Wp/cnr/Dragiša Medenica, brigadir
Dragiša Medenica, brigadir. Rođen je 29. juna 1828. godine u porodici Perka Milićeva u Ravni u Donjoj Morači .
Biografija[edit | edit source]
Kao mladić učestvovao je u sastavu crnogorske vojske u borbama za oslobođenje svih krajeva Crne Gore . Državnu službu počeo je kao perjanik na Dvoru knjaza Danila. Učestvovao je 1861. godine sa crnogorskom vojskom u napadu na Polja i jurišu na šance kada se istakao junaštvom. Prilikom ovih borbi sustigao je osmanskog zapovjednika Mustaj-bega Mušovića i posjekao ga .
Knjaz Nikola ga je primio za perjanika, a nešto kasnije postavio ga je za stotinaša (oficira) crnogorske vojske. Ustrojstvom crnogorske vojske postavljen je 1869. godine za komandira Donjo-moračkog bataljona . Potom je bio pješadijski kapetan i potkomandir u Donjomoračkome bataljonu. Za zasluge u ratovima knjaz Danilo mu je dao imanje u Župi Nikšićkoj i Poljskoj kapetaniji . Prema Ustrojstvu crnogorske vojske po brigadama prema reformi 1871. godine u sastavu Treće brigade nalazi se kao komandant Drugog bataljona . U sukobu sa vojskom Mustaj Sali-bega 1872. godine prilikom napada na Lipovo, sa svojom vojskom teško je porazio osmansku vojsku. Sa svojim bataljonom učestvovao je 1874. godine u borbama u Polimlju. Učesnik je crnogorsko-turskoga rata, tzv. Veljega rata 1876–1878. godine kao komandant Donjomoračkoga bataljona u činu komandira . Sa svojim bataljonom učestvovao je u borbama na Vučjem dolu, Ostrogu, Jezerima i Poljima kolašinskim kao i za oslobođenje Bara i Ulcinja. Naročito se istakao u borbama na Petnjem brdu 1877. godine, u Dugi protiv vojske Sulejman paše, Jezerima protiv vojske Afis-paše i prilikom oslobođenja Ulcinja u mjestu Pinješu . Potom je sa bataljonom učestvovao u borbama crnogorske vojske kod Gusinja, kao 1886. godine u borbama za oslobođenje osmanskih zatvora u Poljima .
Na spisku Ministarstva vojnog iz 1879. godine nalazi se u činu komandira kao komandant bataljona . Tu funkciju obavljao je dugi niz godina. U činu komanidra bio je komandant Prvoga bataljona u Šestoj brigadi kojm je komandovao Miro Vlahović . Na čelu Donjomoračkoga bataljona ušao u Štitaricu i Podbišće u noći 1/2. aprila 1886. godine u cilju širega plana realizacije odluka Berlinskoga kongresa . Kao komandir na službi u Šestoj brigadi pominje se 1896. godine , kao i 1903. godine. Njegov zamjenik 1903. godine bio je potkomandir Jovo Medenica . Komandant Donjomoračkoga bataljona bio je sve do 6. decembra 1903. godine kad je preselio u Lipovo u selo Vojkoviće .
Ukazom knjaza Nikole od 29. decembra 1903. godine postavljen je za komandanta Lipovskoga bataljona, s položaja dotadašnjega komandanta Donjomoračkoga bataljona . S toga položaja penzionisan je 5. juna 1904. godine . Ukazom knjaza Nikole reaktiviran je 4. oktobra 1906. godine kad je proizveden u čin brigadira crnogorske vojske i postavljen za komandanta Kolašinske brigade . Kao brigadir bio je komandant Desete (Kolašinske) brigade od 4. oktobra 1906. godine do aprila 1910. godine , kad to mjesto zauzima njegov sin Miloš Medenica. Učestvovao je na svečanosti na Cetinju avgusta 1910. godine prilikom proglašenja Kraljevine Crne Gore . U poznim godinama učestvovao je u Prvome balkanskom ratu 1912–13. godine u oslobođenju Kosova i Metohije u sastavu Istočnog odreda. Uzeo je učešća i u Prvome svjetskom ratu 1914–16. godine, iako nije pokrivao komandne dužnosti nalazio se u Štabu serdara Vukotića i generala Petra Martinovića zajedno sa Jokom Adžićem.
Porodica, odlikovanja[edit | edit source]
Zasnovao je porodicu sa suprugom Mitom s kojom je imao potomstvo. Njegovi sinovi bili su Miloš, brigadir crnogorske vojske i Milovan predśednik suda (poginuo 1900. godine u 27. godini života), kao i šest kćeri Maricu, Stanicu, Vidosavu, Dunju, Božanu i Bojanu . Umro je 1. februara 1924. godine . Od 1936. godine posmrtni ostaci počivaju u porodičnoj grobnici u Blatini . Odlikovan je s više visokih domaćih i stranih odlikovanja, među kojima: Ordenom knjaza Danila I za nezavisnost Crne Gore I i IV stepena, Ordenom Sv. Ane, Spomenicom crnogorsko-turskoga rata 1875–1878. godine, sa dva turska i po jednim ruskim, francuskim i grčkim odlikovanjem .
Poveznice[edit | edit source]
Izvori[edit | edit source]
- Martinović Srđa, Generali Knjaževine i Kraljevine Crne Gore, FCJK, Cetinje, 2016.