Piemontèis: ca[edit | edit source]

Nòm feminin[edit | edit source]

(plural: ca) /ˈka/

Costrussion për abitassion d'òm. A peul esse con vàire pian partagià an stansie con destinassion spessìfica.
Manere ëd dì: A ca: ant la tèra d'orìgin. Avèj nòm «torna a ca»: as dis ëd na ròba ch'a venta rende. Ca da rat: ca mal goernà. Ca dël diav: leu motobin leugn. Ca dij giari (popolar): përzon. Ca granda: arfugi dj'orfanin; infern. Ca dij pèt (popolar): cul. Esse fòra ëd ca: falisse. Fé ca neuva : assume d'àutri serv. Fé për la ca: convnì. Fomna ëd ca: fomna ch'a fa ij travaj ëd meinage. Gròss coma na ca: stragròss. Mangé fin-a ij ciò dla ca: sgheiré. Nen avèj la testa a ca: fé nen atension, esse distrat. Smijé la ca dël diav, Smijé la ca ëd Pilat: essie tant disórdin. Stimé la ca: campé via dë stòmi. Tnì ca duverta: ospité con piasì. Tnì la lenga an ca: Parlé con prudensa. Tnì le man a ca: toché nen.
Leu e sede dla famija.
- Manere ëd dì: Andé fòra ëd ca: parlé sensa andeje dapress a n'argoment, dì 'd ròbe sensa sens. Esse ëd ca: esse familiar, conòsse bin ël pòst o la gent.
Famija.

Bré, Gribàud