Wp/cnr/Vladimir Rolović, general-major

Rođen je, 21. maja. 1916. godine, u selu Brčeli, kod Bara u porodici Nika Rolovića. Umro je 15. aprila 1971. godine.

Biografija[edit | edit source]

Osnovnu školu je završio u rodnom kraju. Nastavio je školovanju u barskoj, pećkoj i cetinjskoj gimnaziji. Poslije završetka gimnazije, upisao se na Pravnom fakultetu Beogradskog univerziteta. Još kao đak cetinjske gimnazije, opredijelio se za radnički pokret, i vrlo aktivno učestvovao u svim akcijama omladine, u gimnaziji, zanatskom i sportskom društvu „Lovćen“. Član Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ) postao je 1935. godine, a početkom 1936. godine i član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Do aprila 1941. godine obavljao je razne odgovorne partijske dužnosti. Najpre je radio u tehnici Mjesnog komiteta KPJ za Beograd i Pokrajinskog komiteta KPJ za Srbiju, a zatim je upućen na politički rad u Crnu Goru, đe je neko vrijeme rukovodio sreskim komitetom SKOJ-a, a zatim je postao sekretar Sreskog komiteta KPJ za Bar. Godine 1940. izabran je u Pokrajinski komitet KPJ za Crnu Goru. Zbog revolucionarnog rada, hapšen je 1935. na Cetinju i 1938. godine u Beogradu.

Drugi svjetski rat[edit | edit source]

Nakon aprilskog rata vratio se u rodno mjesto i odmah se aktivno uključio u pripreme za ustanak. Učesnik je Trinaestojulskog ustanka, kao jedan od vođa ustaničke grupe Crnogorskog primorja, koja je već u prvim danim uništila sve karabinjerske stanice od Bara do Budve. Decembra 1941. godine, kao borac Lovćenskog bataljona, učestvovao je u napadu na Pljevlja. Kada je formirana Prva proleterska udarna brigada, postavljen je na dužnost političkog komesara Prve čete Prvog (crnogorskog) bataljona. Učestvovao je u mnogim borbama na Okruglici, Žepi, Igmanu, Ulogu, u Župi, kod Kalinovika, na Sinjajevini. Posebno se istakao u napadima na Konjic i Livno, 1942. godine, kao i u borbama tokom Četvrte neprijateljske ofanzive. Bio je rukovodilac Politodjela Prve dalmatinske, zatim i 15. majevičke brigade i 17. istočnobosanske divizije. Na dužnost političkog komesara 38. istočnobosanske divizije imenovan je 1944. godine.Nakon završetka Drugog svetskog rata, 1945. godine, upućen je na rad u Odeljenje za zaštitu naroda Jugoslavije (OZNA), u kojoj je obavljao dužnosti načelnika Odeljenja kada je imao značajnu ukogu u uništenju zaostalih kvislinških grupacija.

Poslijeratna karijera i tragična smrt[edit | edit source]

Bio je član Vlade Narodne Republike Crne Gore, pomoćnik saveznog ministra za inostrane poslove, član Gradskog komiteta Saveza komunista Beograda, ambasador SFRJ u Norveškoj, Japanu i Švedskoj. U više saziva je biran za narodnog poslanika Skupštine Crne Gore i bio je član Centralnog komiteta Saveza komunista Crne Gore. U Stokholmu je, na dužnosti ambasadora, 7. aprila. 1971. godine, smrtno ranjen od grupe hrvatskih ekstremista iz organizacije Hrvatski narodni odpor (HNO) koja je provalila u Ambasadu SFRJ. Umro je 15. Aprila iste godine od posljedica ranjavanja.

Odličja[edit | edit source]

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja. Predsednik SFRJ Josip Broz Tito, odlikovao ga je Ordenom narodnog heroja, dva dana posle ranjavanja, 9. aprila. 1971. godine.

Poveznice[edit | edit source]

Izvori[edit | edit source]

Martinović Srđa, Crnogorska vojna elita JNA ?1943-1992, Matica, br. 70, Podgorica, 2017, str. 543-658.