Wq/or/କବିତା/ ସନ୍ଥ କବୀର/୬୫: ହେ ଭାଇ ଅତି ଭୁଲା ଥିଲି ମୁଁ
ହେ ଭାଇ ଅତି ଭୁଲା ଥିଲି ମୁଁ [1]
[edit | edit source]ହେ ଭାଇ ଅତି ଭୁଲା ଥିଲି ମୁଁ, ମୋ ଗୁରୁ ରାସ୍ତା ଦେଖେଇ ଦେଲେ,
ଛାଡିଲି ନୀତି ସଂସ୍କାର ସବୁ, ଛାଡିଲି ସ୍ନାନ ପବିତ୍ର ଜଳେ ।
ତା' ପରେ ଜଣା ପଡିଲା ମୋତେ , ଏକ ମାତ୍ର ମୁଁ ବାଇଆ ଥିଲି,
ମୋ ଛଡା ସବୁ ସୁସ୍ଥ ମସ୍ତିଷ୍କ, ଜ୍ଞାନୀଙ୍କୁ ହଇରାଣ ମୁଁ କଲି ।
ସେହି ଦିନଠୁ ରାସ୍ତାରେ ଗଡି ଧ୍ୟାନ କରିବା ଛାଡି ମୁଁ ଦେଲି,
ମନ୍ଦିରେ ଘଣ୍ଟି ବଜା ଛାଡିଲି, ଆସନେ ମୂର୍ତ୍ତୀ ରଖା ଛାଡିଲି ।
ଆତ୍ମ ସଞ୍ଜମେ ଦେହ ପବିତ୍ର ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଖୁସି କରି ପାରେନି,
ବସନ ତ୍ୟାଗ, ସ୍ନାୟୁଙ୍କୁ କଷ୍ଟ କଲେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ପ୍ରଭୁ ହୁଏନି ।
ଯେଉଁ ମାନବ ଅତି ଦୟାଳୁ, ସତ୍, ଆଚାରୀ ଭବ କର୍ମରେ,
ନିଷ୍କ୍ରିୟ ରହି ସବୁ ଜୀବଙ୍କୁ ନିଜ ସମାନ ବିଚାର କରେ ।
ଅମରତ୍ତ୍ଵକୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ ସେ, ସାଥୀରେ ରହେ ପ୍ରଭୁ ପ୍ରକୃତ,
କବୀର ନାମ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ ସେ, ଗର୍ବ ଶଠତା ଠାରୁ ସେ ମୁକ୍ତ ।