Wp/rki/ဇမ္ဗုကထေရ်
ဇမ္ဗုကထေရ် ရေ မြတ်စွာဖရားသျှင်ဧ့ သာသနာတော်တွင် အာသဝေါကုန်ခမ်း ရဟန္တာ ဖြစ်ခရေ။ ဇမ္ဗုကရေ အယင်က အာဇီဝကတစ်ဦးဖြစ်ရေ။ ယပြီးနောက်မှ သာသနာတော်တွင် ယုံကြေသက်ဝင်လာကာ ရဟန်းဖြစ်လာခရေ။[1]
အာဇီဝက ဖြစ်ခြင်း
[edit | edit source]ဇမ္ဗုကဧ့ မိဘရို့စွာ ကြွယ်ဝချမ်းသာသူတိ ဖြစ်ဧ့။ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်တွင် နီထိုင်ကတ်ရေ။ မိဘရို့က ကြွယ်ဝကေလည်း ဇမ္ဗုကရေ ထူးခြားဧ့။ ဇမ္ဗုကရေ မြီကြီးပေါ်တွင် အိပ်ဧ့၊ ချီးကို စားဧ့၊ အဝတ်မဝတ်ဘဲ နိန်ဧ့။ အရွယ်ရောက်ရေအခါ မိဘရို့စွာ သားဖြစ်သူကို အာဇီဝက ပြုပီးဧ့။ အာဇီဝကပြုရာတွင် ဇမ္ဗုကကို တွင်းထဲတွင်ထားဧ့။ ပက်ကုန်းနှစ်ဖက်ပေါ် ပျဉ်ပြားကိုတင်ကာ အထက်မှ နင်းပြီး ဆံပင်တိကို ထန်းစေ့မှုတ်ခြမ်းရို့နန့် နှုတ်ဧ့။ အေပိုင်နန့် ဇမ္ဗုကရေ အာဇီဝကတစ်ဦး ဖြစ်လာခဧ့။[1]
အာဇီဝကရို့ မောင်းထုတ်ခြင်း
[edit | edit source]ဇမ္ဗုကဧ့ မိဘရို့စွာ သားဖြစ်သူနန့်အတူနှက်ဖြန်ခါစောစောရီရီတွင် အာဇီဝကတိကို ဆွမ်းစားရန် ဖိတ်ဧ့။ နောက်နိန့် အာဇီဝကရို့စွာ ဆွမ်းစားရန် လားဧ့။ ဇမ္ဗုကရေ လုံးချင်းတဲး နိန်ခကာ ချီးတွင်းဟိ ချီးကို စားလေဧ့။ နောက်အခါတွင် ဇမ္ဗုကဧ့ အဖြိုက်ကေို သိကြဧ့။ ယင်းခါ ဂေါတမဗုဒ္ဓဧ့ ရဟန်းရို့စွာ ဒေအဖြိုက်ကေို သိပါက အာဇီဝကရို့စွာ ချီးစားကုန်ဧ့ဟု ပြောဆိုသရော် ကြလီဖို့စိုးကာ ဇမ္ဗုကကို နှင်ထုတ်ဧ့။[1]
ရဟန္တာဖြစ်ခြင်း
[edit | edit source]အာဇီဝကရို့ မောင်းထုတ်အနိန်နန့် ဇမ္ဗုကရေ ထွက်လာခရာ ဇမ္ဗုကရေ လူရို့ချီးစွန့်ရာ နိန်ရာသို့ ရောက်ဧ့။ ထိုနိန်ရာအနီးတွင် ကျောက်ဖျာကြီး ဟိဧ့။ ညအခါ လူရို့စွန့်ခရေ ချီးကို စားဧ့။ နိန့်အခါ လူရို့လာရေအခါတွင် ကျောက်ဖျာဧ့ ကျောက်စွန်းကိုကိုင်ပနာ ပဇာ့ဟထားဧ့။ ခြေတစ်ဖက်ကလည်း မြှောက်ထားပြန်သေးရေ။ အများသူငရို့ မီးကြရေအခါ မိမိရေ လေကိုသာစားဧ့၊ မြီကြီးကို နင်းပါက တုန်လှုပ်ဧ့၊ ယင်းချင့်ကြောင့် မိမိရေ မည်ရေအခါမှ အိပ်ခြင်း၊ ထိုင်ခြင်း မပြုလုပ်ဟု ပြန်ဖြေဧ့။ ယင်းခါ အင်္ဂတိုင်း၊ မဂဓတိုင်းရို့မှ လဘော များရေ ဇမ္ဗုကကို ယုံကြေလာကတ်ရေ။ ဇမ္ဗုကရေ လူရို့က ဝန်များ၊ စားသောက်ဖွယ်တိကို လက်မခံပေ။ အခြင်းပြောဆိုနိုင်ပါမှ စားသောက်ဖွယ်တိကို သမန်းမြက်ဖျားနန့် ကော်ယူပြီးကေ လျှာပေါ်တင်ဧ့။
ယင်းပိုင် နိန်လာခရေမှာ ၅၅ ကြာမြင်ခရေ။ မြတ်စွာဖရားရေ အခြီအနိန်၊ အချိန်အခါကျရောက်ပြီ ဖြစ်ပြီးကေ ဇမ္ဗူက ဟိရာသို့ ကြွဧ့။ မြတ်စွာဖရားရေ ဇမ္ဗုကပါးက တစ်ညတာ နိန်ခွင့်ပီးရန် ခွင့်တောင်းဧ့။ ဇမ္ဗုကရေ ခွင့်မပီး၊ ငြင်းဧ့။ ယင်းခါ ဖရားရေ မဝီးမပါး တောင်စောင်းတစ်နိန်ရာတွင် သီတင်းသုံးဧ့။ ညအခါတွင် မြတ်စွာဖရားထံသို့ နတ်မင်းကြီးလေးပါး၊ သိကြားမင်း၊ ဗြဟ္မာမင်းရို့စွာ ဖရားသျှင်ထံသို့ လာကတ်ဧ့။ ယင်းခါ ဇမ္ဗုကရေ ထိုနတ်ရို့ဧ့ ကိုယ်ရောင်ကိုယ်ဝါကို မြင်ဧ့။ မနက်လင်းကေ မြတ်စွာဖရားထံသို့ ထိုနတ်ရို့အကြောင်း မီးဧ့။ မြတ်စွာဖရားလည်း ဖြေလေဧ့။ ယင်းခါ ဇမ္ဗုကရေ မိမိရေ ၅၅ နှစ်တိုင် လေကိုစားပနာနိန်ခရေ။ ယကေလည်းသော မိမိထံသို့ မည်ရေနတ်မျှ မလာခပါဟု လေအမှန်တကယ်မစားဘဲ စားရေလို့ ဖြေဧ့။ ယင်းခါ မြတ်စွာဖရားရေ ဇမ္ဗုကအား တရားပြဆိုဆုံးမဧ့။ ဖရားရေ ဇမ္ဗုကအား ရေသနုပ်တစ်လုံးကို ပစ်ပီးဧ့။ ရေသနုပ်ကို ပတ်ပြီးကေ တရားနာရာ တရားဆုံးကေ အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်လီရေ။ မြတ်စွာဖရားရေ ဇမ္ဗုကအား ဧဟိဘိက္ခုဟု ခေါ်လိုက်ရေအခါ ပရိက္ခရာကောက်ရှစ်ပါး ကိုလွယ်ပနာ ရဟန်း ဖြစ်လီရေ။[1]
ရှီးဘဝ ဝဋ်ကြွီး
[edit | edit source]ဇမ္ဗုကရေ ကဿပဖရားသျှင်လက်ထက်က ကျောင်းထိုင်ရဟန်း ဖြစ်ခရေ။ ထိုရဟန်းဧ့ ဒါယကာရေ အခြားအာဂန္တုရဟန်းကို ကိုးကွယ်ဧ့။ ယင်းခါ မနာလိုမရှုဆိတ်ဖြိုက်ကော အာဂန္တုရဟန်းကို "သင်ရေ သူကြွယ်အိမ်မှ ဆွမ်းကို စားခြင်းထက် ချီးစားခြင်းက မြတ်ဧ့။ သူကြွယ် စီစပ်သော ဆတ္တာရေက ဆံပင်ရိတ်ရေထက် ထန်းစေ့မှုတ်နန့် နှုတ်ရေက မြတ်ဧ့။ သူကြွယ်လှူသော သင်္ကန်းကို ဝတ်ရေထက် ကိုယ်လုံးတီး နိန်ရေက မြတ်ဧ့။ သူကြွယ်လှူသော သလွန်ညောင်စောင်းထက် မြီကြီးပေါ် အိပ်ရေက မြတ်ဧ့" ဟု ဆဲရီးခရေ။ ထိုအကုသိုလ်ကံရေ အဂုဘဝတွင် အကျိုးပီးဗလင်ရေ။[1]