Wb/skr/گزر ڳئی گزران (اٹھواں حصہ)
ناول گزر ڳئی گزران لکھت عبدالباسط بھٹی
غلابی شاہ وی کوئ عجب بندہ ہے، یونیورسٹی دے زمانے بھر پور جوان ہا ایہا کوئ وی اکوی سال دی عمر ھس سینگے ھاسے ھوں زمانے وی بوتل کھولݨ توں پہلے ایہو کجھ کریندا ھا آڄ مدت بعد ساڳی لفظ ساڳی منظر ݙیکھ کوئ حیرانگی نہ تھئ کیوں جو موالی لوک ایویں ھوندن، ھوں زمانے تریجھے پیک دے بعد میکوں ڳل لڳ روندا ھا ھݨ وی ایہو حال ہے تریجھے پیک دے بعد رووݨ شروع کر ݙیندے، انسانی روئیاں اچ غلابی شاہ حیران کن ھا، آڄ دی محفل دے مہمان سیں دلبر کانجو تے چوھدری اسلم گوندل مؤکل منگ جلدی چلے ڳے نال ایں شرط دے جو یار ول ملسوں، میں وی مرشد دے مـنہ در ݙٹھا تے آکھیم اچھا مرشد، حالی دی گھڑی میکوں وی مؤکل مرشد وݙے پیار نال میکوں ݙٹھا تے ٻولیا ظالم آں توں وی میکوں کلہا کریندیں اتنی مدت بعد ملیے ہیں حیاتی دا پتہ کائینی کل کئیں ݙٹھی اے ایہ ݙیکھ میں تیݙے اڳوں ہتھ ٻدھی ٻیٹھاں بس آڄ ہک گھنٹہ ٻیا میݙے ناں چاء کر، مرشد دی عاجزی، نیاز مندی ݙیکھ میں کھل ولدی ݙتی میں ہک شرط تے ٻاھنداں جی جی حکم کر یار، میکوں ایہ حال ݙے توں،، کامریڈ،، توں،، مرشد،،. کیویں بݨیوں جوان میݙی ٻانہاں پکڑ میکوں نال ٻلہا گھدا آ ووے یار، تیکوں میں آپݨی گزری وھاݨی سݨاواں، مرشد ٹھڈا ساہ بھر آسمان در ݙٹھا تے ٻولیا بھٹی صاحب آ،
یونیورسٹی دی تعلیم ختم تھئ تاں ابے سیں جھوک چاء لݙائ، درگاہ دی سجادگی میݙے حصے آئ، میں اڳوں کامریڈ
، بھٹی صاحب آ، تیکوں تاں پتہ اے، میں ایں درگاھئ نظام دے بلکل خلاف ھم، میں درگاہ تے آے بے وسے، مجبور تے لاچار لوکاں کوں ݙیکھ ݙاڈھا مونجھا تھیندا ھم، سوچیندا ھم میݙے وسیب دی جہالت کݙاں ختم تھیسی، سچی ڳالھ اے میں ابے بھشتی کوں غریباں کنوں نظرانے گھندا ݙیکھ مر مر ویندا ھم، ہک جوانی ݙوجھا کامریݙاں دی سنگت، اباسیں جھوک لݙائ قل کندھاݨے تھی ڳے، میں اماں سیݨ کوں آکھیا اماں سیݨ، میں درگاہ دی سجادگی نی گھندا، ایہ ظلم دا نظام ہے، میں نوکری کریساں، میݙے مونھوں نہیں دا لفظ سݨ اماں سیݨ دی دھاڑ نکل ڳئ، آکھݨ لڳی پتر بھاہ لا نوکری کوں نوکری اچ پیا کیا ہے میݙا پتر ایہ توں جیڑھی جیپ تے چڑھیاں ودیں، عیاشیاں ودا کریندیں ایہ سبھو ایں درگاہ دی کمئ ہے، تیݙا چا چا سید خصوصی شاہ تاں آڄکل ݙاڈھا خوش ودے، اونکوں پتہ لڳے تے او سݨی ودے جو غلابی شاہ شہر پڑھݨ ڳے تے کافر تھی ڳے، او درگاہ شرگاہ کوں اصلوں نی منیدا، ابا، مہربانی کر جے توں سجادگی دی پڳ نیوی ٻدھیندا تاں ول ساݙا کھک نی بچدا، اساں سارے رل ویسوں، بکھ مرسوں، اچھا، ہیں سیں ول کیا تھیا بھٹی صاحب آ ، بندہ بشر اے، اماں سیݨ دیاں آکھیں اچ ہنجوں ݙیکھ زاری سݨ میں خود وی پریشان تھی ڳیم تیکوں تاں پتہ اے کامریڈ کتنا ضدی ھوندے، میں اماں سیݨ کنوں ݙوں ݙینہہ سوچݨ کیتی منگیے تاں اماں سیݨ بولی پتر غلابی شاہ توں ݙوں ݙینہہ منگدیں، میں تیکوں ہک لحظہ وی نی ݙی سڳدی بھٹی صاڄب آ، اماں پریشان کر ݙتا، ساری رات جاڳدا تے پیندا رھے ڳیم، سمجھ نہ آوے کراں تاں کیا کراں، اماں سیݨ کوں نہیں کرینداں تاں جنت ہتھوں ویندی اے حالانکہ یار، تیکوں پتہ اے میں جنت تے کتنا یقین کرینداں یا، ھݨ ایں ڳالھ کوں چھوڑ ایہ ݙس توں کامریڈ توں واپس مسلمان کیویں تھیوں سیں میݙا اماں ݙوجھے ݙینہہ میݙے مامے کوں رلے گھن میݙے کمرے آ وڑی تی آکھیس ابا وے کیا سوچی، میں ولدی ݙتم اماں سیݨ میں حالی کجھ نی سوچیا میݙی ولدی سݨ اوں آکھیا غلابی شاہ میں تیکوں ہیں ݙینہہ کیتے نہ ڄݨیا ھم، جے توں میݙی ڳالھ نیوی منیندا تاں میں تیکوں ٻتری دھاراں کائیناں بشکیساں بھٹی صاحب آ،
جنت جاء ھووس میں اڄاں ولدی ݙیندا ودا ھم بھشتݨ بوچھݨ لہا میݙے پیراں تے رکھ ݙتا میݙے پیروں دھرتی نکل ڳئ، میں ٹھک پک بوچھݨ چاء اماں سیݨ دے سر تے چاء رکھیا اماں میکوں چھک ھاں نال لایا تے ٻولی وے میݙا غلابݨ آ، شالا سدا جینویں تے لکھ تھینویں، شالا تتی وا نہ لڳی، دشمن دا وار خطا ھووی، جتھ پیر اتھ خیر ھووی، توں حالی ٻال ہیں، تیکوں سجادگی دے مزیاں دا کیا پتہ
بھٹی صاحب آ،
اماں رڄ دعائیں ݙتیاں ماما سیں، سارا گھاٹا منافع سمجھایا، جیڑھیلے اماں سیݨ ٻتری دھاراں نہ بشکݨ دا آکھیا تاں میں ول وی نہ منیم سوچیم ماء کݙاھیں اولاد دا برا نی سوچیندی، لکین بھٹی صاحب آ،
جیڑھیلے اماں سیݨ آپݨا بوچھݨ لھا میݙے پیراں اچ رکھیا میکوں ایویں لڳیا جینویں میݙے سر تے آسمان ترٹ پیا ھووے، میݙا ککھ نہ بچیا ھووے، میݙی زندگی اندھارا تھئ ڳی ھووے، یار باسط،
میں دھاڑ کر اماں سیݨ دے پیراں اچ ڈھے ڳیم اماں بھشتݨ دےپیر چمیم، رڄ رنم، میݙے ہنجھواں نال اماں بی بی دے پیر دھویڄ ڳے، او وی تلے ٻہہ ڳی میکوں. گݪککڑی پاء رڄ ویݨ کیتونس، جیڑھیلے رو رڄ کر گھدس، میں اماں بی بی دا منہ اتے کر بی بی دے متھے تے مٹھا ݙتا،
اماں، میکوں معاف کر میݙے کنوں غلطی تھئ ڳئ اے، تیݙا حکم سر آکھیں تے اماں میکوں ڳل لا آکھیا ابا، غلابݨ سیں، ، توں حالی ٻال ھئیں تیکوں گھاٹے منافعے دا کوی پتہ نی، پتر، حالی تئیں اݙدیاں ݙٹھن پھاسدیاں نی ݙٹھیاں، ایہ چھڑا تیݙے پیئؤ ݙاݙھے دی درگاہ نی، ایہ تیݙیاں تے تیݙیاں آندیاں نسلاں دا مستقبل اے، توں حالی نیوی ڄاݨداں، میں ڄاݨدی آں میݙا خدا ڄاݨدے یا تیݙا ابا بھشتی ڄاݨدا ھا،. میݙا منہ وی قبر آلے پاسے ہے، پتر ایہ درگاہ نی میݙا ٻچڑا ایہ پیسے بݨاوݨ آلی مشین اے، جے توں میݙی ڳالھ نہ منیداتاں پتر، آپݨا ککھ نہ بچدا نہ گھر، نہ تڑ تاݙا، چاچا تیݙا تاں دعا ودا منگدا ھا جو توں مر پوویں یا سرکاری نوکری کریں تاں جو، او درگاہ تے قابص تھی ونجے، جݙاں دا توں شہر پڑھݨ ڳئیں او ھلائ ودا ھا جو غلابی شاہ مرتد تھی ڳے، اللہ کوں نی منیندا، کافر تھی ڳے، کامریڈ بݨ ڳے، ، میݙا ٻچڑا ایہ نظریہ شزریہ کجھ نی ھوندا،توں بھلیا ودیں، ابا، کیہں بھل اچ نہ راھویں سب بکواس ہے، جے تیڈے تن تے قیمتی کپڑے، وݙی گاݙی اڳوں پچھوں ملودی تاں دنیا تیݙی غلام، نہ تاں لوک بکھے بندے کوں سلام ای نی کریندے، ابا، میݙا سوھݨا پتر،
ھݨ تکڑا تھی سویرے اٹھی تے ݙاݙے دے دیرے تے ونج نماز پڑھی کر، لحظہ پیؤ دی گدی تے ٻیٹھا کر اڳوں میں ڄاݨا تے میݙا کم ڄاݨے، توں ایں کر کل شہر ونج آپݨے ابے بھشتی دے خلیفے غلام فرید کوں نال لا، میݙے کول تیݙے ابے دی پڳ ٻدھائ تے سجادہ نشینی آلا پراݨا کانڈھا محفوظ اے ساڳی ایہو کانڈھا چھپوا تے سارے درگاھیں دیاں سجادگان کوں ہڳ ٻدھائ تے سجادگی دا کانڈھا بھڄوا ہک واری ݙاڈے آلی مسند تے ٻہہ تے ول ݙیکھیں، دنیآ تیݙی کیویں پوجا کریندی ہے،
بھٹی صاحبآ ، میکوں اماں بی بی دی ڳالھ ھٹ لڳی، میں ݙاڑھی منواݨ چھوڑ ݙتی، کپڑے سادہ پاوݨ شروع کر ݙتم، کانڈھے چھپ آ ڳے، ابے سیں دے خلیفے کانڈھے چاء سارے وسیب اچ بھڄ پے، بھٹی صاحب آ، جݙاں میݙی سجادگی دا پرب ھا سارے وسیب دے سجادگان، اےسی، ڈی سی، وزیر مشیر، زمیندار، گودے، مرید تے رعایا دی ہک وݙی تعداد پرب تے آئ، جند میݙی،
ایہ سجادگی دا پرب نہ ھا، بھٹی،. صاحب آ، اللہ دی قسم وساکھی دا میلہ ھا، خلقت دا جھڑ ڳاڄاں ݙیندا کھڑا ھا،
پکی سڑک توں ساݙے دیرے تئیں کمیٹی آلیاں. صفائ کروائ چھݨکا لوایا، بھٹی صاحب آ اللہ ڄاݨدا کھڑے پرب آلے ݙیہاڑے میں چٹا کھیر سوٹ پاتا سر تے رومال ٻدھم، ہک رومال مونڈھے تے سٹیم، تے دیرے تے آ ٻیٹھم بھٹی صاحب آ، مرید آون سلام کر ہتھ چمن تے پچھلیں پیرے واپس ول ونجن، دلبر، میں سویرے اٹھ وڄے دیرے تے آ ٻیٹھم تے خلقت آوݨ. شروع تھئ، عصر ویلے تاں او رش ھا جو میڈ ےخلیفے. تھاݨے دار قسور خاں دریشک کوں فون. کر نفری منگوائ، اوں مہربانی کیتی تے پنج چھ سپاھی بھڄوا ݙتے، پولس کوں ڈیکھ لوک لین لڳ ڳے، سچی ڳالھ اے لوکاں کوں مل مل تھک پیم میݙی چیل ݙکھݨ ہے ڳئ،. میں دیرے توں اٹھی اندر لحظہ آرام کرݨ لڳا ڳیم، بھٹی صاحب آ، جیڑھی کرسی تے میں ٻیٹھا ھم، اوندے اتے میݙی چادر تے مونڈھے آلا رومال رکھ ݙتونے، لوک آندے میݙے رومال کوں آکھیں نال لیندے، پیار کریندے تے ٹر ویندے، عصر دے بعد خیرات دا پرگرام ھا،. اساں ݙوں سو پنجوی دیڳاں سلوݨیاں تے پنجھا دیڳاں زردے دیاں پکوائیاں،
جند میݙی، ایہ انتظام تاں ھا عوام کیتے باقی سجادگان، افسراں، تے ݙوجھے معزین کیتے اساں انج ݙوں وݙیاں چھول داریاں لوایاں، اتھاں کرسیاں دی جاء ڈھائ ہزار صوفے رکھواے، انھاں حضرات کیتے باکرا گوشت، تیتر ٻٹیرے، ہرناں تے مرغابیاں دا سالن تیار تھیا، مٹھے اچ کھیرݨی، تے چیݨے دا بھت ھا، ایندا ٹھیکہ اساں ہک مشہور کمپنی کوں ݙتا،
عصر دے بعد میݙی پڳ ٻدھائ تے نال تاڄ پوشی تھئ، بھٹی صاحب آ، مریداں میکوں نوٹاں دے ھاراں نال لݙ ݙتا، ݙوجھیاں درگاھیں دے سجادگان خلعتاں دے ڈھڳ لا ݙتے، میݙے خلیفے میݙے ھار لھا تے تروڑے بھریندے ڳے، تے تازہ محل اندر بھیڄیندے رھے ڳے، بھٹی صاحبا، دستار بندی دے بعد جو کھاݨا شروع تھیا، رات دے ٻادھاں وڄ ڳے امیر کھادا، غریب کھادا، مقیم کھادا، راھئ مسافر کھادا تے جمل جہان اچ تیݙے بھرا دی ھل ھل تھی ڳئ، آڄ مرشد کھل تے آپݨے،، کامریڈ،، توں،، مرشد،، تئیں دے پندھ دی رام کہانی سݨائ، میں آکھیا مرشد کمال اے ولدی ݙتس بھٹی صاحب کمال نی حقیقت ہے مال مݙی دے بغیر تساں ہک دھیلے دے وی نیووے، ھوندے، میں آڄ شکر پڑھداں اللہ سیں دا تے اماں بھشتݨ دا ساکوں سدھا رستہ لا ڳئ، نہ تاں اساں وی آڄ تیݙے وانڳوں ݙوں ٹکے دی نوکری ودے کریندے ھووں ھا، اچھا مرشد، ھݨ میکوں اجازت ݙیو، کل ول ملسوں، آڄ مائزہ نی آی. چس نی آئ، مرشد عورتاں نال سنگت دی وی آپݨی چس ھوندی اے، ویسے مئ دبنگ ہے، شالا جیوے ھووے، یا رآخر آرائیݨ ہے، دبنگ کیویں نہ ھووے، میں اٹھی کھڑا تھیم ٹرݨ لڳم تاں مرشد وی نال ٹر پیا، میں آکھیا مرشد ، تساں آرام کرو، کھل آکھیس دلبر، توں ساݙی خاطر آپݨا آرام ونجائ ودیں اسں تیکوں کار تک نہ پڄاؤ ول تھک اے ساݙے حیا کوں، نہ سیں نہ باسط
نیاز مندی اچ کوئ ساݙے کنوں ودھ ونجے ایہ نی تھی سڳدا، مرشد میݙے چنبے اچ چنبا ݙے نال ٹر پیا ہاسٹل دے گیٹ تے آ میں عرض کیتی ٹھیک اے مرشد، تساں ھݨ ونجو،. یار باسط لڑھ نہ ماریا کر،
ول مرشد موٹر تئیں آے میکوں چھک بھاکل پا
اکھیونیں یار، تئیں ساݙی جوانی، ساݙیاں یاداں، ساݙے خاب واپس ولا ساکوں جوان کیتے، اساں تیکوں. کار تئیں الوداع کرݨ نہ آوں، ایویں بھلا ٹھاندی ہے،
میں جے تئیں کار سٹارٹ کر مین روڈ تے نہ چڑھ ڳیم مرشد پارکنگ اچ کھڑا رھیا، سڑک چڑھہ میں پچھوں تے ݙٹھا تاں مرشد اتھاؤں ہتھ ھلا بائ بائ کیتا مرشد دیاں ڳالھیں سݨ آڄ میکوں،، ثمینہ،، ݙاڈھی یاد آئ یار، کیا دور اندیش لڑکی ھئ، ہک ݙینہہ لائیبریری ٻیٹھے ھاسے میں نظراں اوندے چہرے تے ٹکا آکھیا جند ولدی ݙتس ایہ کیا بکواس ہے میں آکھیا توں میݙی جند نیوی نہ، نہ بس تہاݙی مہربانی، ایہ جند جان آلا ڈرامہ کیہں ٻی لڑکی نال کراے، میں کیہں دی جند کائینی، میں پچھیا،، ثمینہ،، زرا ایݙے تاں ڈیکھ، اوں مسک میں در ݙٹھا تے ٻولی، جی میں کھل آکھیا، کھنڈ کھیر پی ایہ تاں ٹھیک اے ولدی ݙتس باسط توں وݙا حضرت ہیں میڈم جی ، تہاݙی مہر بانی کتھ دی مہر بانی میڈم میکوں آپݨا قیمتی وقت ݙیندے وے، علم، ادب، شاعری، فلسفے، تے عشق، محبت دے موضوعات تے ڳالھ کریندے وے سر تہاکوں پتہ اے ایہ میݙی دلچسپی دے موضوعات ھن، میں انھاں بارے ٻہوں پڑھیے، اچھا جیا سر، تساں وی. کݙاھیں کجھ پڑھ گھدا کرو، میڈم میں کیا پڑھاں، میں تاں بس ایہ چاھنداں تساں میݙے سامݨے ھووؤ، تے میں تہاکوں پڑھدا راھانواں، جی کیا فرماے وے میڈم، میں عرض کیتے تساں میݙے سامݨے ھووؤ تے میں تہاکوں پڑھداراھانواں، اچھا، ایہ ݙسوآڄ تک تساں میݙے بارے کیا. پڑھیے، ایہ ڳالھ کر ثمینہ میݙے منہ دو ݙٹھا، میں کتھی کھنݨ لڳ ڳیم، ٻولو سر ٻولو آخر تساں وی فلسفے دے طالب علم ھیووے، وݙے عاشق بݨدے وے، پتہ ہے جناب کوں عشق ھوندا کیا ہے، ثمینہ جی کھنڈ کھیر پی بسں تہاکوں ایہو کجھ آندے، میکوں لڳدے تساں چھڑا ٹھرکی ھیووے ٹھرکی او کیا ھوندے اچھا توں اتنا بھولا ہیں، میڈم میں تہاکوں،، تساں، تساں، کر ٻولویندا ٻیٹھا تساں میکوں،، توں، توں جیا میں ڄاݨ تے آکھیے جیڑھا ہیں ݙا دا ہووے، اوندے نال ایویں الویندے، اچھا میں اوندے منہ در ݙٹھا تاں او مسک پئ، ایں دوران میں. گھر دے نیڑے پڄ ڳیم یاداں دی گھنڈھڑی سر توں لھا ہک پاسے رکھیم، ھارن ݙتم نکے پتر گیٹ آ کھولیا حلانکہ ایں توں پہلے میں جݙاں وی چرکے گھر ولاں ھم تاں بیگم ڄود آ گیٹ کھولیندی ھئ، وقت وقت دی ڳالھ ہے، ، میں کار پارک کر اندر وڑیم اڳوں بیگم صاحبہ، ٹی وی ٻیٹھی ݙیہدی ھئ میں زور دا سلام آ ولایا، اوں میکوں ݙیکھ منہ ݙوجھے پاسے پھیر گھدا، ساݙی شادی کوں ویہ سال تھی ڳن، اللہ سیں چار ٻال ݙتن وݙی وݙی دھی میٹرک اچ پڑھدی پئ اے، باقی جیوون ھوون تراے پتر ھن، ہک چوتھی، ݙوجھا چھیوویں، تریجھا خیر نال اٹھویں پڑھدا پے، جݙاں دا دلبر غلابی شاہ نال ملاقات تھئ اے ھوں ݙینہہ توں میݙے گھر دے مامعلات گڑ بڑ ھن، حالانکہ پچھلے پندھراں سالاں کنوں اسلام آباد راھنداں پیاں ساݙی ذال پے دی کݙاھیں ایجھیں اٹک اٹکا نی تھئ، ٻال وی جیون ھوون بسم اللہ دے ویلے دے ھن، ھݨ پتہ نی کیا تھی ڳس، نکی سکی ڳالھ تاں پہلے وی تھی ویندی ھئ لیکن رات کوں سمدے ول وی کٹھےھاسے ، میں جے تئیں بختاں آلی کوں ٻانہہ سرھاندی نہ ݙیواں ھا نیندر نہ آندی ھس، سڄی لت اتے سٹ سڄا ہتھ میݙے سینے تے رکھ سمدی ھئ، ھݨ حال ایہ ہے ݙیکھ تے منہ چاء ولیندی اے آڄ چھڑا منہ ہک پاسے چاء کیتس، شکر اے کوئ صلوات نسی سݨائ، نہ تاں روز میں جیڑھیلے رات چرکے ولداں کوئ نہ کوئ سبق سݨا تے نکے پتر نال ونج سمدی اے، میں بسترے تے آ ݙھٹاں لیکن آکھیں اچ نیندر دا ناں کائنیں، بت اچ اچوی اے، ڄلول اے، سرکار اے، بختیں آلی کوں نال سماوݨ تے دل کریندا پے، ٻانھ سراندی کیتی سکدی پئ اے، سینہ ریشم ملوک ہتھ دا سرکار منگدے، میں آپݨے کمرے دی لائیٹ آف کر ݙتی اے، بیگم دے کمرے اچ لائیٹ ٻلدی پئ اے، اوندے کمرے اچ سوجھلے پاروں میکوں او صاف پئ نظردی اے، ساکوں ہک مدت تھی ڳئ اے نال سمدیں، میں ݙٹھے بختاور پاسے ولیندی پئ اے، میکوں ݙیہدی پئ اے میݙے کمرے اچ اندھارا ہے او سمجھدی پئ جو شایت مویا سم ڳے، حالانکہ میں اوندی بے قراری ݙیہدا پیاں، نہ اوآٹھی میݙے کمرے اچ آندی اے نہ میں ݙر کنوں الوینداں، میکوں اندازہ تھی ڳے جوآڄ بت اچ اچوی ھس، کلھے نیندر نسی پئ آندی، جے نیندر آوس ھا تاں لایٹ آف کر سم پووے ھا، آخیر اوں اٹھی لائیٹ آف کیتی اے، میں ایہ ݙیکھ کھنگورا ماریے تاں جو اونکوں پتہ لڳے، میں جاڳدا پیاں، سمجھ تاں او وی ڳئ تے سمجھ میں وی ڳیم، ھݨ رٹھے کوں مناوݨ اچ پہل کون کرے، آپݨی ذال مر پووے تاں ساری نہ کرے، میں سوچیا بندے آ، توں ھمت کر، میں باتھ روم دا بہانہ کر . اوندے کمرے ڳیم تے سر کنوں ٹپدے ھووے سیݨ دے سر تے ہتھ.پھیریم، اوں تیزی نال میݙا ہتھ پرے چاء کیتا لیکن کجھ ٻولی نہ، میں وی باتھ اچوں تھی واپس آیم ول سر نال کھڑ سر اچ سرکار کیتم تاں بختاور ٻولی کیا مصیبت ہے، آپ تاں. سارا ݙینہ رل رل آویندے ݙوجھیاں دی نیندر آخراب کریندے میں ھمت کر ہولے ہولے ٻولیم بیگم ، اوں کوئ ولدی نہ ݙتی بھل مپ مارڳئ، میں ول الوایا بیگم ولدی ݙتس کیا ھے میں آکھیا بیگم زری میݙی ڳالھ تاں سݨ ولدی ݙتس میکوں پتہ اے تیݙی ڳالھ دا، ھݨ مردیں، صبر نی تھیندا، ھݨ ونج اوں موے غلابی شاہ کول، جیندے کول روز بھڄ ویندیں، نہ بس ونجو سمو تے میکوں وی سمݨ ݙیو، میں آپ کم کر کر تھکی پئ ھاں بیگم اچھا ھݨ تیکوں میݙا وݙا خیال آ ڳے، نہ بس مہر بانی کر ایہ ݙیکھ میں ہتھ ٻدھیندی آں میݙے کنوں تیݙا رولا نی نکلدا، میں مایوس تھی پیر تے پیر رکھیندا واپس آپݨے بسترے تے ول آیم لحظے لحظے سر چاء ݙیکھ گھناں متاں بختاور مہربان تھی ونجے، پر اوں پروا ای نہ کیتی تھوڑی دیر بعد اوندے گھراڑے آوݨ لڳ ڳے، میکوں پک تھی ڳیا جو بختاور سم ڳئ اے، میں. مایوس تھی ٹھڈا شکارا بھریا، سرھاݨے کوں ڳل لا سمݨ دی کوشش کیتم پر نیندر آکھیا ھݨ میکوں بھل ونج، میں کافی دیرر پاسے بدلیندا رھے ڳیم،، غلابی شاہ دی سنگت، ماضی دیاں ڳالھیں، ڳالھیں دی چس آپݨی جاء لیکن آڄ پتہ لڳے جے تہاݙی ذال رس ونجے تاں تساں کتھاؤں دے نیوہے راھندے، ایں صورت حال اچ میکوں نیندر تاں نہ آئ، ،، ثمینہ،، دیاں ڳالھیں یاد آندیاں رھے ڳیاں، سر جی سر خیر ہے آڄ مونجھے مونجھے ٻیٹھے وے جیا کیوں ایندی وجہ میں ولدی ݙتی بندہ بشر جو تھیا کیا تہاکوں مونجھ نی آندی پتہ نی مونجھ کیا ھوندی اے نرا ڈرامہ ہے ٻیا کیا ھے، ثمینہ جی کھنڈ کھیر پی، کیا تساں کݙاھیں کیہں نال محبت کیتی ہے جیا کیندے نال اوں مسک ولدی ݙتی، درختاں نال، پکھیاں نال، قدرتی مناظر نال، آپݨے پیؤ ما نال، کتاباں نال، بس میں سمجھیا ھا، تساں میݙے نال وی،،،،،،،،، جیا جیا، منہ کیا سوھݨا ھئ، کݙاھیں شیشے اچ آپݨی شکل ݙٹھی، ایں ویلے ثمینہ دیاں ڳالھیں یاد کریندے کریندے آخر میکوں نیندر آوݨ پے ڳئ میں چادر چھک. آپݨے منہ تے پاء گھدی