Wp/rsk/Балалайка

Балалайка

Балалайка русийски струнови музични народни инструмент. По форми є троуглова.

Збудова и випатрунок балалайки

Балалайка з другей половки 20. вику

Длужина балалайки 60 - 70 cm (прима-балалайка), 1,7 m (контрабас- балалайка). Kорпус троуглови. На корпусу ше наставя длугша шия на хторей означени праги. На верху шиї глава хтора благо викривена назадок. По длужини попрейґа шиї нацагнути три струни. На нєшкайшей балалайки на шиї єст 16 до 31 метални праги. Струни були метални (18. вик) а сучасни балалйки маю два найлоново, лєбо поугльовани. Звук (тон) балалйки доставаме зоз потаргованьом струнох и прецагованьом источасно пальца прейґ струнох. Тон чисти, дзвонки алє мегки и приємни.

Розширеносц балалайки

Балалайка звичайни инструмент хтори ше виучує у основних и штреднїх музичних школох и музичних академойох у Русиї, Билорусиї, України и Казахстану. Просеково ученє на тим инструменту тирва од 5 - 7 роки, завиши од возросту особох. Репертоар за балалайку: народни писнї и їх обробок, як и обробок класичних музичних дїлох и авторска музика.

Историят балалайки

Балалйка ше зявела коло 1700. року и заменєла инструмент домру. На основи даєдних писаних документох предходнїца балалайки (домра) концом 17. вику, була уж прилапена при азийских народох. Була округластей лєбо елипсовей форми. Мала два, три лєбо штири струни и були лєм дас 30 cm длугоки. Була першенствено жридлови народни инструмент и служела лєм за провадзенє шпиваня и танцованя. Нєшка постоя шейсц велькосци балалайки (пикола, прим, секунда-друга, алт, бас и контрабас). Балалайка найчастейше позната по своєй троугловей форми, здобула и мала главну музичну улогу у Восточней Европи. Найвчаснєйши податки о балалайки нам потвердзую же ше зявел ,,балон″ (пре округлу форму) у Централней Азиї хтори мал два до шейсц струни. Балалайка у ствари русийска ґитара. Коренї цага ище зоз 12. вику, кед мала форму як стари инструмент - лутня. За нєшкайшу форму и лєпшима технїчнима можлївосцами, заслужни Василий Василєвич Андреєв, дворян-пан хтори грал на балалайки, бул активни и робел концом 19. вику. У цеку 1880. року Андреєв направел стандардни ,,балон″ вєдно зоз виолинистом В. Ивановим хтори правел гушлї (виолини). Його основна сучасна структура верзиї ,,балона″ була препозната по характеристичней форми - преширена нїжей од шиї прейґ прагу на форму троугелнїка. Познєйше у Санкт-Петербурґу тарґовец Песербски направел и усовершел балалайку зоз хроматским рядошлїдом прагох и велькосци хтора ше уклопела на исти способ як и сучасни инструменти у оркестри. То значело же балалайку могло успишно применьовац як солистични инструмент а тиж и у менших ансамблох. Могло ше на нєй у граню применїц и рижни артикулацийни способи граня: потаргованя струни зоз шицкима пальцами правей руки (окрем велького пальца) граня як цо то ґлисандо, тремоло, (єдноставне и двойнїсте) пицикато, флажолети як и подаєдни технїки ґитари.

Найєдноставнєши модел балалайки то прим-балалайка хторей два струни присподобени, поставени єднак алє без огляду на тоту характеристику, тонски обсяг инструмента широки. Андреєв инициятор оркестрациї за балалйку - обробкох велїх традицийних русийских народних композицийох а тиж и мелодийох за оркестер. На тих подняцох ше вельо анґажовал. Уплївує и уводзи можлївосц вибору инструмента, од пиколо-балалайки по бас- балалайку а то оможлївело орґанизовац вельки оркестер балалйкох з богатим и розкошним звуком. Часто оркестри були помоцнєни зоз провадзеньом баяна (руска гармоника), тамбурина, рижних флаутох и пищалкох и других одвитуюцих инструментох, хтори подобни ,,фарби″ звуку оркестри балалайкох.