Wp/grc/Ἱστορία τοῦ Πελοποννησιακοῦ Πολέμου
Τοῦτο τὸ λῆμμα γέγραπται τῇ Ἀττικῇ διαλέκτῳ.
| Ἱστορία τοῦ Πελοποννησιακοῦ Πολέμου | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | ||||||||
|
Ἡ Ἱστορία τοῦ Πελοποννησιακοῦ Πολέμου (431-404 π.Χ.) ἐστὶ συγγραφὴ περὶ τοῦ πολέμου τοῦ γενομένου μεταξὺ τῆς Πελοποννησιακῆς συμμαχίας, ἧς ἡγοῦντο Λακεδαιμόνιοι, καὶ τῆς Δηλιακῆς συμμαχίας, ἧς οἱ Ἀθηναῖοι ἡγοῦντο. Τὸ δὲ σύγγραμμα, ὡς δοκεῖ, ἀτελὲς ὂν οὐ πάντα τὰ ἐν τῷ πολέμῳ πραχθέντα περιέχει, ἀλλὰ λήγει ἐν τῷ ἑνὶ καὶ εἰκοστῷ ἔτει τοῦ πολέμου (411 π.Χ.). Κλασικὸν δὲ τὸ σύγγραμμα τοῦτο νενόμισται καὶ τῶν πρώτων τῆς ἱστοριογραφίας ὑποδειγμάτων, διῃρημένον εἰς ὀκτὼ βιβλία.
Περὶ τῆς Ὑποθέσεως
[edit | edit source]Τὸ μὲν πρῶτον μέρος ἄρχεται ἐκ βραχείας ἐξηγήσεως τῶν ἀρχαίων πραγμάτων καὶ δηλώσεως τοῦ σκοποῦ ὃν ὁ Θουκυδίδης προὔθετο· ἔπειτα δὲ μεταβαίνει ἐπὶ τὰς αἰτίας τοῦ πολέμου, καὶ τὴν ἀληθεστάτην πρόφασιν ἐκφαίνει. Μετὰ δὲ τὸ προοίμιον, τὸ σύγγραμμα σχεδόν τι ὅλον περὶ αὐτοῦ τοῦ πολέμου διατρίβει, τοῦ συγγραφέως ὀλιγάκις μόνον παρεκβαίνοντος. Καίτοι ἡ κυρία ὑπόθεσις αἱ πολεμικαὶ πράξεις εἰσίν, ἐξετάζει ὅμως ὁ Θουκυδίδης καὶ βαθύτερά τινα ζητήματα· δείκνυσι γὰρ ὡς ὁ πόλεμος τὰ μὲν ἤθη διαφθείρει, στάσεις δὲ ἐν ταῖς πόλεσιν ἐμποιεῖ, καὶ ὡς δι᾽ αὐτὸν Ἕλληνες ἀνόσια ἔργα κατ᾽ ἀλλήλων εἰργάσαντο. Ἔνια δὲ μέρη τοῦ ἔργου παρέχει ὑποδείγματα τοῦ τῶν κρειττόνων δικαίου, καίτοι ἀμφισβητεῖται εἰ τοῖς νῦν ἀναγιγνώσκουσιν ἡ τοῦ ἀληθοῦς νοήματος κατάληψις ῥᾳδία ἐστίν.
Περὶ τῆς Πολεμικῆς Τέχνης
[edit | edit source]Περὶ δὲ τὰς καινοτομίας τὰς ἐν τῇ πολεμικῇ τέχνῃ, διαφερόντως δὲ τὰς ναυτικὰς καὶ τὰς πολιορκητικάς, ὁ Θουκυδίδης σπουδάζει. Ἀποφαίνεται γὰρ τὴν ναυτικὴν ἰσχὺν ἀναγκαιοτάτην εἶναι πρός τε κτῆσιν καὶ σωτηρίαν τῆς ἀρχῆς· ὅθεν καὶ τὴν τριήρην ὡς μέγιστον ὄργανον τῆς τῶν Ἀθηναίων ἡγεμονίας ἀποδείκνυσιν. Αὕτη δὲ ἡ περὶ τὰ ναυτικὰ σπουδὴ καὶ τοῖς μεταγενεστέροις παράδειγμα κατέστη.
Περὶ τῆς Ἀρχῆς
[edit | edit source]Τὴν μεγίστην αἰτίαν τοῦ πολέμου ἀπεφήνατο ὁ Θουκυδίδης εἶναι τήν τε τῶν Ἀθηναίων αὔξησιν καὶ τὸν φόβον ὃν τοῖς Λακεδαιμονίοις αὕτη παρεῖχε. Διηγεῖται γὰρ ὡς οἱ Ἀθηναῖοι τὴν ἡγεμονίαν οὐ βίᾳ ἔλαβον, ἀλλὰ τῶν συμμάχων ἑκόντων παρέδοσαν· ὕστερον δὲ ἔφασαν ὑπὸ τῶν τριῶν μεγίστων, δέους καὶ τιμῆς καὶ ὠφελείας, ἀναγκασθῆναι αὐτὴν ἐπεκτεῖναι, καὶ ἄλλην ἄν τινα πόλιν ἐν τῷ αὐτῷ παραστήματι γενομένην ταὐτὰ δρᾶσαι. Τοὺς δὲ Λακεδαιμονίους ὀκνηροτέρους καὶ τοῖς πατρίοις ἔθεσι μᾶλλον προσκειμένους ἀποφαίνει. Ἡ δὲ τῶν Ἀθηναίων τῆς ἀρχῆς ἐπιθυμία εἰς ὑπερβολὴν ἐλθοῦσα, τῇ εἰς Σικελίαν στρατείᾳ ἔσφηλε τὴν πόλιν καὶ σχεδὸν διέφθειρεν.