتے ہِن ! ٻَس اَللہ دے نال کہیں ہِک کُوں وِی اَصلُوں نہ سَݙُو (١٨)۔ اَتے اِیہ جو جِہڑے ویلے وِی اَللہ دا خاص ٻانھاں اُٹّھے جو اُوکُوں سَݙے، تاں (کافر) لوک اُوندے اُتّے ڈھہݨ پَے ویندِن (١٩)۔ (اَے رسول) تُوں آکھ ݙے، جو مَیں تاں دَراَصل اَپݨے رَبّ کُوں سَݙینداں اَتے مَیں اُوندے نال کہیں ہِک کُوں وِی شریک نھیں کریندا (٢٠)۔ اِیہ وِی آکھ ݙے، جو مَیں دَراَصل نہ تُہاکُوں نقصان ݙیوݨ دا تے نہ تُہاݙے نال کوئی بَھلائی کرݨ دا اِختیار رَکھینداں (٢١)۔ آکھ ݙے جو خود میکُوں وِی اَللہ (دِی پَکڑ) کنُوں کوئی بچاوَݨ والا کائے نھیں، ٻیا اِیہ جو اُوکُوں چھوڑ تے میکُوں ٻئی کوئی پَناہ دِی جاء نَہ مِلسے (٢٢)۔ مَیں تاں ٻَس اِیہُو کَمّ کِیتی رَکھساں، جو اَللہ دِیاں ڳالھِیں تے اُوندے پَیغام (سنیہے لوکاں تَئیں) ٹِھیک ٹِھیک پُچا ݙیواں، اَتے جِہڑا کوئی اَللہ تے اُوندے رسول دی نافرمانی کریسی، تاں اِہجیاں کِیتے دَوزخ دِی بھا ہے، جِیندے وِچ ہمیشہ واسطے رَہسِن (٢٣)۔ او وَقت وِی آ ویسی، جو جِہڑے ویلے اِیہ لوک خود اُوکُوں ݙیکھ گِھنسِن جِیندا اُنھاں نال وَعدہ کِیتا ویندے، وَل ضرور ڄاݨ گِھنسِن جو مَددگاراں دے طور تے کوݨ زیادہ کَمزور ہے، اَتے تعداد دے لحاظ نال کوݨ گَھٹ ہے (٢٤)۔ (اَے رسول) تُوں آکھ ݙے جو مَیں نھیں ڄاݨدا جو جِہڑی شَئے دَا تُہاݙے نال وَعدہ کِیتا ویندے، آیا او کولھُوں ہے، یا میݙا رَبّ اُوندی میعاد لمبی کر ݙیسے (٢٥)۔ میݙا رَبّ تاں غیب دے ڄاݨݨ والا ہے، پَر آپݨیں غیب دِیاں شَئیں کُوں کہیں تے ظاہر نھیں تِھیوݨ ݙیندا (٢٦)۔ سِوائے اِہجے رسول دے، جیکُوں او (اِیہ عِلم ݙیوݨ) پَسند کریندے، وَل وِی او اُوندے اَڳُوں تے اُوندے پِچُّھوں رَہݨ والے رکھوالے ضرور مقرر کر ݙیندے (٢٧)۔ تاں جو اُوکُوں پَتہ لَڳ وَن٘ڄے، جو انھاں آپݨیں رَبّ دے سنیہاں (پیغامات) کُوں ٹِھیک طور تے پُچا ݙِتے، تے آپݨیں دھیان وِچ رَکھیا ہوئے، جو کُجھ اُنھاں دے کولھ ہے، اَتے اُوں ہَر ہِک شَئے کُوں ڳِݨ ڳِݨ تے رَکھیا ہوئے (٢٨)۔

سورۃ المزمل مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے ، وَݙی رحمت کرݨ والا ہے

اُتّے کَپڑے گَھتَّݨ والے آ (١)۔ رات کُوں (عبادت وِچ) کَھڑا ریہا کر، ٻَس تھوڑا تھوڑا (٢)۔ اِیندا وِی اَدّھا ، یا اِیں کنُوں وِی تھوڑا جیہا گَھٹا تے (٣)۔ بھاویں اِیں کنُوں کُجھ وَدھا ݙِتا کر، اَتے قرآن کُوں تَھرام نال صاف صاف پَڑھیا کر (٤)۔ یقیناً اَساں تیݙے اُتّے ہِک بارا کلام نازِل کرݨ والے ہَیں (٥)۔ دَراَصل رَات کُوں اُٹَّھݨ نَفس کُوں قابُو وِچ رَکھݨ کِیتے فَائدہ ݙیندے، اَتے کلام دِی پَکاوت کِیتے وِی ٹِھیک ہے (٦)۔ بیشک ݙین٘ہ کُوں تیݙے کِیتے ڈھیر سارے مشغلے ہِن (٧)۔ اَتے تُوں آپݨیں رَبّ دے ناں دا ذِکر وِی کِیتی رَکّھ، اَتے ہَر پاسُوں چَنڳی طرح ہَٹ تے اُوندو جُھکیا رِیہا کر (٨)۔ او مَشرق تے مغرب دا رَبّ ہے، کوئی وِی ٻِیا معبود (عبادت دے لائق) کائے نھیں، سِوائے اُوندے، ٻَس ہُوکُوں آپݨاں کارساز بݨائی رَکّھ (٩)۔ اَتے صَبر چَا کِیتا جِہڑا کُجھ او اَکھیندے رَہندِن اَتے سوہݨیں طریقے نال اُنھاں کنُوں اَںج تِھی تے رہ (١٠)۔ اَتے میکُوں تے کُوڑ مارݨ والے خوشحال لوکاں کُوں کَلّھا چھوڑ ݙے اَتے اُنھاں کُوں تھوڑی جیہی مُہلت وِی ݙے ݙے (١١)۔ یقیناً اَساݙے کولھ (بارے بارے) جولان ہِن، اَتے (بھڑکاٹے مریندی) بھا ہے (١٢)۔ اَتے سَنگھ وِچ پَھسّ وَن٘ڄݨ والا کَھاݨاں ہے ، اَتے دَرد ناک عَذاب ہے (١٣)۔ ہِک ݙین٘ہ اِیہ زمین تے اَسمان کَن٘بݨ لڳ پوسِن، اَتے اِیہ پَہاڑ بُھر بُھرے ٹِٻے بَݨ تے تَلّے گِھردے ویسِن (١٤)۔ تحقیق اَساں تُہاݙے کولھ ہِک رسول کُوں تُہاݙے اُتّے اُووِیں گواہ بݨا تے بھیڄا ہے، جِیویں اَساں فِرعون کولھ ہِک رسول بھیڄیا ہَا (١٥)۔ ٻَس فِرعون نے رسُول دِی نافرمانی کِیتی، ٻَس اُوکُوں اَساں ٻَہُوں سَخت عَذاب وِچ پَکڑ گِھدّا (١٦)۔ جیکر تُساں اُوندا اِنکار کِیتی رَکھیا، تاں تُساں کِیں طرح بَچ سَڳسُو اُوں ݙین٘ہ کنُوں جِہڑا جو ٻالاں کُوں وِی ٻُڈھا کر چھوڑیسے (١٧)۔ جِیندی وَجّہ کنُوں اَسمان پَھڑیج ویسے، اَللہ دا وَعدہ تاں ضرور پُورا تِھی تے رَہسی (١٨)۔ یقیناً اِیہ تاں ہِک نصیحت ہے، ٻَس جِیندا دِل کرے آپݨیں رَبّ والا سِدّھا رَاہ اِختیار کر گِھنّے (١٩)۔ (اَے رسول) بیشک تیݙا رَبّ خُوب ڄاݨدے، جو تُوں (نماز وِچ) کَھڑا رَہندیں ݙُوں تریہائی رَات دے قریب تَئیں (کَݙائیں) اُوندی آدِھل تَئیں، اَتے (کَݙائیں) محض تریہائی تَئیں! اَتے اُنھاں لوکاں دِی ہِک ٹولی وِی (اِیویں کَھڑی رَہندی ہے) جِہڑے تیݙے نال تِھی ڳئِین، اَتے اَللہ نے رات تے ݙین٘ہ دے اَندازے مُقرر کِیتے ہوئے ہِن، او ڄاݨدے جو تُساں انھاں دِی گِنتری پُوری نھیں رَکھ سَڳدے، ٻَس اُوں تُہاݙے اُتّے مہربانی کِیتی ہے، ہُݨ قرآن وِچُّوں جِتّی تُساں اَسانی نال پَڑھ سَڳدو، اُوہو کُجھ پَڑھیا کرو، اُوکُوں پَتہ ہے جو تُہاݙے وِچُوں کُجھ لوک بیمار وِی ہوندِن، اَتے کُجھ ٻئے زمین اُتے سَفر کریندے وَدّے ہوندِن تاں جو اَللہ دا فضل (روزی) حاصل کر گِھنِّن، اَتے کُجھ ٻئے وِی ہوندِن جِہڑے اَللہ دے رَاہ تے لَڑدے وَدّے ہوندِن، اِیندے وِچُوں ٻَس اُوہو جِتِّی پَڑھو، جِتِّی اَسانی نال پَڑھ سَڳدو، اَتے نماز قائم کِیتی رَکھو، اَتے زَکوٰۃ ݙِتّی کِیتی کرو، اَتے اَللہ کُوں دِل نال سُوہݨاں جیہا قَرضہ وِی ݙِتا کرو، اَتے آپݨیں آپ دِی خاطر ڄِہڑی کُجھ نیکی اَڳُوں کِیتے بھیڄیا کریسو، ٻَس اَللہ دے کولھ ضرور موجود ݙیکھسو، تُہاݙے کِیتے او ٻَہُوں چَنڳی رَہسی، اَتے اُوندا اَجر وِی ٻَہُوں وَݙا ہے، ٻَس اَللہ کنُوں بخشش مَنگی کرو، بیشک اَللہ ٻَہُوں بَخشݨ ہار ہے، ہمیشہ رحمت کِیتی رَکھݨ والا ہے (٢٠)۔

سورۃ المدثر مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے ، وَݙی رحمت کرݨ والا ہے

کَپڑا وَلھیٹ تے (سَمھݨ) والے آ (١)۔ اُٹِّھی، تے ٻَس لوکاں کُوں ݙَرا چِتا (٢)۔ اَتے اَپݨیں رَبّ دِی وَݙائی بیان کر (٣)۔ اَتے آپݨیں کَپڑیاں کُوں پاک رَکّھ (٤)۔ اَتے پَلیتی کنُوں پَرے تِھیا رَہ (٥)۔ اَتے کہیں تے اِیں خاطر اِحسان نہ کِیتا کر، جو اُوں کنُوں ڈھیر کُجھ حاصل کر گِھنّیں (٦)۔ بلکہ اَپݨیں رَبّ دِی خاطر صَبر اِختیار کِیتی رَکّھ (٧)۔ ٻَس ڄَݙاں صُور وِچ پُھوکا ماریا ویسی (٨)۔ ٻَس او ݙین٘ہ تاں ٻَہُوں سَخت ݙین٘ہ ہوسی (٩)۔ کافِراں کِیتے تاں اَصلُوں سَوکھائی نہ ہوسی (١٠)۔ چھوڑ ݙے میکُوں تے اُوں شَخص کُوں جِیکُوں مَیں کَلّھے چَھڑے چَھان٘ڈ پَیدا کِیتے (١١)۔ تے اُوندے کِیتے ڈھیر ساری مال مَݙّی بݨائی ہے (١٢)۔ َتے اُوندی خِدمت وِچ رَہݨ والے پُتر پَیدا کِیتے ہِن (١٣)۔ اَتے مَیں اُوندے کِیتے ہَر طرح دے سامان کُوں ٻَہُوں وَدھا تے رَکھیئے (١٤)۔ وَل وِی او طَمع رَکھیندے جو اُوکُوں ٻِیا وِی وَدھا تے ݙیواں (١٥)۔ ہرگز کوئے نہ! یقیناً او میݙیاں آیاتاں نال دُشمنی رَکھیندے (١٦)۔ اَجُّھو مَیں اُوکُوں (عَذاب وِچ) اُچّا تے اُچّا چڑھویندا ویساں (١٧)۔ یقیناً اُوں سوچے، تے کوئی تجویز سوچی ہِسّ (١٨)۔ (اَللہ دِی) مار پووِسّ، اُوں کِہجی تجویز سوچی ہے (١٩)۔ وَل وِی مَار پووِسّ ، بَھلا اُوں کِہجی تجویز سوچی ہے (٢٠)۔ وَل اُوں کُجھ دیر اِݙّے اُݙّے ݙِٹّھا (٢١)۔ وَل مَتّھے تے تریڈھی گَھتِّی ، اَتے آپݨاں مُن٘ہ چِٻَّا کِیتا (٢٢)۔ وَل اُوں کَن٘ڈ چَا وَلائی، ٻَس وَݙائی وِچ آ ڳیا (٢٣)۔ آخر آکھیُس، اِیہ تاں کُجھ نِھیں سِوائے اِہجے جادُو دے، جِہڑا پہلے کنُوں آندا پَے (٢٤)۔ اِیہ تاں کُجھ نھیں محض ہِک بنی بَشر دا کلام ہے (٢٥)۔ اَجُّھو مَیں تاں اِہجے کُوں دَوزخ وِچ سَٹ گَھتیساں (٢٦)۔ اَتے تُوں نِھیں ڄاݨدا جو او دَوزخ کِہجی بلا ہے (٢٧)۔ او نہ تاں کوئی شَئے باقی رَکھیندی ہے، تے نہ او کہیں کُوں چھوڑیندی ہے (٢٨)۔ بنی بَشر دا تاں مُن٘ہ سَاڑ گَھتیندِی ہے (٢٩)۔ اُوندے اُتّے اُنویھ ١٩ فرِشتے (بطورِ داروغے) مقرر ہِن(٣٠)۔ اَتے اَساں دَوزخ دے داروغے محض فرشتیاں کُوں بݨائے اَتے اَساں اُنھاں دِی تعداد کُوں اُنھاں لوکاں کِیتے اَزمائش دا باعث بݨایا ہوئے، جِہڑے کُفر اِختیار کریندِن، تاں جو او لوک یقین کر گِھنِّن ، جِنھاں کُوں کِتاب وِی ݙِتی ڳئی ہے، اَتے اُنھاں دا اِیمان زیادہ پَکّا تِھی وَن٘ڄے، جِہڑے اِیمان گِھن آندِن، اَتے کِتاب والے تے مُومن لوک وِی کہیں شَک وچ نہ پَے پووِن، اَتے او لوک جِنھاں دے دِلّاں وِچ کھوٹ ہے، تے جِہڑے کافر ہِن او آکھ سَڳسِن جو اِیں مِثال دے بیان کرݨ وِچ اَللہ کیا چَہندے، اِیں ڳالھُوں اَللہ جیکُوں چَہندے گُمراہ تِھیوَݨ ݙیندے اَتے ہِدایت ݙے ݙیندے جِیکُوں چَہندے، اَتے کوئی وِی نھیں ڄاݨدا تیݙے رَبّ دے لَشکراں کُوں سِوائے خُود اُوندے آپ دے، اَتے اِیہ تاں کُجھ کائے نِھیں محض بَنی بَشر کِیتے ہِک نصیحت ہے (٣١)۔ کوئے نہ! اَساکُوں تاں قَسم ہے چَندر دِی (٣٢)۔ قَسم ہے رَات دِی، جِہڑے ویلے ڈھلدِی ویندی ہوندی ہے (٣٣)۔ اَتے قَسم ہے صبح دِی ڄَݙاں سُوجھلا تِھی ویندے (٣٤)۔ یقیناً (دَوزخ وِی) زَبردست شَئیں وِچُوں ہِک ہے (٣٥)۔ ہَر بَنی بَشر کُوں ݙَراوَݨ والی ہے (٣٦)۔ تُہاݙے وِچُوں ہَر اُوں شَخص کِیتے، جِہڑا چَہندے جو (بَھلائی کِیتے) اَڳُوں تے وَدّھے یا پِچُّھوں تے ہَٹ تے رَہے (٣٧)۔ ہر شَخص جِہڑے جِہڑے عَمل اُوں کِیتِن اُنھاں دے بَدلے رَہݨ رَکّھیا ہویا ہوندے (٣٨)۔ سِوائے سَڄّے پاسے والیاں دے (٣٩)۔ جِہڑے جو بَہشتی باغاں وِچ ہوسِن ، او پُچّھسِن ڳُچّھسِن (٤٠)۔ گُنہگاراں کنُوں (٤١)۔ جو تُہاکُوں کِہڑی شَئے دَوزخ وِچ گِھن آئی ہے (٤٢)۔ او آکھسِن، اَساں نماز پَڑھݨ والیاں وِچُوں کائے نہ ہَاسے (٤٣)۔ اَتے فَقیراں مِسکیناں کُوں کَھاݨاں نہ کَھویندے ہَاسے (٤٤)۔ اَتے اَساں بیہُودہ ڳالھِیں کَرݨ والیاں نال بیہُودہ ڳالھِیں کریندے ہَاسے (٤٥)۔ اَتے اَساں جَزا سَزا والے ݙین٘ہ کُوں کُوڑا اَہدے ہَاسے (٤٦)۔ اِیہ توڑِیں جو ہِیں حال وِچ اَساݙے کولھ یقینی طور تے آوَن٘ڄݨ والی آ ڳئی (٤٧)۔ ٻَس نہ نفع ݙے سَڳی اُنھاں کُوں سِفارش کرݨ والیاں دِی سِفارش (٤٨)۔ آخر اِنھاں لوکاں کُوں کِیا تِھی ڳئے جو او نصیحت کنُوں مُن٘ہ پھِریندِن چَا (٤٩)۔ اِیویں لَڳدے جو او چَھرکے ہوئے ڳَݙاں ہِن (٥٠)۔ جِہڑے شِین٘ہ کنُوں (ݙَر تے) ٻَھڄ پَیئِن (٥١)۔ بلکہ اِنھاں وِچُوں ہَر شَخص اِیہ چَہندے جو اُوندے ہَتّھ وِچ کُھلّے ہوئے صَحیفے (کِتابچے) ݙے ݙِتے وَن٘ڄِن (٥٢)۔ اَصلُوں کائے نہ، بلکہ او تاں آخرت کنُوں وِی نِھیں ݙَردے (٥٣)۔ اَصلُوں کائے نہ! اِیہ تاں ہِک نصیحت ہے (٥٤)۔ لَہٰذا جو کوئی چَہوے اِیں کنُوں نصیحت حاصل کرے (٥٥)۔ بلکہ اِیں کنُوں کوئی نصیحت حاصل نہ کریسِن، سِوائے اُنھاں دے جِنھاں دے اَللہ چَہسی، اُوہو تاں ہے جیں کنُوں ݙَریا وَن٘ڄے تے جِہڑا بَخش ݙیوݨ والا ہے (٥٦)۔

سورۃ القیٰمۃ مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، ہمیشہ رحمت کرݨ والا ہے

ڳالھ اِیں کائے نھیں، مَیں قَسم چینداں قیامت دے ݙین٘ہ دِی (١)۔ وَت وِی ڳالھ اِیں کائے نھیں، مَیں قَسم چینداں مَلامت کرݨ والے نَفس دِی (٢)۔ کیا اِنسان اِیہ سَمجھدے جو اَساں (اُوندے مَرݨ دے بعد) اُوندیاں ہَݙّیاں وَلا کائے نہ جوڑ سَڳسُوں (٣)۔ کِیُوں کائے نہ! بلکہ اَساں تاں اِیں ڳالھ دِی قُدرت وِی رَکھیندے ہَیں جو اُوندیاں اَنگلیں دے ݙوݙے تَیئں کُوں جوڑ تے ٹِھیک چَا کریسُوں (٤)۔ بلکہ اِنسان تاں اِیہ چَہندے جو او آئندہ وِی بَد عَملیاں کریندا رَہے (٥)۔ او تاں پُچھدے جو قیامت دا ݙین٘ہ آسی کَݙاں؟ (٦)۔ ٻَس ڄَݙاں عانیں اُپتریج (پُٹّھے تِھی) ویسِن (٧)۔ چَندر دَا سوجھلا نَہ رَہسی (٨)۔ اَتے سِجھ تے چَندر کُوں کَٹھا کر گِھدّا ویسی (٩)۔ اُوں ݙین٘ہ اِنسان پُچّھسے وَدَّا جو بَھڄَݨ دا رَاہ وِی ہے کِتھاؤں؟(١٠)۔ ہَر گز کائے نہ، پَناہ دِی کوئی جَاء نَہ لَبھسی(١١)۔ اُوں ݙین٘ہ ٻَس تیݙے رَبّ کولھ اِی جاء ٹِکاݨاں لَبھسی (١٢)۔ اُوں ݙین٘ہ اِنسان کُوں ݙَسا ݙِتا ویسی، جِہڑا کُجھ اُوں اَڳُوں کِیتے بھیڄیا ہوئے، اَتے جِہڑا کُجھ (اَثرات) چھوڑ آئے (١٣)۔ بلکہ اِنسان تاں خُود اِی اَپݨیں آپ کُوں چَنڳی طَرح ڄاݨدا ہے (١٤)۔ چاہے او عُذر بہانے کِیُوں نہ پیش کرے (١٥)۔ (اَے رسول) تُوں اِیں واسطے آپݨیں زبان کُوں اِتنی نَہ پِیا چول جو تُوں اِیں (وحی) کُوں جَلدی جَلدی یاد کر گِھنّیں (١٦)۔ بیشک اَساݙے ذِمّے ہے اِیندا کَٹَّھا کر تے جوڑَن، تے اِیندا پَڑھاوَݨ (١٧)۔ ٻَس ڄَݙاں اَساں اِیکُوں پَڑھُوں تاں تُوں وِی اِیکُوں اُوویں پَڑھیا کر (١٨)۔ وَل بیشک اِیندا مَطلب کھول تے بیان کر ݙیوݨ وِی اَساݙے ذِمّے ہے (١٩)۔ اِیہا ڳالھ نَہ ہَئی، بلکہ تُساں تَاں جلدی جَلدی حاصِل تِھی وَن٘ڄݨ والی شَئے (یعنی دُنیا) کُوں پَسند کریندو (٢٠)۔ اَتے تُساں آخرت دِی پَرواہ وِی نھیں کریندے (٢١)۔ اُوں ݙین٘ہ کُجھ شکلاں تاں رونقاں والیاں ہوسِن (٢٢)۔ او اَپݨیں رَبّ دا دِیدار کریندیاں پِیاں ہوسِن (٢٣)۔ اَتے اُوں ݙین٘ہ کُجھ شَکلاں مُون٘جھیاں مُون٘جھیاں وِی ہوسِن (٢٤)۔ او گُمان کریسِن، جو اَساݙے اُتّے چیل تروڑ ݙیوݨ والی کوئی مُصیبت آوݨ لڳی ہے (٢٥)۔ اِیں ہَرگز کائے نھیں، جیں ویلے سَاہ (رُوح) نرگھٹ توڑِیں آویسے (٢٦)۔ تاں آکھیا ویسی، ہے کوئی دَم کرݨ والا (پُھوکے شُوکے مَارݨ والا) (٢٧)۔ اَتے آدمی سَمجھ گِھنسے جو ہُݨ اِتُّھوں ٹُر ڄُلَّݨ دا وَقت آڳے (٢٨)۔ اَتے پِنّی نال پِنّی چِمبڑ ویسی (٢٩)۔ اِیہُو ہے تیݙے رَبّ دو ہَکلیئے وَن٘ڄݨ دا ݙین٘ہ (٣٠)۔ ٻَس اُوکُوں (حقیقت کُوں) نَہ مَنّیا ، تے نہ نَماز پَڑھی (٣١)۔ بلکہ (حقیقت کُوں) کُوڑا آکھیا تے مُن٘ہ پھیر گِھدّا (٣٢)۔ وَل او اَکڑیندا ہویا آپݨیں گَھر والیاں دو چَلیا ڳِیا (٣٣)۔ تیکُوں تاں کَمبختی چِمبڑ ڳئی ہے کَمبختی (٣٤)۔ ٻَس تیکُوں تاں کَمبختی چِمبڑ ڳئی ہے کَمبختی (٣٥)۔ کیا اِنسان اِیہُو کُجھ گُمان کریندے جو اُوکُوں اِیویں نِکمّا چھوڑ ݙِتا ڳئے (٣٦)۔ کیا او ہِک نُطفہ (تریڑا) نَہ ہَا ، جیکُوں پیٹ وِچ گَھتّیا ویندے (٣٧)۔ وَل او ہِک گوشت دا لَٻّر جیہا بَݨ ڳیا، وَل اُوندا جُسّہ بݨایا ڳیا، وَل اُوندا ہِک ہِک جوڑ ٹِھیک کر تے پَیدا کر ݙِتا ڳیا (٣٨)۔ وَل اُوندیاں ݙُوں قِسماں بݨائیاں ڳئیاں ، نَر تے مادی (٣٩)۔ کیا او اِیندے اُتّے قُدرت نھیں رَکھیندا جو مُردیاں کُوں وَلا چَا جِیواوے(٤٠)۔

سورۃ الدّھر مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے ، وَݙی رحمت کرݨ والا ہے

کیا اِنسان اُتے ہِک لَمبے زمانے دا کوئی اِہجا وَقت وِی آئے ڄَݙاں جو او کوئی اِہجی شَئے وِی نہ ہَا، جِیندا نَاں گِھدّا وَن٘ڄے ہَا (١)۔ یقیناً اَساں اِنسان کُوں رَلئے مِلئے نُطفے وِچُوں پَیدا کِیتے، تاں جو اَساں اُوندی اَزمائش کروں، ٻَس اِیں واسطے اَساں اُوکُوں سُݨݨ والا، تے ݙیکھݨ والا بݨائے (٢)۔ اَساں اُوکُوں سِدّھا رَستہ وِی ݙِیکھائے (ہُݨ) چاہے او شُکر کرݨ والا بݨے اَتے چاہے کُفر کرݨ والا بݨے (٣)۔ یقیناً اَساں کافراں کِیتے جَولان (زنجیراں) ڳلاویں (طوق) تے بَھڑکے کھاندی بَھا (دَوزخ) تیّار کر رَکھی ہے (٤)۔ بیشک نیک لوک (پاک شراب دے) اِہجے پیالے پیسِن، جِنھاں وِچ کافُور (دے ٹَھڈھے پاݨِیں) دِی رَلاوٹ وِی ہوسی (٥)۔ اِیہ ہِک اِہجا چَشمہ ہوسی، جِیندے وِچُّوں اَللہ دے بندے پِیسِن، او اُوں چَشمے دا پاݨِیں جِتَّھاں چَہسِن مَوج نال وَہا گِھن ویسِن (٦)۔ او لوک آپݨیاں مَنوتِیاں پُوریاں کریندِن، اَتے اُوں ݙین٘ہ کنُوں ݙَردِن جِیندی مُصیبت ہَر پَاسے کِھن٘ڈی ہوئی ہے (٧)۔ اَتے او لوک اُوندی (اَللہ دِی) محبت دِی وَجہ کنُوں مسکیناں فقیراں یتیماں تے قیدیاں کُوں کھاݨاں کھویندِن (٨)۔ (اَکھیندِن) دَراَصل اَساں تُہاکُوں محض اَللہ دِی رَضَا مَندی کِیتے کھاݨاں کھویندے ہَیں، اَساں تُساں کنُوں نِسّے چَہندے کوئی حَرجاݨاں (بَدلہ) تے نہ کوئی شُکرانہ (٩)۔ تحقیق اَساں آپݨیں رَبّ دِی طرفُوں اُوں ݙین٘ہ کنُوں ݙَردے ہَیں، جِہڑا ݙَاڈھا ݙَراکلا ہے، تے ٻَہُوں پریشان کرݨ والا ہے (١٠)۔ ٻَس اَللہ اُنھاں کُوں اُوں ݙین٘ہ دے شَر کنُوں بَچا گِھنسے، اَتے اُنھاں دے مُونھاں کُوں رونقاں تے دِلّاں کُوں خوشیاں نصیب کریسے (١١)۔ اَتے اُنھاں کُوں اُنھاں دے صَبر (ثابت قَدم رَہݨ) دے بدلے وِچ بَہشتی باغ ݙِتّا ویسی، تے ریشمی کَپڑے پَوائے ویسِن (١٢)۔ او اُوندے وِچّ اُچّیاں جائیں تے تَکیے لَا تے بیٹھے ہوسِن، نہ اُتّھاں سِجھ دِی تیز دُھپ ہوسی، تے نہ ٻَہُوں سَخت سَردی (١٣)۔ تے اُنھاں اُتّے اُوں (بَہشتی باغ) دِی چَھاں کِیتی ہوئی ہوسی، تے اُوندے میوے اُنھاں دے ہَتَّھاں توڑِیں جِھکّے تَھئے ہوئے ہوسِن، جِتّی جِھکّے تِھی سَڳدِن (١٤)۔ اَتے اُنھاں دے اَڳُوں چَاندی دے تَھاں، تے شیشے دے پیالے پیش کِیتے ویندے رَہسِن (١٥)۔ شِیشہ وِی او جِہڑا چَاندی دِی قِسم دا ہوسی، جِنھاں کُوں خاص اَندازے دے مطابق بݨایا ہویا ہوسی (١٦)۔ اُتَّھاں اُنھاں کُوں پیالیاں وِچ اِہجا شَربت پِلایا ویسے، جِیندے وِچ سُنڈھ دَا سَواد رَلایا ہویا ہوسے(١٧)۔ اُوندے وِچ ہِک چَشمہ ہوسی، جِیندا نَاں سَلسبیل رَکھیا ہویا ہے (١٨)۔ اَتے اُنھاں دے اَڳُوں ہمیشہ نِینگر رَہ وَن٘ڄݨ والے چُھوہَر، چَکر مریندے رَہسِن، جِہڑے ویلے تُوں اُنھاں کُوں ݙیکھسیں تاں اِیویں لَڳسِن، جِیویں کِھن٘ڈے ہوئے موتی ہووِن (١٩)۔ اَتے تُوں اُتَّھاں ڄِݙے وِی ݙیکھسیں، تاں اُوں جاء ڈھیر ساریاں نعمتاں تے ٻَہُوں وَݙی سلطنت دَا اِنتظام نظر آسی (٢٠)۔ اُنھاں کَپڑے پاتے ہوئے ہوسِن، ساوے باریک ریشم دے تے موٹے ریشم دے، اَتے اُنھاں کُوں چاندی دے کَنڳݨ پَوائے ویسِن، اَتے اُنھاں کُوں اُنھاں دَا رَبّ ٻَہُوں پاک شَراب پِلیسی (٢١)۔ تحقیق اِیہو ہے تُہاݙا بَدلہ، اَتے تُہاݙِیاں محنتاں دِی قَدر کِیتی ڳئی ہے (٢٢)۔ (اَے رسول) یقیناً اَساں اِی تیݙے اُتّے قرآن نازِل کِیتا ہے، تھوڑا تھوڑا کر تے، جِیویں مُناسب سَمجھے (٢٣)۔ ٻَس تُوں آپݨیں رَبّ دے حُکم اُتّے ثابت قَدم رَہ، اَتے اُنھاں دے کَہیں بَد کردار یا کُفر کَرݨ والے دے آکھیے نہ لَڳیں (٢٤)۔ اَتے آپݨیں رَبّ دے نَاں دَا ذِکر کِیتی رَکّھ، فَجر ویلے وِی تے ݙین٘ہ لَتّھے وِی (٢٥)۔ اَتے اُوندے کِیتے رَات کُوں وِی سِجدے اَدا کِیتے کر، وَت رَات کُوں ڈھیر دیر توڑِیں اُوندے پاک ہُووَݨ کُوں بیان کِیتی رَکّھ (٢٦)۔ تحقیق اِیہ لوک تاں جَلدی حاصل تِھی وَن٘ڄݨ والی شئے کُوں پیارا کریندِن، اَتے ٻَہُوں بارے ݙین٘ہ آپݨِیں کَن٘ڈ دے پِچُّھوں چَا سَٹیندِن (٢٧)۔ اَساں اِی تاں اُنھاں کُوں پَیدا کِیتے، اَتے اُنھاں دے جوڑاں کُوں مضبوط کر چھوڑے، اَتے اَساں جِہڑے ویلے چَہوُوں اُنھاں دِی جاء تے اُنھاں جیہے ٻئے لوک بَدل تے گِھن آؤں (٢٨)۔ بیشک اِیہ نصیحت ہے، ٻَس جِیندا دِل کرے، آپݨیں رَبّ دو گِھن وَن٘ڄݨ وَالا رَاہ اِختیار کر گِھنّے (٢٩)۔ اَتے تُہاݙے چَہوَݨ تے کُجھ نھیں تِھی سَڳدا، سِوائے اُوندے جِہڑا کُجھ جو اَللہ چَہوے، تحقیق اَللہ چَنڳی طرح ڄاݨݨ والا ہے، وَݙی دانائی والا ہے (٣٠)۔ داخل کر گِھندے آپݨِیں رحمت وِچ جیکُوں چَہندے، اَتے ظالم لوکاں کِیتے اُوں دَرد ناک عَذاب تیّار کِیتا ہوئے (٣١)۔

سورۃ المرسلٰت مکیہ

شروع ہے اَللہ دے ناں نال جِہڑا ٻَہُوں مہربان ہے، بے حد رحمت کرݨ والا ہے

قَسم ہے اُنھاں ہَوائیں دِی جِہڑیاں ہَولے ہَولے گُھلدِن (١)۔ وَت (ہَر شَئے کُوں اُݙاوَݨ کِیتے) زور گَھت آندِن (٢)۔ تے (بَدّلاں کُوں) پَرے تَئیں کِھن٘ڈا ݙیندِن(٣)۔ ٻَس وَل اُنھاں کُوں اَنج اَنج کر ݙیندِن(٤)۔ اِیں طرح اَللہ دِی یاد دِلّاں وِچ گَھتیندِن (٥)۔ عُذر لَہاوَݨ کِیتے یا ݙَراوے دے طور تے(٦)۔ بیشک تُہاݙے نال جِہڑی شَئے دا وَعدہ کِیتا ہوئے او ضرور پُوری تِھی تے رَہسی(٧)۔ ٻَس جِہڑے ویلے تارے ٻُݙَݨ پَے ویسِن(٨)۔ اَتے ڄَݙاں اَسمان پَھاڑ ݙِتّا ویسی(٩)۔ اَتے پَہاڑا کُوں پَٹ تے اُݙا ݙِتا ویسی (١٠)۔ اَتے ڄَݙاں رسول مقرر وقت اُتّے کَٹّھے کِیتے ویسِن (١١)۔ بَھلا کِہڑے ݙین٘ہ کِیتے اِیں ڳالھ وِچ دیر کِیتی ڳئی ہے(١٢)۔ فیصلے والے ݙین٘ہ کِیتے(١٣)۔ اَتے تُہاکُوں کِتُّھوں پَتہ لَڳسے جو فیصلہ دَا ݙین٘ہ کِیہو جیہا ہے (١٤)۔ اُوں ݙین٘ہ (حَق کُوں) کُوڑا آکھݨ والیاں کِیتے شامت (تَباہی ہے) (١٥)۔ کیا اَساں پہلے لوکاں کُوں تَباہ نھیں کر چھوڑیا (١٦)۔ وَل اَساں بعد والیاں کُوں وِی اُنھاں دے پِچُّھوں بھیڄ ݙیندُوں(١٧)۔ اَساں گُنہگاراں نال اِیہُو جیہا کَمّ کریندے ہَیں(١٨)۔ اُوں ݙین٘ہ (حَق کُوں) کُوڑ آکھݨ والیاں دِی شَامت (تَباہی) ہے(١٩)۔ کیا اَساں تُہاکُوں ہِک گَندے پاݨِیں (نُطفے) کنُوں پَیدا نھیں کِیتا(٢٠)۔ ٻَس اَساں اُوکُوں ہِک محفوظ جاء تے جَھلّی رَکھیئے(٢١)۔ ہِک معلوم وَقت توڑِیں(٢٢)۔ ٻَس اَساں اُوندا ہِک اَندازہ مُقرر کِیتے، ٻَس اَساں تاں ہَیں وِی ٻَہُوں چَنڳا اَندازہ لَاوَݨ والے(٢٣)۔ اُوں ݙین٘ہ (حَق کُوں) کُوڑ آکھݨ والیاں دِی شامت (تباہی) ہے(٢٤)۔ کیا اَساں زمین کُوں اُوندے اَپݨیں اَندر گَھت گِھنَّݨ والی نھیں بݨایا(٢٥)۔ جِیندے ہوئیاں کُوں وِی، تے مُوئیاں کُوں وِی (٢٦)۔ اَتے اَساں اُوندے اُتّے اُچّے اُچّے پہاڑ قابو کر کھَڑائِن، اَتے اَساں تُہاکُوں تَریْہ لَہاوَݨ والا مِٹَّھا پاݨِیں پِلائے(٢٧)۔ اُوں ݙین٘ہ (حَق کُوں) کُوڑ آکھݨ والیاں دِی شامت (تباہی) ہے(٢٨)۔ (ہُݨ) اُوکُوں ڄُل ݙیکھو، جِیکُوں تُساں کُوڑ اَکھیندے ہَاوے(٢٩)۔ ڄُلُّو اُوں چَھاں دو جِہڑی تَرائے پاسیاں دو کِھن٘ڈی ہوئی ہے(٣٠)۔ نہ ٹھاڈھل ݙیوݨ والی ہے، تے نہ بَھا دے شُعلیاں کنُوں بَچاوَݨ والی ہے(٣١)۔ بیشک او بَھا وَݙیاں وَݙیاں چِنڳاریاں سَٹیندی ہے، جِہڑیاں اِیویں نظر آسِن جو او کوئی محل ماڑیاں ہووِن(٣٢)۔ جِیویں جو او پِیلے رَنگ والے اُٹّھ ہووِن(٣٣)۔ اُوں ݙین٘ہ (حَق کُوں) کُوڑ آکھݨ والیاں دِی شامت (تَباہی) ہے(٣٤)۔ اِیہ او ݙین٘ہ ہے، ڄَݙاں او کُجھ وِی نہ آکھ سَڳسِن(٣٥)۔ اَتے نہ اِی اُنھاں کُوں اِجازت ݙِتّی ویسی جو او کوئی عُذر بَہانہ پیش کرِن(٣٦)۔ اُوں ݙین٘ہ (حَق کُوں) کُوڑ آکھݨ والیاں دِی (شَامت) تَباہی آئی ہوسی(٣٧)۔ اِیہو فیصلے دَا ݙین٘ہ ہے، اَساں تُہاکُوں تے تُساں کنُوں پہلے والیاں کُوں کَٹَّھا کر گِھنسُوں(٣٨)۔ جیکر تُہاݙے کولھ کوئی چال (دَاء) ہے، تاں میݙے اُتّے چَلا ݙیکھاؤ(٣٩)۔ اُوں ݙین٘ہ (حَق کُوں) کُوڑ آکھݨ والیاں دِی شَامت (تَباہی) آئی ہوئی ہوسی(٤٠)۔ یقیناً پَرہیزگار لوک چَھائیں وِچ ہوسِن، تے چَشمیاں اُتّے رَہسِن(٤١)۔ اَتے (اُتَّھاں) سَب اُوہے پَھل ہوسِن جِنھاں کِیتے اُنھاں دَا دِل مَنگسے(٤٢)۔ مَزّے نال کھاؤ، تے پِیؤُو، اِیہ ہے اُنھاں عَملاں دا بَدلہ جِہڑے تُساں کریندے ہَاوے(٤٣)۔ بیشک اَساں نیک کَمّ کرݨ والیاں کُوں اِیں طرح بَدلہ ݙیندے ہَیں(٤٤)۔ اُوں ݙین٘ہ (حَق کُوں) کُوڑ آکھݨ والیاں دِی شامت (تَباہی) آئی ہوئی ہوسی(٤٥)۔ کُجھ ݙین٘ہ کھاؤ تے کُجھ فائدے وِی چَا گِھنُّو، حَقیت وِچ تُساں تَاں ہِیوے وِی گُنہگار(٤٦)۔ اُوں ݙین٘ہ (حَق کُوں) کُوڑ آکھݨ والیاں دِی شَامت آئی ہُوئی ہوسی(٤٧)۔ اَتے ڄَݙاں اُنھاں کُوں آکھیا ویندے جو (اَللہ دے اَڳُوں) رَکوع کرو، ڄُھکّو، تاں نھیں جُھکدے(٤٨)۔ اُوں ݙین٘ہ (حَق کُوں) کُوڑ آکھݨ والیاں دِی شَامت (تَباہی) آئی ہُوئی ہوسی(٤٩)۔ بَھلا اِیں (قرآن دے) بعد او کِہڑی شَئے ہے جیندے اُتّے اِیمان گِھن آسِن(٥٠)۔